Koen voelt zich al wat beter, enkel nog wat koorts en hoofdpijn . Met de nodige aspirientjes kan hij zich oppeppen. Gelukkig is het vandaag een redelijk rustige dag want we nemen de trein naar Alice Springs: The Ghan, een orient express-alike treinreis. We zijn veel te vroeg aan de incheck maar dan hebben we tenminste geen stress. Onze bagage is net iets te zwaar, de mijne 20,4kg en die van Koen 26kg. Dus we moeten 6kg overladen in een geruite zak die ons gratis ter beschikking gesteld wordt. Achteraf gezien zijn we zeker niet de enigen.

De trein staat al op het perron, een super lange grijs metalen slang met een rode locomotief. Zoals iedereen poseren we even voor een fotootje aan het logo. Een uurtje later krioelt het van de mensen op het perron…ja met 23 wagons én twee auto wagons kan je wat vervoeren.

We stappen in en zijn een beetje teleurgesteld…een oud treinstel met een beetje muffe geur… en we hebben pech want geen volledig raampje aan onze zitplaats. Aan de andere kant van het gangpad zit een Australisch oma die iedere gedachte met mij wil delen…dat belooft !

We proberen nog van plaats te wisselen met haar dochter die verder achetaarn zit maar die heeft ook gezien dat we geen raampje hebben, dus dat lukt niet.

Nadat we vertrokken zijn, roept men om dat er nog slaapcabines vrij zijn voor een promo-prijsje van 300 AUD (180€). Aangezien we niet goed zitten en Koen ook al niet te best is, besluiten we van ons dit maar te gunnen. En wat een goeie keuze ! Nu zitten we hier in ons treinkajuitje, minimaal in oppervlakte maar lekker knus, te genieten van het landschap. Het zicht varieert van grazende schapen op weilanden, dorre struikbosjes met af en toe wat koeien, tot weids uitgestrekte vlaktes van rood zand met hier en daar wat plukjes laag stekelgras. Soms kan je zo ver kijken over een uitgestrekte vlakte zonder een boom of huis te zien.

In het begin zag je heel af en toe nog wel een huis mat dat is nu ook al wat uurtjes geleden. En af en toe kruist de highway de spoorlijn en komen we een roadtruck tegen: een vrachtwagen met drie of vier aanhangwagens. Ik heb ook een struisvogel gespot en Koen heeft een aboriginal gezien die vanop een heuvel naar de trein zwaaide. We rijden juist door een desolate vlakte bij zonsondergang en het kleurenpalet is fenomenaal.

Vanochtend vroeg opgestaan want we hebben een tripje van 5 uur voor de boeg en we willen nog wat van Adelaide zien. De reis is eentonig, enkel weilanden met duizenden schapen en af en toe een boerderij. De highway, te vergelijken met de route nationale in Frankrijk, is redelijk verlaten. Af en toe moeten we afremmen voor een konijntje, een vogeltje en ook één keer een vos. Die zal zich af en toe wel eens tegoed doen aan een schapenkoteletje.

Na een uurtje bereiken we terug de kust en stoppen we in Kingston, een stadje bekend om zijn Crayfish (kreeft). Maar het is nog maar 9 uur ‘s morgens dus nog niet de moment om te lunchen. Dan maar weer verder naar Adelaide.

Kort na de middag zijn we in Adelaide en brengen onze auto terug binnen bij Hertz op de luchthaven. Met de bus keren we terug naar de stad om de highlights te gaan verkennen. Maar helaas is alles weeral gesloten. De market place, één van de bekendste toeristische attracties, is wegens boxing day (2de kertsdag) gesloten, evenals alle winkels en de meeste restaurants. We trekken dan maar naar het noorden van de stad en maken een lange wandeling in de parken langs de rivier, afgewisseld met de obligate stop om iets te drinken want het loopt weer tegen de 30 graden.

‘s Nachts wordt Koen ziek, de pasta van de lunch had blijkbaar iets meer dan alleen tomatensaus … hij heeft zowaar koorts (dat weten we omdat Koen ook alles meeneemt, zelfs een koortsthermometer) .

Eindelijk nog eens in de 'bewoonde wereld' waar internet beschikbaar is dus hier het vervolg:

Melbourne

Weeral eens vroeg opgestaan, om half vijf, want het busje komt ons oppikken om vijf uur om ons naar de luchthaven te brengen. De Indische chauffeur is een karikatuur op zich en we lachen ons rot met zijn engels. Onze vlucht is om 8 uur dus we hebben tijd zat op de luchthaven. Als we in het vliegtuig zitten, blijkt dat er een defect controlepaneel is waardoor we niet kunnen opstijgen. Gelukkig is er nog een ander toestel beschikbaar dus we verliezen maar een half uur met overstappen.

Melbourne is een aangename stad, veel rustiger dan Sydney maar toch met dezelfde allures. Aan de rand van de stad ligt een grote overdekte markt. In plaats van weer eens op restaurant te gaan, beslissen we van een brood, kaas en kangoeroeworst te kopen…ook lekker. In de namiddag lopen we door de vele parken en langs het stadium van de Australian open. We kunnen wat foto’s trekken van een match op één van de kleinere speelpleinen en diezelfde avond zien we deze spelers op TV !

