Donderdag 27 juli,

Beter geslapen, langer geslapen, yeahhhh mister jetlag overwonnen. Mijn gezicht staat er al beter bij, mijn geest en lichaam zijn terug 1 geheel waardoor ik beter kan functioneren. Op een redelijk uur de stad bezocht met zijn vele niveauverschillen en geplaveide straten met grote keien die je snel vermoeid maken. Na onze eerste geweldige, lekkere lunch op een fantastische plek hebben we een toeristische rondrit gemaakt in het Engels met een oude houten bus, dat een verademing was voor de oma's die alle dagen hun grenzen verleggen op een verstandige manier. Na het mooi panoramisch zicht over de stad, de mooie winkels bezocht, die de mooiste stukken van handwerk uit de streek verkopen en die je portemonnee in recordtempo kunnen plunderen als je geen gezond verstand hebt. S'avonds in het hotel gegeten en de avond afgesloten met de verhalen van moeke haar jeugd, de tijd die toen nog stil stond  voor onze kinderen. De grote verschillen met elke generatie, opvoeding,......

Moe, voldaan van de ervaringen in ons bedje gekropen, het licht ging uit :)))😉

Woensdag 26 juli,

Vroeg vertrokken naar de AirPort om daar onze huurwagen op te pikken. Na een vlot verloop, hebben we onze reis verder gezet naar Queretaro. Een keizerstad met vele romantische straatjes en pleintjes. We hebben daar geluncht en gehoopt op een toeristisch treintje te kunnen nemen om zo de belangrijkste monumenten te kunnen bezichtigen. Dat spijtig genoeg niet lukte omdat alles volzet was, dus hebben we besloten om de belangrijkste straten te bezichtigen en verder door te rijden naar San Miguel Allende. Tegen de vooravond hebben we de mooiste kerk bezocht in San Miguel Arcangel bezocht. Voor deze verbouwing werd een tijdlang beroep gedaan op inboorlingen die veroordeeld waren tot dwangarbeid omdat  ze kudden koeien van de haciënda 's in de omgeving hadden gedood. of ze op die manier hun hemel hebben verdiend is niet bekend :))).Deze stad ligt op een hoogte van 1850 m en is opgenomen op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Deze aangename koloniale stad heeft ons onmiddellijk gecharmeerd door zijn ongedwongen,romantische uitstraling. 

Dinsdag 25 juli,

Een dag met een goed gevuld programma. We zijn na ons ontbijt gaan hoppen met de city bus. We hebben de Tour gekozen in de wijk Coyoacán waar het gekende huis staat van Frida Kahlo. In het begin van de 20 ste eeuw was dit een koloniaal dorpje omringd door velden en stallen. Lang geleden was dit een schuiloord voor intellectuelen en kunstenaars. Geen hoge gebouwen enkel geplaveide straten met oker- en blauwkleurige huizen. Dit was voor ons een verademing letterlijk en figuurlijk, de lucht stonk niet meer en er was meer zuurstof. De geur van vers afgemaaid gras heeft ons aangenaam verwelkomd. Bij de afstap aan het museum zagen we ellenlange rijen van mensen die heel veel geduld hebben bij het aanschuiven voor het museum van Frida. Voor mij was dit effe een domper omdat ik dat echt niet zag zitten om daar 2 uren te moeten aanschuiven, dus hebben we besloten om eerst iets te gaan eten en dan de situatie nadien nog eens te herzien. Met veel geluk en door het gezelschap van de oma's zijn we er dan toch binnengeraakt. Voor mij persoonlijk is dit een topper, ik kende haar biografie, een mooi omgeving alleen het teveel aan bezoekers stoorden het totaalplaatje. Door de vele tegenslagen in haar leven op vele vlakken heeft ze aan de mensheid het mooiste van zich achtergelaten in de vorm kunst. Kunst dat ons een meerwaarde geeft in ons aards bestaan. Haar moed en "anders zijn" zijn de aspecten die ik enorm bewonder in haar tijdgeest. De slaapkamers, met de piepkleine bedjes voor ons, onthullen hoe klein ze waren. Met een aangenaam gevoel hebben we dan met zijn allen de taxi genomen naar de bootjes in Xochimilco. Sinds de tijd van de Azteken is deze bewoond door telers die de hoofdstad Mexico city bevoorraden met groenten en bloemen. Het landschap bestaat uit eilandjes met een net van kanalen. De kweekwijze op een min of meer bewegende ondergrond, bestaande uit plantenafval en leem is een gegeven dat bijna onwerkelijk lijkt. Vele Mexicaanse families komen hier een uitstapje maken met de familie of ze gebruiken die bootjes als "love boat". Vele liefdesverklaringen worden er afgelegd en gevierd. De muziek, de drijvend handel, het feestgebeuren geeft iets vrolijks aan deze plek. Moe terug naar hotel, snel iets gegeten en dan naar de "Mexico Arena" gereden om daar als toeschouwer deel te nemen van het schouwspel in "La Lucha Libre". Zoals de verplichte pikante saus over elk Mexicaans gerecht, druipt de Lucha Libre van de kitch. Vanonder hun blinkende maskers slagen ze er toch in om gigantisch fout te acteren, maar voor hun acrobatische waaghalzerij kunnen we enkel respect opbrengen. Mexicaans worstelen is vaak sneller dan de Amerikaanse of Britse. De bewegingen zijn ingewikkelder en er staan vaak meerdere vechters in de ring.De meeste helden en schurken dragen maskers. De Rudos gebruiken vaak brute kracht en onverwachte achterbakse manoeuvres om de tegenstanders te vloeren, terwijl de Technicos hun toevlucht zoeken tot slinksheid en slimmigheidjes om het gebrek aan kracht te compenseren. Om de lol van deze zogenaamde gevechten in te kunnen zien moet je alles met een korreltje zout kunnen nemen. De beroemdste worstelaar aller tijden was El Santo ( de heilige ). Er zijn ruim 20 films over hem gemaakt. Hij vocht, at, dronk en speelde de romantische hoofdrol zonder maar 1 keer zijn masker af te doen. Pas nadat hij met pensioen was gegaan heeft hij zijn identiteit onthult. Zijn reputatie als gentleman binnen en buiten de ring was legendarisch en in 1984 werd er heel erg gerouwd om zijn dood. Zijn begrafenis was na de president het meest bezochte in de Mexicaanse geschiedenis. De sfeer, de kitch, heeft ons meegetrokken in het stripverhaal van de schurken en de helden met een knipoogje. Stikkapot naar hotel gereden en in bedje gekropen met veel rust en weinig prikkels.

