Nog gauw een laatste berichtje voor mn korte wederkeer naar huis. Over de afgelopen dagen kan ik namelijk weer het één en het ander vertellen en aangezien hier enkele loodgieters aan de verwarming aan het werken zijn en ik toch niets in het huis kan doen, heb ik voldoende tijd om alles uitgebreid te vertellen. Hoera!
Zoals ik reeds aangekondigd had, ben ik woensdag in Allela naar de zwemvoorstelling van Jordi gaan kijken. Omdat ik met het openbaar vervoer moest gaan en zelf geen flauw idee had hoe en waar ik de bus moest nemen, had Susana het weten te regelen dat ik samen met Karen kon vertrekken. Om een duidelijker beeld te krijgen op wie deze Karen juist is, volgt even een korte uitbreiding. Karen(29) komt uit Nicaragua, maar woont reeds twee jaar in Arenys de Mar bij een Spaans gezin in om er (net als ik) op enkele kindjes te letten (drie in haar geval) en wat te helpen in het huishouden. Haar oppaskindjes gaan naar dezelfde school als Jordi en nemen daarenboven ook dezelfde schoolbus. Vandaar ook dat zij me kon helpen om zonder al te veel omwegen bij het zwembad aan te komen. Zo gezegd, zo gedaan ... en dus trokken we woensdagmiddag samen naar het station. Tijdens onze babbel onderweg, was ik vrij hard onder de indruk van wat zij allemaal te vertellen had. Zo bijvoorbeeld vertelde Karen me dat ze in Nicaragua een zoon van 10 jaar heeft die ze al meer dan 2 jaar niet meer gezien heeft (zelf is ze trouwens maar 29 remember that) en waarvan ze ook de vader niet meer ziet (gone with the wind).Ze is hier naar Spanje gekomen omdat ze hier beter betaald wordt en is van plan hier nog tot volgend jaar te blijven. In die tussentijd heeft zij haar familie/vrienden niet meer teruggezien [Zuid-Amerika ligt immers net iets verder dan België ;)]. Wow dat moet zo moeilijk zijn!! Voor de rest vond ik het ook fijn haar accent te horen. In Latijns-Amerika klinkt het Spaans toch wel wat anders hoor. Zij spreken bepaalde klanken immers helemaal anders uit. Ook fijn was hoe ze gedurende de trein- en busrit Latijns-Amerikaanse accenten kon herkennen en aanwijzen. Zo bijvoorbeeld vertelde ze mij dat de straatmuzikant (die ons op de trein wat kwam entertainen) uit Argentinië kwam... in het station van Masnou zaten enkele Colombianen in hetzelfde caféetje als wij een koffie te drinken en op de bus in Arenys de Mar herkende ze alweer enkele andere Argentijnen. Wat voor mij allemaal als Zuid-Amerikaans Spaans klonk, kon zij dus zowat indelen per land! Ik heb nog veel te leren, lijkt me zo J. Met Karen heb ik net als met Camilla ook even de grote verschillen tussen onze eigen cultuur en de Spaanse cultuur besproken. Ocharme toch, ik kom hier wat warmte opzoeken, maar voor haar moet het hier wel de noordpool lijken.
[ondertussen zit die loodgieter hier mee te fluiten met mn muziek die opstaat, dat is ook wel funny J]
Toen we reeds twintig minuten in de kou [die dag was het echt berekoud! Ja ja, in Spanje in de winter nog ongeveer 11° graden, dat zal wel! Mooi niet zo!] en de bus ons toch wel vrij veel te laat leek, kwam een mevrouwtje ons doodleuk vertellen dat onze bus van halteplaats veranderd was. Die hadden we dus gemist! En er kwam er maar één per uur. Wij dus hopen dat er een taxi voorbij zou komen. En met een beetje geluk, een spurtje van mezelve en een mooi woordje van Karen hebben we gelukkig dan toch een taxi te pakken gekregen, waardoor we NET op tijd bij het zwembad waren. Jordi heeft daar enkele mooie lengtetjes gezwommen, enkele mooie tuimelingen gemaakt en na drie kwartier was het alweer afgelopen. Op de terugweg heb ik nog gauw hetvolgende zinnetje van een reclamepaneel overgeschreven. Voor de Spaanse collegas:Llegué al mundo sin nada. Me iré del mundo sin nada, excepto amor. Todo lo demás es prestado.Qué bonito, ¿no?
