When there's a trap set up for you, In every corner of your room, And so you learn the only way to go is through the roof – Gogol Bordello

De goden der elektronica zijn mij niet gunstig gezind. Na de diefstal van mijn mini – laptop en smartphone vorige week, heeft mijn camera waarschijnlijk door de hoge vochtigheidsgraad de geest gegeven.  Aangezien ik alweer met een mini – laptop op mijn schoot zit , gefinancierd door de mama, mag ik uiteraard niet klagen, het zullen dan maar GSM foto’s worden.

We huren een taxi naar Adam’s peak en komen terecht bij een praatgrage maar vriendelijke chauffeur. Wanneer we stoppen aan een restaurant vraag ik waar hij was tijdens de tsunami. Hij vertelt dat hij onderweg was naar een bankautomaat toen het noodlot toesloeg. Hij wist dat er iets niet in orde was wanneer een vissersboot langs hem passeerde. Hij legt uit hoe de paniek immens was aangezien niemand in Sri Lanka wist wat een tsunami was. Ze hadden zelfs geen naam voor deze ramp die nog ver strekkende gevolgen zou hebben. Hij beschrijft hoe de kleren van de slachtoffers afgerukt waren door de kracht van de tsunami en de lichamen bedekt waren met brandwonden.

Later vertelt een Nederlands meisje ons dat de zee helemaal terugtrekt vooraleer de tsunami toeslaat. Hierdoor komen een hoop vissen op het droge terecht. Aangezien de inwoners niet wisten dat er een tsunami op komst was spurtten zij richting zee om deze te verzamelen, volkomen onbewust dat ze hun eigen dood aan het tegenmoet lopen waren.

Opmerkelijk is dat een tsunami op voorhand gespot kan worden.  Voortekenen zijn: vissen die in het water spartelen, het terug trekkende water, bellen op het water, knetterend schuim, onrustige dieren,...[1] Als je dit weet kan je misschien zoals de jonge Britse Tilly Smith ooit honderden mensen hun leven redden. Zij was in Thailand op het strand aan het wandelen toen ze de symptomen opmerkte,  aangezien ze deze twee weken daarvoor had geleerd in de les aardrijkskunde. Ze waarschuwde haar ouders en de hoteldirecteur die Japans is en weldegelijk wist wat een tsunami was. Het strand werd geëvacueerd en bijgevolg honderden mensenlevens gered.[2]

Na onze lunch laat de chauffeur ons weten dat het restaurant waarin we momenteel vertoeven waterrafting doorheen de bergen op de prachtige rivier Kelani organiseert. We stemmen hiermee in en wat later staan we met helm, peddel en zwemvest klaar om te vertrekken. De jonge kerel die ons begeleidt legt de regels uit en spetst onverwacht het water over ons heen, kleddernat gaan we toch worden. Het plaatje is perfect. Het woud, de bergen, de rivier, de dunne handgemaakte bruggen…Dit is de reden waarom ik naar Sri Lanka wou komen. Puur natuur. Om wat meer pit de brengen in de rafting laat onze begeleider ons op een stel gladde stenen klimmen. Aan de voet kolkt het water woest. “Jump in, but far enough…Rocks.” Dat laatste woord klinkt mij niet echt geruststellend in de oren, maar ik ben ook niet meteen van plan om mij een weg te banen terug op de gladde stenen. Dus ik spring en… raak geen rots. Het water leek alleen maar woest en draagt mij  lichtjes met de stroming voort. Ik klauter weer veilig aan boord. Wat verder op een dieper stuk kunnen we zelfs een eindje zwemmen. Het is alsof de vrije natuur door je poriën stroomt. In rugslag peddel ik langzaam door het prachtige panorama.

Aangekomen aan Adam’s peak vertel de chauffeurs ons over zijn waarden:

-          Honesty

-          Helping other people

-          Money is not everything

-          If you earn money you have to earn it in a good way.

Ik geloof hem ook aangezien we al onze spullen inclusief visa en portefeuille in zijn busje hebben laten liggen tijdens het waterrafting. Hij had makkelijk kunnen wegrijden met meer geld dan dat hij ooit van ons zal krijgen en we zouden hem nooit meer teruggevonden hebben.

We kruipen vroeg in bed aangezien de tocht op Adam’s peak om twee uur in de nacht begint met de bedoeling om de zonsopgang te zien. Hier is echter weinig kans op aangezien er rond deze tijd van het jaar veel mist hangt. 5200 trappen zijn uiteraard wel een fikse uitdaging en dit is meer dan genoeg.

