Op de slaapkamer, ergens in een hoekje, staat nog een klein modelzwevertje. Ooit eens gekocht om "bezig te blijven" in een periode die enkel gedicteerd werd door mijn werk. Uiteindelijk is het toestel in een hoekje beland om daar de nodige lading stof te verzamelen. Af en toe dwalen mijn gedachten wel eens af naar de kleine vogel, die eigenlijk hoort te flirten met de wind op één of andere helling in het land. Er zijn niet zoveel hellingen meer in ons land waar je in alle vrijheid en rust kan genieten van een modelzwevertje dat statig en vredevol zijn thermiekbelletje opeist en af en toe eens langs de hellingrand komt langsgevlogen om dan weer de hoogte te kiezen. Nee, nu moet je lid zijn van een club, lid van de liga en door een instructeur zijn goedgekeurd. Pas dan krijg je een modelvliegvergunning en mag je het toestel laten evolueren op een daarvoor goedgekeurd modelvliegveld, dat er enkel en alleen mag zijn als de club met alle vergunningen, zoals oa milieu vergunning in orde is. Arm België denk ik dan. Land van wetgevingen en regeltjes. De tijd dat je er even tussenuit kon om samen te zijn met jezelf en dat wat je graag doet en ontspanning geeft is hier definitief voorbij. Je hebt daar nu vergunningen voor nodig. Je moet daarvoor gekeurd worden. Samen in hokjes of afgebakende plekken mag je nog genieten van je alleen zijn. Anders ben je een gevaar voor de omgeving en het milieu en laat ons eerlijk zijn, dat kan niet. Tegenwoordig doe je alles in clubverband, want dat komt het verenigingsleven ten goede. Alleen zijn met jezelf hoeft in deze tijd niet meer, daar heb je tijd genoeg voor als je oud bent. Op die momenten komt de rebel in me naar boven, iets dat ik altijd ben geweest, maar heb leren te onderdrukken. Die rebel wil dan tegen de regeltjes ingaan en laten zien dat het ook anders kan. Maar zoals het hoort in deze wereld, neemt het verstand het al vlug over van het hart en bedaar ik weer voor ik mijn auto instap en de daad bij het woord voeg. Misschien dat ik toch eens een zendertje ga kopen dat bij het zwevertje past, zodat ik alle instellingen en roeruitslagen kan definiëren. Het zal me weer een paar uutjes bezig houden en me weer een stapje dichter brengen bij die helling waar ik helemaal in mijn eentje opsta en uren geniet van de vrijheid waar mijn zwevertje zich van het vergaarde stof ontdoet. Als ik 80 ben tolereren ze die rebel in me misschien.
Een goed uurtje voor ik me klaarmaak om het luchtruim te gaan verkennen slaat de hoofdpijn toe. Het is me wat. Nu het eindelijk redelijk weer is om mijn lesvluchten te nemen zal dat weer niet lukken. Het enige dat helpt in zo'n situatie is rustig in een verduisterde ruimte enkele uurtjes slapen, dat leer je snel genoeg als je hiermee moet omgaan. Gedwongen rust dus. De trigger ken ik na al die jaren nog niet. Eten? Drinken? Roken? Stress? Geen van allen zijn goed, maar het zijn de drugs van het leven, dus zondigt elkeen van ons wel aan één van deze ingrediënten. Na de rust was het zonnetje, al was het eerder een geforceerd zonnetje, toch uitnodigend om eens wat buitenlucht op te snuiven. De tuin in, want ik ben één van de gelukkige mensen die dat nog heeft. Er staat nog heel wat werk te wachten dat door de vele regen een beetje achterop is geraakt. Maar ik begin rustig. De kruiwagen heeft eigenlijk een nieuw wiel nodig, maar voor ik tot een aankoop van een nieuw wiel overga wil ik toch eens kijken of dat niet simpel op te lossen is. Na demontage en schoonmaken en smeren is dat wiel in staat om de volgende honderdduizend km in mijn tuin af te leggen. Het lukt me niet echt om de rest van de tuinwerkjes aan te pakken maar de tijd dat ik daarover inzat is al lang voorbij. Een beetje mentaliteit meditérrané helpt hier uitstekend. Morgen staat dat er immers nog. In elk geval zal de kruiwagen klaarstaan en niet langer een excuus zijn om er niet aan te beginnen. Mijn Chileense buurvrouw, die nooit een buurgesprekje laat liggen, weet me vol trots te vertellen dat ze in Chillie een huisje op het oog hebben met wel tig vierkante meter grond aan. Ze moeten opnieuw beginnen met grote verbouwingswerken en ik denk bij mezelf: Verdomd moedige mensen om op hun leeftijd nog aan dergelijk project te beginnen. Een klein beetje schuldgevoel steekt de kop op. Die nemen nog zo'n project aan en ik heb zelfs geen zin om die kleine karwijtjes in de tuin te starten. Maar ze heeft pijn. Pijn in het hart om de mensen achter te laten die ze graag heeft. Het was alweer 21 jaar dat ze hier heeft gewoont, gewerkt, geleefd. Maar we moeten enkel maar een vliegticket kopen en het verblijf zal je niets kosten en we hebben internet zodat we met elkaar kunnen blijven praten. Misschien dat ik ooit nog eens in Chillie kom, wie weet.