s Avonds ben ik die dag rond 18u naar Jordis voetbaltraining gaan kijken, want [dat was ik in mijn vorig bericht nog vergeten te vertellen] meneertje wou al enkele weken niet meer naar de Taikwondo gaan, waardoor we hem maar weer in een voetbalploeg hebben ingeschreven. Dat lijkt hem pakken meer te bevallen. Momenteel mag hij de wedstrijden in het weekend nog niet meespelen, maar binnen enkele weken komt daar verandering in en stiekem hoop ik dat ikzelf dan wat minder in het park voetbal met hem moet gaan spelen, want ik kan het woord haast niet meer horen. Dat ik een meisje ben en vroeger dus liever met barbiepoppen speelde, lijkt hij immers nog niet helemaal begrepen te hebben J.
Na de training ben ik dan rechtstreeks naar mijn Spaanse avondlessen gegaan, waar we kennismaakten met een nieuwe student uit Algeria (Algerije dus). Aangezien enkele anderen niet wisten waar dat juist lag, vroeg dit om een gedetailleerdere plaatsbepaling op de wereldkaart. Onze leerkrachte vond het in een plotse opwelling wel n leuk idee om vervolgens iedereen zijn eigen land op de wereldkaart te laten aanduiden en becommentariëren. En dat was inderdaad best leerrijk J. Wisten jullie bijvoorbeeld dat in het uiterste noorden van Noorwegen de zon gedurende enkele maanden tijdens de zomer helemaal niét ondergaat en het er dan dus onafgebroken dag is? Of dat er in Senegal wel zon 40 verschillende volkstalen gesproken worden naast het Frans? En dat er in het zuiden van Brasilië bergen liggen, waar bijgevolg sneeuw ligt? [Tessina, door jouw fotoswist ik ondertussen wel al n beetje meer over die temperatuursverschillen in America Latina J]
Donderdag (mn vrije dag) ben ik... ra ra ra... nogmaals naar Barcelona gegaan en heb weer enkele mooie wijken gezien. De wijk rondom Estació del Nord, het grote Parc de la ciutadella(met Arc de triomf, museu de Geologia, museu de Zoologia, de zoo, ...), de Born-wijk (vroeger voor de armere mensen, maar nu erg opgeknapt!) met de Santa Maria del Mar-basiliek, Barceloneta (met zn vele smalle straatjes de was hing hier bij vele huizen gewoon aan de buitendeur te drogen - als ik wou had ik nu enkele nieuwe truitjes, broeken ...), het strand, Port Olimpic ... Ai ai, mijn voetjes deden weer pijn s avonds, maar het was het waard.
Afgelopen weekend was ook eenspeciaal weekend hier in Arenys de Mar. Iets voor Kerstmis komt de tío (Spaans voor nonkel, wat bij dit feest eigenlijk gewoon een reuzenpop met boomstronklijf is [zie fotos]) de kindjes immers cadeautjes brengen. Dit Catalaans ritueel verliep als volgt: zaterdag werd er op het pleintje voor het likeurmuseum van Arenys de Mar (Calisay genaamd)muziek gespeeld en werd de TIO door de kinderen gewekt. Daarna (s avonds) moesten de kindjes van het dorp de TIO eten komen geven [dit eten gaat in realiteit eigenlijk naar de minder welgestelde mensen van het dorp wat ik wel een goed gedeelte van deze traditie vind], waarna ze in een zaal in ballenbaden en met ander speelgerei mochten gaan spelen. Alles was kleurrijk versierd en ieder kindje kreeg tevens een beker chocomelk en een zakje melindros (zachte, zoete koekjes van hier mmm). Gezellig!
Op zondagochtend moesten alle kindjes dan met een stok op het boomstronken lijf van de TIO gaan slaan, waardoor er dan een cadeautje uit de boomstonk kwam gegleden [in het Spaans noemen ze dit caga tío wat zoveel betekent als poep, nonkel tsss en dat leren ze de kinderen hier dan J]. Daarna volgt uiteraard weer gespeel in springkastelen ... tenminste: als je ervoor wil aanschuiven, want volk dat daar was! Amaai! En wat een file om op dienen nonkel te gaan slaan!
Zo dat waren mijn afgelopen dagen zo een beetje. Mijn valiesje staat al klaar voor overmorgen en ik heb ook mijn receptje al uitgekozen voor het etentje morgenavond.
