Ben Sonja woonachtig te Sint Niklaas samen met mijn man en 2 dochtertjes van 9 en 7 jaar. Mijn hobby's zijn paardrijden, lezen, reizen, sporten en zalig niks doen.
In Aug. 2003 werd er BK vastgesteld. Dus chemo - amputatie en 33 bestralingen. Daarna gestart met Nolvadex. December 2003 uitzaaiingen in bot en lever. Terug chemo 6x taxoterre daarna gestart met chemopillen Xeloda - 17 maand lang stabiel - daarna gestart met aromasin - geen resultaat - dus opnieuw gestart met chemo Caelyx 14 maand stabiel. Ondertussen terug herval met bijkomende tumors in de lever. Vorige week gestart met Faslodex .......... en nu verder hopen en afwachten. 22 juli 2008-de dag na de nationale feestdag-na een weekend misselijk zijn en veel pijn hebben-uiteindelijk op spoed beland. Daar kreeg ik te horen dat leverwaarden abnormaal waren en dus volgende dag een volledige doorlichting. Levertumoren gegroeid. Dus starten met superhoge dosis taxoterre en carboplatinum. Ja de dosis kwam en na een gevoel van mijn leven is gedaan, voelde ik stilaan terug leven in mijn lichaam vloeien. En nu verder 3 wekelijks zolang mogelijk taxoterre baxtertjes ...................... wordt vervolgd...................
Kijk op de toekomst, hoop op leven !!!
EEN NABLIJFSEL VOOR ALLEN DIE ME DIERBAAR ZIJN. EEN HULPMIDDEL OM TE BLIJVEN VECHTEN, EEN VOORTDUREND BLIJVEN ZOEKEN NAAR NIEUWE WAARDEN IN MIJN LEVEN !!!!
16-09-2008
klein/groot relaas van voorbije week
Ondertussen weekje verder. En ja chemo helpt marker gezakt van 590 naar 250-nu zou ik moeten blij zijn, maar voel dit niet zo. Ik zie enkel maar het cijfertje 35 voor me daar waar ik moet raken om geen kankeractiviteit in mijn lichaam te hebben- da's nog verdomd ver, zal ik het halen? ja ik moet het halen, gaat het me lukken, ja het moet me lukken, de vraag is hoe - het maakt me toch wel bang, het is frustrerend. weet je gisteren zag ik het helemaa niet meer zitten, alles deed pijn, spieren hoofd benen mond tanden, noem maar op. Moet je wel weten dat ik zondag efkens 20km. heb gefietst met heel veel wind. Het is me gelukt maar hoe- tong tot op mijn tenen en tegen 10 km;/uur denk ik. en af en toe ies stoppen om te staan wenen dat het niet ging. Heb ik mezelf overbluft, misschien wel maar ik ben er geraakt. 's avonds stond ik wel te zuchten als ik de trap op liep. Oh neen paniek - zullen toch mijn longen zijn. Maar vandaag gaat het al veel beter. Ik ben dus wel echt over mijn grens geweest. stom he maar het lukt me, en eigenlijk moet ik toegeven dat over mijn grens gaan me soms beter lukt dan toegeven dat ik wat minder kan en zou moeten doen en wat sneller naar mijn lichaam luisteren. Waarom kan ik dat dan niet ?????? bestaat er daarvoor geen school ofzo dan zal ik me beter dringend laten inschrijven. Wat me op deze moment parten speelt is mijn mond- alle tanden doen pijn - zenuwmijnen dus ga het proberen met gorgelen en dafalgannekes want dit is echt niet leuk, het is een helse pijn. Ok genoeg geklaagd.
De kids : de jongste gedraagt zich beter, makkelijker - ze maakt zich nog super boos, roept maar 5 minuutjes erna staat ze er al met hare sorry en kan ik haar zelfs uitleggen en tot rede brengen. Joepie!!!!!!!!! ze voelt zich denkelijk beter in haar vel.
De oudste- wordt groot bedenk ik plots- helpen met afwassen opruimen, zelf initiatief nemen voor haar huiswerk - ikke moet weer wat minder zagen (fijn). En ze leeft zich uit in moosen(is dit ABN?)
Ik leef zelfs met een droom toch een kleine vakantie naar het zonnetje te plannen in de herfstvakantie-heel de familie even opladen, rusten, zalig niks doen. De droom is er nu, hem nu nog omzetten en werkelijkheid.
en ja hier in België is het zonnetje ook van partij, ga straks nog wat lekker genieten daarvan................ het kan zo'n deugd doen.
