Zes maanden in Vancouver. Zes maanden Engels, plezier, Russen, Zuid-Amerikanen, ice hockey, Vietnamese noedelssoep, wolkenkrabbers en regen. Zes maanden heeft het slechts gekost om meer bij te leren dan ik ooit op een gewone schoolbank zou kunnen gezien hebben.Spieren kweken met veel te zware valiezen, doorbijten en tranen leren bedwingen, vriendschappen voor het leven, mijn weg overal leren vinden, heuvels op en af lopen i.p.v. op de bus te wachten, burgers leren eten, vijf verschillende soorten was verdelen en insteken, veel te snelle Spaanse gesprekken leren volgen, nee leren zeggen, tientallen essays schrijven onder andere over het feit dat Canada geen cultuur heeft of de invloed van koffie op je werkprestatie, van hier naar daar vliegen, de weg tonen terwijl je het zelf met moeite weet, brandalarmen proberen vermijden, mijn linker vuistslag verbeteren, toiletten aanduiden en ondertussen je armspieren tonen, besparen op voedsel, echt mijn plan leren trekken, vloeken in verschillende talen, melk leren drinken, tientallen verschillende culturen en tradities leren respecteren, nooit meer mijn neus leren snuiten in het openbaar, ijs hockey leren verstaan, echte Canadezen proberen identificeren, dingen leren aanvaarden, mij het uitgaansleven in Zuid-Amerika proberen voorstellen, van kleine dingen leren genieten, afscheidleren nemen en mijzelf leren tegenkomen.
Heb bergen beklommen. Wind, massaal veel regen en sneeuw doorstaan (zonder winterjas). Heb op het punt gestaan te verhuizen, maar doorgezet. Heb massaal veel nagedacht over het komende jaar, wat nu nog onduidelijker is geworden. Heb mensen leren kennen die ik nooit zal vergeten en enorm zal missen. Heb talen gehoord, proberen spreken en mensen uit de hele wereld ontmoet. Ben naar the USA gevlogen en één van de mooiste steden ter wereld ontdekt. Heb uren aan een stuk zitten skypen, er gelachen en gehuild. Bussen en boten genomen naar Seattle, Victoria, Canadese universiteiten en de Rockies. Heb de nacht doorgebracht in koffiehuis Tim Hortons en de luchthaven. Heb super hard uit zitten kijken naar de komst van moeke, vake en Tim. Heb mij proberen voorstellen hoe het zal zijn om terug in een gezin te belanden. Extreem veel bleitfilms bekeken. Zitten watertanden toen ik naar de verhalen zat te luisteren over wat er thuis allemaal gaande is en wat een verschil het zal brengen. Op straat voetbal, basketbal en tennis gespeeld. Heb drama lessen gevolgd en een stuk in het Engels gebracht voor de hele school, iets wat ik vroeger nooit gedurfd zou hebben. Liters koffie binnen gegoten. Weken lopen zoeken naar echt brood. Heb overwogen om me te bekeren tot het boeddhisme, aangezien die mensen er voortdurend gelukkig uit zien. Meter geworden van de stoere Seppe. Google maps tot mijn rechterhand benoemd. Mijn angst voor roltrappen nog steeds niet overwonnen. De geur van sojasaus en noedels doorstaan. Naar de aankomst van Sinterklaas gaan kijken en op het einde beseft dat het de Kerstman was. Tientallen valiezen in en uit gepakt. Het verschil tussen mamacita en mamoncita geleerd. Heb uren voor de laptop gezeten, aangezien het dikwijls mijn enige mogelijkheid tot communiceren was. Massaal veel spaghetti gegeten. Eenzame momenten gehad toen ik ziek was. Hilarische fotos genomen. Kilometers te voet afgelegd. De mooiste plekjes ter wereld ontdekt.
Maar het allerbelangrijkste ik heb mijzelf eindelijk voor een stuk gevonden, een enorme ervaring beleefd en het heeft me hard gemaakt. Een avontuur dat niemand nog van me af kan pakken. Als iemand mij een aantal jaren geleden gezegd zou hebben dat ik op mijn achttiende voor maanden in Canada zou gaan wonen, zou ik gelachen hebben. Maar nu het erop zit, zal ik nooit spijt hebben van deze beslissing. Ik weet niet hoe ik mijn ouders ooit kan bedanken dat ze me die kans hebben gegeven, maar ik weet dat ik naar niets anders zo hard heb uitgekeken dan hen, mijn twee krachtpatsers ;), de nieuwe kleine spruit en de rest terug te zien. Maar eerst op naar het volgend avontuur Nieuw-Zeeland.