Ik weet dat mijn blognieuws niet echt allervlotst verloopt, maar om dit goed te maken, volgt hier nogmaals een lang bericht waarin ik jullie zal updaten over de afgelopen twee weken. Owkee, hier ga ik dan! Ik begin bij de laatste vermeldenswaardige activiteit die ik me kan herinneren en dat is mijn uitstapje naar Caldes dEstrac woensdag, nu ongeveer twee weken geleden (2 december).
Caldes dEstrac is het dorpje net naast Arenys de Mar (een beetje meer naar Barcelona toe). Omdat Susana vond dat ik van de laatste weken zonnig weer moest genieten, had ze mij dit wandelingetje aangeraden. Dus ik op pad. Omdat ik geen twee keer trein wou betalen voor zon kleine afstand, besloot ik dan maar te voet te gaan en met de trein terug te komen. En eerlijk gezegd moet ik zeggen dat de standwandeling me zelfs meer beviel dan het dorpje zelf! Er loopt een leuk wandelpad met speel- en sporttoestellen langs de kuststrook van Arenys de Mar naar Caldes dEstrac en het uitzicht is er echt mooi! In de zomer moet dit volgens mij nog vele mooier en leuker zijn, maar dat ontdek ik dan wel. Bij enkele bunkers aan het strand zaten enkele jongens te vissen en even verder waren er zelfs enkele jongeren in de zee aan het zwemmen. In november! Stel je dat eens in België voor ;). Het dorpje zelf kenmerkte zich vooral door zijn rust en door zijn smalle, pitoreske straatjes. Susana heeft me wel verteld dat het er in de zomer heel wat drukker is: dan stromen er massas toeristen naartoe en tovert Caldes dEstrac zich om tot een toeristische watersport- en badplaats. Voor de mensen die zin zouden hebben om eens op bezoek te komen: er is een groot hotel met termen (lees: massages!).
De donderdag daarop ben ik voor de tweede maal naar Barcelona gegaan. Aangezien ik ondertussen in mijn stadsgids heel wat informatie over de stad gelezen had, ben ik bij dit bezoek wat georganiseerder te werk gegaan en heb ik ervoor gekozen die dag wat modernistawerken te gaan bewonderen. Eerst moest ik nog even langs het bureau van het Au Pair-agentschap om de nummers en namen van de andere Au Pairs in de buurt te gaan vragen (die heb ik nu dus in mijn bezit) zodat ik hen binnenkort eens kan opbellen om iets samen te gaan doen.Eens dit afgehandeld was, kon mn speurtocht naar Gaudís meesterwerken beginnen. Op het programma stonden zijn modernistahuizen Casa Milà en Casa Batlló enzijn meesterwerk de Sagrada Familia (fotos). Op het pleintje voor deze kerk stootte ik bovendien op een klein kerstmarktje. Jammer genoeg gaat dat hier in Spanje niet gepaard met gepofte kastanjes of gluhwein * pruil *, maar wel met houten kerststalletjes, kerstversiering en andere prularia. Na de verschillende facades van de Sagrada Familia wat beter bestudeerd te hebben, besloot ik met de metro ook nog een bezoekje te brengen aan Park Güell. Dit is een domein op een berg iets buiten het stadscentrum met enkele andere ontwerpen van Gaudí. De hoogtepunten van dit park zijn de twee ingangspoorten, de veelkleurige draak die de trap bewaakt, de zuilenzaal met enkele mooie plafondmozaieken en natuurlijk het plein met de bekende slingerende bank met hetzelfde gekleurde mozaiekwerk (trencadis) [fotos]. Een andere topper is het pad dat naar een toren met drie kruisen leidt, van waar je echt een SCHITTEREND zicht hebt over heel Barcelona. Vanop dit monument kan je in één oogopslag onder andere de Sagrada Familia, de Ramblas, de haven, de berg Montjuic en de berg Tibidabo met haar vele attracties overzien.
