Schatjes!

We zijn gisterennacht terug aangekomen in Paramaribo, na onze ervaringsvolle trip naar Apoera. Deze week was live changing, het was fantastisch!

Naast het uitbreiden van mijn Surinaamse culinaire kennis en de Tak Takitaal, leerde ik veel mensen en hun verschillende visies kennen. We vertrokken met zo’n 60tal mensen vanuit Paramaribo. Een 15tal gasten/cliënten, familie, vrienden, kennissen, de directie en enkele begeleiders. Een van de gasten zat tijdens de busrit naast mij. Hij vertelde mij over zijn jeugd, leven, liefde, drugservaringen…  Lien zat achter mij en had een soortgelijk gesprek met een andere jongen. De anderen waren heel rustig, zelden gezien, zo’n flinke kindjes seg J

4 uur later kwamen we aan in Nickerie. We zouden daar met een boot die we hadden gehuurd naar Apoera varen. Het heeft echter uren geduurd vooraleer de motor werkte en bovendien zat de boot overvol met andere mensen. Dit was op voorhand niet afgesproken en heeft voor veel ongemak gezorgd. Een deel van onze groep is zelfs pas een dag later kunnen vertrekken…  Beneden werden hangmatten opgehangen maar omdat het zo vol zat, hebben Lien en ik ons boven geïnstalleerd. Daar hebben we ons eerste kleurtje gekregen, want heel bruin werden we tot hier toe nog niet. Heeft iets met het vochtverschil te maken ofzo denk ik.

Na een hele lange nacht op de harde boot kwamen we eindelijk aan in Apoera. Daar werden we met een pick-up naar onze verblijfplaats gebracht. We lagen met bijna iedereen in een grote overdekte ruimte waar we onze hangmatten konden installeren. Enkele gelukzakken kregen een apart kamertje. Het kon gaan beginnen…

Elke ochtend stonden we om half6 op. Dat was het enige moment dat stipt werd nageleefd J Er werd een ochtendgebed gehouden, waar veel bij werd gezongen. Wel heel mooi, er zaten een paar talentjes in onze groep! Er waren ook telkens twee ploegen per dag: de corvee- en de keukenploeg. Als je niet in een ploeg was ingedeeld, mocht je natuurlijk wel mee helpen. Zo hebben Lien en ik eens meegeholpen om de kwie kwie (een vissoort) schoon te maken. Hard jobke, waar anderen zich niet zo voor geroepen voelden J

We hebben lezingen gekregen over ‘moeilijk opvoedbare kinderen’, ‘HIV-voorlichting’, ‘communicatie’ en ‘huiselijk geweld’. Vooral de les over communicatie was heel interessant. Aangezien het een van de doelen was om het Evangelie te gaan verkondigen, werden er veel linken gelegd met de Bijbel. Dat boek is me nu dus niet meer volledig onbekend J

Ontspanning hebben we zeker ook gehad. Heel even heb ik eens mee gevoetbald en na 5 min al gescoord (yeah, still got it!). En oooh we zijn elke dag gaan zwemmen in de Corantijnrivier: ZA-LIG! Als het aan mij lag, zwom ik naar het eiland dat aan de overkant zichtbaar was, maar na 5 meter begonnen ze al op mij te roepen dat ik niet zo ver mocht gaan. Ik zou namelijk konden worden aangevallen door piranha’s J

In die schattige visjes zag ik geen gevaar. Waar ik nu wel echt helemaal niks meer van wil weten, is van insecten. ‘Iets’ heeft mij in de nacht van zondag of maandag gestoken. Ik stond op met een rare rode vlek. ‘k Toonde het meteen aan de dokter die met ons mee was. Hij zei dat het er inderdaad niet zo goed uitzag en dat ik het zeker in t oog moest houden. Iemand aan wie ik het nog had laten zien, begon het te masseren. Maar dat is niet zo goed uitgedraaid. Waarschijnlijk is het gif op die manier in heel mijn arm gekomen. Maandagavond kon ik plots mijn arm niet meer bewegen, hij was volledig van mijn vingers tot mijn schouder verlamd. Ze zijn meteen met me naar het ziekenhuis van Apoera gegaan. Daar werken geen dokters, enkel een verpleger en verpleegster. Ze werken er al wel 37 jaar als enige instituut, dus weten wel van aanpakken… Ik kreeg een spuitje met iets antiallergisch en medicatie om mijn zenuwen terug aan het werk te zetten en wat pijnstillers (Dit alles is gratis in het binnenland). Beetje bij beetje kreeg ik weer kracht in mijn arm en nu is hij al zo goed als helemaal terug de oude, OEF!

Buiten het feit dat we pas een dag later als gepland konden vertrekken was de terugreis naar Paramaribo nog steeds lang maar verliep veel vlotter dan de heenreis. Toen we weer aankwamen (rond half 2 ’s nachts) in De Stem maakte de Algemeen Directeur de beste corvee- en keukenploeg, de kampking en kampqueen bekend. Maar uiteindelijk vond hij dat iedereen zijn best had gedaan, we waren een sterke groep, hebben weinig problemen gekend en hebben al bij al een hele mooie reis gehad door ieders hulpvaardige en flexibele instelling. Amen, het was tof! J En die twee stagiaires, die zijn nu zeer zeker ontgroend J

We zijn wel blij dat we terug in ons gezellige studentenhuisje zitten nu. Vandaag nog even langs geweest in De Stem, even hallo zeggen, maar we moesten niet blijven en mogen nu wat uitblazen. Op het gemakje de was doen (voor maar 2 man ipv 60), naar de winkel, eten maken, onze pijnlijke voetjes verzorgen, wat bijkletsen met Tjitra en Sharyl… aaaah, heerlijk J

Voor wat sfeerbeelden, klik links op ‘De Foto’s!’ (Ze zijn aan het uploaden). Bij Lien kunnen jullie ook nog gaan lezen ;)

Mi lobi oenoe!

Kizzy aka Ziki (= tof)

PS: Zusje! Dank je voor al die handige spulletjes, het komt allemaal echt van pas J

28-09-2011 om 23:44 geschreven door Kizzy