Eén week ver. Eén week in mijn nieuwe woonst, in mijn nieuwe omgeving, in Canada. Ik kan niet geloven hoe snel ik me heb aangepast. Eén week geleden stond het onbijd met bord en glas klaar op tafel, was mijn was gedaan nog voor ik zonder kleren zat en was het eenvoudig overal heen te gaan waar ik maar wil. Nu moet ik ervoor zorgen dat er eten in de kast staat, dat mijn was goed verdeeld geraakt en dat ik op tijd uit bed ben om een kaartje te kunnen kopen voor de bus en de sky train. Maar eerlijk, mijn nieuwe leven staat me wel aan. Je hebt op zoveel verschillende manieren vrijheid. De vrijheid om 's avonds nog even in mijn trainingsbroek in de 'zeven eleven', een kleine shop op de hoek van de straat, ne pak chips en een fles cola van 591ml te gaan kopen. Omdat ik daar op dat moment zin in heb. Maar ook de vrijheid om mijn plan te moeten leren trekken. Eén week verder. Eén week leven tussen de canadezen. Ze zijn... wonderful. Alleen al daarom is het zo gemakkeelijk om je hier aan te passen. Zij en deze omgeving zorgen ervoor dat ik me hier op mijn gemak voel, dat ik hier gelukkig ben en... dat ik kleine dingen leer apprciëren. Zoals de buschaffeur die om zeven uur 's morgens met brede glimlach 'Good morning, how you doing?' zegt. Zoals de koffieverkoper van de starbucks in downtown, die me nu al begint te kennen, zegt hoe leuk ze de ene dag mijn sjaal en de andere dag mijn schoenen vindt. Zoals die oude man mijn zijn cowboyhoed die in de bus naast mij komt zitten en vraagt hoe ik het op school doe. Zoals de autobestuurders die graag voor een voetganger stoppen, ookal is er tien meter verder een zebrapad. Zoals de danszaal, op de zelfde verdieping als mijn klaslokaal. Tijdens mijn pauze ga ik er alleen heen om voor het raam met mijn drinkbus vol apple juice voor me uit te staren terwijl paren een sierlijke tango of salsa aan het dansen zijn. Iedere keer opnieuw zou ik kunnen huilen, gewoon door de pracht van dat moment. Zoals op een zonnige dag als deze de sky train richting home te nemen, naast de wolkenkrabbers te rijden en dan naar een prachtig stukje natuurgebied te kunnen staren. Ik kan zo nog uren doorgaan. Eén week verder. Eén week vol met activiteiten. Vorige zaterdag even tijd voor mezelf genomen. De was gedaan, naar de superstore gegaan (die echt gigantisch is), downtown verkend en gewoon.. even voor me uit zitten staren op een plekje dat uitkijkt op de Rockies. Prachtig, ze stralen iets mysterieus uit. Je kan hier 's morgens wakker worden alsof het lijkt dat de zon een hele dag gaat schijnen en dan een halfuur later naar buiten kijken en zien dat je beter een paraplu had meegenomen. De rockies maken alles hier zo onvoorspelbaar. Zondag naar Seattle gegaan met mijn roommates en nog twee duitsers. Dus hele dag in het duits luisteren en in het engels antwoorden. Interessant. Seattle, USA. AL een ervaring op zich om over de grens te geraken. Maar ookal is het amerika, de mensen zijn er oh zo vriendelijk. Seattle, typisch amerikaanse stad. Geboortestad van starbucks coffee en van Jimmy Hendrikxs. Ik was dus bijna verplicht erheen te gaan. Oudste starbucks coffee huis 'bezocht', rondgelopen en de typisch amerikaanse sfeer opgesnoven. Predikanten van de bijbel begluurd vanop verre afstand. Want als niet extreem gelovige, bezorgt het je een eng gevoel. Maandag met eerste echte schoolweek begonnen. Valt al bij al goed mee. Ik kon me niet voorstellen hoe snel ik de taal onder d knie zou hebben. Heel snel dus. Ik moet bij wijze van spreken al achter mijn woorden zoeken als ik nederlands praat. Zonet een pizzamoment gehad met de medestudenten van de University preparation, leuk en warm moment. Morgen halve dag les, 's middags terug op café, een koffie gaan drinken natuurlijk. Nog tickets proberen bestellen voor international filmfestival van Vancouver (wil absoluut antonio banderas te zien krijgen :). Zaterdag naar mijn eerste ice hockeygame. Als er terug rellen zouden uitbreken... 'k zal eens zwaaien naar de camera :). Zondag fiets huren en richting stanley park. En volgende week... off to the rockies for four days. Beren watchen :) Meer nieuws krijg je later, als de beren al goedgezind waren en gegeten hadden. :) Eén week verder. Hier is het nu bijna 12 uur 's nachts en ik zit te wachten tot mijn zwarte was gedaan is (want moeder heeft gezegd dat het niet goed is die er de hele nacht te laten in zitten ;).