Het daarop volgende weekend heb ik mijn handen vol gehad met babysitten. Het was een verlengd weekend aangezien hier in Spanje zowel de zesde als de achtste december feestdagen zijn en de overheid de 7de besloten had de brug te maken. Jordi moest dus van zaterdag tot en met dinsdag niet naar school gaan. Hoera, feest in Jordiland! Vrijdagavond begon al direct goed, want toen bleef een vriendje slapen namelijk de grote Jordi. Ik heb vorige week immers ontdekt hoe origineel ze hier zijn bij het uitkiezen van namen. Ik leg dit even uit: het kindje waarvan ik Au Pair ben, heet dus JORDI Presas Pages. Zijn vader heet JORDI Presas [en de achternaam van zijn moeder]. Zijn grootvader heet JORDI Pages [ + de achternaam van zijn moeder]. En om in nog een stapje verder te gaan: de beste vriend van Susana heet jawel - JORDI Basart. En nu mag je drie keer raden hoe zijn zoon heet kleine tip: het begint met een J.Wohow, stel je eens zon familiefeestje voor J. Wel, het was dus deze laatste Jordi (de zoon van de beste vriend van Susana) die dat weekend is blijven slapen [foto]. Na veel lawaaierig gespeel en gedol, hebben deze jongens s nachts nog tot middernacht liggen tetteren, waarna ze de volgende ochtend besloten om rond iets voor zeven hun gespeel weer te hervatten. Ik dacht dat ik hun nek kon omwringen J. Dit vriendje is nog de hele zaterdag gebleven en ik heb me voornamelijk beziggehouden als kok, spelbemiddelaar en opruimhelpster. Wat me die dag wel wat ontroerd heeft, was het volgende: toen we s middags na een kort bezoek aan Collsacreu terug thuiskwamen, liepen we voorbij een bedelaar die een bordje omhoog hield waarop stond dat hij dakloos was en voor zijn twee kindjes moest zorgen. De twee Jordis zijn toen boven op het appartement water en koekjes gaan halen en Jordi Presas koos bovendien enkele van zijn speelgoedjes uit die hij ABSOLUUT aan die meneer wou geven. Schattig toch! Kinderen denken echt zo anders dan volwassenen. s Avonds zijn we ter afsluiting van Jordi Basarts verblijf naar de cinema gegaan. De film heette Planet 51 en gaat over groene buitenaardse wezentjes die het ruimtewezen de mens op hun planeet op bezoek krijgen. Popcorn heet hier trouwens palomitas.
Maandagavond zijn Katia, Toni en Arnau nogmaals op bezoek gekomen. Over hen heb ik reeds verteld in mijn vorige bericht. Arnau is de beste vriend van Jordi en Toni is de man uit Madrid die graag over eten praat J. Bezoek van hen vind ik altijd wel fijn: enerzijds omdat het gewoon fijne mensen zijn, anderzijds omdat zij enkel Castilliaans spreken, nog een groot voordeel J.
Dinsdagavond ben ik iets gaan drinken met Camilla (het Noorweegs meisje uit mijn Spaanse lessen) [foto]. Dat was echt een goede afsluiter van mijn verlengd-babysitweekend. Na al dat spelen met Jordi was ik zo moe dat ik zon drankje en babbel echt wel kon gebruiken. Met Camilla heb ik echt een fijne avond beleefd.Zij is iets jonger dan ik (bijna 18), maar zit hier ook in een gastgezin in Arenys de Mar waardoor we veel gespreksonderwerpen hebben en momenteel in een gelijkaardige situatie leven: wennen aan het Spaanse eten en de Spaanse gewoonten en culttuur, ervaren hoe het is om in een gastgezin te leven of hoe het is om voor lange tijd zo ver van je vrienden en familie te zijn ... Ik ben echt blij dat ik haar ontmoet heb! Ik denk dat we in de toekomst wel vaker dingen samen gaan doen.
