20 jaar oud en ik ga door een ware hel. 

Erger dan dit kan mij toch echt niet overkomen, of wel ?
Reken maar van ja hoor. 

De Belgische wetgeving zegt dat je minstens 2 jaar gehuwd moet zijn of 23 jaar oud om te kunnen scheiden, dus ook dat nog eens.

Ik laat alles achter, en verhuis naar een piepklein, oud appartementje met 2e hands meubeltjes en tel de dagen dat we lang genoeg "gehuwd" zijn om te kunnen scheiden.
Mijn notaris verteld me dat zolang we "officieel" nog gehuwd zijn, aansprakelijk blijven voor mekaar, dus als ik schulden maak dat hij daar mee voor kan opdraaien en vice versa.

Ik zeg hem dat dit geen probleem gaat zijn en dat ik mij daar geen zorgen over maak. 

Ik had mij beter heel veel zorgen gemaakt. 

Ik was een weekje of twee weg bij hem en hij begon mij te bellen en stond elke dag aan mijn deur te janken, dat hij toch zo'n spijt had van alles en dat hij nog een kans wou, en hij zou het goedmaken, en ik mocht alle eisen stellen die ik maar wou als ik hem toch nog maar een kans gaf.

Na lang wikken en wegen besloot ik dat ik niet zo maar gehuwd was en dat ik het nog een kans moest geven, hij was tenslotte de man waar ik de rest van leven mee wou delen, dus ja, we beginnen opnieuw. 

Het gaat goed, zeer goed, we zijn gelukkig.
Soms wel even een slechte dag waar die herinnering aan wat er gebeurd was weer even terug naar boven komt, maar ik moet daar mee leren leven en loslaten.

Een nieuw begin, ik verhuis terug naar ons thuisje en we kopen een nieuwe auto, een sport autootje, kei leuk, snel wagentje, open dak, zalig.

We moeten hier wel een financiering voor aan gaan maar dat is geen probleem, we verdienen allebei meer dan genoeg om deze maandelijks te bekostigen. Er is wel een klein probleempje, mijn man kan geen financiering krijgen doordat hij in de horeca werkt en geen vast bedrag verdiend elke maand, maar dat lossen we op door de financiering op mijn naam te zetten.

Zie je het aankomen ?

Na zes maanden terug samen, zit ik om 1.30 s'nachts een boek te lezen in bed, wachtend op de thuiskomst van mijn man, als de deurbel gaat.

Een deurbel om 1.30 s'nachts is nooit goed nieuws of hij moest zijn sleutels vergeten zijn ?

Ik vlieg uit bed, open de deur, en daar staat de politie !

Mevrouw, het spijt ons ten zeerste maar uw man is betrokken geweest in een auto ongeluk maar hij is ok, enkel wat schrammen, maar de auto is volledig vernield en schiet niets van over, en Mevrouw, uw man was dronken en heeft veel geluk gehad want hij,  en nu komt het.......en zijn vriendin die bij hem in de auto zat hadden dood kunnen geweest zijn, spijtig genoeg hebben wij een bloedstaal moeten nemen voor de verzekering en doordat hij dronken is trekt de verzekering zich terug en betaald de omnium niet uit. Kunnen wij u nog met iets van dienst zijn Mevrouw ?

Ik heb altijd een goede relatie gehad met mijn moeder en omdat ik de jongste was thuis, en zeg maar, een beetje een nakomertje, hadden wij eigenlijk een speciale band. Later in dit verhaal ga ik daar nog op terug komen.

Ik wist reeds van op zeer jonge leeftijd dat kinderen niets voor mij was, dat moeder instinct hadden ze er bij mij vergeten in te steken.

Mijn vriendinnen zeiden altijd : dat veranderd nog wel, als je wat ouder bent. Maar ik wist dat dit niet zou veranderen en dat dit mijn keuze was en ik voelde me daar goed bij.

Wat wel zeer raar was, mijn zus had een zoon gekregen toen ik 9 jaar was en de dag dat hij geboren werd en ik hem voor de 1e keer zag dacht ik : die is van mij, dat is mijn kindje en daar ga ik voor zorgen. Hij was elke dag bij ons thuis, bij zijn Oma, mijn moeder dus, en hij en ik groeide samen op.
Aangezien ik en mijn zus 13 jaar schelen en hij en ik maar 9 had ik met hem een betere band dan met mijn zus. Eindelijk had ik een speelkameraadje.