Bergen, sneeuw, roommates, ice hockey, kuisen, fitness, koken voor Laurens, de witte was, echte Canadezen ontmoeten, occupy Vancouver, wortelsap, yoga, nog meer ice hockey, binnen geraken in pub, granville island bier, zieke Johanna, spinning, boodschappen doen, vegen, staartje in mijn haar maken, de handdoeken wassen, vitamientjes eten, ladies night, regen, nieuwe botjes, brieven schrijven, wachten tot de foto's geüpload zijn, skypen, koffiehuizen afschuimen, op zoek gaan naar ongezouten smeerboter, nog meer ice hockey, nog steeds geen paraplu, strontjes eten, grapjes proberen maken in het engels, een onbestaand lief verzinnen als bescherming tegen de russen, pingu herbekijken, nog meer koffie drinken, afwas van twee dagen geleden doen, vergeelde tweedehands boeken kopen, 24h krant lezen op sky train, babbelen, een iets warmere vest kopen, rijst eten, koud lijden, naar emomuziek luisteren, films bekijken, baseball, de zwarte was, ne keer goe bleiten, aziaten tegen het lijf lopen, nog meer rijst eten, samen naar foto's van vroeger kijken, hekel hebben aan Haloween, genieten van de bien cuit gebakken steak bij Laurens, fotocamera's vermijden, lomp vallen over mijn eigen voeten, american football, die f*cking alcoholwet, massaal veel sorry's, theetjes maken voor mijn roommates, de slappe lach met mezelf, spaghetti gemaakt, afstappen aan verkeerde station, veel te lui zijn dus een taxi pakken, nestea ipv ice tea, op zoek gaan naar koffie in een tas geserveerd, heimwee hebben naar ne keer goe eten, de gekleurde was, nog meer fitness, tien soorten appels in de winkel, zee, nog meer ice hockey, de delicate was, grammatica lessen, metro lezen, diet coke ipv cola light, nutella!, nee ik spreek geen belgians, bijna in mijn broek doen tijdens het afdalen van Grouse Mountain, veel nivea op mijn muil smeren, wachten op de droogkas, vegen want ne stofzuiger kennen ze hier blijkbaar niet, honey nuts!, bossen, nog steeds geen wilde beer gezien, wachten op de bus nadat de twee vorige niet zijn komen opdagen, nog eens in slappe lach liggen, echt canadees kraantjeswater drinken, de spanjaarden vuile woorden leren, voltaren smeren, nog meer fitness, toch eens denken over volgend jaar, besparen, blij zijn als het vakantie is, blijven zeggen dat Dutch en Deutsch niet hetzelfde is, patatjes met italiaanse kruiden bakken, mailtjes sturen, asshole!!, de vertaling geven in nederlands, frans en duits, genieten van het prachtige uitzicht bovenop Grouse Mountain, Asterix en Obelix bekijken, zeggen dat ik het avondeten weggestoken heb als lunch voor morgen maar het eigenlijk al lang weggegooid hebben, essays schrijven, nog meer skypen, het brandalarm laten afgaan, neus niet durven snuiten in bijzijn van aziaten, nog steeds geduldig uitkijken naar rellen, pimskes eten, coole kleren kopen voor mijn toekomstig metekindje, duidelijk maken dat België geen bergen heeft, een week geen trappen kunnen nemen door te stijve benen, nog een grotere hekel krijgen aan Haloween, uitleggen dat we ondanks de aanhoudende communautaire problemen geen oorlog voeren, nog maar eens rijst, vietnamees leren, geforseerde foto's trekken, het raar vinden nog eens in een auto te zitten, mensen ontmoeten, op zoek gaan naar mayonaise, het canadese volkslied al beetje beginnen meezingen aan het begin van een hockeywedstrijd, naar de rode blaren aan de bomen staren, sky train nemen, eenzaam zijn, Hans Teeuwen grappig beginnen vinden, spastisch dansen op de karaoke van de bovenburen, vrezen dat die pull te warm gewassen is, beschimmelde english muffins eten, nog steeds occupy Vancouver, zere voeten hebben, beseffen wat een gelukzak ik wel ben, Canucksfan zijn, Gotye beluisteren, scheel kijken, altenatief zoeken voor het vietnamees avondeten, nog meer essays schrijven, hoofdpijn