19-09-2012 om 13:03 geschreven door Kim  

You’ve been - THUNDERSTRUCK – AC/DC

Maar de rust is slechts voor korte duur. Een galmende donderslag weerklinkt in het midden van de nacht door de kamer en alle drie schieten we happend naar adem wakker. Nog nooit heb ik zo een luide donderslag gehoord. Regen valt met bakken uit de lucht en de oceaan gromt vervaarlijk. Daar is die haat weer. Ik ril en het is niet van de kou. Ik dacht dat ik mijn angst voor stormen had overwonnen in India. Ondertussen was ik al twee keer zonder problemen in een storm geland met het vliegtuig. Ik kan mij de tijd bijna niet meer herinneren wanneer ik zorgeloos het onweer doorliep. Nu word ik regelrecht terug gesleurd naar pukkelpop. Wanneer het weer rustig wordt is het al te laat en ik weet dat een rusteloze nacht ga volgen.

Rusteloos of niet, om zes uur staan we op om naar de lagoon te gaan. Onderweg met de taxi stoppen we aan een memoriam voor de tsunami van 2004. De chauffeur vertelt ons hoe er juist een trein passeerde op het moment van de ramp. Meer dan 1700 mensen hebben hierbij het leven gelaten, waardoor dit de grootste treinramp in de geschiedenis van de wereld werd.

Ondanks het druilerige weer genieten we van de lagoon. Er heerst een serene kalmte. Twee minuten nadat we zijn vertrokken komt er een jongentje afgevaren op een zelf geïmproviseerde kano. Hij heeft een klein aapje in zijn handen die hij mij meteen in de handen drukt. Het schattige ding hangt daar maar wat te hangen en is duidelijk gedrogeerd. Met afwezige oogjes plukt hij aan mijn regenjas en wanneer ik een foto probeer te pakken grijpt het naar mijn camera. De beweging is echter maar heel flauwtjes en hij laat meteen los. Dit is niets in vergelijking met de wilde apen die ik verscheidene keren ben tegen gekomen in India. We laten het diertje voor wat het is en kijken verder naar de varanen en verscheidene  vogels die onze weg kruisen.

De volgende stop is de turtle sanctuary . We worden rondgeleid door de trotse eigenaar van deze organisatie. Hij legt uit hoe zij helpen om meer schildpadden te doen overleven door de eitjes binnen te halen en de pasgeboren schildpadjes na twee dagen weer de zee in te sturen, zodanig dat ze sterker zijn en 50% meer overlevingskans hebben. Hij toont ook trots zijn zeldzame albinoschildpad. Het dier is prachtig. Vervolgens leidt hij ons naar de schildpadden met een handicap. Deze missen één of twee poten waardoor zwemmen onmogelijk is geworden. Velen hebben hun poten verloren door een botsing met een motorboot (en niet de goede kant van de boot). Het ziet er nogal komisch uit wanneer hij de schildpadden begint voort te duwen met een stok. “I help them swim”, informeert hij. Opeens pakt hij één van de gewone kleinere schildpadden op en duwt hem in de handen van een Nederlander. Het dier lijkt echt chagrijnig wanneer we foto’s proberen te pakken. Wanneer ik hem pak voel ik de tien kilo. Bij de laatste persoon heeft hij er duidelijk genoeg van en begint wild te flappen met zijn poten. Ik weet dat ik dit erg zou moeten vinden, maar ik moet mijn lach wel heel hard inhouden. “Watch out, don’t hurt my baby”, zegt de eigenaar en hij legt de schildpad weer in het water. Het is fantastisch dat er iemand op de wereld bestaat die begaan is met hun situatie.

Hierna volgt nog een bezoek aan de lokale ambachtelijke maskermakelij. Alles wordt met de hand gekerfd en geverfd. De maskers staren ons wezenloos aan, maar zijn prachtig. Twee kinderen werken mee aan het proces (ja , het is een schooldag). Toch kan ik niet naast de smartphone kijken van het jonge meisje. Zij trouwens ook niet, aangezien ze hem elke vijf minuten checkt. We komen uitgeput aan in het hotel en slapen ongeveer twee uur. We besluiten om de volgende dag reeds te vertrekken naar Adam’s peak en regelen een taxi. Rond vijf uur besluiten ik en Hanne om nog een laatste keer te gaan surfen. Er zijn enkele shortboards aanwezig en ik besluit om het bij deze kalme zee  er op te wagen. Ondanks de rommelige golven lukt het mij toch een paar keer om recht te staan. De zon begint te zakken. Telkens wanneer ik de golven weer trotseer, kijk ik naar de rozige hemel. De schemer wordt langzaamaan donker, maar toch blijven we surfen. Wanneer we bijna geen hand meer voor ogen zien gaan we eruit.

17-09-2012 om 13:24 geschreven door Kim