Druk oponderstaande knop om mij iets te vertellen.
25-07-2009
de boom staat niet op de bergen maar hangt vol baby's
De baby-boom. Het gemiddeld aantal kinderen per gezin in België neemt opnieuw lichtjes toe. En zo ook binnen het bedrijf. Waar in het beginne enkel Ksen van een nageslacht kon praten loopt het nu eigenlijk quasi over. En eigenlijk jammer maar waar, het went. Ze worden bijna gewoon in stilte backstage geboren. Vroeger was het anders. Vroeger was het helemaal anders. Neem nu de eerste kleine van Sony manman iedereen had het geweten, hij was zenuwachtiger dan zijn eigen vrouw, had permanente harde buikenen stormde door het gebouw als zou zijn water (of stuwdam) elk moment kunnen breken. Er was eigenlijk niets mee aan te vangen. Had hij gekunnen hij was in zijnauto blijven zitten op de parking om toch op tijd te kunnen vertrekken. Hij heeft waarschijnlijk duizenden keren het traject naar huis in bevallingssnelheid afgelegd om exact te weten hoe laat hij zou toekomen. Op die mannier is hij ook iets sneller dan verwacht aan een nieuwe auto geraakt. Maar het is allemaal goed gekomen en zelfs erger, ook zijn kids zijn supporter van Club B. Nu staat er toch weer een paar aan te schuiven en recentelijk zijn er ook een paar worpen geweest. De vergaderzalen zijn dringend aan een update toe. Maar weet, hoe normaal deze namen nu ook zijn, zo een grote discussie, polls, overleg en sociale dialoog zijn nodig geweest om er te geraken. Met de kindnamen per meeting ruimte is het als met de GSM. Had je twintig jaar geleden gezegd dat mensen op straat zouden lopen telefoneren, niemand had het geloofd. Had je vier jaar geleden gezegd dat de ruimten ooit een kindernaam zouden hebben, je was ter plekke uitgelachen. de kinderlozen voelden zich gediscrimineerd, de meer aardrijkskundigen vonden namen van steden toch meer toepasselijk, er was ook een strekking die voor de planeten ging, En de meest bizarre alternatieven ontnappen mij dan nog (historische input is meer dan welkom) De discussie van hoe zalen benoemen (is nog begonnen in de religieuze site) is toenzo uit de hand gelopen door niet kunnen overkomen dat er een ganse tijd gewoon op een A4 blad heel ostentatief een simpele 1 en een even eenvoudige 2 aan de twee glazen vergaderzalen heeft gehangen. Eenvoud siert als de wereld overzichtelijk is
Een raam is een raam zegt men al te snel. Maar een raam is niet zo plat als men zou denken. Het heeft immers twee functies. Want het raam laat zowel naar binnen- als naar buitenkijken toe. Belemmer je het ene, het andere lukt ook niet meer. Zeer eenvoudig eigenlijk. Het is misschien als een relatie, eenvoudig enerzijds omdat het zo transparant is, zo moeilijk anderzijds omdat er enkel of twee functies zijn of helemaal niets. En relaties daar weet het bedrijf alles van. Naast werken is ook trouwen dat ze doen op het bedrijf. Uitzonderlijke wijs gebeurt ook al eens het tegenovergestelde, maar er wordt vooral getrouwd. Mannen met vrouwen, vrouwen met mannen en omgekeerd. En ook vrouwen met vrouwen wat schoon is en toe te juichen maar wat naar concept eigenlijk sterk te vergelijken is met de mannen die het met de vrouwen doen. Het zijn ook overwegend de jas die tellen, er is ook het probleem van of vermageren of niet meer in de kleren passen, er is ook de zekerheid van de helft vergeten te hebben. En geen trouw zonder huizen. En huizen daar draait het ook om. Iedereen koopt een huis. De meerderheid om er iets moois in op te bouwen, de minderheid om het half te laten instorten. Elk huis heeft zijn kruisje, of inlegkruisje naargelang het type geslachtelijke samenstelling van het koppel of enkeling die zich onder dat respectievelijke dak bevindt, maar één huis overtreft toch elke vorm van mystiek. Het gebouw naast het bedrijf. Elk detail ontbreekt maar er heerst toch sterk de indruk dat het een huis is dat leeft, zoals men al eens pleegt te zeggen. Er is een vermoeden van onbeheersbare ecosysteem. En het is heel duidelijk een gebouw voor groot en klein, voor mens en dier. Wie vreest voor overbevolking, wie denkt dat een mens niet in staat is om op een kleine oppervlakte samen te leven ? In het gebouw naast het bedrijf zijn er mensen die er in slagen om op hun terras konijnen te kweken, honden en katten te laten overleven, tuinfeesten te beleggen, een half containerpark open te houden maar het dient gezegd, het zijn er geen van Ons. Wat eigenlijk jammer is. Het is er altijd stil.