Donderdag (10/12) ben ik voor de derde keer naar Barcelona getrokken (vrije dagen dienen om benut te worden, zou ik zo zeggen!). Susana had gehoord dat ik naar t stad trok en vroeg of ik enkele doosjes Nespressokoffie voor haar wou meebrengen. God, God, aangezien wij thuis dus gewoon Senseo drinken en ik nog nooit in zon Nespresso-zaak was binnengeweest, was dat voor mij al een hele belevenis op zich. Die Nespresso-winkel was dus GIGANTISCH. Ik dacht: ik stap even die winkel binnen, zoek die koffie, betaal aan de kassa en vijf minuten later sta ik weer buiten. Mooi niet dus! Je komt daar binnen, ze spreken je aan: Is het voor koffie of voor een machine?, je ziet daar een gigantische met linten afgebakende rij staan en JA daar moet jij dus gaan AANSCHUIVEN om koffie te kopen. Juist ja, aanschuiven om koffie te kopen. Lang leve Senseo, zeg ik dan J. Tijdens het aanschuiven, kon ik ook even de duizend verschillende soorten Nespresso-machines bewonderen die er bestaan (zou de koffie die uit elk van die verschillende machines komen anders smaken of whats the deal?) en ook de verschillende soorten kleurrijke koffiecapsules die origineel waren opgestapeld - het woord Nespresso vormend. Ja ja, die Nespressoboutiques, het is me wat! Gelukkig werd het wachten me wat veraangenaamd door gratis koffie en ongelooflijk vriendelijk cliënteel. Die dag was het trouwens echtverrassend aangenaam weer! Enkele andere dagen in het achterhoofd had ik me s morgens warm ingeduffeld, maar ik was nog niet op het treinstation aangekomen of ik had alweer twee lagen kledij uitgespeeld. Mmm mooi weer op zn vrije dag, wat kan een mens meer wensen?
Mijn tien doosjes Arpeggio Nespresso-koffie uiteindelijk veroverd, besloot ik deze maal wat van het Barceloneese shopleven te genieten. Kerstmis is nu eenmaal in aantocht en daar hoort shoppen bij! Het resultaat: een nieuw feestkleedje, een nieuwe T-shirt en enkele andere leuke spulletjes (die volledig geheim dienen te blijven). Geen culturele bezoekjes dus vandaag, maar ach ja de boog kan niet altijd gespannen staan hé ;). Om deze boeiende dag bovendien in schoonheid af te sluiten, ben ik die avond met Jordi, Susana en haar ouders op restaurant iets gaan eten.
Afgelopen weekend had Susana zowel vrijdagavond als zaterdag vrijaf. Vrijdagavond is zij samen met haar vriend Jordi Basart en Katia en Toni uitgeweest. Omdat dus ook Katia een babysit nodig had, is Arnau toen blijven slapen en mocht ik alweer op twee, in plaats van op één bengel letten. Deze keer lagen de twee varkentjes echter al heel wat vroeger in dromenland en kon ik lekker gezellig film kijken! Hip hoi voor Arnau! Zaterdag waren we vervolgens bij Katia en Toni thuis (in Calella) uitgenodigd om paella te gaan eten. Ik denk dat Toni me namelijk wou bewijzen dat de ECHTE Spaanse paella heel wat beter smaakt dan diegene die wij hier in België eten. En ik moet zeggen: hij was inderdaad lekker! Het was best een gezellig etentje met hapjes, bier, wijn, lekkere paella (met vlees, zonder vis wel helaas) en lekkere dessertjes (een typisch gebak van hier in Spanje of een stukje Tourón een andere typische zoetigheid die je hier [rond Kerstmis] overal kunt kopen, maar waar ik eerlijk gezegd niet zo zot van ben). Na het eten zijn we met zn allen wat gaan wandelen: een kustwandeling naar een grote, opgestelde kerststal (eerder een miniatuurdorpje) en daarna terug langs het centrum en de winkelstraat van Calella. Op het einde werd de sfeer wel wat verminderd door een klein meningsverschil tussen Katia en Susana: toen Jordi namelijk weer één van zijn ik-wil-mijn-zin-krijgenkuren kreeg, liet Katia duidelijk blijken dat ze vond dat Susana Jordi veel te veel toe liet en Jordi geen respect voor haar had. Ik kon haar geen ongelijk geven, maar uitjes zijn leuker als iedereen het met elkaar eens is J.
