Druk oponderstaande knop om mij iets te vertellen.
25-07-2009
de boom staat niet op de bergen maar hangt vol baby's
De baby-boom. Het gemiddeld aantal kinderen per gezin in België neemt opnieuw lichtjes toe. En zo ook binnen het bedrijf. Waar in het beginne enkel Ksen van een nageslacht kon praten loopt het nu eigenlijk quasi over. En eigenlijk jammer maar waar, het went. Ze worden bijna gewoon in stilte backstage geboren. Vroeger was het anders. Vroeger was het helemaal anders. Neem nu de eerste kleine van Sony manman iedereen had het geweten, hij was zenuwachtiger dan zijn eigen vrouw, had permanente harde buikenen stormde door het gebouw als zou zijn water (of stuwdam) elk moment kunnen breken. Er was eigenlijk niets mee aan te vangen. Had hij gekunnen hij was in zijnauto blijven zitten op de parking om toch op tijd te kunnen vertrekken. Hij heeft waarschijnlijk duizenden keren het traject naar huis in bevallingssnelheid afgelegd om exact te weten hoe laat hij zou toekomen. Op die mannier is hij ook iets sneller dan verwacht aan een nieuwe auto geraakt. Maar het is allemaal goed gekomen en zelfs erger, ook zijn kids zijn supporter van Club B. Nu staat er toch weer een paar aan te schuiven en recentelijk zijn er ook een paar worpen geweest. De vergaderzalen zijn dringend aan een update toe. Maar weet, hoe normaal deze namen nu ook zijn, zo een grote discussie, polls, overleg en sociale dialoog zijn nodig geweest om er te geraken. Met de kindnamen per meeting ruimte is het als met de GSM. Had je twintig jaar geleden gezegd dat mensen op straat zouden lopen telefoneren, niemand had het geloofd. Had je vier jaar geleden gezegd dat de ruimten ooit een kindernaam zouden hebben, je was ter plekke uitgelachen. de kinderlozen voelden zich gediscrimineerd, de meer aardrijkskundigen vonden namen van steden toch meer toepasselijk, er was ook een strekking die voor de planeten ging, En de meest bizarre alternatieven ontnappen mij dan nog (historische input is meer dan welkom) De discussie van hoe zalen benoemen (is nog begonnen in de religieuze site) is toenzo uit de hand gelopen door niet kunnen overkomen dat er een ganse tijd gewoon op een A4 blad heel ostentatief een simpele 1 en een even eenvoudige 2 aan de twee glazen vergaderzalen heeft gehangen. Eenvoud siert als de wereld overzichtelijk is
Een raam is een raam zegt men al te snel. Maar een raam is niet zo plat als men zou denken. Het heeft immers twee functies. Want het raam laat zowel naar binnen- als naar buitenkijken toe. Belemmer je het ene, het andere lukt ook niet meer. Zeer eenvoudig eigenlijk. Het is misschien als een relatie, eenvoudig enerzijds omdat het zo transparant is, zo moeilijk anderzijds omdat er enkel of twee functies zijn of helemaal niets. En relaties daar weet het bedrijf alles van. Naast werken is ook trouwen dat ze doen op het bedrijf. Uitzonderlijke wijs gebeurt ook al eens het tegenovergestelde, maar er wordt vooral getrouwd. Mannen met vrouwen, vrouwen met mannen en omgekeerd. En ook vrouwen met vrouwen wat schoon is en toe te juichen maar wat naar concept eigenlijk sterk te vergelijken is met de mannen die het met de vrouwen doen. Het zijn ook overwegend de jas die tellen, er is ook het probleem van of vermageren of niet meer in de kleren passen, er is ook de zekerheid van de helft vergeten te hebben. En geen trouw zonder huizen. En huizen daar draait het ook om. Iedereen koopt een huis. De meerderheid om er iets moois in op te bouwen, de minderheid om het half te laten instorten. Elk huis heeft zijn kruisje, of inlegkruisje naargelang het type geslachtelijke samenstelling van het koppel of enkeling die zich onder dat respectievelijke dak bevindt, maar één huis overtreft toch elke vorm van mystiek. Het gebouw naast het bedrijf. Elk detail ontbreekt maar er heerst toch sterk de indruk dat het een huis is dat leeft, zoals men al eens pleegt te zeggen. Er is een vermoeden van onbeheersbare ecosysteem. En het is heel duidelijk een gebouw voor groot en klein, voor mens en dier. Wie vreest voor overbevolking, wie denkt dat een mens niet in staat is om op een kleine oppervlakte samen te leven ? In het gebouw naast het bedrijf zijn er mensen die er in slagen om op hun terras konijnen te kweken, honden en katten te laten overleven, tuinfeesten te beleggen, een half containerpark open te houden maar het dient gezegd, het zijn er geen van Ons. Wat eigenlijk jammer is. Het is er altijd stil.
