Of hoe migraine je dagelijks leven beheerst. Al van toen ik een kleine meid was leed ik aan migraine. Het beheerste mijn hele leven en dat van mijn familie. Nu heeft mijn zoon van 9 het ook. Herken jij je hierin? Je bent niet alleen.
27-03-2013
Ik vecht terug!
Gisteren was de avond heel erg eenzaam. De pijn van het onbegrip zinderde nog na als een bonkende, onbestaande maar toch zo reële kadans. Mooi gezegd, maar minder mooi om te voelen. De slaap kwam met vlagen en mijn hoofdkussen was nat van de tranen. Als ik mij omdraaide voelde ik de verkilde natte stroken tegen mijn wang. En dan herinnerde ik me weer waarom ze er verschenen waren. Ik sliep bijna toen ik het vertrouwde gevoel naast me gewaarwerd, van mijn man die, zo stil mogelijk, langs me ging liggen. Hij dacht dat ik sliep en dat wou ik zo. Ik was bang dat, als ik hem aansprak en hem het hele relaas deed, ik opnieuw werd meegezogen indie vloed van onmacht en oneerlijkheid. Dan zou het weer eens zo lang duren voor ik de slaap kon vinden en dan was de nacht korter. Minder recuperatietijd dus. Maar dan overviel me een gevoel van intense warmte. De warmte en genegenheid van de man, waarmee ik 10 jaar geleden trouwde en die mijn soulmate geworden was. Dat kon niemand me afnemen. En ik wist ook dat er veel mensen dit moeten missen, vooral die persoon. Deze middag kwam dan mijn kans. Ik kon het hem vertellen op een rustige manier. Hij reageerde nogal, hoe zal ik zeggen, beschermend, boos, verongelijkt? Dat ik me zo had laten doen?! Hoe is dat mogelijk?! Hij zou wel van antwoord gediend hebben! Eerlijk gezegd dacht ik dat hij klaar was om er naar toe te gaan en zijn gedacht te zeggen! Mijn mannetje! En meteen kon ik het relativeren! Want hij is veel belangrijker voor mij dan wat ene persoon mij op 2 minuten zegt. Mijn strategie is simpel: negeren nu. Geen blik meer gunnen, geen aanspreking meer, geen gevoel meer. Alleen het hoogstnoodzakelijke! Dat is alles. Ik blijf mezelf en als mensen daar moeite mee hebben is dat hun probleem!
Vandaag maakte ik een staaltje mee van het voortdurende onbegrip waar wij, als migraine-patiënten, zo vaak mee te maken krijgen.. Vorige week werd ik op een bijscholing verwacht, die bestond uit een aantal sessies. Het was heel interessant: EHBO. Alle mogelijke situaties werden voorgesteld en besproken, zowel in theorie als in de praktijk. Kortom: heel erg leerrijk en boeiend. Zoals dat zo vaak gaat met ons, sloeg het noodlot dus toe op het moment dat er een praktisch examen voorzien was, waarbij een aantal simulanten aanwezig waren. Ik keek er echt naar uit... Helaas pindakaas... de big M gooide serieus roet in het eten. Dus er zat niks anders op dan mij ziek te melden. Vandaag dus de laatste cursusavond en ik werd op het matje geroepen. Het was ongehoord dat ik migraine opriep als excuus om niet te moeten gaan. Ik had blijkbaar gehoord dat er over iemand anders gesproken werd die ook migraine had en dat had mij, volgens die persoon, op het idee gebracht om ook migraine te gebruiken... te misbruiken... Ik geef het toe, ik ben wenend thuisgekomen en wist met mijzelf geen blijf. Zoveel onbegrip en vooral oneerlijkheid, dat kan ik niet plaatsen. In de verste verte niet. Vier dagen had ik vorige week migraine, vier! Ik was een wrak en dan te beweren dat het ingebeeld was... sorry, maar daar zijn geen woorden voor.
Enkele weken geleden kreeg ik ook te horen dat ik toch wel veel ziek ben ( vier enkele dagen op 8 maanden en één week van 10 werkdagen, die ik dan vraag aan de dokter omdat er vanaf 10 werkdagen vervanging kan gevonden worden ). Waar gaat dat naartoe?
Ik moet me misschien dan maar iets aandoen, dan is het probleem vanzelf opgelost... Nee, dat doe ik niet, hoor! Ik heb nog een liefdevol gezin die mij WEL steunen! Thanks, schatjes!
