Na mijn solo van gisteren moest ik nog een checvlucht doen met de hoofdinstructeur. De vliegomstandigheden zijn geen twee dagen hetzelfde dus ik vind het niet erg om weer even gecheckt te worden. We doen even een op en neer zegt hij me voor we instappen. Het is heel thermisch en iedereen blijft goed boven, het is zelfs moeilijk om naar beneden te komen. Even starten en snel terug landen is dan altijd spijtig, maar de beloning is groot nadien.
We vertrekken en de start is al goed. Na het ontkoppelen kom ik vrijwel direct in een "pomp" van 2 meter en het voelt al vreemd aan om hierin niet te draaien. Voorbij de "pomp" heb je altijd zakken, dus zoek ik dat zo snel mogelijk op. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk uit te leggen wat ik precies ga doen, zodat mijn instructeur me kan beoordelen op mijn planning. Ik vind zakken van 4 meter per seconde en besluit daarin te draaien, zoadat ik mijn hoogte snel kan wegwerken naar circuithoogte. Al snel kom ik op 250 meter uit netjes op mijn aanknopingspunt om de landing te beginnen. Nu komt het er zeker op aan om alles heel correct uit te voeren. Snelheid, hoogte, rondkijken. Alles moet perfect zijn en dat lukt me heel goed. Dwarscheckpunt, baan vrij. Hoogte, correct. Snelheid, nog steeds goed. Indraaien naar base en de kleppen half open. Indraaien final en bepalen waar je de grond zal raken. Alles lukt nauwkeurig en al snel kan ik het toestel netjes afvangen en zacht jes op de grond laten neerkomen. Ok, kill me...Wat heb ik niet goed gedaan? Ja, het is goed, ga straks maar alleen.
Nu gaat het seizoen pas echt beginnen. Ik sta al te trappelen vol ongeduld om mijn thermiekbelletje te kunnen vangen en het is een hoogtijdag wat thermiek betreft. Tijdens mijn cockpitcheck komt Ines even bij me zitten om me wat gerust te stellen. Ze merkt wat nervositeit op bij me, maar het is omdat ik bijna niet kan wachten om te vertrekken. De kabel spant aan en de lier gaat op toeren. Een goede start, wat altijd een goed uitgangspunt is om een goede vlucht te hebben. Ontkoppelen en onmiddelijk rondkijken. Twee toestellen zijn iets verderop hun rondjes aan het draaien, dus vlieg ik er direct naartoe. Op 300 meter kom ik in de bel en ik kan met mooeie bochtjes een meter per seconde klimmen. Steeds verleg ik het toestel een klein beetje om het sterkste stijgen te vinden en al snel ga ik met 3 meter per seconde verder de hoogte in. Dit gaat lekker en ik voel me helemaal ontspannen, herboren zelfs. Hier heb ik lang op gewacht.
Ik mag doorklimmen tot 750 meter wat ik vol overgave ook doe. Dan de neus naar het oosten en wat verderop opnieuw een belletje zoeken. Helaas is het enkel negatief waardoor ik gedwongen ben om richting aanknopingspunt te vliegen. Een half uurtje moet ik toch boven kunnen blijven. Net lang genoeg voor mij en beneden kunnen ze het toestel best gebruiken voor de volgende vluchten. Als teamplayer tracht je de kerk steeds in de midden te houden en blijf je niet te lang weg, zoadat andere ook nog kunnen genieten van hun vluchtje. 300 meter net voor het aanknopingspunt. Perfecte hoogte voor mijn positie.Nog een bocht draaien naar het veld toe, dan kom ik netjes uit op 250 meter. Dat is gewoon prachtig om zo exact te kunnen vliegen denk ik bij mezelf. En dan besluit het heersende weer om me even op de proef te stellen. Als het erg thermisch is, dan is er ook veel en stevig "zakken" in de lucht. Laat ik daar nu even geen rekening mee gehouden hebben.
