Of hoe migraine je dagelijks leven beheerst. Al van toen ik een kleine meid was leed ik aan migraine. Het beheerste mijn hele leven en dat van mijn familie. Nu heeft mijn zoon van 9 het ook. Herken jij je hierin? Je bent niet alleen.
09-06-2012
Wat met de pijn?
Het is voormiddag en ik zit in de klas. Ik denk het vijfde leerjaar, maar zeker weet ik het niet meer. Mijn lichaam is moe. Nochthans ben ik gisteren op tijd gaan slapen en heb ik niet gedroomd. Alles was in orde. Misschien zit die toets van geschiedenis me nog dwars. Ja, ik had meer moeten leren, maar ik kon niet meer. De lettertjes van de nederzettingentijd gingen een eigen leven leiden en die tenten was ik nu wel beu gezien...
Nu begint mijn gezicht ook al moe te worden. Het geeuwen is begonnen, alsof het helpt tegen het vermoeide gevoel. Van dat geeuwen spant mijn gezicht op en trekken mijn oren aan mijn mondhoeken. Ui mijn ogen loopt een traantje. De juf doet een uitleg vooraan maar om een of andere reden hoor ik het niet. Zou ze het merken? Als ik naar haar kijk, denkt ze misschien dat ik oplet? Oei, als ze me maar niks vraagt, want antwoorden zit er niet in. Krijg ik nu steken aan mijn rechteroog?
Dorst, ik heb dorst, mijn mond is uitgedroogd en mijn hoofd mankeert een liter vocht. Nog even volhouden...
In de namiddag gaan we knutselen. Joepie, lekker veel lawaai... En ik heb al zo'n pijn in mijn hoofd. Het is zo warm in de klas en buiten regent het. De lucht is dreigend wit. Meestal is dat niet erg, maar die lucht doet zo'n pijn aan mijn ogen... had ik nu maar een zonnebril.
Mijn blauwe fiets wacht op mij in het fietsenrek. Ik probeer mijn boekentas onder de snelbinder te steken, maar mijn handen willen niet. En het is nog zo ver tot thuis. Thuis, was ik al maar thuis. Ik vertrek maar haal thuis niet meer. Onderweg word ik misselijk en moet ik een eerste keer braken. Oh nee, heeft iemand dit gezien? Ramp! Ik heb zo'n hoofdpijn. De tranen van onmacht rollen over mijn wangen en mengen zich met de regendruppels.
Als ik thuiskom ziet mama onmiddellijk hoe laat het is. "Maar meid toch, kruip maar vlug in je bed!"
Gordijnen dicht, emmer naast het bed, handdoek langs mij, ijs op mijn voorhoofd. De nacht wordt lang, heel lang,... Zal het morgen over zijn? Misschien. En dan is dit waarschijnlijk de laatste keer migraine... Had je gedacht...
De
oprit van het huis van mijn grootmoeder. Ik herinner mij de donkerrode
bakstenen blinde muur. De blauwe kiezelsteentjes kraken onder mijn voeten. Dat
doet pijn. Nee, niet aan mijn voetzolen, maar aan mijn hoofd, rechts van mijn rechteroog.
Het snijdt als een mes, langzaam en diep, heen en weer. Het houdt niet op. En
dan het licht. Is dat altijd zo geweest overdag of steekt de zon nu expres een
tandje bij? Weet ze dan niet dat haar stralen de stekenregen in mijn hoofd
verergeren? Mijn ademhaling lukt niet doordat mijn keel dichtgeknepen wordt.
Het zijn korte, bijna hyperventilerende ademstootjes, die zoveel moeite kosten
dat ik mijn hand over mijn hals leg om de druk te doen afnemen. Het lukt niet.
Waarom zie ik zoveel vlekken dansen als ik mijn ogen sluit? Mijn buik herbergt
een onheilspellende drang om terug te geven wat ze enkele ogenblikken eerder
kreeg aan de tafel met de tantes en de nonkels.
De
muur is donker, donker is goed. Ik leun tegen de harde muur en stoot mijn
pijnlijke hoofd per ongeluk tegen het oppervlak. Dat verdooft mijn zeurende,
stekende pijn. Ik probeer het nog eens.
Zal
ik naar mama en papa gaan? Ze moeten me helpen, die pijnen, de misselijkheid
moeten verdwijnen. Wat moet ik doen? Help me...
Dat
is jammer genoeg mijn eerste herinnering van een migraineaanval. Heel levendig
en tegelijkertijd heel pijnlijk. Hoe het afliep weet ik niet meer. Hebben ze
mij naar huis gebracht of in bed gelegd in de logeerkamer? Hebben ze mij een
pijnstiller kunnen geven? Ik weet het niet meer. Het is ook al zo lang geleden.
Ik was acht jaar. Wist ik veel dat tweeëndertig jaar later diezelfde symptomen
en pijn nog steeds prominent aanwezig zouden zijn in mijn leven.
Het
ergste is dat ik deze aandoening heb doorgegeven aan onze zoon van acht en een half.
Hij heeft al twee jaar last van migraineaanvallen. En net zoals bij mij
belemmert dat zijn sociaal leven, zijn resultaten op school en zijn gezondheid.
Maar ik ben vastberaden om tot het uiterste te gaan hem er van af te helpen.