krijgen van mijn babbelzieke roommate, uitkijken naar mijn metekindje, blijven beweren dat ik niet blond ben, mezelf samen met mijn twee wijven opwarmen aan onze elektrische verwarming van 40cm op 20cm, gelukkig zijn... Beseffen dat dit jaar me misschien meer zal bijleren dan mijn zes vorige jaren. Beseffen dat ik eindelijk aan een echt leven begonnen ben, door opnieuw te kunnen genieten. Beseffen dat ik recht voor me uit moet kijken en niet achterom. Beseffen dat ik hier mezel kan zijn, ookal bekijken de mensen me scheef. Alles zijn gang laten gaan en op mij laten afkomen. Mijn thuis toch wel missen, maar weten dat ik hen eeuwig dankbaar zal zijn. Zij, moeke, vake, timmeke en tom, hebben me altijd laten zijn wie ik echt ben, ze hebben mij altijd gesteund. Door mijzelf te zijn, heb ik het lef gehad op mijn achttien naar het onbekende te trekken en vanaf nu mijn plan te leren trekken. Vancouver maakt me gelukkig en brengt me op een bepaalde manier tot rust. Het doet me relativeren en nadenken. Benieuwd wat de komende maanden zullen brengen. Als ik de winter overleef natuurlijk ;)
The Rocky Mountains. Mysterious, quiet and beautiful
De jongste van den hoop, en de moeder in huis. Net terug van vierdaagse in de rockies. Dringend tijd dus voor de was en de plas. Terwijl mijn roommates hun homework aan het voorbereiden zijn, doe ik een vlug kuiske, de vijf verschillende wasbeurten, ben ik tussendoor naar de winkel gelopen en heb ik net mijn 26-jarige roommate een theetje gebracht omdat ze de hoest heeft. Nu begin ik pas te beseffen dat ik soms echt op mijn moeke lijk. Maar het gaat me wel af, ze noemen me nu al 'my little mother'. Zoals eerder gezegd; vier dagen de Canadian Rocky Mountains ingetrokken. Prachtig. Toen we 'officieel' de rockies binnen reden, stuurde ik in een sms naar huis: 'Nu besef ik echt dat ik in het mooiste land van de wereld terecht gekomen ben'. En ja, zo'n gevoel had ik gedurende de vier dagen. De eerste dag. 's Morgens vroeg, gepakt en gezakt met een survival kit, vertrek vanuit Vancouver downtown op de bus, met hyperactieve, Schotse guide Zara en relaxte buschauffeur Kevin, richting Rocky Mountains in Alberta. Alberta, plaats waar de tijd een uurtje verder staat en waar je slechts 18 moet zijn om alcohol binnen te mogen kappen. Lange busrit, met een stop bij 'Last Spike' (monument dat het verhaal vertelt over de tijd toen British Colombia besloot zich toe te voegen bij Canada en niet bij de USA), tot ons eerste hotel in Golden. 's Avonds BBQ met gigantische, echte burgers, campfire (met aangebrande marshmallows natuurlijk) en een workshop line dancing. Na tien minuten en een helse lachbui (met mezelf), besloot ik aan de zijkant toe te kijken. Na echte kampvuur verhalen (jammer dat de melancholische muziek ontbrak) laat in bed gekropen, samen met mijn overactieve, directe roommate en nog twee andere wijven van België. De echte wijvenpraat die toen naar boven is gekomen, hou ik liever voor mezelf. Dag twee, mooiste van alle vier. Na een binnen geslokt ontbijt, aangezien mijn wijven nogal veel tijd nodig hadden in de badkamer, vertrokken richting Moraine Lake. Fantastisch. Na kilometers bergen, toppen sneeuw en naaldwouden, kom je plots bij een hemels blauw meer tussen scherpgeslepen bergentoppen en wouden terecht waar het muisstil leek, alsof enkel de natuur er geluid kon produceren. En ook al heeft Lake Louise, dat genoemd is naar de dochter van Mountain Victoria die over haar waakt, een veel betere naam.. niets kon dit schouwspel overtreffen. Op weg naar de Gondola in Banff, stad dichtbij Galgary, veel waarschuwingen 'opgepast voor beren' tegengekomen. Jammer genoeg geen enkele beer tegengekomen, niet het seizoen. De Gondola in Banff nam ons mee boven de toppen van de mountains richting de sneeuw. Heel mooi uitzicht over de rockies, Banff en de rivier door de stad die verder stroomt tot in Galgary. 