Vandaag heeft het goede weer zich hersteld. Dus kunnen we deze voormiddag nog een laatste klimtraining doen. De hahntennjoch! :-8)

Een impressie...een mooie beklimming die eigenlijk al zachtjes in Imst-au aanvat. De benen voelen goed aan tijdens gans de beklimming van 17km. Het eerste deel loopt snel hogerop nadat je de weg links afsloeg vlakbij de kerk in het centrum van Imst. Zeker de laatste 500m voor de eerste “kehre” (korte bocht) is serieus steil. Maar ditmaal heb ik deze zone goed verteerd. De eerstvolgende kilometers zijn vrij goed te beklimmen. Ik rijd steeds op eigen tempo en zorg dat mijn hartslag binnen de klimzone blijft. Eens je in het bosgebied boven Imst bent na de “weiderost” is er een vlakkere zone van tweetal kilometer. Daarna begint de beklimming weer echt serieus te worden met een aantal opeenvolgende “kehre”. Maar dit was nog maar het begin, want aansluitend kom je in een ruw landschap terecht met een slingerende niet zo brede weg; gelegen tegen de rotswand, die steil verder naar boven gaat. Dit is een vrij lastig lang stuk waar precies geen einde aan komt. Het landschap is echter gewoon fascinerend. Daar probeer je uiteraard ook oog voor te hebben. Prachtig gewoon! Aan de andere zijde van deze weg is het steil bergaf en de afgrond 'heel' diep, honderden meters.

Enfin, je krijgt toch nog wel een adempauze als de weg toch nog even wat afdaalt tot het de laatste 4 kilometer (Je komt ook voorbij de afslag naar de Maldonkopfhütte op 2,5km van de top) weer bergop gaat tot de top maar het ergste heb je wel gehad. Dat was mijn ervaring dit keer toch. Ik ging nog soepel naar boven. Vorig jaar heb ik deze beklimming ook gedaan, maar het vormpeil was toen wel beduidend minder. Ik ben toen 3 maal onderweg gestopt om even te verpozen. Deze keer was het in één keer naar boven (De 17km in 1u49m, gem 9,2km/u). Eens boven op een hoogte van 1894m is het genieten van het mooie uitgestrekte zonovergoten landschap...en de prestatie.

Belangrijk voor mij was dat deze lange lastige beklimming goed verliep zonder me te forceren als laatste test voor zondag. Goed voor het moreel dus!

In de afdaling het eerste gedeelte rustig naar beneden gereden, gezien het bochtig parcours en de soms natte staat van het wegdek. Geen risico's nemen.

Nog even de korte beklimming naar Imsterberg en dan vangt mijn finale rustperiode aan. De kilometerteller stond uiteindelijk op 63.

Aangekomen in ons verblijf Jacklerhof in Imsterberg trakteren Loïs en Maria ons op koffie en gebak in hun tuin. Heerlijk genieten dus “bei schönes wetter”.

Na de traditionele douche de beentjes extra verzorgd zodat ze goed kunnen recupereren. Er stond uiteraard ook weer pasta op het menu...er zijn nog zekerheden :-) !