Maandag 24 juli,

Wakker worden in Mexico City, voor velen het beeld van de hel op aarde met een hoge criminaliteitsgraad en corruptie, het is zoals je het allemaal beleefd. Voor onze veiligheid heb je nergens op onze aarde de garantie. Het is enkel de plaats en de tijd die ons dat zal bepalen. Mexico City dat bebouwd is in een kom van een uitgedroogd meer en waar vele gebouwen scheef staan door de aardbeving in het verleden is indrukwekkend en apart. Een stad met 28 miljoen inwoners vraagt veel van mens en omgeving. Veel smog, drukte ,armoede,...., allemaal aspecten van een metropoolstad. De kids waren verschoten van de stank en de arme uitstraling en toen kregen ze het besef dat je toch maar geluk moet hebben van de plek bij je geboorte. Na ons ontbijt, hebben we een wandeling gemaakt in het historisch centrum, een wijk met vele gebouwen uit een rijke vervlogen tijd. De aangename temperatuur en de vriendelijke mensen geven een goed gevoel waardoor het schone het lelijke verdringt en je op alles een andere kijk krijgt. In de late namiddag heb ik en Rudi de wijk Polanco bezocht, terwijl de kids in het hotel zijn gebleven om te zwemmen en de oma's om te rusten. Polanco is een wijk waar meer kapitaal zit en dat zich uit in winkels en gebouwen.Na een hevige regenbui er toch in geslaagd om droog het hotel te bereiken en onze dag af te sluiten met lekker eten en goed gezelschap in het restaurant Almara. Heel moe in ons bedje gekropen met meneer jetlag die ons nog enkele dagen zal vergezellen.

Zondag 23 juli,

Eindelijk vakantie met de hele familie, maar eerst de lange weg afleggen van talrijke uren in "zitten". Eerst met de trein naar Schiphol om dan vervolgens aansluitend onze vlucht te nemen van 12 uren en 30 minuten. Door de ervaringen van het verleden weet ik wat ons te wachten staat en dat is met resultaat psychisch en fysiek verval gedurende die vlieguren. Onmiddelijk na het opstijgen komen alle ongemakken die ver in mijn hersenspinsels verstopt zaten terug boven water. Het continu geroezemoes, het gedempt huilen van kleine kinderen, de kunstmatige lucht die elke holte in je hoofd uitdroogt , het moe worden van dit alles maar desondanks de slaap niet kunnen catchen, de onaangename geuren die vrijkomen uit mens en keuken waar ze ons "consumptie "voeding klaarmaken. Het zijn allemaal factoren die mijn verstand op non- actief kunnen zetten in een niet comfortabel zone. Na de vlucht als een uitgedroogd, vermoeid bloemetje zet ik mijn eerste voet op Mexicaanse bodem. Vervolgens hebben we een ticket gekocht voor de taxi die ons een spectaculaire rit heeft bezorgd naar het hotel dat vergezeld was van stevige hard rock muziek. De klanken gaven kortsluiting waardoor ik figuurlijk dacht dat mijn hoofd er zou afvallen van de migraine. Uiteindelijk na onze lange reis onder de lakens gekropen met mooie vooruitzichten, want reizen is voor mij steeds een avontuur waar grenzen worden verlegd.