Het eerste stuk van mijn downwindbeen heb ik 4 meter per seconde zakken. Shit, klote, ik ga gewoon veel te laag uitkomen zo. Je denkt dan in fracties van seconden, want je moet die situatie snel rechtzetten. Ok, dichter bij het veld vliegen. Snelheid goed in het oog houden en excact vliegen. Mijn base zal ik kort moeten indraaien, dan komt alles goed. Dwarswindcheck! Er staat een zwever aan de rechterkant, net geland. Die zal niet op tijd weg zijn, dus ik ga links. Nog 100 meter over, nu indraaien naar base. Ik ontlock de kleppen, maar trek ze nog niet open. Laatste bocht naar final, kleppen half open. Shit, ik kom te ver naar rechts uit. Gewoon iets te laat ingedraaid en dat kost me meters en hoogte. No problem denk ik en ik corrigeer de kist naar links en center de neus naar mijn raakpunt op de grond. Nice. Perfecte lijn terug. Kleppen half open tot ik bij de bomen ben. Ok, nu vol open en de laatste meters hoogte wegwerken. Netjes afronden. Die landing MOET perfect zijn. Heel zachtjes zet ik het toestel aan de grond en blijf sturen om het toestel recht te houden tot aan de stilstand. Een gevoel van zalig gelukkig zijn overspoelt me onmiddelijk, naast de intense warmte die door de kap dringt. Goede vlucht, veilige landing. De hoofdinstructeur komt me voorbij gewandeld en merkt even op: Zat je ni wa laag vriend? Jaaaaaa, ik weet het, maar ik had mijn hele downwindbeen stevig zakken en heb mijn circuit er op moeten aanpassen. Was het fout misschien? Nee hoor, je hebt dat goed opgevangen. Geluk, dat is zowat alles wat ik voel. Intens geluk dat ik ook deze solo goed heb gevlogen. Goede beoordelingen heb gemaakt. Veilig geland. Zweefvliegen is zo heerlijk en kan enkel nog beter worden. Ik kan bijna niet meer wachten tot mijn volgende thermiekbelletje.
De naam deed me nadenken. Musa stond op elk karton bananen die vertrokken naar Griekenland. Musa.....Star Wars dacht ik eerst. Nee, is dat geen vervangende naam voor mama uit een of ander tropisch land? Ik vraag het even aan een werknemer of die misschien weet wat het betekend en ik geef hem meteen mijn vermoeden mee. Ja, wat betekend die naam nu eigenlijk. Een simpele banaan, die er voor elke soort hetzelfde uitziet en vermoedelijk niet van smaak te onderscheiden is. Wel staat de lengte van de bananen steeds op het karton en de meeste mannen krijgen de onrijpe kleur van een banaan als ze het lezen. Er worden de meest bizarre namen aan gegeven, zoals dat voor bijna alles geld, of het nu autos zijn of de nieuwste elektronische snufjes. Allen dragen ze bijna exotische namen waar ze ongetwijfeld erg lang hebben over nagedacht, want zo'n namen schieten je niet zomaar te binnen. Musa....Is dat geen latijnse naam voor banaan? zegt mijn collega. Dat zou wel eens best kunnen, het klinkt zelfs logisch. Met Star Wars heeft het zeker niets te maken, al zat ik er toch dicht bij. Me Misa, me in trouble, roept zeker herinneringen op bij mijn generatie. Maar die is het dus niet. Enkel mijn trouwe vriend Google kan hier soelaas brengen vrees ik. Dus het eerste dat ik doe, nadat mijn pceetje is opgestart is even snel googlen op het woord Musa en zowaar rollen de resultaten binnen en moet ik mijn collega volmondig gelijk geven morgen. Musa is inderdaad een banaenplant en ik leer meteen wat bij over de miljoenen paletten bananen die bij ons binnenkomen en naar uiteenlopende landen in Europa vertrekken. Even voor alle duidelijkheid: Musa acuminata is de juiste benaming en eigenlijk de stamvader van alle eetbare soorten die verspreid zijn over alle tropische landen, maar oorspronkelijk uit Zuid-Oost Azië komt. Er zijn al zoveel kruisingen geweest dat het bijna onmogelijk is om de originele soort te achterhalen en de variaties zijn zowel voor de consumptie markt als de sierteelt. Ik weet één ding heel zeker. Als er zo gigantisch veel bananen Antwerpen binnen komen MOET het wel onkruid zijn. Ofwel heeft de plaatselijke bevolking helemaal geen ruimte meer om te wonen en het regenwoud geen economische waarde om te bestaan. Maar wie eet dat eigenlijk allemaal op?
