Mijn gezinnen waar ik ga poetsen geven een goede reflectie weer van de maatschappij.  

In mijn portfolio zitten:  80 plus alleenstaande dames en heren, die poetshulp opgestart zijn omdat de kinderen het belangrijk vinden.  Zelf zijn ze daar niet zo van overtuigt.  Ze kunnen toch ook wel de ramen poetsen op een trapladder, waarop ik zelfs hoogtevrees krijg.  

Jongen 2 verdieners, met of zonder kinderen.    En een CEO van een groot bedrijf, die een huis bewoont dat recht evenredig is aan zijn functie.

Overal word ik gewaardeerd voor het werk dat ik doe.  

Bij de oude vrouwen staat mijn koffie klaar zodat ik nog even kan bekomen.  Waarvan weet ik nog steeds niet, want mijn grootste wapenfeit om 8 uur 's morgens is een douche nemen.

De jonge gezinnen zijn al weg, of staan op het punt te vertrekken.  Van hun huis heb ik de sleutel, met sleutelhanger.  Die zorgvuldig uitgekozen zijn.  Zo heb ik er eentje in de vorm van een legoblokje met opschrift: "op jou kan ik bouwen."  

De CEO gaat vaak naar het buitenland en heeft mij af en toe al eens verrast met een flesje wijn of een speciaal soort koekjes, specialiteit van het land waar hij net van kwam.  Sinds de CEO in een gesprek mijn verjaardagsdatum heeft gehoord, krijg ik op die dag een leuke mail of sms.

Ik kan met trots zeggen dat ik gewaardeerd word door mijn gezinnen, en dat is wederkerig.

Dit kan ik niet zeggen door anderen.  Op de radio hoor je klachten over de poetsvrouw.  Denk maar aan programma's als Hautekiet, of het ter ziele gegane Peeters en Pichal.  Items als:  "Hoe ga je om met je poetsvrouw" waren eens per jaar aan de orde.

Van die verhalen rezen mijn haren omhoog.

Maar voor alle mensen die mijn werk wel waarderen:  een welgemeende MERCI.