Zes maanden in Vancouver. Zes maanden Engels, plezier, Russen, Zuid-Amerikanen, ice hockey, Vietnamese noedelssoep, wolkenkrabbers en regen. Zes maanden heeft het slechts gekost om meer bij te leren dan ik ooit op een gewone schoolbank zou kunnen gezien hebben.  Spieren kweken met veel te zware valiezen, doorbijten en tranen leren bedwingen, vriendschappen voor het leven, mijn weg overal leren vinden, heuvels op en af lopen i.p.v. op de bus te wachten, burgers leren eten, vijf verschillende soorten was verdelen en insteken, veel te snelle Spaanse gesprekken leren volgen, nee leren zeggen, tientallen essays schrijven onder andere over het feit dat Canada geen cultuur heeft of de invloed van koffie op je werkprestatie, van hier naar daar vliegen, de weg tonen terwijl je het zelf met moeite weet, brandalarmen proberen vermijden,  mijn linker vuistslag verbeteren, toiletten aanduiden en ondertussen je armspieren tonen, besparen op voedsel, echt mijn plan leren trekken, vloeken in verschillende talen, melk leren drinken, tientallen verschillende culturen en tradities leren respecteren, nooit meer mijn neus leren snuiten in het openbaar, ijs hockey leren verstaan, ‘echte’ Canadezen proberen identificeren, dingen leren aanvaarden, mij het uitgaansleven in Zuid-Amerika proberen voorstellen, van kleine dingen leren genieten, afscheid  leren nemen en mijzelf leren tegenkomen.

Heb bergen beklommen. Wind, massaal veel regen en sneeuw doorstaan (zonder winterjas). Heb op het punt gestaan te verhuizen, maar doorgezet. Heb massaal veel nagedacht over het komende jaar, wat nu nog onduidelijker is geworden. Heb mensen leren kennen die ik nooit zal vergeten en enorm zal missen. Heb talen gehoord, proberen spreken en mensen uit de hele wereld ontmoet. Ben naar the USA gevlogen en één van de mooiste steden ter wereld ontdekt. Heb uren aan een stuk zitten skypen, er gelachen en gehuild. Bussen en boten genomen naar Seattle, Victoria, Canadese universiteiten en de Rockies. Heb de nacht doorgebracht in koffiehuis Tim Hortons en de luchthaven. Heb super hard uit zitten kijken naar de komst van moeke, vake en Tim. Heb mij proberen voorstellen hoe het zal zijn om terug in een gezin te belanden. Extreem veel ‘bleitfilms’ bekeken. Zitten watertanden toen ik naar de verhalen zat te luisteren over wat er thuis allemaal gaande is en wat een verschil het zal brengen. Op straat voetbal, basketbal en tennis gespeeld. Heb drama lessen gevolgd en een stuk in het Engels gebracht voor de hele school, iets wat ik vroeger nooit gedurfd zou hebben. Liters koffie binnen gegoten. Weken lopen zoeken naar echt brood. Heb overwogen om me te bekeren tot het boeddhisme, aangezien die mensen er voortdurend gelukkig uit zien. Meter geworden van de stoere Seppe. Google maps tot mijn rechterhand benoemd. Mijn angst voor roltrappen nog steeds niet overwonnen. De geur van sojasaus en noedels doorstaan. Naar de aankomst van Sinterklaas gaan kijken en op het einde beseft dat het de Kerstman was. Tientallen valiezen in en uit gepakt. Het verschil tussen mamacita en mamoncita geleerd. Heb uren voor de laptop gezeten, aangezien het dikwijls mijn enige mogelijkheid tot communiceren was. Massaal veel spaghetti gegeten. Eenzame momenten gehad toen ik ziek was. Hilarische foto’s genomen. Kilometers te voet afgelegd. De mooiste plekjes ter wereld ontdekt.

Maar het allerbelangrijkste… ik heb mijzelf eindelijk voor een stuk gevonden, een enorme ervaring beleefd en het heeft me hard gemaakt. Een avontuur dat niemand nog van me af kan pakken. Als iemand mij een aantal jaren geleden gezegd zou hebben dat ik op mijn achttiende voor maanden in Canada zou gaan wonen, zou ik gelachen hebben. Maar nu het erop zit, zal ik nooit spijt hebben van deze beslissing. Ik weet niet hoe ik mijn ouders ooit kan bedanken dat ze me die kans hebben gegeven, maar ik weet dat ik naar niets anders zo hard heb uitgekeken dan hen, mijn twee krachtpatsers ;), de nieuwe kleine spruit en de rest terug te zien. Maar eerst op naar het volgend avontuur… Nieuw-Zeeland.

10-03-2012, 20:58 geschreven door k.leyman