Na een sterke tegenstander vorige week, gaf het klassement aan dat De Ruiter eerder het tegenovergestelde was. Maar waakzaamheid zijn altijd geboden in voetbal. We startten met Joeri op de 5 en die liet zich meteen opmerken door ten aanval te trekken. Het leverde een voorzet op van zijn voet en het was al bij al makkelijk voor Maxim om binnen te duwen na 53 seconden. Een vijftal minuten later ontwaakten we uit onze droom al zou dit een walk-over worden. De Ruiter maakte gelijk en onze verdediging had het daarbij niet moeilijk gemaakt. Gelukkig kon kapitein Arne onze enkele minuten later weer op voorsprong brengen. Het viel toen even stil. Enkel -minstens één- Els in het publiek kon wat animo brengen met een luide kreet. Halverwege de eerste helft ging Arne als 11 nog eens aan de haal. Eerst mikte hij over maar in de 21^e minuut kon hij voorzetten voor Adriaan maar een blauwe verdediger was hem voor om te scoren. We bleven drukken. Zo zorgde Robbe voor een mooie cross naar Arne die knap plaatste maar de keeper redde al even mooi. De hoekschop die erop volgde was spek voor de bek van Jorim. Hij knikte mooi de ruststand binnen. 1-4. Net voor de rust kreeg Robbe wel nog een kans op aangeven van Robbe.

Na de rust het spelniveau tot op een niveau dat “bijzondere” onwaardig was. Passes en acties kwamen er amper. Schoten evenmin. Er was nog een schot van Adriaan en Maxim diep in de tweede helft maar echt gevaar kwam er niet meer. Inpakken en wegwezen was het devies.