Wees niet bang van het onbekende, maar nieuwsgierig naar het nieuwe
17-09-2011
We nemen elkaar als broeder en zuster: daar waar we elkaar kunnen helpen, helpen we elkaar
Fa waka iedereen? Hier ai go boeng hoor! De eerste week zit er al bijna op en ondertussen heb ik al wel wat gezien van Paramaribo. Dus hier een kleine update :)
Laat mij eerst even vertellen over Tjitra, de vrouw van Stagehulp Suriname waarmee we het eerst contact hadden gemaakt om onze stage- en huurplaats te kunnen regelen. Wat ben ik blij dat we haar hebben leren kennen! Toen we aankwamen, had ze al wat drank en eten voor ons in de ijskast gezet, zodat we toch al iets hadden. Ze is met ons de eerste dag vanaf ons studentenhuis tot aan de stageplaats gereden zodat we de weg al eens zagen, heeft die weg ook helemaal voor ons aangeduid op de kaart. Nu weten we hem zelf, slechts 3 kwartiertjes fietsen in de zon, 2 keer per dag :) Verder geeft ze ons heel veel tips waar beter niet komen, wat we hier allemaal kunnen doen en hoe we ons kunnen 'vermaken', waar we op moeten letten,... Ze springt hier af en toe binnen of belt ons om te vragen of alles ok is. Kortom, een heel betrokken, warme en lieve vrouw!
Op onze stageplaats hebben we al wat kennis gemaakt met het keukenpersoneel, de begeleiders en enkele cliënten. We zijn nog niet bezig met het begeleidingsproces.We hebben wel al inzage gehad in de onderzoeken en verslagen van vorige stagiaires. Het is eerst belangrijk dat we de mensen daar leren kennen en zij ons. Om die eerste belangrijke band op te bouwen, vertrekken we maandag al met hen een hele week naar Apoera, een Indiaans dorpje in het Zuid-Westen van Suriname, op de grens met Guyana. Het is 4 uur rijden met de auto en 8 uur varen met de boot om er te geraken... Deze uitstap heeft verschillende doelstellingen. In de eerste plaats is het de bedoeling dat de iets meer ontwikkelde inwoners van Paramaribo aan 'sending' doen in de iets armere dorpen van Suriname. Apoera is daar 1 van. Het dorp wordt hierdoor versterkt op zowel sociaal-maatschappelijk, geestelijk als op financieel vlak... Om een voorbeeld te geven gaan we de mensen daar voorlichting geven ove onderwerpen als HIV en drugs. Voor de cliënten van de Stem, is het goed als therapie. Bepaalde beperkingen die zij hebben door de strakke structuur in de stichting zelf, worden eventjes opgeheven: ze mogen er wat langer uitslapen bijvoorbeeld. Daarnaast leren ze het binnenland op een andere manier kennen dan zij gewoon zijn, namelijk niet in functie van hun voormalige drugleven, maar als een plaats waar je ook andere dingen kan doen. Ze leren de medewerkers ook beter kennen. Iedereen die meegaat (ook mensen van buiten de stichting) zijn gelijk,en doen er dezelfde taken... Later dus zeker meer over Apoera:)
Nog wat weetjes: - Zo onsmakelijk als de Belgische muggen mij vinden, zo lekker ben ik voor de Surinaamse muggen, een echte delicatesse ben ik hier... - Uiteraard heb ik hier al zo veel mogelijk gekookt en ben ik volop bezig om de Surinaamse keuken te leren kennen. Mijn lievelingsgroete is de poe, een beetje vergelijkbaar met onze courgette - Elke avond kijken Sharyl, Lien en ik naar 'The killing', spannend! - Gisteren zijn we met de alle meisjes van ons studentenhuis gaan eten in de Zuz&Zo, een supergezellige bar/restaurant/vermaakplaats :) Waarschijnlijk gaan we dat nog wel doen :) - Vooruitzichten zijn: een hangmat gaan kopen voor de trip naar Apoera, gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad, morgen naar de White Beach, ergens volgende week gaan we met dolfijnen zwemmen (!),...
Voila, als jullie nog iets willen weten, vraag maar he :) Er gaat heel veel van mijn aandacht naar het land en de cultuur hier, het is echt wel genieten. Maar het blijft toch wel aangenaam om jullie ook af en toe te kunnen horen! :)
Lien en ik hebben een goede vlucht gehad. Een beetje vertraging hier en daar, maar dat konden we er wel bij nemen. Het eten was lekker, het personeel was vriendelijk, de medereizigers waren rustig, we hebben alletwee geen last gehad van reisziektes of een jetlag... Kortom, alles naar behoren. De filmpjes 'Rio' & 'Limitless', de 8 tijdschriften (die ik voor een totaal van 7 euro en ne klets op de kop heb kunnen tikken) en elkaars gezelschap, hebben ons uit verveling gehouden die 9 uurtjes dat we in de lucht zaten. We hebben ook wat spelletjes gespeeld. Ik heb bijvoorbeeld geschaakt tegen de vliegtuigcomputer :) Niet zo'ne snuggere, van de eerste keer was hij al verloren...
Toen we aankwamen op de MINIluchthaven van Paramaribo (ons vliegtuig was het enige dat er stond), werden we opgewacht door een man die onze namen droeg (jaja, zoals in de films). Die man zijn we dan gevolgd tot een andere man die ons weer naar een andere man bracht, die ons dan vervolgens tot aan het kei gezellig hipi autobusje bracht. Het was altijd rechtdoor hoor, maar zo zagen de taxilokkers wel dat wij al 'bezet' waren :)
Op de weg van de luchthaven naar ons studentenhuis heb ik al een paar fastfoodrestaurants gespot! Ze rijden hier links van de baan, als ze niet rechts aan het voorbijsteken zijn toch... In vergelijking met Cambodja en zelfs België is het hier wel heel rustig op de baan, ze rijden hier maar met 1 persoon ipv met 5 op een brommer bijvoorbeeld.
Het studentenhuis op zich is echt super. Eer we hier dan uiteindelijk zijn toegekomen, waren we wel heel moe. We werden verwelkomd door 3 meisjes van Gent, 2 meisjes van Nederland en door Mozart en zwarte Nero, onze waakhonden. Echt, veiliger kunnen we niet zitten, alleen wij mogen er in van onze hondjes... We waren wel wat te moe om nog veel te socializen, maar tziet er een toffe bende uit. Lien en ik liggen op een verdiep met een van de meisjes met ruime living, 3 grote kamers, een badkamer, keuken, waskot... Maar mensen aub, CHECK de deur van mijn kamer waar ik werd toe aangetrokken, toeval of niet? ;)
Zo se! We zijn gearriveerd!