Ow ja - vrijdagavond zijn we tussen 17 en 20 u bovendien ook nog naar een verjaardagsfeestje gegaan van twee klasgenootjs van Jordi. Verjaardagsfeestjes zijn hier ook wel wat anders dan in België. In België vinden verjaardagsfeestjes gewoonlijk op woensdagnamiddag, in het weekend of op vrije dagen plaats - alé, in mijnen tijd toch :). Bij zulke verjaardagsfeestjes zetten de ouders in België hun kinderen op de plaats delict af, rijden weg en komen ze na afloop weer halen. Hier niet dus! Verjaardagsfeestjes kunnen gewoon meteen na school plaatsvinden en tijdens zulke feestjes blijven de ouders vaak ook lekker gezellig, met elkaar babbelend onder een hapje en een drankje. Dit feestje vond bovendien plaats in een speciaal voor kinderfeestjes opgericht speelcentrum met overvloedig versierde muren, springkastelen, ballenbaden, klimtoestellen, speelparcours, een bar, een animatiepodium, eetruimtes voor de verjaardagstaart ... allemaal in het thema van de onderwaterwereld. Ik heb ook enkele leuke Spaanse kinderliedjes geleerd, waarvan "CHI CHI WA" met bijhorend dansje toch wel mijn persoonlijke favoriet is :). Voor wie het liedje niet zou kennen: kindjes lopen dan met hun duimen in de lucht, hun poep naar achter, hun voeten naar buiten, hun tong uit de mond ... en weet ik veel wat nog allemaal in een cirkel rondjes te draaien, luidkeels "chi chi wa, chi chi wa" zingend. Een foto waard! Op de tweede plaats komt "Veo veo. Que ves? Una cosita! Y de qué color es?" [Wendy, dat is dat liedje dat wij vroeger in Spanje op vakantie met de animatie zongen! Nu weet ik eindelijk ook wát je dan eigenlijk aan het zingen bent ]
Voor de rest zijn er slechts nog enkele kleine dingetjes te vertellen. Zo bijvoorbeeld was het hier gisteren echt STORMweer. Regen en ongelooflijk harde wind! Alles waaide gewoon van het terras af en je HOORDE de wind echt razen. Gelukkig hebben ze me vandaag verteld dat zon weer hier echt uiterst zeldzaam is. Normaal gezien zou het in de winter nog rond de 10-12° graden moeten zijn ... en weinig regen. Ik hoop dat ze gelijk hebben! Vandaag was het gelukkig alweer pakken beter: geen wind, geen regen en iets warmer. s Avons koelt het wel erg af!
Gisteravond ben ik na de les ook nogmaals iets gaan drinken met Camilla. Dat was weer best gezellig (we hebben een warme chocomelk met aardbeismaak erin gedronken, wat hier eerder op gesmolten chocolade lijkt dan op melk J), tot de caféhouders rond iets voor tien opeens duidelijk maakten dat ze wouden sluiten en we dus maar noodgedwongen afdropen.
Om af te sluiten heb ik voor de komende week ook nog enkele andere dingen op het programma staan: zo bijvoorbeeld moet ik morgen met de bus naar de school van Jordi gaan (in Alella, heel wat kilometers naar het zuiden, richting Barcelona) om er naar zijn zwemopendeurdag te gaan kijken. Aangezien het de laatste week les is voor de kerstvakantie organiseert de school immers enkele gelegenheden waarop ouders naar hun kinderen kunnen komen kijken, maar aangezien Susana niet kan, had ik voorgesteld te gaan en zo zal het geschieden. Volgende week dinsdag is er ook bij mijn eigen Spaanse avondlessen een klein Kerstfeestje gepland: als afsluiting voor de kerstdagen is er dinsdagavond een etentje, waarop iedereen wat typisch eten of drinken uit zijn eigen land kan meebrengen, waarvan we dan met wat muziek en onder een babbeltje zullen genieten. Joepie, eindelijk een gelegenheid waarvoor ik me nogmaals ECHT op het koken kan storten!! En dan kan ik nogmaals helemaal zelf kiezen wat de pot schaft! En daar hoort ook iets als een chocoladetaart bij, vind ik zo! Ja ja, ik kijk er dus al naar uit J.
En daarnaaaaaaaaa: KERSTMIS in la Belgique!!! Oewla, hoe hard kijk ik wel niet uit naar het blije wederzien! I cant wait. Vriendjes en familie weerzien en bijtetteren, wat een feest! En als die feestdagen alweer voorbij gevlogen zijn, kan ik uitkijken naar mijn bezoek in februari. Twee maal een week geliefden hier in mijn Spaanse territorium! Hooray!
Owkee, dat is wel een mooi einde om mee af te sluiten, denk ik.
Tot gauw allemaal,
Lots of love
Kim xXx
PS: in januari ga ik waarschijnlijk ook een weekje naar Andorra gaan skiën met Susana en Jordi. O-ow, ik vraag me nu al af wat dat gaat geven. Gevaar op de skibaan!
Met de familie!
]