Vancouver, sinds twee dagen mijn nieuwe thuis tot begin juni. Afscheid nemen van mijn thuis, van mijn ouders en van mijn broers was één van de moeilijkse dingen die ik al heb meegemaakt. Het was alsof ik met alles wat ik heb vertrok, maar een stuk van mijn hart moest achterlaten. Mijnn tranen in mijn ogen ben ik samen met twee andere belgen op het vliegtuig gestapt richting London Heathrow. Mijn alleseerste keer dat ik alleen vlieg. Eerlijk, toen was ik al fier op mezelf. Aangekomen in Londen, zijn we met zo'n klein treintje naar een andere terminal gegaan. Het was tijd om in te chekken op het vliegtuig richting Vancouver. Toen ik plaats nam op het vliegtuig dacht ik: nu is het voor echt. We zouden aankomen in Vancouver binnen negen uur en vijfentwintig minuten. Lijkt een eeuwigheid, maar het was al een ervaring op zich. Wat doe je dan op zo'n vliegtuig? Drinken, eten, tv kijken, muziek luisteren, slapen, en terug eten, drinken.. en natuurlijk naar buiten kijken. Toen iedereen aan het slapen was ben ik naar het raam gegaan aan de uitgang, Groenland was in zicht. Prachtig gewoon. Het leek bijna bovennatuurlijk. Twintig minuten lang heb ik zitten staren naar water, ijs, rotsen en.. opnieuw heel veel ijs. Het leek wel alsof we slechts enkele meters boven de grond vlogen, terwijl het er eigenlijk meer dan tienduizend waren. Op de luchthaven werden we opgehaald door Oswaldo met een soort A-team busje. Ik was doodop, maar werd wakker gehouden door de salsa muziek van Oswaldo. Pas om half één 's nachts ben ik aangekomen bij mijn gastgezin en roommates. En dat was het moment waarop ik besefte: op enkele uren tijd ben ik van alles overgegaan naar niets. Enkele uren voordien werd alles me op een plateautje aangeboden. Maar op dat moment besefte ik dat het nodig was om op eigen benen te kunnen staan. Ik moet mijn eigen was doen, voor mezelf koken, mijn boodschappen doen, kuisen, de weg naar school zoeken... Op een paar uur tijd heb ik mijn levensstijl volledig moeten aanpassen. Maar ik moet zeggen, het lukt aardig. Het enige wat ik echt mis is een goeie babbel. De volgende ochtend ging mijn wekker af rond half zeven. Vreselijk als je maar twee uurtjes heb kunnen slapen. Ik vertrok samen met Petra, de oudste van de roommates, richting centrum, richtig mijn school. Op zich niet veel speciaals. Gewoon praktische zaken besproken, test afgelegd, ontmoetingen... Maar in de namiddag kreeg ik eindelijk de kans om Vancouver langs een andere kant te zien dan enkel grote lanen zoals je in iedere Amerikaanse film kan zien. We zijn met een groep medestudenten in zo'n oude gele schoolbus gestapt om een rit te maken door Vancouver en North-V (noorden van Vancouver). We hadden slechts enkele mintuten gereden toen we in een prachtig natuurgebied belandden. Aan de ene kant had je de wolkenkrabbers van Vancouver, aan de andere kant had je niets anders dan de natuur. Bossen, watervalletjes, wilde rivieren. Op zo'n moment ruik je niets anders dan de natuur. Fantastisch. Aan een meertje heb ik zelfs van echt Canadees bronwater gedronken, heerlijk. Toen we aan dat meertje stonden kreeg ik een beeld voor ogen zoals ze op National Giographic zouden tonen: een wilde rivier met aan de overkant een bos waar elk moment een beer kan uit verschijnen op zoek naar vis. Wie weet, kom ik in de loop van mijn avontuur wel zo'n beeld tegen. Het is een enorme aanpassing, maar het is nu al de moeite waard. Op naar mijn volgend 'avontuur'. Karen
Vandaag, donderdag 22 september, vertrek ik om 15u25 vanuit Zaventem naar Heathrow(Londen). Daar stap ik om 17u15 (hier 18u15) op het vliegtuig richting mijn nieuwe woonst, Vancouver. Ben benieuwd!!
Mijn adres: 3305 Anzio Drive BC, V5M 4C9 Vancouver Canada
