Salaam! Vandaag heeft Tariq me verteld dat hij weggaat. Voorgoed. Eerst naar Pakistan en later naar Hindustan. Het nieuws sloeg in zoals de raketten van de Mujahedin in de huizen van Afghanistan. Eerst was ik zo boos op hemÂ… Tariq is de enige vriend die ik nog heb. Hasina is ondertussen uitgehuwelijkt aan haar neef in Lahore en Giti is getroffen door raketten. Tariq laat bloemen groeien in mijn hart. Wooy, lieve help,ik kan er niet aan denken dat ik zijn speelseglimlach nooit meer zal zien of zijn zachte lippen niet meer op de mijne zal voelen. Hij smeekte mij mee te komen en samen naar Amerika te vluchten, maar ik kan Babi en Mammie niet achter laten hier in Afghanistan. En daarna vroeg hij om mijn hand, Babi zou er zeker mee akkoord gaan zei hij. Eerst was ik zo boos, hoe kan hij me zomaar in de steek laten. Ik heb hem geslagen en uitgescholden. Maar ik besefte dat dat geen zin had want zijn besluit staat vast. Hij gaat met zijn vader en moeder nar Pakistan. Ze hebben de buskaartjes al. Na mijn woede uitbarsting hebben we de liefde bedreven, ik schaam mij er zo voor. Ik ben niet eens getrouwd met Tariq. Maar toch genoot ik er enorm van. "Doe ik je pijn?", had hij telkens gevraagd. Wat als ik nu zwanger ben? Dan baar ik een harami, een bastaard. Ik moet Mammie en Babi overtuigen om ook te vluchten. De hele straat vertrekt. Ik herken haast niemand meer, alle buren zijn soldaten van Masuds leger. Safaar begeer Tariq, goeie reis Tariq. Ik zal je missen.
