Stal of geen Stal, het is maar zoals je het bekijkt. Het bedrijf met de ramen is een feit. Ode aan het glas, met temperaturen even flexibel als de werkuren, met een ruimte om u te zeggen en pak grote en kleine kamers om mentaal de hersenen naast elkaar te leggen, ze te laten stormen enz enz. En toiletten met een diversiteit aan anonieme slipsporen en koelkasten waar talloze  houdbaarheidsexperimenten een feit zijn. Het bedrijf staat eigenlijk niet zo ver af van God en diens eerste queeste om het raam te maken. Herinner u dat water toen als eerste mogelijke optie kon genomen worden omdat de heldere transparantie ervan een ideale kwaliteit is. Na veel omzwervingen, hoge R&D kosten en gevloek is Jozef toen met het maagdenvlies gekomen. Het volledige proces en hoe Jozef op dat maagdenvlies is gestoten (en eigenlijk is blijven stuiten, want zelf in zijn aards bestaan is een duif met de credits gaan lopen) is toen niet volledig beschreven omdat in het paradijs gewoon alles kan en omdat details over het hoe en wat ons te veel zouden afleiden van de essentie. Maar het bedrijf, dynamisch,jong en innvatief als het is, besloot de goddelijke NPD te negeren, het maagdenvlies te laten voor wat het was en zich opnieuw op het water te richten. Het idee was om een spiegel te maken van de lucht, om het gebouw te dragen op een transparant vlak van dromen, om een venster naar hieronder te zijn. Een dunne waterlijn zou als glas rondom rond het gebouw gedrapeerd worden om zo, wat god niet lukte alsdannog te verwezenlijken. Maar het is mislukt. Het water wou zich niet in dat concept laten vatten! Het had wat moeite om zich aan z'n grenzen te houden. In het begin is even getwijfeld of het niet beter zou zijn om in de inkomhall een subtropisch zwembad te beginnen, want het water dat eigenlijk buiten had moeten zijn, was altijd liever binnen. Dankzij het vocht is een stuk van de vloerbekleding eigen kweek maar het kleur is zo frivool dat het niet opvalt. Toen het bedrijf finaal dan toch het water bedwongen had, verkleurde het ! Niets meer te transparanten. een groen kwabbig laagje kabbelde over de waterpartij. De stap van een binnen subtropisch zwembad naar een buitenliggende moerassimulatie is kleiner dan men zou denken. Maar de momenten dat het water klaar is, is het mooi. Dat dient gezegd. Echter sedert de waterruimte ook deels in het  klantenexperience-project is opgenomen, je kan er immers ook inrijden met de wagen, staat het water zelf op een laag pitje.  

lap, en het is al dinsdag. niets te maandagen. Het ontstaan van dromen dankzij een sleutelgat... Het raam als goddelijk concept... het maagdenvlies als religieus item geïntroduceerd door Jozef... het verlangen dat is verdwenen met de komst van de vrouw... waar leidt dit allemaal heen ? Finaal en uiteindelijk, waarschijnlijk, naar mijn ramen. Mijn ramen die nog steeds aanwezig en vuil zijn. Op zich heb ik niets tegen ramen. Maar wie ze echt tof vindt is een bedrijf aan de rand van één der grotere Vlaamse steden. Het is zot van ramen. Drie verdiepingen hoog en nog een extra verdiep er bovenop. Het bedrijf heeft al altijd iets gehad met ramen. Van in haar prille bestaan. Ontstaan uit een fanatiek geloof in technologie met tinternet als centrale spil. jawel wat is het verband... 'windows'. In haar eerste jaren was ze gevestigd in (om even voor de kenners uit de anonimiteit te treden) de Kortrijksesteenweg. De straat gekend voor, jawel, haar ramen (weliswaar meer voor hetgeen achter de ramen zit dan wel voor de ramen zelf). Maar geheel van plan het leven te beteren sloeg ze radicaal een andere richting in en koos resoluut voor religieuse historische site om het wereldse af te zweren. En waar trok ze heen ... het "blindenhuis" (maar met heel grote ramen) (een kloosterachtig ziekenhuis voor mensen die heel lang geleden op straat overal tegen liepen). Het verband ... ? De blindheid voor de sector waarin ze werkzaam is, ramen voor haar  visie op de wereld. Maar als een goede pater of zeg maar eerder als een gezonde missionaris kweekte en kweekte het bedrijf. Het groeide en groeide. Werknemers moesten gestapeld worden. Steno en Sony waren toen nog iets zwaarder, er liepen een paar furieuze vrouwen rond... Kortom het was er soms heel krap. Neem er bij dat de werknemers elkaar heel erg graag zagen maar ondertussen elkaar ook bekogelden met projectielen en waar op vrijdagen soms zelfs met scherp werd geschoten... er was soms te weinig ruimte. Menig computerscherm is toen vervangen moeten worden vanwege te hardnekkige dikke zwarte 'pixels'. Maar de liefde richtte zich niet alleen op de mens. Een paar beren zijn er gesneuveld en in stukken teruggevonden ergens tussen twee verdiepingen, nadat ze als intimidatiestuk waren gebruik bij een solliciatiegesprek. Er is toen even overwogen om zich om te vormen tot verhuisfirma. Op haar negenjarig bestaan is er zeker 50 keren verhuisd. Op haar negen jaar is minstens 20 keren verbouwd (muren weg, muren terug bij, verdieping erbij, groter,...) en zijn bij  de originele werknemers nog steeds stoflongen te zien en zit er nog wat ruis op de trommelvliezen vanwege te luidkeels boren en kappen van bouwvakkers vlak naast hun stoel. Het bedrijf heeft ook een paar keer quasi onder water gestaan. Gelukkig waren er toen net voldoende vuilbakjes gekocht om kleinschalig doch efficiënt het water op te vangen. En dan werden  in functie van de vochtplekken de bureaus nog maar eens verschoven om een volgende ramp te vermijden. Maar het bedrijf wilde ruimte, had nood aan ruimte. Niet zozeer om zichzelf in onder te brengen maar wel om een zicht op de wereld te hebben die eindeloos verder reikte dan de horizon. En zo ontstond het glazen huis (nu, de horizon aan de voorkant eindigt wel op drie ezels, maar laat dit eerder een voorteken zijn dat de stal niet ver af meer is)