Alsof het een vast ritueel moet zijn om nu al dagelijks een blog neer te schrijven, zet het me voor een voldongen feit. Ik heb absoluut geen idee waar het dit keer over zou moeten gaan. Terwijl mijn kinderen naar een film zitten te kijken die me eigenlijk helemaal niet kan boeien, zit ik te mijmeren of er vandaag iets is voorgevallen waar deze blog over zou kunnen gaan. Of ik iets heb gehoord dat de uiteinden van mijn zenuwen activeerde zodat ik weer scherp was en erop kon ingaan met mijn dagelijkse verhaaltjes. Geen gesprekken gehad, geen tijd. Geen radio op de werkvloer om nieuws op te vangen. Ja, natuurlijk in mijn auto, tijdens de rit naar huis, staat de radio altijd op. Deze keer heb ik er blijkbaar niet naar geluisterd. Zelf daar heb ik helemaal geen idee van waarom ik niet geluisterd heb. Er blijft dus maar weinig over om deze dag zomaar eventjes samen te vatten, als ik dat al als onderwerp zou gebruiken. Eigenlijk moet je er ni aan beginnen als je kop er niet naar staat en dat was vandaag zeer zeker het geval. Een dag misschien waarin je teveel info tegelijk moet verwerken. Het ram geheugen helemaal vol. De C drive die moet gedefragmenteerd worden. Windows gaat sneller protesteren, iets wat we allemaal al hebben mogen ondervinden. Op mijn kop komt natuurlijk geen "window" met een error in en ik word ook niet helemaal blauw met witte letters op. Nee, vandaag is het via start naar afsluiten gaan. Morgen doen we die defragmentatie wel....
Vroeger, maar nog niet zo heel lang geleden. Toen de bedrijven nog groeide en draaide op de overtuiging en inzet van de werknemers, kon je fier zijn op je werk. Helaas denken de meeste bedrijven er tegenwoordig heel anders over. Nu ben je niet langer een wernemer, maar eerder een taakvervuller. Er zijn bepaalde taken te vervullen en het maakt niet zoveel meer uit wie die functie invult. De fierheid lijkt naar een ondergeschikte rol te zijn verschoven. Toch is het één van de meest belangrijke dingen in je werkleven. Het is ongetwijfeld gekoppeld aan de motivatie en de ambitie die groeit in een werknemer zijn leven. Economisch belang is de absolute prioriteit geworden. Concurentiele opstelling de slogan van ieder bedrijf. Meer en meer zie ik ontevreden mensen op de werkvloer, die met veel onzekerheid hun toekomst tegemoet zien. zelfs hun welverdiende pensioen is onzeker geworden. Vanmiddag hoorde ik nog op de radio dat er 16 miljard euro gefraudeerd wordt in ons land. 10 miljard euro aan RSZ bijdrage niet betaald wordt. Als ze dat zouden kunnen uitschakelen, dan kunnen de pensioenen met een kwart opgetrokken worden en kunnen ze die nog betalen aan de vele ouderen die hun verdiende rusttijd tegemoet gaan. Hoe lang kan dit blijven duren? Het bedrijf waar ik werk streeft naar een ver doorgedreven automatisering, die naar hun eigen zeggen geen ontslagen voortbrengt, geen inkrimping van personeel veroorzaakt. Maar de realiteit is helaas minder rooskleurig. Vakmensen die vele jaren het beste van zichzelf hebben gegeven zijn plots niet langer nodig. Ze zijn ook te duur. Alles staat blijkbaar op de helling in ons land. Jobs, pensioen, zorgverzekering, regering, kmo's en ga zo maar door.... Arme kinderen van me, wat staat jullie nog te wachten? Wat staat mij eigenlijk nog te wachten? Onzekerheid geeft geen gemoedrust en vergt stevige schoenen om de lange tocht dapper door te gaan.
En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter, dan het nooit voorbij zou gaan. Maar blijkbaar leefden ze verkeerd, het dorp is gemoderniseerd. Ik weet wel het is hun goeie recht, de nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek.
