Het is de start vd 2de week (3de kuur).

Ook cortisone dag. Dexomethason, het zg "trump" wondermiddel. Ik kan alleen maar zeggen dat het me 2 dagen meer energie, maar ook een verhoogde polsslag en bloeddruk geeft. Opgejaagd gevoel. Och je went er wel aan. Tuurlijk je voelt je beter, maar dat is maar schijn. 2 nachten van slecht slapen hoort er voor mij ook bij. Er is wel eens een nacht bij geweest waarbij ik totaal niet geslapen heb. Je went er wel aan. Het is noodzakelijk zegt Vincent voor de therapie dus ik slik het maar braaf. Wat zou er gebeuren als een "gezond" persoon dit zou nemen.....zou die dan ook trumpiaans gedrag vertonen. 

Enerzijds ben ik wel blij dat ik het neem. Chemo maakt schoon maar niet alleen vd "slechte" maar helaas ook de goede cellen. En dat voel ik. Het is mijn geest die me overeind houdt. Positieve gedachten die zorgen dat ik me sterker voel. Niet lichamelijk, maar juist energetisch.

De 1ste lockdown bracht mij op mijn knieën. In het begin dacht ik: Oh fijn, kan ik eindelijk meer mijn ding doen. Sleutelen, sporten. Wel, die euforie duurde welgeteld 3 dagen. Mijn rug gaf op, mijn energie raakte uitgeput, ik voelde me slechter en slechter worden. Het werd een hel. Zo ver dat ik gewoon bijna niets meer kon. Ik had geen zin meer. Totale depressie. Ik moet een oplossing vinden of mezelf van kant maken. Na 2 maanden afzien gelukkig een afspraak kunnen maken bij Karel, psychiater. Meer dankzij mijn vriendin die besefte dat ik er anders van door zou gaan. 

Zo diep zitten heeft achteraf ook zijn voordelen. Je kan alleen maar omhoog en dat gebeurde ook. Ergens in mij kwam zoals zo vaak is gebeurd iets krachtigs. Wat ga je doen...stoppen of doorgaan. Waarvoor ben je er nog? Wat is geluk? Al het aardse loslaten. Hoe doe je dat? Waarom doe je dat? Wie of wat ben je? Maar dat is een ander verhaal.....

Vergeleken met de 1ste lockdown is deze 2de"lockdown" anders. De mens heeft een vrije wil, jong of oud, als je iets opgedragen wordt reageer je automatisch met NEE.

Niets mis aan. Dat maakt je wie je bent. Meegaan of je eigen weg zoeken. Keuze altijd keuze.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. De 1ste dacht ik vrij te kunnen zijn omdat iedereen werd stilgelegd. Niets is minder waar. Ik voelde mij van mijn vrijheid beroofd. 

De 2de kies ik zelf voor. Vrijwillige quarantaine. En ik voel mij juist heerlijk vrij. Ik bepaal de regels in mijn omgeving. Mijn logisch denken bepaalt.

Situatie is anders natuurlijk. Ik heb alle middelen (meting) en ik ben juist uiterst kwetsbaar op lichamelijk vlak. Maar ik voel me  zekerder dan ooit.

De mensen die me kennen die weten wat ik kan met die meting en dat het geen zever is. Daarnaast maakt het voor mij niet uit wat een ander denkt. Ik weet dat ik juist zit naar mezelf toe. Ik laat de regering maar doen. Ben ik ermee eens? Nee, maar in mijn eigen omgeving weet ik wat ik moet doen. 

Ik ben onafhankelijk in mijn doen. Juist voor de mensen van mijn leeftijdsgroep, de "ouderen" die ook in isolement geef ik net een veilig moment om even eruit te zijn. Allebei voordeel. Ik en zij sociaal contact. Ik werk nog altijd. Niet veel, want zoals ik al zei 2 uur en ik hang aan de "stekker" Ik heb ook geen plek voor nieuwe. Groot risico groep. Ik moet alleen aan mezelf denken en de anderen die in mijn praktijk komen.

