de voorbije twee zijn we met de bus van Leh naar Manali getrokken. dit wil zeggen; over de Himalaya. hoewel het maar een afstand was van 475km hebben we daar wel lang over gedaan. de eerste dag van 5u in de morgen tot 20.45u en de tweede dag van 7u tot 15.45u. wat is nu de reden dat dit zo lang heeft geduurd? simpel: de hele tijd moesten we berg op en af, dus de hele tijd haarspeldbochten. op zich niet zo een probleem als de wegen zo goed en breed waren geweest als bij ons, maar dat is niet het geval. de helft van de tijd lag er geen asfalt maar was het puur een aarde weg, regelmatig liep er gewoon een klein riviertje over de weg, maar het ergste van al waren de tegenliggers. Wij reden dus in een autobus, een beetje vergelijkbaar met onze reisbussen, tamelijk groot dus. maar de tegenliggers waren spijitig genoeg ook meestal groot. zonder overdrijven we zijn honderden legervrachtwagens en honderden tankwagens tegen gekomen. en die moesten allemaal over de smalle haarspeltbochten. soms was het echt manoeuvreren en millimeterwerk. Maar 1 ding moet ik wel zeggen: die indiers kunnen goed rijden. dus dankzij onze chauffeur zijn we veilig in Manali geraakt
vandaag de laatste dag en we beginnen direct met het zwaarste de beklimmimg van onze pas. De eerste twee uur zwoegen we op deze op te komen. Adem om te praten is er niet, gewoon verstand op nul en blijven stappen. Maar na twee uur zijn we er dan op 5200 meter. We hebben het gehaald en we zijn er trots op. hierboven maken we nog even een praatje met enkele israeliers dit hetzelfde gedaan hebben maat dan zonder trekpaarden en hun eigen zware rugzak. Knap van die mensen. Na deze top moeten we nog wel een heel eind dagen, vandaag dalen we maar liefst 1500meter!!!
maar tegen 15u komen we eindelijk aan de jeep, zonder kleerscheuren. Dat dacht ik toch. op nog geen 50 meter van de jeep schuif ik uit op het laatste hellinke en lig ik nog plat op de grond. Gelukkig niets aan de hand
tegen een uur of 17 zijn we dan eindelijk terug in Leh en daar genieten we van iets dat we de vorige dagen hebben moeten missen; een heerlijke warme douche, mmmmmmmmm wat deed die deugd
Deze dagen hebben we verder genoten van de natuur en verder afgezien. Tine en ik beginnen allebei te voelen dat we al even onderweg zijn en dat we sneller moe zijn. Dit heeft natuurlijk ook te maken met de hoogte. We zitten al enkele dagen boven de 4000 meter. Op de 6de dag arriveren we in Nimalung. DIt is onze laatste en hoogste slaapplaats( 4700 meter). Morgen moeten we weer een pas over maat daarvoor moeten we dan nog 500 meter stijgen.
We slapen deze avond in een vallei waar allerlei beesten grazen. best wel grappig om buiten even uit te rusten en om een paar meter van u koeien, ezels, geiten en jaks te zien rondlopen. 1 van de koeien was zelf onze keuken tent binnen gegaan. Wat was onze kok verschoten. het is natuurlijk minder fijn als er s nachts een ezel naast u tent staat de balken
Vandaag onze langste dag. een wamdeling van 19 km. Gelukkig ook de dag met de minste hellingen. Weer zeer veel geluk met het weer. Het was zelfs eigenlijk te warm. En op het einde van de wandeling was er zelf wat verkoeling. We moesten door de Marka rivier omdat er geen brug was. schoenen uit, broek omhoog en dat tot aan onze knieen door het water. Maar dat deed eigenlijk wel deugd. die avond hebben we samenn gegeten met nog enkele Nederlandse dames en een man van Israel die dezelfde tocht deden
Vandaag is eigenlijk niet veel gebeurd. We zijn op ons gemak verder gedaald en hebben in het zonnetje genoten van de prachtige natuur We zijn een paar kleine dorpjes tegen gekomen en enkele TEA TENTS. dit zijn eigenlijk tijdelijke bars die enkel tijdens het trekking seizoen open zijn. het is eigenlijk een stenen cirkel met enkele tafeles en stoelen en als dakzeil een PARACHUTE. omdat er in deze streek nog veel militairen zijn rn vroeger veel dropping per parachute zijn gebeurd vind je overal parachuten die als tentzeil worden gebruikt
Vandaag wasa een beetje afzien. We moesten onze eerst pas over, namelijk 4900 meter. traag maar zeker hebben we de pas bereikt. En daar is iets zeer speciaal gebeurd namelijk; ik heb Tine TEN HUWELIJK gevraagd en ze heeft JA gezegd. Joepie!!!!!
maar ik had alles goed voorbereid. zonder dat Tine er iets van wist had ik de gids speciale witte geluks sjaaltjes laten meebrengen ( in deze streken is het de gewoonte dat die met speciale gelegenheden aan elkaar worden gegeven). Dus toen Tine boven was en nog aan het uitrusten was zette ik me voor haar en heb haar 1 van deze sjaaltjes rond haar nek gelegd en gevraagd of ze met mij wou trouwen. Eerst was ze even stil, ze had niet door wat er gebeurde maar toen zei ze met veel enthousiasme JA. onze gids had ook nog gebedsvlaggetjes bij die we daar op de pas gehangen hebben
toen we in de camping aankwamen heeft de kok ook nog een prachtige taart voor ons gebakken. hier is een foto van maar die laat ik later nog zien
spannend!!! de eerste dag. Wat staat ons te wachten? onze tocht begint met de jeep. Die brengt ons naar Zinchen waar het wandelen begint. Laat ik jullie dus eerst voorstellen aan onze reisgenoten. Natuurlijk Tine en ik, maar gaan ook mee; onze gids Tenzin, onze kok Deepin en een paardenman. Buiten wandelen gaan we ons dus geen zorgen moeten maken. De gids toont ons de weg en geeft uitleg, de paardenman laat alle bagage op drie trekpaarden zodat we met niet teveel moeten sleuren en de kok maakt s avonds en s morgens voor ons eten
De eerste is eigenlijk niet veel gebeurd. Onze gids kwam tot de conclusie dat we eigenlijk trage wandelaars zijn ( Ik heb tijdens het jaar wel wat gejogd om mijn conditie te verbeteren, maar tine totaal niet). Maar ja, hij heeft zich aan ons tempo aangepast. Tegen de avond kregen we wel pech want het begon een beetje te regenen
Tegen de tijd dat we aan de camping waren ( de konmende 6 nachten slapen we in tenten) stonden de tenten al recht. Toen volgde de eerste verrassing; ons eten. Het is ongelofelijk wat onze kok met tzee kleine vuurtjes klaarmaakte. eerst een lekken soepje, maar dan volgde het hoofdgerecht met liefst 4 schotels. HEERLIJK ( en dit ging de volgende dagen even goed blijven). We kregen ook een slaatje en dat was alleen al prachtig om te zien, het was zo mooi gemaakt dat we er bijna niet durfden van eten
na het eten zijn we dan maar snel onze slaapzak in gekropen
