Het probleem voor een schrijver is dat als hij even niet aan zijn roman in wording wil denken, zijn verbeelding toch actief blijft; die kan hij niet uitzetten. – John Irving

De volgende dag zitten we op de trage trein doorheen de theeplantages naar Ella. De bergen en heuvels bedekt met groene theebladeren zijn overweldigend. Vaak kijk je ook recht een afgrond in alsof de trein elk moment kan kantelen en de dieperik in zal tuimelen. Opeens zijn we omringd door toeristen. Tot nu toe hadden we er nog niet zoveel tegengekomen. Voor ons zit een Sri Lankaans koppel. De jonge vrouw met lang gitzwart haar is ongelofelijk mooi. Niet alleen buiten, maar ook binnen hebben we een aangenaam uitzicht. Op een gegeven moment staat haar man recht met een rugzak en smijt deze uit het raam. Ik zie een kerel lopen naar de rugzak, maar ik vrees dat deze in een boog weer onder de wielen is gevlogen. Ik heb de afloop niet gezien, maar hoop dat ik het verkeerd heb ingeschat. De vrouw lacht om onze gezichten en zegt “For my sister”. Ik laat het maar aan haar zus over om te vertellen dat de buit misschien niet gevangen is.

De grootste bezigheid in Ella zijn natuurwandelingen. Ik doe natuurlijk niets liever, maar na 5200 trappen op en af en 9,4 kilometer heuvellandschap zijn de kleinste trapjes mij echter al fataal. Mijn compagnons zijn niet beter af dan mij dus we passen voor de wandelingen. In plaats daarvan gaan we pintjes drinken. Dat mag ook wel eens. Het lokale bier is Lion en valt wel te smaken. We vragen aan de eigenaars van Dreamcafé of we de volgende dag niet mogen meekoken met hun smakelijke curries. De vriendelijke gastheer lijkt zelfs blij om ons er bij te hebben.

Dus zo geschiedde. De kok is een klein mannetje met vliegensvlugge bewegingen. Ik probeer op mijn gsm het recept in te typen, maar kan bijna niet volgen. Hij hakt met een karateslag een knoflook in stukken en gooit halve tenen in het gerecht. Voor de Sri Lankaanse keuken moet je niet alleen van pikant houden, maar eveneens van knoflook, dat is zeker.

Aangezien er voor ons dus niet al te veel te doen is in Ella, trekken we voort naar Yissamaharam ofwel kortweg Yissa. We zitten te wachten aan een tusssenstop in Wellawaya wanneer we aangesproken worden door een oude Sri Lankaan. Zoals gewoonlijk stelt hij ons duizend vragen en vertelt ons dat we naar een hotel moeten gaan waar hij vroeger werkte. De man is zeer vriendelijk, dus we nemen zijn kaartje aan en antwoorden dat we het zeker eens zullen bekijken. Onderweg op de bus beginnen jonge kerels eveneens tegen Dieter te praten over hun gasthuis. Ze geven hem een GSM door die Dieter braaf aanneemt, aangezien ze je toch niet gerust laten tot je het doet. Hij probeert zelf zo vaag mogelijk te blijven en zeker geen beloftes te maken. Aangekomen aan het busstation is het opeens chaos. Van alle kanten proberen ze ons mee te pakken, allemaal naar hetzelfde hotel. Een oudere man wijst naar zijn bus waar het logo van het hotel opstaat. Het is dit of de gigantische jeep vol jonge kerels. We gaan maar met de oudere man mee en hebben hiermee gelukkig de juiste keuze gemaakt. De man vertelt ons dat de kerels oplichters zijn, die je naar een ander hotel meepakken en wijsmaken dat het hetzelfde is.

Aangekomen in het hotel moet Dieter plots overgeven. Ik word nogal overvallen door het gebeuren en sta stom te staren terwijl hij aan de kant met veel lawaai water uitkotst. Hij kan niet veel anders doen dan in de bungalow te blijven en te rusten. Terwijl ik en Hanne onze tickets voor Yala Park gaan boeken (waar Dieter hopelijk kan meegaan), ontmoeten we twee Nederlandse meisjes. We gaan samen met hen gaan eten en komen zo te weten dat zij vrijwilligers zijn van Projects Abroad, de organisatie waarmee ik naar India ben gegaan. Door met hun te praten kwamen we tot dezelfdeconclusies. Met Project Abroad betaal je veel te veel en doe je te weinig nuttig werk. Ze vertellen hoe ze een school gingen schilderen, maar dit ging niet door het slechte weer. Toen het vijf minuten goed weer was werden er foto’s getrokken en vervolgens stuurden ze hen naar het buffet.