(waarschuwing/ als u dit als eerste post leest, verstaat u er niets van. Beter eerst even naar beneden scrollen)
Water is levensnoodzakelijk voor iedereen. Het is steeds kwestie van er heel bewust mee om te springen. En daar ligt voor een stuk de reden waarom ik mijn ramen niet kuis. Alhoewel ik dringend iets zou moeten ondernemen. Maar altijd is er wel weer iets dat mijn aandacht afleidt. Neem nu de drie ezels in de voortuin van het bedrijf. Gaan die daar voor altijd blijven of dreigt er civilisatiegevaar nu dat er aan de linkerhoek, geniep, doch wel zichtbaar, een vermoedelijke bouwaanvraag hangt ? Is het dan toch zo ver ? Wordt het jonge gezin, verstoten door oprukkend beton ? Het bedrijf op zich zou dit niet doen. Het is civil. Het is momenteel ook rustig, maar dat is omdat het verlofperiode is. Het is wel leuk om op een stille feestdag eens voorbij het bedrijf te promeneren en te zien hoe tal van bejaarden, hoogbejaarden en telegeleide mummies door de ramen naar binnen staat te turen. Vroeger konden ze elkaar nog proberen te verdrinken maar nu kunnen ze zo geen kwajongensstreken meer uithalen. En is wat vette vingers op het glas zetten zowat het enige oncorrecte dat ze kunnen doen. De bejaardenclub van wat verder is al een ganse tijd geïntegreerd door wat zich achteraan de hall bevindt. Vreemde koffers, in het begin massa's, nu nog een paar enkele. Melkachtige grote koffers met dikke plastieken deksels. Gealarmeerd door de S-bejaarde, die al enige tijd verdachte bewegingen had genoteerd, waren ze in groepjes van 4 (bejaarden moeten zich steeds met 4 bewegen, één om te zien, één om te horen, één om de rolstoel te duwen en één om de valse tanden te bewaren) al twee nachten komen kijken. Door het Feit dat er wel poorten zijn, maar om een mystieke reden niet steeds sluiten, had zowel de S- als de BS-bejaarde zich even achter op het terrein gewaagd en wat ze toen hadden gezien tartte elke verbeelding. Drie valiums en twee baxters verder hebben ze dan hun macaber verhaal kunnen vertellen. Sinds dat moment kijken ze enkel nog van van voren en doen ze het niet meer langs achter. De S-bejaarde was er in eerste instantie van overtuigd dat er een nieuw Egyptisch museum zou komen. De BS-er dacht eerder dat de oorlog terug was uitgebroken en dat er in het bedrijf illegale smokkelpartijen werden georganiseerd. Maar het was een ander bejaarde die het antwoord bracht. Met trillende stem vertelde hij hoe hij met zijn eigen ogen uit één van de koffers een stukje mouw had zien steken. Dat kon niet anders dan een lijk zijn. Maar van angst en consternatie plaste hij in zijn broek en de rest wilde terug want het was taart vanwege de nationele feestdag. En ze wisten dat als ze iets later zouden zijn, al die andere bejaarden zonder enig schuldgevoel hun stuk taart maar al te gaarne zouden binnen slokken of in hun zakdoek en sjakos naar de slaapkamer zouden smokkelen alwaar ze het stuk patesserie onder hun hoofdkussen zouden verbergen om dan bij de licht van de maan het stuk op te eten.
