|
Eindelijk is het er dan toch van gekomen.
Na jaren van vele avonden in bed gelegen te hebben met de gedachten van "ooit" ga ik een boek schrijven over mijn leven, en god dat gaat een bestseller worden, heb ik besloten om met deze blog te starten.
Of hier "ooit" een boek van gaat komen laat ik aan mijn lezers over.
Waar ik wel zeker van ben is dat menige op bepaalde momenten het gevoel zullen krijgen dat ik over hen aan het schrijven ben in plaats van over mezelf, want we maken allemaal wel eens hetzelfde mee.
Wat we zeker en vast allemaal hebben meegemaakt, mens of dier, is dat we geboren worden of we dat nu willen of niet, we hebben hier geen inspraak in, we zijn er en daarmee amen en uit.
We komen bij een groep mensen terecht die we uiteraard niet kennen, ze geven je een naam, ook daar heb je geen inspraak in maar goed, en we beginnen met te leren, en dit van dag 1.
Leren hoe je duidelijk moet maken dat je honger hebt, verdrietig bent, pijn hebt of gelukkig bent, altijd maar meer en meer leren.
Uiteindelijk besef je dan dat die groep waar je bij terecht gekomen bent, je familie is want zo noemen ze dat.
En je dagelijkse leventje draait om die familie.
In mijn geval was dat een familie die bestond uit moeder, vader, broer, zus en een oudere dame wat mijn Oma bleek te zijn die ook bij ons inwoonde want haar man was zeer jong gestorven, en aangezien mijn moeder en vader afkomstig waren van Limburg en naar Antwerpen verhuisd waren en ze Oma niet alléén achter wilden laten is Oma bij ons ingetrokken.
Aangezien moeder en vader gingen werken, was het al snel duidelijk dat het Oma was die voor mij en mijn broer en zus zorgde :)
Oma was de spilfiguur in ons leven. Zij was er altijd, dag en nacht. Kregen we het niet van moeder of vader, dan vroegen we het aan Oma want daar kregen we het wel van, stout maar typisch kinderen. We beseften natuurlijk niet dat dit Oma dikwijls in de problemen bracht.
Vanwege een enorm leeftijdsverschil tussen mij en mijn zus, was ik nog maar 7 toen zij in het huwelijk trad en ons huis verliet. Ik mocht bruidsmeisje zijn en snapte er allemaal niets van, maar het was wel een leuke dag met een enorm feest en muziek en dansen, maar de dag daarna was mijn zus plotseling niet meer bij ons thuis. Hoe kon dat nou ? Zal zo wel moeten dan zeker.
Mijn broer 5 jaar ouder was hoegenaamd niet geintresseerd in zijn kleine zus en dacht alleen maar aan voetbal en spelen met zijn vriendjes.
Ik daarentegen was tevreden thuis bij Oma, met mijn puzzels en TV kijken en liedjes meezingen op de radio.
En het leven gaat zijn dagelijkse gang en voor ik het weet ben ik 15 jaar oud, ga naar school s'ochtends en om 9.30 s'morgens komt de directrice mij uit de klas halen omdat ze slecht nieuws te bezorgen heeft. Ik moet onmiddelijk naar huis want mijn Oma is opgenomen in het ziekenhuis met een hartaanval.
De reis naar huis met de tram duurt een eeuwigheid en alhoewel ik niet echt goed begrijp wat dit nu allemaal betekend, besef ik wel dat Oma ziek is en naar het ziekenhuis is gebracht om beter te worden.
Maar Oma wordt niet beter en ze komt niet meer terug naar huis, Oma overlijd.
En dan krijg ik mijn 1e ervaring met echt verdriet, onbegrip, boosheid, en eenzaamheid te verduren.
Zus gehuwd, Oma overleden, broer ondertussen 20 en niet veel meer thuis, dus wat schiet er nog over, ik, mijn moeder en mijn vader. Waar is die groep waar ik 15 jaar geleden bij terecht gekomen ben ? Is dit hoe het gaat ? Langzaam maar zeker gaan ze allemaal verdwijnen ? Dat vind ik maar niets hoor 
En net toen ik dacht, dit is het ergste wat ik kan meemaken, kwam mijn leven in een orkaan van verdriet, bedrog en teleurstellingen terecht.
Maar dat vertel ik de volgende keer :)
09-09-2012, 14:00 geschreven door Tanteke 
|
