Normaal vertrekken we morgen ( als er niets verandert deze keer) op trektocht. Deze morgen waren we er niet gerust in, het was deze nacht beginnen regenen. Normaal regent het niet in juli dus we waren een beetje ongerust. Later heeft men in het trekking bureau gezegd dat het wel af en toe regent en dat er niets was om omgerust over te zijn. Wat hebben we dan nog gedaan de rest van de dag. Eerst nog een wasje om te zorgen dat we genoeg kleren hebben voor de trekking. Daarna zijn we geld gaan afhalen. In Leh wil dit zeggen: een uur aanschuiven aan de enige geldautomaat in stad ( dit is hier wel de normaalste zaak ter wereld). Als je ergens een lange rij ziet staan kan je er zeker van zijn dat het de geldautomaat is. Terwijl we aan het aanschuiven waren ben in nog snel naar de geusthouse gespurt omdat het begon te druppelen en onze was nog buiten hing. Gelukkig is de bui er nooit helemaal doorgekomen.
's Middags zijn we snel iets gaan eten in 1 van de German bakery's in stad. Best wel raar om hier taarten te zien zoals bij ons ( applecrumble, abrikozentaart, gewone cake, enz...). Maar vreemd of nietm ze zijn hier echt wel lekker
daarna zijn we nog een wandeling gaan maken van een kleine 5 km. Om te zien of we in vorm zijn voor morgen. We zijn tot de conclusie gekomen dat het gaat lukken, rustig maar het gaat lukken Tijdens deze wandeling zijn we Sankar gompa gepasseerd een rustig gelegen kloostertje. Het gaf ons daar een zeer vredig gevoel
ziezo dat was het voor deze dag
zoals jullie weten zullen jullie nu van ons een tijdje niets meer horen. De tocht duurt zeven dagen, dus zeker niet ongerust worden
Nog een rustig dagje. Tine en ik hebben besloten om tot dinsdag te wachten om op trektocht te vertrekken, gewoon om zeker te zijn dat we allebei in vorm zijn. Vandaag is er niet echt iets speciaal gebeurd. Terwijl Tine in de voormiddag het nog kalmpjes aan deed , ben ik nog even het stad in getrokken. Ik wou wat sfeerfoto's gaan nemen. Je moet weten dat in Leh de lokale bewoners zeer kleurrijk en visuele mensen zijn, Het is een plezier om van hun foto's te nemen. Er is echter 1 grote MAAR. De mensen willen niet graag getrokken worden, vooral de ouderen. Er is het bijgeloof dat men denkt dat men een stuk van hun ziel kwijt geraakt als men een foto van hun neemt. Maar ik ben er toch in geslaagd om enkele mooie foto's te maken ( die jullie te zien krijgen op deze blog na mijn reis, aangezien ik nog steeds geen internetcafe heb gevonden waar ik foto's kan uploaden)
later die namiddag zijn Tine en ik nog even wat winkeltjes gaan bezien, zowel de toeristische als de lokale,
en 's avonds zijn we nog gaan eten ik Lamayuru restaurant. onze nieuwe favoeriete eetplaats. Zeer lekker en goedkoop, dat zie je eraan want het zit altijd vol, Zo vol zelf dat als je met 2 aan een tafel van 4 zit he tnormaal is dat er nog 1 of twee mensen komen bij zitten. Op deze manier zijn we in gesprek geraakt met John, een australier. het was best wel een gezellige avond
