Vlugger dan verwacht, toch al een blog-berichtje! Ik zag een Starbucks, besefte dat ik nog niet heb ontbeten (maar er wel al een tocht van 6km had opzitten) en aangezien een Starbucks gekend is onder backpackers voor stopcontacten en WiFi, besloot ik te stoppen ;-)!
Mijn eerste stop in Keulen was al zeer geslaagd! De Dom is echt PRACHTIG!! Gotiek op zijn best! Na een korte wandeling door de Dom en een kaarsje te hebben gebrand voor Dennis (op de laatste rij, aangezien hij daar altijd zat in de klas (ja, ik onthoud zo'n dingen, mama)), vertrok ik aan een tochtje van 6 km naar de Camping Stadt Köln. Een mooie tocht, dat wel, maar ik was blij toen ik aankwam!
Mijn tent opzetten ging vlot (al moest ik toch 1x de handleiding raadplegen (nogmaals dank, mama)), dus al snel was mijn volgende prioriteit: eten. Aangezien ik geen zin had nog de stad in te trekken (die 6km terug lag), besloot ik plaatselijk iets warms te eten. In het winkeltje hadden ze een blik Ravioli. Hongerig kocht ik dit...en besefte dan dat ik geen enkele manier had om deze pasta-lekkernij op te warmen. Ach, koud dan maar. Het was tenslotte nog lekker warm buiten. Ik zette mij op een bank, opende het blik...en stelde mezelf de vraag: "Hoe ben ik van plan dit te eten zonder enige vorm van bestek?" Ik kon altijd men vingers gebruiken, maar...er zijn grenzen! Dus, een lieve glimlach en een onschuldige blik later was ik de trotse eigenaar van een Spork (Spoon+Fork) dankzij een groep jongens die medelijden met mij hadden en een extra setje afstonden. Mochten zij dit blog lezen, al zou dat een klein mirakel zijn: dank, jongens. Jullie hebben mij gered van de hongerdood! Wel, zo dramatisch was het niet, maar toch, bedankt!
Dat was het weeral! Op nu naar Wiesbaden waar de Upper Rhine Valley wacht!!
Morgen is het eindelijk zover (iieeeppp)!!!!! De rugzak is tot de nok gevuld, men haar is een pak korter (zie foto), de Ipod staat bomvol nieuwe muziek en mijn Ereader is 47 boeken rijker. Dus, met andere woorden, IK BEN ER KLAAR VOOR !!!! Heel men lijf kriebelt van de spanning, maar toch dringt het nog niet helemaal door dat ik morgen, eindelijk, vertrek op de tocht die ik al plan sinds ik oud genoeg was om te dromen . Het is ook moeilijk te bevatten. Wat ga ik allemaal zien? Ervaren? Leren?
Terwijl ik hier zit-achter de computer bij mijn ouders thuis terwijl mijn vader & broer naar een voetbalmatch kijken en mijn moeder, weeral eens, is ingedommelt in de zetel-overwelmt mij een gevoel van intense liefde en...dankbaarheid. Dankbaarheid omwille van het feit dat ik altijd een warm nest heb om naar terug te komen. Dankbaarheid tegenover ouders die mij steunen in ALLES dat ik doe (hoe zot en onconventioneel mijn keuzes soms ook zijn). Dankbaarheid naar mijn broer toe, simpelweg omdat hij mijn broer is (mijn zotte, macho broer die er altijd in slaagt een lach op mijn lippen te toveren). Zij zijn de drie mensen die mij in staat stellen te doen wat ik nu doe: mijn dromen volgen, zonder angst, wetende dat er altijd een thuisfront is om op terug te vallen, wetende dat er niets is dat wij niet aankunnen...samen.
Wel, met die plotse, emotionele uitbarsting ga ik afronden. Hierna volgt nog een lijst van de landen die ik ga aandoen (in volgorde). Data staan er niet bij, simpelweg omdat ik niet weet hoe lang ik telkens ergens blijf.
!!!! Heel men lijf kriebelt van de spanning, maar toch dringt het nog niet helemaal door dat ik morgen, eindelijk, vertrek op de tocht die ik al plan sinds ik oud genoeg was om te dromen 
. Het is ook moeilijk te bevatten. Wat ga ik allemaal zien? Ervaren? Leren? 
