Elke woensdag, vrijdag en zaterdag is er karateles in Kedar Polly. Het doel ervan is de empowering van de meisjes zodat ze ongewenst gedrag kunnen afweren.

Ik probeer de les zo vaak mogelijk bij te wonen. Ik verplaats me naar de training steeds met de fiets omdat het maar 3 kilometer van mijn verblijfplaats (=kantoren van Ruchika) is. Terwijl ik Westerse muziek beluister via mijn mp3 spelen zich de typische Indische taferelen af. Een fantastische ervaring, keer op keer weer. Het is enorm grappig om de reactie van de bevolking waar te nemen terwijl ik met de fiets de stad doorkruis. Zeker in de omgeving van de slum is de verassing altijd groot. Eens aangekomen aan het lokaal zijn het bekende gezichten die me liefdevol ontvangen.

De leraar is de landskampioen en in 2004 behaalde hij een bronzen medaille op het wereldkampioenschap. Aan kennisoverdracht dus geen tekort! Hij doet dit geheel vrijwillig.

Hoewel de aanwezige meisjes, vooral peer educators weinig Engels praten, kunnen we toch met elkaar communiceren. Het is vaak lachen geblazen door deze taalkloof, aangezien er dan veel uitgebeeld moet worden. De rest van de slumbevolking komt altijd geïnteresseerd kijken wanneer ik met de meisjes en kindjes probeer te communiceren.

Naast de meisjes die meedoen aan de karateles, zitten er ook jongetjes en meisjes vol bewondering te kijken. Het is zeer moeilijk serieus te blijven oefenen wanneer die grote zwarte ogen me vol vreugde aankijken.

Vooraleer ik weer naar mijn verblijfplaats ga, kan ik niet ontkomen aan de tientallen handjes die kost wat kost mijn hand willen schudden.

Tijdens de terugrit wordt ik steeds vergezeld door Sisir, de karateleraar. Hij vertelde me op een keer dat Indische jongens het woord ‘vriendschap’ vaak anders interpreteren. “Wanneer een jongen vraagt om vriend met hem te zijn, dan moet je antwoorden dat ze eerst vriend moeten zijn met hun zus en moeder”.