Eerst en vooral een Gelukkig Nieuwjaar en mijn beste wensen voor 2009 aan alle trouwe lezers van dit blog. =P Nu de voorbije dagen is er op sportgebied weinig gebeurd, om maar niet te zeggen niets. Morgen vliegen we er terug in met een fitnesstraining, zwemtraining en 's avonds nog wat loslopen. Voor de rest waren de voorbije dagen wel fun. Naar jaarlijkse traditie staat er een feestje gepland op Oudjaar. En naar jaarlijkse traditie wordt de planning altijd maar uitgesteld tot het 31 december is en we nog steeds niet weten wat te doen. Dit jaar was dan ook niet anders. Om 13 uur kreeg ik dan ineens telefoon van Dries met het voorstel om naar Mechelen te gaan en te zien wat er daar allemaal te doen is. Zogezegd, zogedaan. Het was daar grotendeels allemaal privé, maar uiteindelijk toch een cafeetje gevonden. Daar iets gedronken en wat gebabbeld. Om middernacht dan naar het vuurwerk gaan kijken en dan stopte de planning. Beetje rondgelopen en uiteindelijk beslist om naar Puurs te rijden, naar een fuif met Peter Van De Veire. Al bij al nog toffe fuif. En voor de derde keer op rij Oudjaar gevierd met Dries en voor de derde keer op rij zonder planning. Al is er weer de belofte gemaakt om het volgend jaar beter te doen. =P Op Nieuwjaarsdag stonden dan de verschillende familiebezoekjes op het programma en vandaag was het dan een rustdag, omdat al die dagen wel een slaaptekort hadden teweeggebracht.
Vanaf maandag is de vakantie ook voorbij en kan het normale leventje weer zijn gang gaan.
Ik ben benieuwd wat 2009 in petto heeft voor mij ...
Ik zal zeker niet twijfelen om het jullie te laten weten! Tot de volgende
Vandaag was het zover. Vandaag zou ik voor de eerste keer gaan snowboarden. Ik had wel al eens op latten gestaan in een lang verleden (sneeuwklassen, 6de leerjaar) en heb in mijn rebelse tienerjaren nog een skaterperiode gehad. Ik hoopte dat deze ervaringen het leerproces zouden kunnen versnellen, maar het is toch allemaal net iets anders... Het eerste obstakel was al vroeg opstaan, al bij al goed gelukt, verder geslapen in de auto. Tweede obstakel was in de plank geraken, tot hiertoe nog geen problemen. Maar dan begon het: rechtstaan, vallen, rechtstaan, vallen, rechtstaan, 2 meter glijden, vallen. Na 5 minuten werd er toch al vooruitgang geboekt en kon ik al een beetje stoppen, beter dan het vallen. ;-) Jelle en Jorn (de ervaren snowboarders) vonden dit genoeg om mee de piste op te gaan. Vol goede moed ging ik naar boven. Ik geraakte bij wonder ook heelhuids beneden, met een 7-tal keer sneeuw geproefd/gevoeld te hebben. Ik zag het weer volledig zitten. 2de keer maar 4 keer gevallen. En toen kreeg ik iets te veel zekerheid: ik wou meer snelheid. De plank wat rechter zetten, iets meer gevallen maar toch meer snelheid. Volgende keer lukte ook, ook in combinatie met stoppen. Daarna liep het fout. Ik geraakte in volle snelheid op een ijsvlakte en geraakte niet meteen gedraaid en kon dus ook niet stoppen. Uiteindelijk ging ik zo snel dat ik mijn evenwicht niet meer kon bewaren. Ik kwam met het achterwerk recht op het ijs terecht, wat niet goed voelde aan het staartbeentje. Het duurde dan ook even, vooraleer ik terug verder ging. De volgende keren waren dan ook terug een pak voorzichtiger. Maar dat duurde weer niet lang. En zo was de schrik terug wat overwonnen. Al bij al vond ik een hele leuke ervaring. Ik was blij dat het me toch een beetje gelukt was, al heb ik veel sneeuw van heel dichtbij gezien/gevoeld/geproefd.
Er gaan zeker nog volgende keren volgen, zodat er volgend jaar misschien wel een snowboardvakantie inzit, maar eerst focussen nu op morgen en het vinden van een plaats om een feestje te bouwen.
In ieder geval, amuseer jullie morgen en tot in 2009!
Na een vermoeiende zaterdag volgde een rustige zondag. Eigenlijk buiten een hele namiddag op de Wii gespeeld met mijn nonkel is er niet gebeurd. Maar zo'n dagen moeten er ook zijn. Vorige week was ik via de social networksite 'Facebook' (terug) in contact gekomen met een oude vriend. En niet oud als in leeftijd, maar oud aangezien we elkaar al een jaar of 18 of zelfs meer kennen, maar door omstandigheden elkaar uit het oog waren verloren. Waar zo'n sites al niet goed voor zijn. Na het bekijken van mijn foto's en het lezen van mijn blog, begon hij een gesprek op msn. Het duurde welgeteld 5 zinnen om hem geïnteresseerd te krijgen in triatlon en 5 minuten om hem te overtuigen om het zelf ook eens te proberen. You just gotta love the sport! =D Na wat gechat stelde ik hem voor om eens mee te gaan trainen. En zo gebeurde het. Hij zou mee gaan zwemmen. Hij zei op voorhand dat het geleden was dat hij nog eens een zwembad van de binnenkant had gezien, van toen hij zelf nog zwom bij een club, wat toch al ettelijke jaartjes geleden was. Ik had een training van 2 km gepland met zowat vanalles in: sprint, stijl, uithouding. Daar hij vroeger een schoolslagspecialist was, was het toch even aanpassen aan een hele training crawl, maar toch vond ik zelf dat het nog vrij vlotjes ging. Al had ik ook niet anders verwacht. Once a swimmer.... Na de training zijn we dan nog even gaan bijpraten in een café in Willebroek en dan rustig richting huiswaarts gekeerd voor een stevige maaltijd. Stevig, want er stond nog een pittig fitnessuurtje op het programma.
Nu ga ik maar eens slapen, en morgen vroeg uit de veren om richting Landgraaf te trekken. Ja ja, Kenny gaat voor de eerste keer op een snowboard staan. Als dat maar goed komt....
