Al een paar jaar poets ik bij mensen met dienstencheques.  Met hart en ziel, al zeg ik het zelf.  

In een vorig leven werkte ik in een grootkeuken, waar ik stapels borden heb afgewassen.  Nadien volgde een interimkantoor waar ze me uitzendconsulente noemde.  Commerciëel bediende in een groot internationaal bedrijf was nog zo een mooie titel die ik een paar jaar droeg.  

Maar nu dus: kuisvrouw.

Als mensen mij vragen wat ik doe dan antwoord ik mijn meest platte dialect:  kuisvraaw.   De blikken zijn dan onbeschrijfelijke.  In mijn normale conversaties praat ik nooit dialect, en dan kuisvraaw.

"En valt dat mee?": is meestal de vervolgvraag.  " Ja, ik doe dat heel graag."  Op dat ogenblik beginnen mensen te twijfelen aan mijn geestestoestand, vooral diegene die weten dat ik een bachelor op zak heb.

Voor eens en altijd:  poetsen is meer dan een dweil uitwringen.  Ik treed binnen in een leven en mag daar voor een paar uur per week deel van uitmaken.  Bij sommige mensen alleen om te poetsen, maar vaker ben ik de raam op het leven voor deze mensen.   Ik maak grote vreugdes als ook droeve gebeurtenissen mee, samen met 'mijn' gezinnen.  

En wat krijg ik terug:  waardering, genegenheid, respect.  Na al mijn professionele omzwervingen is dat de eerste keer dat ik dit mee maak.

Dus om te besluiten:  ik ben kuisvraaw, de persoon die je graag ziet komen, maar na een paar uur ook graag ziet vertrekken.  Ik garandeer je een  proper, fris ruikend huis.