Stal of geen Stal, het is maar zoals je het bekijkt. Het bedrijf met de ramen is een feit. Ode aan het glas, met temperaturen even flexibel als de werkuren, met een ruimte om u te zeggen en pak grote en kleine kamers om mentaal de hersenen naast elkaar te leggen, ze te laten stormen enz enz. En toiletten met een diversiteit aan anonieme slipsporen en koelkasten waar talloze houdbaarheidsexperimenten een feit zijn. Het bedrijf staat eigenlijk niet zo ver af van God en diens eerste queeste om het raam te maken. Herinner u dat water toen als eerste mogelijke optie kon genomen worden omdat de heldere transparantie ervan een ideale kwaliteit is. Na veel omzwervingen, hoge R&D kosten en gevloek is Jozef toen met het maagdenvlies gekomen. Het volledige proces en hoe Jozef op dat maagdenvlies is gestoten (en eigenlijk is blijven stuiten, want zelf in zijn aards bestaan is een duif met de credits gaan lopen) is toen niet volledig beschreven omdat in het paradijs gewoon alles kan en omdat details over het hoe en wat ons te veel zouden afleiden van de essentie. Maar het bedrijf, dynamisch,jong en innvatief als het is, besloot de goddelijke NPD te negeren, het maagdenvlies te laten voor wat het was en zich opnieuw op het water te richten. Het idee was om een spiegel te maken van de lucht, om het gebouw te dragen op een transparant vlak van dromen, om een venster naar hieronder te zijn. Een dunne waterlijn zou als glas rondom rond het gebouw gedrapeerd worden om zo, wat god niet lukte alsdannog te verwezenlijken. Maar het is mislukt. Het water wou zich niet in dat concept laten vatten! Het had wat moeite om zich aan z'n grenzen te houden. In het begin is even getwijfeld of het niet beter zou zijn om in de inkomhall een subtropisch zwembad te beginnen, want het water dat eigenlijk buiten had moeten zijn, was altijd liever binnen. Dankzij het vocht is een stuk van de vloerbekleding eigen kweek maar het kleur is zo frivool dat het niet opvalt. Toen het bedrijf finaal dan toch het water bedwongen had, verkleurde het ! Niets meer te transparanten. een groen kwabbig laagje kabbelde over de waterpartij. De stap van een binnen subtropisch zwembad naar een buitenliggende moerassimulatie is kleiner dan men zou denken. Maar de momenten dat het water klaar is, is het mooi. Dat dient gezegd. Echter sedert de waterruimte ook deels in het klantenexperience-project is opgenomen, je kan er immers ook inrijden met de wagen, staat het water zelf op een laag pitje.
lap, en het is al dinsdag. niets te maandagen. Het ontstaan van dromen dankzij een sleutelgat... Het raam als goddelijk concept... het maagdenvlies als religieus item geïntroduceerd door Jozef... het verlangen dat is verdwenen met de komst van de vrouw... waar leidt dit allemaal heen ? Finaal en uiteindelijk, waarschijnlijk, naar mijn ramen. Mijn ramen die nog steeds aanwezig en vuil zijn. Op zich heb ik niets tegen ramen. Maar wie ze echt tof vindt is een bedrijf aan de rand van één der grotere Vlaamse steden. Het is zot van ramen. Drie verdiepingen hoog en nog een extra verdiep er bovenop. Het bedrijf heeft al altijd iets gehad met ramen. Van in haar prille bestaan. Ontstaan uit een fanatiek geloof in technologie met tinternet als centrale spil. jawel wat is het verband... 'windows'. In haar eerste jaren was ze gevestigd in (om even voor de kenners uit de anonimiteit te treden) de Kortrijksesteenweg. De straat gekend voor, jawel, haar ramen (weliswaar meer voor hetgeen achter de ramen zit dan wel voor de ramen zelf). Maar geheel van plan het leven te beteren sloeg ze radicaal een andere richting in en koos resoluut voor religieuse historische site om het wereldse af te zweren. En waar trok ze heen ... het "blindenhuis" (maar met heel grote ramen) (een kloosterachtig ziekenhuis voor mensen die heel lang geleden op straat overal tegen liepen). Het verband ... ? De blindheid voor de sector waarin ze werkzaam is, ramen voor haar visie op de wereld. Maar als een goede pater of zeg maar eerder als een gezonde missionaris