mexico

Een dag met een goed gevuld programma. We zijn na ons ontbijt gaan hoppen met de city bus. We hebben de Tour gekozen in de wijk Coyoacán waar het gekende huis staat van Frida Kahlo. In het begin van de 20 ste eeuw was dit een koloniaal dorpje omringd door velden en stallen. Lang geleden was dit een schuiloord voor intellectuelen en kunstenaars. Geen hoge gebouwen enkel geplaveide straten met oker- en blauwkleurige huizen. Dit was voor ons een verademing letterlijk en figuurlijk, de lucht stonk niet meer en er was meer zuurstof. De geur van vers afgemaaid gras heeft ons aangenaam verwelkomd. Bij de afstap aan het museum zagen we ellenlange rijen van mensen die heel veel geduld hebben bij het aanschuiven voor het museum van Frida. Voor mij was dit effe een domper omdat ik dat echt niet zag zitten om daar 2 uren te moeten aanschuiven, dus hebben we besloten om eerst iets te gaan eten en dan de situatie nadien nog eens te herzien. Met veel geluk en door het gezelschap van de oma's zijn we er dan toch binnengeraakt. Voor mij persoonlijk is dit een topper, ik kende haar biografie, een mooi omgeving alleen het teveel aan bezoekers stoorden het totaalplaatje. Door de vele tegenslagen in haar leven op vele vlakken heeft ze aan de mensheid het mooiste van zich achtergelaten in de vorm kunst. Kunst dat ons een meerwaarde geeft in ons aards bestaan. Haar moed en "anders zijn" zijn de aspecten die ik enorm bewonder in haar tijdgeest. De slaapkamers, met de piepkleine bedjes voor ons, onthullen hoe klein ze waren. Met een aangenaam gevoel hebben we dan met zijn allen de taxi genomen naar de bootjes in Xochimilco. Sinds de tijd van de Azteken is deze bewoond door telers die de hoofdstad Mexico city bevoorraden met groenten en bloemen. Het landschap bestaat uit eilandjes met een net van kanalen. De kweekwijze op een min of meer bewegende ondergrond, bestaande uit plantenafval en leem is een gegeven dat bijna onwerkelijk lijkt. Vele Mexicaanse families komen hier een uitstapje maken met de familie of ze gebruiken die bootjes als "love boat". Vele liefdesverklaringen worden er afgelegd en gevierd. De muziek, de drijvend handel, het feestgebeuren geeft iets vrolijks aan deze plek. Moe terug naar hotel, snel iets gegeten en dan naar de "Mexico Arena" gereden om daar als toeschouwer deel te nemen van het schouwspel in "La Lucha Libre". Zoals de verplichte pikante saus over elk Mexicaans gerecht, druipt de Lucha Libre van de kitch. Vanonder hun blinkende maskers slagen ze er toch in om gigantisch fout te acteren, maar voor hun acrobatische waaghalzerij kunnen we enkel respect opbrengen. Mexicaans worstelen is vaak sneller dan de Amerikaanse of Britse. De bewegingen zijn ingewikkelder en er staan vaak meerdere vechters in de ring.De meeste helden en schurken dragen maskers. De Rudos gebruiken vaak brute kracht en onverwachte achterbakse manoeuvres om de tegenstanders te vloeren, terwijl de Technicos hun toevlucht zoeken tot slinksheid en slimmigheidjes om het gebrek aan kracht te compenseren. Om de lol van deze zogenaamde gevechten in te kunnen zien moet je alles met een korreltje zout kunnen nemen. De beroemdste worstelaar aller tijden was El Santo ( de heilige ). Er zijn ruim 20 films over hem gemaakt. Hij vocht, at, dronk en speelde de romantische hoofdrol zonder maar 1 keer zijn masker af te doen. Pas nadat hij met pensioen was gegaan heeft hij zijn identiteit onthult. Zijn reputatie als gentleman binnen en buiten de ring was legendarisch en in 1984 werd er heel erg gerouwd om zijn dood. Zijn begrafenis was na de president het meest bezochte in de Mexicaanse geschiedenis. De sfeer, de kitch, heeft ons meegetrokken in het stripverhaal van de schurken en de helden met een knipoogje. Stikkapot naar hotel gereden en in bedje gekropen met veel rust en weinig prikkels.