(waarschuwing/ als u dit als eerste post leest, verstaat u er niets van. Beter eerst even naar beneden scrollen)
Water is levensnoodzakelijk voor iedereen. Het is steeds kwestie van er heel bewust mee om te springen. En daar ligt voor een stuk de reden waarom ik mijn ramen niet kuis. Alhoewel ik dringend iets zou moeten ondernemen. Maar altijd is er wel weer iets dat mijn aandacht afleidt. Neem nu de drie ezels in de voortuin van het bedrijf. Gaan die daar voor altijd blijven of dreigt er civilisatiegevaar nu dat er aan de linkerhoek, geniep, doch wel zichtbaar, een vermoedelijke bouwaanvraag hangt ? Is het dan toch zo ver ? Wordt het jonge gezin, verstoten door oprukkend beton ? Het bedrijf op zich zou dit niet doen. Het is civil. Het is momenteel ook rustig, maar dat is omdat het verlofperiode is. Het is wel leuk om op een stille feestdag eens voorbij het bedrijf te promeneren en te zien hoe tal van bejaarden, hoogbejaarden en telegeleide mummies door de ramen naar binnen staat te turen. Vroeger konden ze elkaar nog proberen te verdrinken maar nu kunnen ze zo geen kwajongensstreken meer uithalen. En is wat vette vingers op het glas zetten zowat het enige oncorrecte dat ze kunnen doen. De bejaardenclub van wat verder is al een ganse tijd geïntegreerd door wat zich achteraan de hall bevindt. Vreemde koffers, in het begin massa's, nu nog een paar enkele. Melkachtige grote koffers met dikke plastieken deksels. Gealarmeerd door de S-bejaarde, die al enige tijd verdachte bewegingen had genoteerd, waren ze in groepjes van 4 (bejaarden moeten zich steeds met 4 bewegen, één om te zien, één om te horen, één om de rolstoel te duwen en één om de valse tanden te bewaren) al twee nachten komen kijken. Door het Feit dat er wel poorten zijn, maar om een mystieke reden niet steeds sluiten, had zowel de S- als de BS-bejaarde zich even achter op het terrein gewaagd en wat ze toen hadden gezien tartte elke verbeelding. Drie valiums en twee baxters verder hebben ze dan hun macaber verhaal kunnen vertellen. Sinds dat moment kijken ze enkel nog van van voren en doen ze het niet meer langs achter. De S-bejaarde was er in eerste instantie van overtuigd dat er een nieuw Egyptisch museum zou komen. De BS-er dacht eerder dat de oorlog terug was uitgebroken en dat er in het bedrijf illegale smokkelpartijen werden georganiseerd. Maar het was een ander bejaarde die het antwoord bracht. Met trillende stem vertelde hij hoe hij met zijn eigen ogen uit één van de koffers een stukje mouw had zien steken. Dat kon niet anders dan een lijk zijn. Maar van angst en consternatie plaste hij in zijn broek en de rest wilde terug want het was taart vanwege de nationele feestdag. En ze wisten dat als ze iets later zouden zijn, al die andere bejaarden zonder enig schuldgevoel hun stuk taart maar al te gaarne zouden binnen slokken of in hun zakdoek en sjakos naar de slaapkamer zouden smokkelen alwaar ze het stuk patesserie onder hun hoofdkussen zouden verbergen om dan bij de licht van de maan het stuk op te eten.