kweekte en kweekte het bedrijf. Het groeide en groeide. Werknemers moesten gestapeld worden. Steno en Sony waren toen nog iets zwaarder, er liepen een paar furieuze vrouwen rond... Kortom het was er soms heel krap. Neem er bij dat de werknemers elkaar heel erg graag zagen maar ondertussen elkaar ook bekogelden met projectielen en waar op vrijdagen soms zelfs met scherp werd geschoten... er was soms te weinig ruimte. Menig computerscherm is toen vervangen moeten worden vanwege te hardnekkige dikke zwarte 'pixels'. Maar de liefde richtte zich niet alleen op de mens. Een paar beren zijn er gesneuveld en in stukken teruggevonden ergens tussen twee verdiepingen, nadat ze als intimidatiestuk waren gebruik bij een solliciatiegesprek. Er is toen even overwogen om zich om te vormen tot verhuisfirma. Op haar negenjarig bestaan is er zeker 50 keren verhuisd. Op haar negen jaar is minstens 20 keren verbouwd (muren weg, muren terug bij, verdieping erbij, groter,...) en zijn bij de originele werknemers nog steeds stoflongen te zien en zit er nog wat ruis op de trommelvliezen vanwege te luidkeels boren en kappen van bouwvakkers vlak naast hun stoel. Het bedrijf heeft ook een paar keer quasi onder water gestaan. Gelukkig waren er toen net voldoende vuilbakjes gekocht om kleinschalig doch efficiënt het water op te vangen. En dan werden in functie van de vochtplekken de bureaus nog maar eens verschoven om een volgende ramp te vermijden. Maar het bedrijf wilde ruimte, had nood aan ruimte. Niet zozeer om zichzelf in onder te brengen maar wel om een zicht op de wereld te hebben die eindeloos verder reikte dan de horizon. En zo ontstond het glazen huis (nu, de horizon aan de voorkant eindigt wel op drie ezels, maar laat dit eerder een voorteken zijn dat de stal niet ver af meer is)
geef mij maar een raam, alzo sprak dus God tot Jozef. Net zoals hij van hout geen pijlen kon maken, dat was niet zijn ding, zo ook was 'een raam' niet onmiddellijk iets waar hij warm voor liep, laat staan dat hij eigenlijk begreep waarover God het had. Jozef stond bekend als één van de meest naïeve specimen in het paradijs maar had toch een lichtbruin vermoeden dat God hem in het ootje wilde nemen. Jozef wist toen nog niet dat het niet bij deze ene keer zou blijven. Omfloerst door een lichtbruin aura besloot hij God dan ook maar te negeren. Nu lukt het zeer gemakkelijk om hem te negeren, echter in de tijd van het paradijs was het wel wat anders. Dus ontstak God in een toornachtige woede (een rol die hem wel beviel en hij tot het einde van het Oude Testament zou blijven spelen) en greep Jozef bij zijn uit vijgenbladen gemaakte kraag. De diepte waarmee hem toen in de ogen werd gekeken deed Jozef snel besluiten om tot actie over te gaan. Lucifer die vanwege zijn vurig temperamant intensief van hout gebruik maakte en een klein werkatelier had hielp hem op weg. Na veel vijven en zessen onstond een vierkant, waartussen maagdenvliezen werden gespannen. Waarom een maagdenvlies ? Glas noch plastiek bestonden toen. En in het paradijs zijn maagdenvliezen nu éénmaal schering en inslag. Je kan er spreekwoordelijk de straat mee leggen. Omdat het allemaal zo fragiel was gebood God dat niemand er aan mocht komen. Want indien er een scheurtje of barstje zou ontstaan was de kans reeël dat Adam misschien zou terugkomen in het paradijs met alle ellende van dien . En zo ontstond iets dat er was, waar je kon naar kijken maar niet mocht aankomen omdat anders de hel zou losbarsten. Sommigen twijfelen aan dit verhaal, maar het kan toch niet anders zijn?! Waarom zou anders het m-vlies zo'n belangrijke rol in vele religies spelen ? Enfin, in de muur rond Eden werd een gat gemaakt en het raam werd er ingestoken. En God zag niet alleen dat het goed was, hij zag ook Adam als klein mensje met Eva door de wereld stappen. Het sleutelgat lag ergens in een hoek gesmeten. Daarmee zijn we wel nog niet op het punt van begrijpen gekomen waarom mijn ramen vuil zijn. Maar het is in elk geval een stap in de goede richting.
