5u in de ochtend, heel vroeg wakker. De dreigende wolken hangen in de bergen en het weer ziet er niet gunstig uit. We maken ons klaar en beslissen op het laatste moment of we de granfondo van 142km zullen doen. Gastvrouw Emilia verwacht ons alvast voor het ontbijt tegen 6 uur. Eens aan het ontbijt begint het stevig te regenen. Dit is echt wel jammer. Zo ernaar toe geleefd en het natte weer gaat nu spelbreker zijn. Het heeft voor mij alvast geen zin deze lange tocht met dit weer aan te vatten. Het moet tenslotte ook beetje veilig zijn onderweg met de stevige afdalingen die er tijdens de rit op het programma staan. We rijden toch alvast naar de start om 7u om te kijken of er veel vertrekkers zijn. Er zijn er heel wat die afhaken, maar toch ook 'koene ridders' die vertrekken. We besluiten enkel de Stelvio te rijden. Ik zie mijn eerste droom dit jaar beetje in elkaar zakken maar uitgesteld is niet verloren. Er komen nog kansen de komende tijd.

De stelvio enkel dus, om 8u30 begint de tijdsopname. Het regent trouwens nog steeds en het ziet er niet naar uit dat het snel zal verbeteren. De frustratie en ontgoocheling zal ik er tijdens de beklimming proberen af te fietsen. Ik ga alvast voor een nieuwe persoonlijke verbetering van mijn klimtijd. Mijn vorige was 2u26 over de 21,5km en ga proberen onder de 2u15 te blijven.

Ik rij over de mat en mijn tijdsopname is begonnen. Ik probeer direct op mijn eigen tempo een goed ritme te vinden. Zeker niet te snel van start gaan want uit ervaring weet ik dat ik een diesel ben. Ik zie mijn fietsmaatje Nico een beetje wegrijden maar maak me geen zorgen. De weg is nog lang zoals het weerklinkt door de megafoon van 'Lucien Van Impe' die voor één van de vele tunnels ons staat aan te moedigen. We beginnen aan het eerste deel van de 39 haarspeldbochten die we moeten passeren en Nico is nu helemaal uit het zicht verdwenen. Ik begin nu toch stilaan in goed ritme te komen. Ik neem me voor om in één ruk naar boven te rijden. De tussentijdse bevoorradingen ga ik links laten liggen om geen tijd te verliezen. Ik kom nu toch wel aan een moeilijk stuk rond de 7de kilometer, rond de 14 à 15% maar het loopt goed, gewoon beetje harder op de pedalen trappen :-). Ik kom hier mijn fietsmaatje Nico terug tegen. Hij begin het toch moeilijk te krijgen en moedig hem nog even snel stevig aan. Het tweede deel van de haarspeldbochten is daar, heeft een fenomenaal uitzicht hoe de weg zich in bochtenwerk naar boven heist met daarbij nog een prachtige waterval. Het regent nog steeds maar het deert me niet. We komen hier na 11 km de eerste bevoorradingspost tegen en één van de vrijwilligers reikt me een stukje banaan aan. Ik neem het graag aan en vervolg mijn weg door het bochtenwerk. Eens deze achter mij gelaten begint het weer beetje te verbeteren. Ik zie zelfs beetje blauwe lucht :-). We komen op een plateau waar je relatief beetje kunt sneller rijden. Ik voel me goed en raak aan de praat met een medefietser. Wat een mooie beleving, het is zijn eerste keer en vindt het een geweldig schouwspel. De bergen rondom je, de sneeuw op grote hoogte en zelfs de eerste zonnestralen die er nu doorkomen. We kunnen nu zelfs een tandje bijsteken want de weg daalt nu zelfs lichtjes. Niet lang echter want het bochtenwerk komt in zicht naar de Passo Umbrail op een hoogte van 2500m. Het zijn weer enkele stevig oplopende kilometers naar deze hoogte. Maar het gaat nog altijd goed en geloof in een serieze tijdsverbetering. Ik hoop alvast op een 2u10 te realiseren. Ik passeer ondertussen km 18 (top Passo Umbrail) waar de grens I/CH ligt en via deze pas Zwitserland kunt binnenrijden. Een koude strakke wind steekt echter op en dit voelt niet echt aangenaam aan op mijn bezwete natte kleding. Het worden toch nog een lastige laatste 3 kilometers die een gemiddelde steiging hebben van 8 à 9 procent. Er volgen hierbij nog zeker 10 haarspeldbochten (Tornante :-)). Het zonnetje schijnt nu toch beetje maar de wind maakt het nog steeds ongenaam. Ik zie moedige fietsers die serieus aan het afzien zijn. Maar we gaan allen voor hetzelfde doel, de top weer bereiken. Een gelooflijk gevoel dat het afzien de moeite waard maakt. Ultimo kilometro, het begint te kriebelen, weer een overwinning in zicht op één van de meest legendarische cols uit Italië, de Giro. Er staan supporters langs de weg die je in deze laatste meters naar de top aanmoedigen. Ik hoor in de verte Mark Vanlombeek bemoedigde commentaar geven aan de fietsers die over de meet komen, we zijn nu echt niet meer veraf en kom aan de laatste haarspeldbocht. De laatste 200m er nog even alles uitpersen en hup de tijdmeetingmat over...

Ik denk dat ik uitkom op 2u14 als ik beetje gevolgd heb. Ik kijk even in de lucht en denk aan mijn ontvallen dierbare oudjes en broer. Een emotioneel moment dat ik even moeilijk onder controle kan houden. Ik trek toch maar direct mijn winddichte vest aan en wacht op mijn fietsmaatje Nico. Een kwartiertje later is het ook aan hem om de meet te passeren. We shaken elkaar stevig de hand en een schouderklop. Het is ons gelukt !!! We staan even later op een podium waar een gewillige fotograaf ons tegen een kleine prijs een mooie herinneringsfoto aflevert. We trekken naar de verwarmde tent om onze rugzak te gaan afhalen en ons om te kleden. We krijgen een etix drinkebus recoveryshake (smaakt naar chocomelk :-) en nemen wat honingkoeken en suikerwafels. Veel volk in de tent !!! We maken ons stilaan klaar om naar beneden te rijden. Gelukkig is het nu droog maar toch is het nog oppassen op de weg. De presentator kan het niet genoeg benadrukken, rechts houden en voorzichtig naar beneden. We vatten onze afdaling aan en Nico zal snel uit mijn zicht verdwenen zijn. Ik doe het stillekes aan en stop enkele keren onderweg, genietend van het uitzicht en de bergen. Eens aan onze B&B aangekomen besluit ik om nog even Bormio 2000 op te rijden. 700 hoogtemeters overwinnen over 10km. Om toch nog beetje meer mijn frustratie te kunnen afrijden van het in het water vallen van de Granfondo. Dan heb ik toch vandaag in totaal 32 kilometer geklommen en 2200 hoogtemeters overwonnen. Doe maar, zegt Nico, hij heeft het wel gehad na 3 intensieve fietsdagen. Op een uurtje ben ik boven op het ski oord en spreek met Nico af dat ik daarna ineens naar de Stelvio-village fiets voor de pasta-party. Dat zal smaken !!! Toch nog een mooie en intensieve Stelvio dag beleefd. Bormio, See you next year, Ciao Ciao !!!!