Een feestdag of een dag om even stil te staan bij een gebeurtenis uit een ver verleden. Staat er nog wel iemand stil bij dit soort dagen? De moderne mens kan tegenwoordig alles verklaren en-of weerleggen en aantonen wat legendes zijn of uit de hand gelopen verhalen. We hebben dus een feestdag waar de jonge generatie niet eens meer de betekenis van kent vrees ik. Ik ben in elk geval blij met de onderbreking van de wekelijkse werksleur en werkdruk. De meimaand is er één van overvloedige weelde als je het vanuit de natuur bekijkt. Alles krijgt een nieuwe start en de mogelijkheid om zijn kansen in het vaak korte leven ten volle te benutten. Geld trouwens ook voor ons. Wie kent de lentekriebels niet? Dat rare gevoel dat je verteld om eens flink aan de slag te gaan en die winterslaap van je af te schudden. Vroeger was dit steevast het startschot om aan de "grote schoonmaak" te beginnen, maar dat zit nu wel ongeveer in hetzelfde hoekje als de feestdag van hierboven. Tijd om creatief aan de slag te gaan kan het ook zijn. Het weer begint zich van zijn beter kant te tonen en de temperatuur is aangenaam genoeg om de dagen buiten door te brengen. Tijd om alle plantenbakjes te vullen die ons de komende zomer hopelijk rijkelijk van bloemen zullen voorzien. Dat de dieren ook creatief zijn blijkt uit die enkele mier die rondrkruipt in de hal. Steeds zijn die op zoek naar spannende lokaties denk ik. Nooit last gehad van mieren, maar deze voorbode doet me denken aan de wijze van bestrijding, want het is zeer zeker een scout die de hele kolonie voorafgaat. Hoe gaan we die diertjes te lijf? Enkele kilo's vergif de grond in duwen, die een kettingreactie veroorzaken in de bodem en de rest van het dierenrijk? Of een koperen halve frank zoeken die de magische kracht bezit om deze opmars om te buigen naar andere gezellige oorden. De poes heeft er in elk geval iets aan. Ze kan zo heerlijk rustig zitten kijken naar de grote verkenningstocht van deze scout.
Woensdag alweer. Morgen een welgekome feestdag. Als de weercomputers gelijk hebben is ook deze vrije dag gevuld met duisternis, gure kou en druilerige regen. Als het zo doorgaat is straks de mei-maand één van de koudste en natste sinds lang. Het betekend ook weer dat er niet kan gevlogen worden op mijn thuisbasis EBBT. De zoveelste vrije dag dat ik weer niet in mijn element lucht kan zijn. Zij die het element water gekozen hebben ondervinden er vermoedelijk geen hinder van. Het spreekwoordelijke "Weer om achter de kachel te zitten" is hier van toepassing. Stel je voor, de ijsheiligen komen dit weekend voorbij en kondigen lenteweer aan. Zelfs die zijn blijkbaar niet meer te vertrouwen. Misschien hebben die er wel een economisch belang in gezien om wat langer te blijven rondhangen, nu de energieprijzen de pan uit swingen. Maar hier brand de kachel gezellig met een houtvuurtje, dus het is hier al snel ver boven de normale kamertemperatuur en heel uitnodigend om in slaap te vallen bij de TV. De film Avatar staat op en dat is nu niet bepaald een slaapfilm. Het deed me denken aan een moderne, eigentijdse versie van Dancing with wolves. Een beetje indiaans volk dat om belachelijke westerse waardes uitgemoord wordt. Niet echt mijn ding. Hoe technologisch de film ook mag zijn, het verhaal doet het niet voor me. Teveel onrecht, teveel pijnlijke momenten die ik liever uit de weg ga op een televisieavond. Het echte leven heeft er al genoeg. Nee, geef mij maar een film, al dan niet hoog technologisch die je een beetje happy maakt na een werkdag. Het einde van de film zal ik weer missen, zoals het steeds gaat met dit soort verhalen. Beter zo, want ik moet nog eten en ik zou willen dat het me smaakt.
Vandaag 11 mei 2010 is het beginnen kriebelen. Steeds meer mensen hebben het over bloggen en ik word nieuwsgierig. Nu ben ik geen internetanalfabeet maar bloggen had ik nooit eerder aandacht gegeven. Bon, het kindeke staat erop en nu maar zien of ik voldoende hersenpinsels kan neerschrijven om die onbeperkte witte pagina's te vullen met zinnige zaken die een toegevoegde waarde kunnen hebben in de beleving van andere.Creatief zijn is iets wat ik het meeste waardeer in de mensen rond mij en zelf, denk ik tenminste, ben ik een behoorlijk creatief beestje dat steeds met een kritisch oog rondkijk wat me kan bezighouden. We zien wel hoe dit verder gaat....
