De viering van het 25jarig bestaan van deze organisatie in de vorm van een seminarie. Samen met een vrouwelijke collega en haar kamergenoot werden we door de chauffeur van Ruchika in de riksja naar daar gebracht. Ze wou niet dat haar kamergenoot alleen thuis zou zitten. Voor de gelegenheid had ze zich mooi uitgedost met Sari met bijhorende bindi en juwelen. Ze begon te blozen toen ik een opmerking maakte op haar mooie voorkomen.

Eens aangekomen werden we voor het binnengaan gedoopt met bloemen en rijst. Daarbovenop kregen we nog een aantal bloemen in onze handen toegestopt. “Wat moeten we hiermee?” vroeg ik aan de kamergenoot. “Geen idee, gewoon vasthouden denk ik”, zei ze.

Ik werd door verschillende medewerkers van CLAP aangesproken. Ze vroegen naar mijn afkomst en doel van verblijf in India. Zij werken ook vaak met stagiaires van het buitenland en een medewerker verzekerde me ervan dat ik als twee druppels water op een meisje van Denemarken lijk.

Op een luchtige manier werd me meer toegelicht over de organisatie. De naam zegt het zelf, rechtshulp aan arme mensen.

Bij de aanwezigen zat een Islamitisch koppel. In een dronken bui had de man tegen de vrouw drie maal het woord talak gezegd. Dit betekend dat de man van de vrouw gescheiden is vanaf dat moment. Na zijn roes uitgeslapen te hebben besefte de man dat hij helemaal niet van zijn vrouw wil scheiden. Maar hier dacht de gemeenschap anders over! Het koppel is gevlucht uit hun staat en heeft onderdak gevonden in Orissa. Ze lopen immers gevaar voor hun leven. De rechter kan weinig doen omdat het koppel zou afgerekend worden op wetten die enkel gelden in de Islamitische cultuur en niet in het wetboek staan. Daarom zet CLAP zich op dit moment in om de eer van het koppel te herstellen en te vrijwaren. Volgens laatste berichten zou de uitspraak talak talak talak niet van toepassing zijn via telefoon of onder invloed van verdovende middelen.

Tijdens de viering werden verschillende toespraken gehouden, voornamelijk in Oriya. Telkens de spreker iets zei waar de toehoorders akkoord me waren, werd er enthousiast geklapt, dit tijdens de toespraak zelf.

Ook was er veel beweging tijdens de toespraken. Koekjes en thee en bloemen werden uitgedeeld, gsm’s die constant afgaan, veel geroezemoes, ..

Er is veel ambiance en muziek tussendoor. De cultuur is duidelijk aanwezig. De sprekers vertellen de informatie vaak in spirituele context.

Nadien was er een diner voorzien met heerlijk Indisch eten. Daarbovenop kreeg elke bezoeker een Indisch rechtsboek. Een geslaagde ervaring!

18-11-2007, 00:00 geschreven door Kirsten  

Elke woensdag, vrijdag en zaterdag is er karateles in Kedar Polly. Het doel ervan is de empowering van de meisjes zodat ze ongewenst gedrag kunnen afweren.

Ik probeer de les zo vaak mogelijk bij te wonen. Ik verplaats me naar de training steeds met de fiets omdat het maar 3 kilometer van mijn verblijfplaats (=kantoren van Ruchika) is. Terwijl ik Westerse muziek beluister via mijn mp3 spelen zich de typische Indische taferelen af. Een fantastische ervaring, keer op keer weer. Het is enorm grappig om de reactie van de bevolking waar te nemen terwijl ik met de fiets de stad doorkruis. Zeker in de omgeving van de slum is de verassing altijd groot. Eens aangekomen aan het lokaal zijn het bekende gezichten die me liefdevol ontvangen.

De leraar is de landskampioen en in 2004 behaalde hij een bronzen medaille op het wereldkampioenschap. Aan kennisoverdracht dus geen tekort! Hij doet dit geheel vrijwillig.

Hoewel de aanwezige meisjes, vooral peer educators weinig Engels praten, kunnen we toch met elkaar communiceren. Het is vaak lachen geblazen door deze taalkloof, aangezien er dan veel uitgebeeld moet worden. De rest van de slumbevolking komt altijd geïnteresseerd kijken wanneer ik met de meisjes en kindjes probeer te communiceren.

Naast de meisjes die meedoen aan de karateles, zitten er ook jongetjes en meisjes vol bewondering te kijken. Het is zeer moeilijk serieus te blijven oefenen wanneer die grote zwarte ogen me vol vreugde aankijken.

Vooraleer ik weer naar mijn verblijfplaats ga, kan ik niet ontkomen aan de tientallen handjes die kost wat kost mijn hand willen schudden.

Tijdens de terugrit wordt ik steeds vergezeld door Sisir, de karateleraar. Hij vertelde me op een keer dat Indische jongens het woord ‘vriendschap’ vaak anders interpreteren. “Wanneer een jongen vraagt om vriend met hem te zijn, dan moet je antwoorden dat ze eerst vriend moeten zijn met hun zus en moeder”.

15-11-2007, 00:00 geschreven door Kirsten