(warning : als deze eerste zin u compleet onbekend overkomt, scroll dan best toch even wat dieper)
... Hij zag niet waar hij naar keek, maar hij wist dat het Eva was. Adam draaide zich weg, niet in staat om naast het sleutelgat te kijken, droomde de rest erbij en hij voelde dat Eva de mooiste was... Niet te doen dacht God, echt niet te doen. Als dit zo verder gaat dan wordt dit hier een Vlaams schlagerfestival. Maar veel tijd om te reflecteren had God niet want Adam kwam voor hem staan. Ik wil nog een sleutelgat. ik wil Eva beter leren kennen. En God was zo dom om te luisteren en goed te doen. Kijkend naar een obsessieve Adam die gestuurd door verlangen zich concentreerde op datgene wat hij niet zag maar wat er mogelijks wel zou kunnen zijn, zakte de moed in de sandalen van de Goddelijke man. Doeme toch. Het viel nog te verwerken dat Adam Eva beschreef als een persoon gelijkend op hem met armen en benen, ogen en oren. Het werd al iets moeilijker toen Adam haar lichaamsdelen toebedeelde die totaal tegenovergesteld waren aan zijn onderdelen. Heuvels waar normaal platheid hoorde te zijn, blanke kaalte waren haren moesten zijn, een nis waar een pilaar had moeten zijn. Doeme toch. Gods schepping werd niet alleen onteerd, ze werd compleet op z'n kop gezet! Maar het liep algeheel en totaal verkeerd af toen Adam vreemd heen. Met een sleutelgatgeleide fixatie omarmde hij een boom. Een boom die recht op, hard... Engel Sens Oer roept weer even tot de orde. God kon het niet meer aanzien. Dit was niet meer te verdragen. Adam was totaal ontspoord in een onrealistisch verlangen. Hoe meer hij de rib negeerde, hoe meer hij Eva begeerde. Buiten, schreeuwde hij, eruit decadent jonk. En met een niet onaardige schop onder de kont vloog Adam uit het paradijs. Maar, en u raadt het al, Adam kwam terug. Zich van geen kwaad bewust maar wel vol verlangen. Doeme toch. God moest snel iets effectievers bedenkers. Hij verkleinde Adam tot ongeveer een meter tachtig en wrong, met een relatief satanische grijns de rib door het sleutelgat. JAWEL !! Kloef voor de ogen van de toen kleine Adam (in het paradijs is een meter tachtig belachelijk klein). Maar kunt u zich een schoner lijf voorstellen dan een lijf met ronde vormen, strak aflopend naar een beneden ? Zo schiep God finaal de vrouw. Adam was totaal de kluts kwijt. Elk verlangen was weg. Wat hij onbestaand achtte stond daar zomaar voor hem. Oh die mens was colèrig. En alzo moest God zich spoeden om ze buiten te kicken, zo ver, zo laag en zo diep als mogelijk. En om elke terugkeer te voorkomen gebood hij Engel CE en Engel Ment in de rapte een dikke muur op te trekken. Maar eens de muur er stond was het zo saai in Eden. Zo vervelend. En God die hoorde van alles aan de andere kant van de muur maar hij zag het niet ! Doeme toch. Toen riep hij Jozef. Iemand waar hij een goed gevoel bij had en dacht dat daar nog wel mee te scoren zou vallen en sprak de legendarische woorden : geef mij maar een raam
(warning : u kan deze post niet lezen als u de vorige niet in u hebt opgenomen) Nu daar zaten ze dan, de rib en het sleutelgat. Geen idee op welk stuk van haar fysieke verschijning Eva de nadruk moest leggen. Laat staat dat ze zonder ogen ook maar iets zag van haar eigenste rib. Maar, en dat is dan weer het schone van het paradijs, zeker als het nog in een prematuur stadium vertoeft, die rib wist gewoon precies wat ze moest doen, ogenloos. Adam was zich ondertussen van geen kwaad bewust. Niet alleen omdat 'het kwaad' op zich nog niet bestond, eigenlijk vooral omdat hij nog steeds in een diepe slaap verzeild was. Zijn ziel en lichaam waren nog steeds in elkaar verankerd in een lichtheid die enkel door een overdosis goddelijkheid kan bewerkstelligd worden. Het is een bewezen feit dat Eden in het begin klimaatloos was, het vroor er niet, het regende er niet en het was ook niet koud. Met andere woorden het was er behagelijk warm. Maar ook al zijn de temperaturen aangenaam en is men relatief bezorgd om eigen hygiëne, op zo'n rib komt finaal toch haar te staan. Dikke korte zwarte licht krullende haartjes. Combineer dit met een sleutelgat en je krijgt waarschijnlij al een vaag idee tot welke hallucinante beelden dit kan leiden. En dat is nu net het jammer aan het paradijs. Dan komt Engel Sens Oer en wordt er gecut. Maar laat ons niet verdwalen in deze beperking. Het gaat immers nog steeds over hoe het sleutelgat finaal het verlangen in de wereld bracht. Adam werd dan toch wakker en keek eerst verdwaasd rondom zich. Zijn buik deed pijn en zijn zijde voelde wak en kleverig. De zon duwde de bladeren open en wierp het sleutelgat eerst als zwarte schaduw over zijn lichaam. Hij veerde recht en werd in de beperktheid van de driekhoekige ronde vorm getrokken. Hij begreep niet wat hij zag maar hij wist dat het Eva was. Hij had geen enkele houvast om de overweldigende beperktheid te vatten maar hij wist dat het Eva was. Hij kon zich enkel het begin en het einde fantaseren, zelfs niet wetend of wat er tussen zag, maar hij wist dat het Eva was. Hij zag niet waar hij naar keek, maar hij wist dat het Eva was. Adam draaide zich weg, niet in staat om naast het sleutelgat te kijken, droomde de rest erbij en hij voelde dat Eva de mooiste was.
