Ik heb een paar favoriete artiesten. Die echt wat voor mij betekenen. Degene die er op dit moment het meest erboven uitkomt bij mij, is David Bowie. Dit schreef ik, voor hem.
David, zoals ik dit neerschrijf, zo zou ik het nooit tegen je kunnen zeggen. Ik zou in het echt beginnen met een: "David, ik...". En dan val ik compleet stil. Dus schrijf ik wat ik zou willen zeggen. Het is ook niet alsof ik jou ooit ga ontmoeten. Ik wil jou bedanken. Je inspireert me. In hoe ik denk, doe, word, van alles. Je muziek laat me zweven. En terwijl ik zweef, wordt ik geleid door een mooie prachtige stem. Jou stem. David, dankzij jou vind ik het niet meer erg om te zijn zoals ik ben. Iemand liet me al zien wie ik werkelijk ben, een ander beschreef bijna perfect hoe ik me voel en nog een ander leert het me verwoorden. En jij, dankzij jou, vind ik het niet meer erg hoe ik ben. Ik heb mezelf aanvaard. Ik hou van jou. En dan bedoel ik niet het 'houden van' zoals je vrouw dat doet, of je groupies, of wie dan ook. Zoals ik dat doe. Net zoals de anderen sta jij in mijn hart gebrand. Want jij doet wat met me. Jij raakt me. Als jou muziek uit mijn radio galmt, een van de nummers opstaat, dan is het alsof ik naakt voor je lig. Alsof je alles weet. Je lijkt door mijn ziel heen te kijken, alsof je mijn ziel zingt. En daarom hou ik zo van jou.