Meet ik longvirus dan moet ik je wegsturen. Ik kan niet het onderscheid maken tussen verkoudheid of Covid. Tot nu (gerekend vanaf mei) nog geen Covid gevallen gehad. Houden zo.

.

Voorgeschiedenis: 6 jaar geleden M.Kahler geconstateerd (stadium I) en langzame groei met de nodige ongemakken. Samen met de specialist te starten met chemo om de boel te stabiliseren. Let wel. De ziekte wordt ook wel beenmergkanker genoemd en is tot nu toe ongeneeslijk. Wel is stabilisatie mogelijk.

Chemo betekent ook stadium II. Elk jaar werd mijn lichaam steeds minder en daar kwam nog eens nier insufficientie  bij.

Dit verslag is voor mij een soort van dagboek aangezien mijn geheugen ook wat minder aan het worden.

1ste kuur:

3 weken Revlimid, cortisone, nier tabletten en bloedverdunners. Daarna 1 week rust. gevolgd door controle en start 2de kuur.

Aangezien ik 6 jaar geleden een atleet was en nooit medicijnen gebruikte, is het starten van dit een enorme aanpassing.

Bijwerkingen van chemo: genoeg en ik had ze allemaal!!!

Voornaamste: diarree (tuurlijk als er naar vraagt komt dat nooit voor) maar ik zat ermee. 2,5 week heeft dat geduurd. 4 kilo afgevallen (gelukkig nog genoeg reserve) De normale middelen hielpen niet. Uiteindelijk via de heamatologie Questran geadviseerd. En natuurlijk in de Benelux niet meer verkrijgbaar. Gelukkig heeft mijn apotheek voor mij gezocht en in Spanje nog gevonden. 1 zakje en het leed was gedaan. Dit allemaal tgv een darm virus

Je snapt dat het een heftig begin was en ik was ook lichamelijk aan het verzwakken. 

1ste bloedcontrole: hoopgevend. Ondanks de ellende vooruitgang. Er is voor mij geen terug. Nooit geweest dus aanvaarden. Hobby's: sleutelen en lichamelijke arbeid minimaliseren. 2 dingen moeten blijven. Wat werken voor sociale contacten en sporten.

2de kuur:

Start: 22 september 2020

Hetzelfde verhaal qua medicatie en duur.

Ik ben dit keer gewapend voor mogelijke diarree. Hoop ik toch.

Aangezien ik gelukkig een meet methode heb waarbij ik alles kan meten, kan ik het voor zijn. Ik kan mezelf helaas niet meten. En niemand in mijn omgeving kan het.

Was alleen niet nauwkeurig genoeg. Virus: nee

Dit keer een bacterie infectie. Al doende leert men. 3 dagen dit keer. Gewicht weer 2 kilo verloren en jammer genoeg geen vet, maar spieren. Kreeg ook het opbeurende opmerking van mijn specialist, Vincent Madou. Cortizone breekt het spierweefsel af. Fijn.

Wat heb ik ervaren van deze roller coaster.

Wanneer je diarree hebt, verlies je dus geen ontlasting alleen water. Daarom voel je dus zo slecht. eetlust is goed, alleen andere smaak.

Ik moet dat voor zijn, want de chemo stopt voorlopig niet. 6 kuren volgens Vincent. Hopelijk wen ik eraan.

21/10/2020 ben ik gestart met 3de kuur.

Alles wat ik in huis meet ik. Mensen van mijn bubbel, eten. Kijken of ik deze keer bespaard blijf.

Algemeen: 

Situatie voor chemo: niet goed. 

Nu: voel me schoner maar 50% van voorheen. In mijn burcht voel ik me veilig, want ik heb alles onder controle.

Ik was vroeger een brandstofmotor met een reserve tank. Nu een elektrisch met een rijbereik van 2 uur. Geen stopcontact in de buurt (pech) Daarna plat, geen reserve.

Zolang mijn levensverwachting verlengd doordat mijn bloed beter wordt en blijft, gewoon doorgaan.

Nogmaals een beetje kunnen blijven werken en sporten dat is belangrijk. 

Langzaam begin ik uit mijn depressie te raken.

wordt vervolgd