(warning : dit kan u onmogelijk lezen als u de vorige post Niet gelezen hebt) Het begon allemaal nog voor de ramen waren uitgevonden. Ik herinner me niet meer precies wanneer, maar het was koud, vochtig en tochtig. Wat op zich het ontbreken aan ramen volledig verklaart. Er was nochtans hout en er was het kristalhelder water waar je doorheen kon kijken, er lagen overal stenen waartussen je de vensters kon plaatsen. En toch, ze waren er nog niet. Noch de ramen, noch de ruiten, noch de vensters, laat staan de ijzeren hengsels om ze mee op te hangen. Sloten waren er wel, en sleutelgaten ook, waarmee je ramen zou kunnen afsluiten. Maar los van ramen en zelfs deuren, u weet het waarschijnlijk ook, sloten en zeker sleutelgaten zijn van alle tijden. De mens heeft eigenlijk al altijd de behoefte gehad om dingen op te sluiten, af te sluiten, in te sluiten. En sleutelgaten om met van de kleine stiekeme oogjes bij een ander binnen te kijken, ook gewoon om het gluren wat meer présence te geven, om de grote verwarrende wereld even heel klein te maken met maar één focus en vooral met veel begrenzingen. Het is eigenlijk door het sleutelgat dat de begeerte in de wereld is gekomen. Dankzij het sleutelgat is verlangen ontstaan. Het is geen toeval dat zowel in sleutelgat als in verlangen dezelfde twee 'e's zitten alsook de 'a' en de 'l'. En nu komen zeggen dat in paddestoel ook twee e's en een a en een l zitten doet hier niets terzake en leidt ons af van het onderwerp. De appel is een sprookje, een prematuur Limburgs promofilmpje voor Katarakt. De appel is een fabel, de slang was gratis. In elke paradijs zijn slangen. Heb je immers al eens goed je composthoop bekeken, dat kleine bruine paradijsje van vruchtbaarheid, jameneer jamevrouw, vol met wormen die volgens mij direct verwant zijn aan de slang, als was het puur op basis van vormelijke gelijkenissen. Maar ook dit doet eigenlijk niet terzake. Op de slang komen we later nog terug, op het moment dat de pastoor bijna ontvlamt en de brandweer met emmers moest blussen. De appel was eigenlijk een sleutelgat. En niet de slang, maar God heeft dat aan Eva gegeven. Toen Adam net geopereerd en , nog zo dwaas als een achterdeur vanwege veel te slecht gedoseerde narcose, uit zijn bed was gevallen, had De vader een babbel met Eva. Als rib was ze hoogst onaantrekkelijk, eigenlijk gewoonweg lelijk. En dat was een probleem. God had al altijd meer aandacht gehad voor de buitenkant en het zo direct geconfronteerd worden met zijn eigenste bedachte binnenkant viel hem zwaar. Hij moest iets bedenken dat zodanig de nadruk op een detail legt dat het geheel totaal onbelangrijk wordt. Toen kwam het sleutelgat. Als uit het niets. Er zijn zwarte gaten en er zijn sleutelgaten. De schepper gaf dit aan Eva en sprak de woorden. "Laat Adam nooit meer dan je sleutelgat zien." Toen is het allemaal pas echt goed begonnen....
