U bent duizenden jaren geleden uitgevonden door ons, de mens. U liet de mens denken dat de mens u makte in opdracht van een god. Dat de mens hoorde en schreef. U vertelde de mens wat goed en slecht was en de mens deed, goed en slecht. U leidde de mens door middel van uw profeten. U leidde ze, liet ze vechten. U beloonde de mens, u strafte de mens. De mens mag u niet bespotten, niet tegen u liegen. De mens doet u wil, en nu, zo'n paar duizend jaar verder, heeft de mens de wereld verpest in uw naam. Mensen werden verbrand in uw naam, gestenigd in uw naam, gekruisigd in uw naam, verbrand in uw naam, verdronken in uw naam, opgehangen in uw naam. U beperkt en verbied. Zij die kwaad doen, leven. Zij die lijden, sterven. Er is ongeleid tussen uw kinderen. U laat mensen dromen. U houdt ze in de waan. Uw kinderen maken het kapot. Alles. U laat ons geloven. U dwingt ons te geloven. U dwingt uzelf op aan ons. U maakt de mens kapot. Beste Religie, gelieve deze planeet te verlaten.
Ik ga hier gewoon beginnen schrijven. Een inleiding is niks voor mij. Niemand verplicht mij daar ook toe dus doe ik het ook niet. Ik ga hier gewoon schrijven en laat deze tekst worden. Net zoals ik word. Iedereen wordt. Ik hou van knipsels. Ze zijn duidelijk, maar niet altijd. Ze zijn misleidend en verwarrend. Knipsels van een verhaal horen, geeft je meteen een indruk over het verhaal. Maar meestal, meestal zie je een gezichtsuitdrukking van ik weet niet wat als ze erachter komen hoe de dingen uitdraaien. Dat had ik laatst ook bij een album van Pink Floyd. The Wall. Het zijn allemaal knipsels van iemand zijn leven en ik dacht dat ik ze begreep. En toen ging ik op zoek naar het echte verhaal en schrok mij een ongeluk. Het draaide uiteindelijk om iets heel anders dan ik had verwacht. Waar ik nog het meeste van schrok is dat het echte verhaal nogal veel op mijn verhaal lijkt. Ik vond het altijd al een kunst om te verwarren. Iedereen verward onbewust. Mensen verwarren hun eigen zelfs elke dag zonder het door te hebben. Soms kun je zo zeker zijn van de dingen, maar niet alles is wat het lijkt. Mensen denken ook vaak dat ze zijn wie ze denken dat ze zijn. Maar ik denk in de meeste gevallen dat ze zijn wie ze willen zijn. Natuurlijk, je kunt doen alsof je bent wie je wil zijn, maar of je dat ook wordt,... Je kunt dingen doen, maar niet willen. Niet alles wat je wilt, komt uit. Ook hoorde ik de uitspraak : zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Het kwam uit de mond van een jongen op momenten dat ik iets brak en zei: "Typisch ik, als ik iets doe dat niet met kunst te maken heeft, mislukt het. Waarom?" En dan gaf hij deze wijze uitspraak als antwoord. Hij heeft gelijk, zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Nu vind ik wel dat dit niet echt zelfkennis is. Dit is maar oppervlakkig. Jezelf kennen is jezelf aanvaarden. Goede en slechte eigenschappen. Het grappigste is dat hij altijd al wijs wou klinken. Dat zei hij nooit, maar hij liet het wel merken. Wat nog het leukste van al was, deze jongen kent zijn eigen niet eens. Hoor wie spreekt.
Ik heb een paar favoriete artiesten. Die echt wat voor mij betekenen. Degene die er op dit moment het meest erboven uitkomt bij mij, is David Bowie. Dit schreef ik, voor hem.
David, zoals ik dit neerschrijf, zo zou ik het nooit tegen je kunnen zeggen. Ik zou in het echt beginnen met een: "David, ik...". En dan val ik compleet stil. Dus schrijf ik wat ik zou willen zeggen. Het is ook niet alsof ik jou ooit ga ontmoeten. Ik wil jou bedanken. Je inspireert me. In hoe ik denk, doe, word, van alles. Je muziek laat me zweven. En terwijl ik zweef, wordt ik geleid door een mooie prachtige stem. Jou stem. David, dankzij jou vind ik het niet meer erg om te zijn zoals ik ben. Iemand liet me al zien wie ik werkelijk ben, een ander beschreef bijna perfect hoe ik me voel en nog een ander leert het me verwoorden. En jij, dankzij jou, vind ik het niet meer erg hoe ik ben. Ik heb mezelf aanvaard. Ik hou van jou. En dan bedoel ik niet het 'houden van' zoals je vrouw dat doet, of je groupies, of wie dan ook. Zoals ik dat doe. Net zoals de anderen sta jij in mijn hart gebrand. Want jij doet wat met me. Jij raakt me. Als jou muziek uit mijn radio galmt, een van de nummers opstaat, dan is het alsof ik naakt voor je lig. Alsof je alles weet. Je lijkt door mijn ziel heen te kijken, alsof je mijn ziel zingt. En daarom hou ik zo van jou.
