Ik keek gisteren naar het programma schuldig op canvas, en het deed me er terug aan denken. 

Zoveel mensen die in de shit zitten met hun financiën. Er zijn zoveel boekhouders maar dat is dan voor de zelfstandigen. Er bestaat niet zoiets voor de gewone mens. Er is het OCMW maar voor veel mensen is dit een brug te ver, uit schaamte, omdat ze denken dat het nog zo erg niet is en dat ze het wel zullen kunnen oplossen enzovoort.

Ik dacht er eigenlijk over om zo'n dienst te beginnen voor de particulieren. Geen ocmw natuurlijk maar met financiële begeleiding en ondersteuning.

De mogelijkheid bieden aan mensen om afstand te doen van hun administratie. Ik zie dat dan voor me dat ze wekelijks al hun rekeningen, briefwisseling enzovoort in een grote envelop steken en ze bij mij deponeren. Ik zorg dan voor de opvolging, zoals dringende telefoons, zorgen voor een afbetaalplan, enzovoort. Zoals bij budgetbegeleiding hen ook leefgeld geven zodat de rekeningen betaald worden. Ik weet uit ervaring als je zelfdiscipline moet hebben om toe te komen met bijvoorbeeld 50 euro per week per persoon dit heel moeilijk is, er komt altijd wel iets tussen. Als dit van buitenaf opgelegd wordt, gaat het al een stuk makkelijker.

Ik zorg dan ook voor een correcte betaling van de overeengekomen betaaltermijnen, zodat de schulden afgelost worden, de rekeningen verdwijnen en de mensen met een gerust vooruit kunnen.

De vraag is natuurlijk wat moet je dan rekenen voor je diensten want het zijn mensen die het al moeilijk hebben, ik dacht aan een 50 euro per maand, per dossier wat redelijk is, als je eens bekijkt wat een boekhouder durft vragen voor zijn diensten.

Misschien lukt het me ooit om dit op poten te zetten, zou me grote voldoening geven. Maar er bestaat nog zo'n grote taboe rond de mensen hun portemonee dat het moeilijk wordt om ze te bereiken en ze zover te krijgen dat ze zich laten helpen.

Tips en adviezen zijn natuurlijk altijd welkom 

Ik heb morgenochtend een gesprek voor een administratieve functie, ik hoop dat het meevalt en kijk er naar uit.

Het is al moeilijk om aan vrijwilligerswerk te raken, laat staan aan een gewone job.

Ik wil terug de draad opnemen in de administratie want das al te lang geleden om nu te gaan solliciteren voor zo'n functie, ik ben te onzeker geworden.

Ik help graag mensen en denk dat dit de ideale manier is om dat te doen. Ze gaan tenslotte niet zelf aan mijn deur komen om mijn hulp te vragen hé. 

Dus ik hou jullie morgen op de hoogte hoe het liep, ik vul daarbij dit blogje aan. Tot morgen, wish me luck !!

Ik heb geen echte vrienden denk ik, ik kan ook nooit lang vriendschappen onderhouden, meestal is het mijn schuld hoor, ik ben moeilijk in contact blijven houden. Dan werk je soms met iemand samen en klikt het heel goed, of iemand waar je mee een opleiding volgt, en dan beloof je aan elkaar dat je zeker contact zal blijven houden, maar in de kortste tijd hoor je niks meer van die persoon en dan durf je op den duur zelf ook niets meer te laten weten omdat je te lang gewacht hebt, das ik.

Een tijdje geleden zat ik heel erg diep in de problemen op financieel vlak, ik was zo diep gezonken dat ik iedereen die ik kende of kon bedenken vroeg om me alstublieft een lening te geven, het ging om een 2000 euro, die had ik dringend nodig om rekeningen te betalen, ik beloofde om terug te betalen, wou zelfs iets meer teruggeven dan moest. Niemand reageerde, en diegenen die het konden beloofden vanalles waardoor ik even weer moed had, maar daarna zagen ze het toch niet zitten, leuk hé. Ik heb er wel iets uit geleerd, je vrienden zijn er als jij iets voor hen kan doen, niet omgekeerd. 

Ik kreeg net de vraag van een zogenaamde vriend of ik hem 300 euro kan lenen. Het was er eentje van, eentje die toen ik de lening vroeg nog zei dat hij net een ontslagpremie gekregen had, zo'n 7000 euro en dat zeker geen probleem kon zijn, dat hij me graag wou helpen.

Ik was zo blij, ik zag het al voor me dat ik effen was met mijn schuld en ik wat ademruimte had om hem netjes per maand terug te betalen. Kort erna kreeg ik te horen dat hij het toch niet zag zitten, ik moest het maar begrijpen.

Wel die lieve vriend weet nu eens hoe het voelt, echt in nood zitten en op niemand kunnen rekenen. Het is niet mooi van me maar heb er een beetje mijn deugd in. Dat zijn geen vrienden in mijn ogen. Je kan al raden wat mijn antwoord op zijn vraag was, een dikke neen.

Ik schrijf dan alles netjes op wat er nog moet betaald worden en wat het dringendste is. Das iedere keer weer puzzelen en doen. Beetje bij beetje schuift het wel op, maar dan komen er weer nieuwe dingen bij.

Och wat zou het leuk zijn om eens een grote som van ergens te ontvangen en eens alles in 1 keer te kunnen betalen, ik zou nog een beetje goed slapen die nacht. 

Maar het zal wel hier alleen niet zijn zeker, de maanden liggen zo dicht op elkaar, ik benijd de gasten die thuis nog veilig bij hun ouders wonen en zich enkel zorgen moeten maken om hun gsm-rekening. Veilig onder moeders vleugels. En ze weten en  beseffen het niet eens.

Ze willen allemaal rap volwassen zijn en op eigen benen staan, maar daar denken ze niet aan, de maandelijkse zorgen, de verantwoordelijkheid.

Ik wil hier zeker niet zitten zagen hoor want ik weet dat er zijn die het nog slechter hebben dan ikzelf. Maar verdorie het zijn toch kopzorgen.

1 keer mijn brievenbus opendoen en een cheque vinden met een bedrag met 5 nullen, zou zalig zijn, ik zou nog nooit zo rap in de bank gestaan hebben en dan met plezier rekening voor rekening betalen tot het hele hoopje weggewerkt is en mijn bakje te betalen leeg.

Dromen mag toch hé.

Maar voorlopig liggen ze netjes op een hoopje, gesorteerd, de enveloppes bij het oud papier. Ze liggen te wachten tot ... , ja, tot wanneer ?

Tot ik een verwittiging krijg, een dwangbevel, post van het deurwaarderskantoor, Niet moeilijk dat ik schrik iedere keer als er iemand op mijn bel duwt of als mijn telefoon rinkelt. Je zou voor minder.