Toen ik 15 was begonnen mijn interesses te veranderen, ik wou zangeres worden, naar Amerika gaan en een grote superster worden, typische jonge meisjesdromen. In Augustus 1977 overleed Elvis en ik kreeg de kans om te zingen in een band die Elvis imiteerde.

We traden op over het ganse land, soms 1 keer per week, soms elk weekend.
 Naar school gaan interesseerde mij niet meer en optreden en naar school gaan ging niet echt samen en mijn studies begonnen er onder te lijden dus moeder trok aan de noodrem.
 Gedaan met optreden en u concentreren op uw studies was de boodschap.
Ondertussen had ik een vriendje, iemand uit de band en dat maakte het natuurlijk alleen nog maar moeilijker.

Ik heb uiteindelijk het zingen moeten opgeven maar na een lang gesprek met mijn ouders was het duidelijk dat naar school gaan voor mij geen optie meer was, ik wou gaan werken en geld verdienen.
Ik zie de directrice nog voor me alsof het gisteren was, woedend was ze !
Ze zei dat er nooit iets van mij terecht zou komen, dat ik niets kon en dat ik veel te jong was om te gaan werken. Ik bedankte haar voor de motiverende speech en vertrok.

Nu kan ik gaan vertellen over mijn carriere maar dat wil ik jullie besparen, ik heb op Woensdag de school verlaten en ik ben op Vrijdag beginnen werken en dat is ondertussen 35 jaar geleden.
Ik heb nooit een probleem gehad om werk te vinden, alles wat ik vandaag kan heb ik geleerd door te gaan werken, ik spreek Frans, Engels, Duits en heb over de ganse wereld gewerkt. Spijtig dat ik nooit de kans gehad heb om nog eens langs te gaan bij de directrice.

Mijn vriendje ! Beide 15 en oh wat zijn we verliefd en wat is het leven toch mooi ! 

Na 4 jaar verkering wilden we trouwen, we waren 19 dus ok nog jong maar we waren al zo lang samen en nog steeds dolverliefd dus waarom niet. Mijn ouders stelde voor om het eerst een jaartje te proberen en te gaan samenwonen, en dan konden we binnen een jaar ofzo nog trouwen.

Teleurgesteld maar och wat maakt het uit, samenwonen of getrouwd, we gingen dag en nacht samen zijn en dat was alles wat telde.

Zo gezegd zo gedaan. 

Een jaartje samen gewoond en uiteindelijk toch getrouwd. 

Toen we 11 maanden getrouwd waren kwam ik op een nacht thuis van mijn werk. Ik werkte in het Novotel en moest dikwijls laat werken en in het weekend maar dat was geen probleem want mijn man werkte in de horeca dus ook hij werkte lange dagen en vaak heel laat.

Blij dat ik thuis was van een lange dag ging ik door mijn dagelijks ritueel, handtas neer, jas uit, richting slaapkamer en wat ik toen meemaakte wens ik mijn ergste vijand niet toe.

Op de deur van de slaapkamer hing een geel post it briefje, je weet wel zo een klein geel vierkant stickertje, en daar leesde ik het volgende bericht :

Gelieve niet binnen te komen in de slaapkamer, ik heb bezoek.

En nu gaan er vele zijn die zeggen, wat ? ik had de deur opengedaan en dit gedaan of dat gedaan. Ik kan jullie verzekeren op dat moment weegt elk been 100 kg en je staat letterlijk en figuurlijk aan de grond genageld, om nog maar niet te spreken over wat dit met iemand zijn hart doet.

Naar mijn ouders gaan durfde ik niet want mijn vader had hem de kop ingeslagen dus ging ik maar in de zitkamer op de sofa zitten en wachte.

Na een uur ofzo, ging de deur open en een jongedame kwam voorbij die vriendelijk goeiedag zei en vertrok.

Als een geslagen hond ging ik naar de slaapkamer, kroop in bed, en probeerde te slapen want ik moest enkele uren later terug gaan werken.

Mijn man, mijn man begreep niet waarom ik zo over mijn toeren was want dit had niets te betekenen, het was seks, meer niet.

Enkele uren later heb ik de kleerkast open gedaan, al mijn kleren eruit genomen op mijn arm, en ben ik gaan werken. The show must go on hé