‘s Avonds op goed geluk een restaurant uitgekozen aan de rivier….lekker gegeten zeg !

MELBOURNE - Apollo bay

‘s Morgens bij het ontbijt in een barreke zien we op het Australisch nieuws beelden van de luchthaven van Zaventem…wat een pak sneeuw zeg. Het is blijkbaar wereldnieuws. We pikken onze auto op en gaan op weg…links houden ! We rijden langs de Great Ocean road, een idyllische route langs mooie stranden en baaien. We stoppen regelmatig voor wat foto’s. Als we ‘s avonds aan het hotel aankomen, kunnen we onze ogen niet geloven: wat een krot ! Het was een hotel wat we zelf gekozen hadden, in plaats van Aussietours, maar dit was helemaal niet wat we zouden uitkiezen. Het is een backpacker met gemeenschappelijk faciliteiten, nou ja, het huis zakte bijna in mekaar en was helemaal niet goed onderhouden. Ineens vind Koen, in een folder van het dorp, het hotel dat wij op internet hadden gezien. Wart blijkt : het door ons gekozen hotel heet ‘Apollo Bay Backpackers Lodge’ en wat Aussietours voor ons gereserveerd heeft is ‘Apollo Bay Backpackers’. Eén woord verschil…maar wij zijn gezien. Enfin, de lakens waren schoon dus we hebben al bij al niet slecht geslapen.

Apollo Bay - Port Fairy

Wederom vroeg vertrokken, om 7 uur, tja er was niets leuks aan de backpacker om er langer te blijven. Maar zo vroeg op de weg heeft ook zijn voordelen: we zien een kangoeroe en verschillende koala’s…schattig ! We stoppen aan Cape Otway en lopen door een stuk rainforest met varens en super hoge bomen.

Verder op onze route stoppen we nog aan prachtige baaien met enorme rotsformaties. Eén van de stops is de 12 Apostelen: een reeks zuilen die aan de rotskust in zee uisteken maar waarvan er nog maar 7 overblijven. Het stikt er van de chinese toeristen en de lucht hangt vol helikopters dus we zijn rap weer weg. Seen that, done that.

Buiten deze drukke bezienswaardigheid valt het zeer goed mee qua toeristen. We hebben zeker niet het gevoel dat het hoogseizoen is. Wel komen we steeds dezelfde groep hollanders tegen (ze zijn toch overal !) die blijkbaar dezelfde route als wij doen.

En dan ons hotel, Oscar’s Waterfront, het ander uiterste dan gisteren: een mooi vicotriaans huis met zicht op het water en de zeilboten….sjiek !

23 december : Port Fairy Halls Gap

Vanochtend mochten we genieten van een schitterend ontbijt. Oscar’s Waterfont hotel heeft een prachtige veranda met zicht op de jachthaven. De Oscar’s Bruschetta, een dikke volkorentoast met pesto, zongedroogde tomaten, rucolla en crispy proscuito was heerlijk. De in kaneel gestoofde peertjes hebben we laten staan…niet goed voor de kilo’s.

Met een beetje tegenzin zijn we om tien uur vetrokken richting The Grampians. De route was minder dan 200km dus we hebben de kleinere baantjes genomen. In het tweede dorpje zijn we gestopt bij een tankstation, ‘t is te zeggen, de plaatselijke garagist die ook een pomp had. Precies het décor van een jaren 60 film, de 4 Onslow-typetjes met vettig haar die in de zetel hangen te niksen, de pater familias die de kassa beheert en de dochter (overjaars en overweighted) die erbij geroepen wordt omdat we met de mastercard willen betalen. Het was nog met zo’n machientje dat het relief van de kaart indrukt op papiertjes met carbon ertussen. Ik wou een foto trekken maar durfde niet…het zou nochtans een schoon kiekje geweest zijn.

Verder door stoppen we bij de lokale kruidenier voor koekjes en water. Ook al zo’n antieke bedoening met twee zusters achter de kassa. In het binnenland gaat de tijd duidelijk wat trager.

We rijden verder…nog 100km op kleine baantjes door glooiende weilanden met hier en daar een boerderij en koeien. We kunnen net zo goed in Yorkshire zijn, alleen de temperatuur is anders, 10 uur en al boven de 30°.

In de verte doemen de eerste bergen op van The Grampians. Tegen de middag komen we aan bij het hotel, een typische kitscherige Best Western. We gaan meteen door naar het tourist office om te kijken wat er te beleven valt. De vriendelijke tourist officer raadt ons een korte wandeling aan, gezien de hitte (tegen de 40°): een mini-tourtje van 2.5km naar een waterval. Na wat vettige fish & chips (het restaurant aanbod is hier beperkt) gaan we op stap. Maar het is zo verschrikkkelijk warm dat we de waterval nooit bereikt hebben. De wandelroute was bergop over zandsteen die de hitte van de zon nog eens dubbel terugkaatste. Niet te harden. Op de terugweg dan maar even afkoelen in één van de rockpools (rivierpoeltjes in de rotsen).

In de vroege vooravond is de temperatuur gezakt tot een draaglijke 30° dus we gaan toch nog maar een toertje doen naar de Mc Kenzie waterfalls, één van de vele watervallen hier in de buurt.