Tijdens het voorjaar 2003 bezocht ik alle dorpen. Bij die dorpbezoeken ben ik toch nog wel geschrokken van het basic niveau van leven. In Nong het meest afgelegen district, waar je echt wel uren onderweg bent om in een dorp te raken, overleven de mensen een 4 a 6 tal maanden per jaar van hun rijstoogst en verder van hetgene ze uit het oerwoud halen. Die gemeenschappen leven dus nog niet eens op het niveau van subsistentielandbouw, maar zijn nog veeleer jagers-verzamelaars. De mannen lopen er rond in een voetbalshortje, meestal hebben ze er maar 1. Dat wordt dan eens gewassen in de rivier, terwijl ze zich zelf staan te wassen. De vrouwen dragen een zelfgewoven rok. En dat is het wat er kwa kledij aanwezig is. Kinderen lopen er allemaal naakt bij.
In Nong zijn alle inwoners Lao Theung, dit zijn verschillende etnische groepen, met hun eigen taal en gebruiken. Alles moet er dus 2 maal vertaald worden. Eerst naar het Lao en vandaaruit naar het Bru, Mankon of Tri. Het maakt er de communicatie niet echt vlotter op. In de meeste dorpen is er wel een schooltje, maar meestal ontbreekt het aan leerkrachten die er willen gaan werken. In 1 dorp ontmoette ik een leraar, maar die had alle moeite van de wereld om de kinderen naar de school te krijgen. De ouders begrijpen niet waar dat goed voor is. Het onderwijs wordt ook enkel in het Lao gegeven en niet in de etnische taal. De overheid voert hier een actieve politiek om de verschillende etnische groepen te laoiseren.
Een dorpsvergadering is altijd een evenement op zich. Ze krijgen er natuurlijk niet elke dag een blanke te zien, plus een auto dan nog wel en daar komt dan nog wel muziek uit. Als we in een dorp aankomen zetten we gewoon de autoradio op en doen de deuren open, waardoor binnen de vijf minuten gans het dorp rond de auto staat. Dus dan hebben we iedereen die we nodig hebben voor de vergadering. De vergadering begint steevast met het drinken van Lao Lao (rijstalcohol), die afhankelijk van dorp tot dorp 50 a 60 graden alcohol bevat. Een regelrechte aanslag op de lever dus. Terwijl de vergadering vordert gaat de fles rond en het is hoogst onbeleefd de vergadering te verlaten vooraleer de fles leeg is. Ondertussen heb ik wel wat trukken geleerd, om een deel van het glas ergens uit te kieperen, of ik zou hier elke dag van 9.00 u s ochtends dronken rondlopen. Na de vergadering moet er natuurlijk gegeten worden. Meestal wordt er ergens een kip gezocht, die snel wordt klaargemaakt. Hierin heb ik ook al enkele verschillende variaties gezien. Zoals het levend pluimen van de kip, dat ging volgens die persoon gemakkelijker terwijl de kip nog leefde, dan terwijl ze dood was. Bon hij zal het wel weten zeker. Soms is die kip wel eens te eten, maar ik loop hier regelmatig met tandpijn rond, vanwege de taaiheid van het kippevlees (dat soms de vergelijking met een autoband rustig kan doorstaan). Gelukkig is er soms variatie in het dorpsdieet. In een dorp had men 2 dagen ervoor een hert gevangen, dus dat was eens iets anders. In een ander dorp stond er reuzehagedis op het menu, alles behalve appetijtelijk om dit te zien klaarmaken, maar echt wel lekker vlees. Slang heb ik hier ook al gegeten. In een ander dorp had men enkele dagen tevoren een aap gevangen, gelukkig was die helemaal opgegeten, want ik sta niet te poppelen om dat op mijn bord te krijgen.
In de dorpen van de Lao Loum (de Lao van de laaglanden, of niet etnische Lao) valt het dieet een beetje meer mee. De Lao Loum zijn voor het merendeel boedhistisch en die eten een 7 tal dieren niet (waaronder slang, olifant, aap, paard etc.), dus daar staat er meestal kip of varken op het menu. De Vietnamezen, die ook wel talrijk aanwezig zijn in de streek, aangezien ik net in de grensstreek werk, zijn christelijk van aard, maar eten echt wel alles. Zelfs hond. Zij hebben ook verschillende soorten Lao Lao. Ze stoppen er namelijk verschillende types slang in en dat geeft dan een ander smaakje. Tot hier het culinair hoofdstuk.
21-06-2003, 00:00
Geschreven door L_Laos 
|