Ik zou nooit mijn tijd bij Projects Abroad India willen terug nemen. Het was een ongelofelijke ervaring, ik heb prachtige mensen ontmoet en ik ben enorm veranderd als persoon. Maar het was gewoon pokkeduur, terwijl je veel nuttiger werk kan doen.  Het is iets dat je voor jezelf doet en niet voor een ander. Je doet ervaring op en leert een cultuur op een interessante manier kennen, maar enkel jij wordt er beter van.Ik ben dan ook al druk bezig een nieuw project te zoeken. Ik zou graag voor mijn volgende reis naar Peru. Bij mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk stootte ik op volgende site : http://www.weeshuisperu.nl/vrijwilligerswerk/kosten/.

Voor dit project met weeskinderen hoef je niets te betalen. Het is enkel de bedoeling dat je een inzamelingsactie houdt waarbij je minstens 250 euro bijeen krijgt en met deze som beslist wat er gebeurt! Persoonlijk vind ik dit een fantastisch initiatief. Je kan dus kiezen of je een uitstap doet met de kinderen, speelgoed koopt of bijvoorbeeld bijdraagt aan de opbouw van de nieuwe school. Uiteraard betaal je zelf je vliegtuigticket en kost en inwoon. Ze kunnen wel een gastgezin voor je regelen tegen 200  euro per maand en eten daar moet je zelf maar wat zien uit te komen. Of dit allemaal zo goed is als het klinkt zal ik je hopelijk volgend jaar kunnen vertellen.

11-10-2012 om 21:04 geschreven door Kim  

Another world is on its way. It’s possible. On quiet days. I can hear it breathing – somewhere in a bar in Arugam Bay

Na drie uur slapen worden we kapot en kouwelijk wakker. Al onze kleren zijn doornat door waterrafting en de natte terugtocht van Adam’s peak. Het is ook veel te kou om ons te douchen, dus slaan we dat maar over. We rijden voort met de taxi naar Horton Plains waar we de volgende dag de schoonheid van World’s End gaan verkennen. Een prachtig natuurgebied beschermd door Unesco.

We slapen in een sober familiehuis waar we vragen of ze onze kleren kunnen wassen en drogen. Ik vraag vijf keer of ze zeker zijn dat ze wel een droger hebben. Vijf keer wordt dit bevestigd. We zijn verplicht om een warme pull te kopen, want het is heel kou. Daarna eten we masala dosa in een lokaal restaurantje, pikant maar lekker. Wanneer we ons willen douchen, merken we dat de elektrische draden gevaarlijk uitsteken uit de sproeier De zwarte rand laat zien dat er al eerder een kortsluiting is geweest. Ik zou niets liever dan een warme douche nemen, maar mijn leven heb ik er toch niet voor over dus ik pas maar. In het familiehuis krijgen we onze kleren doornat terug met de melding dat ze geen droger hebben…Zucht…

Om vijf uur de volgende ochtend staan we op met stramme benen om de 9,4 kilometer van World’s End. Ik moet mijn trainingsbroek lenen aan Hanne aangezien zij enkel nog maar een rok heeft en ik doe zelf mijn jeans aan. Uiteraard zijn onze kleren nog altijd nat, aangezien de temperaturen niet heel hoog zijn. We rijden naar het natuurreservaat en beginnen onze wandeling rond zes uur. Het zonnetje begint te schijnen en we krijgen zelfs warm. Tussen de bossen is een stuk met watervallen verstopt waar we naar beneden moeten klauteren met behulp van de bomen. Vervolgens komen we in een groot heuvellandschap terecht waar je kilometers ver kan kijken. De frisse lucht is fantastisch. We pauzeren eventjes op een brug om onze koeken op te eten. Al de bakkerijtjes verkopen een soort koek gevuld met confituur afgetopt met suiker, heerlijk. We zetten onze wandeling voort en komen aan bij World’s End. Het is adembenemend. We proberen zo dicht mogelijk bij de rand te gaan zitten, maar het zicht naar beneden is nogal angstaanjagend. Wanneer we voort stappen begint de mist op te komen.  Toegekomen aan ons familiehuis begint het zelfs te regenen dus we hebben geluk gehad. De wandeling door World’s End ging beter dan verwacht ondanks onze stramme benen.  Wanneer ik echter uit de bus probeer te stappen val ik bijna om. Ik moet denken aan een aflevering van “How I met your mother” waar Barney makkelijk een marathon loopt, vervolgens de metro pakt en niet meer kan rechtstaan van zijn plaats. Ik begrijp zijn situatie compleet. We zoeken een hotel met droger en een warm bed waar we kunnen uitrusten en eindelijk droge kleren krijgen.

11-10-2012 om 20:53 geschreven door Kim