's Avonds, overnachting in Caribou Lodge in Banff. Alvorens we in ons super kingsize boxspring kropen, eerst een echte Canadese steak met frietjes (jammer genoeg zonder mayonnaise, dat kennen ze hier bijna niet) gegeten. En vervolgens een stapje in de wondere uitgaanswereld van Banff gezet met echt ijskoud, Canadees glacier bier. In België zouden we niet getreuzeld hebben op weg naar ons hotel, om wille van de mensen op straat. In Banff hebben we niet getreuzeld om wille van de wilde rendieren die plots opdoken tussen de struiken. Schitterend; op minder dan een meter van zo'n wild dier staan terwijl je gewoon na een pint te veel in je bed zou moeten kruipen. Derde dag in de Canadian Rockies. Vroeg vertrek richting Peyto Lake voor een korte 'fotoshoot' om vervolgens koers te zetten richting één van de meest zeldzame gletsjers ter wereld, de Colombian Icefield. Je vindt nog een grotere op Antarctica, maar ik was al tevreden met deze. Eerst in een oude bus gestapt met gepensioneerde busdriver Bob, om vervolgens in één of andere grote snowmobiel op de gletsjer te gaan die even dik is als de Eiffel Toren hoog is. Slechts op één plaats, die veilig genoeg was om op de lopen, konden we even uitstappen (even maar omdat mijn neus de -5° C nog niet gewend is) om op een buitenaards natuurstuk uit te kijken. Op zo'n moment voelt het raar op iets lopen, dat zo zeldzaam en mooi is. Maar ook raar omdat je beseft dat het er binnen enkele honderden jaren niet meer zal zijn. Enkele uurtjes later nog even afgestapt in het gezellige Jasper, om vervolgens koers te zetten richting onze laatste slaapplaats in Valemount. Omdat er geen echte activiteiten gepland waren, besloten we maar met vier op één Queensbed (twee Franstalige wijven, één West-Vlaming en ik) te kruipen om naar een echt Hollywood programma te kijken en... gewoon heel de avond zever te verkopen. Dag vier, de terugrit. Lange rit terug richting Vancouver, met veel geslaap en enkele vreselijk slechte bus-rit-films. Onderweg nog even gestopt bij een watervalletje en een tunnel gegraven in de bergen door Chinese mijnwerkers, die tijdens het zwoegen bijna allemaal overleden. Akelig. Uiteindelijk, na 26 uur in de vreselijk muffe bus te hebben gezeten met een guide die, telkens je net aan het indommelen bent, het zo nodig vindt om met haar schelle schotse stem 'Hi guys' te schreeuwen door de micro, namen we de sky train en de bus richting 'huis'. Het doet raar; thuiskomen in een 'vreemd' huis. Blij zijn op je bed te kunnen ploffen terwijl je eigenlijk op zo'n moment naar je eigen bed en omgeving verlangt, het doet raar. De rockies... mysterieus, stil, prachtig. Een ervaring die je nooit kunt vergeten.
One important rule... als je in Canada -hét land van Ice Hockey- bent, moet je op zijn minst één wedstrijd bijwonen. Vancouver Canucks vs. Edmonton. Vorige week zaterdag in Rogers Arena, bijna vlak naast mijn deur. Ladies night, ice hockey gaan kijken. Eerst foto voor de arena, dan natuurlijk kenteken van de Canucks aangeschaft (een heel erg marginale klak) zodat ik toch niet tussen een 'fight' zou belanden en om een klein hongertje te stillen... een gigantisch grote zak vettige, zoute popcorn gekocht. De overgebleven heeft staat nu een week later nog steeds op het aanrecht, als aandenken (aan mijn buikpijn achteraf). De wedstrijd kon beginnen. Eén belangrijk deel dat aan de wedstrijd vooraf gaat vergeten, het National Anthem van Canada. Een echt kippenvel moment wanneer iedereen recht gaan staan, zijn hand op de borst legt en luidop meezingt met de zwarte dame die op een rode loper op het ijs met een prachtige stem iedereen -man, vrouw en kind- mee doet zingen. Een echt kippenvel moment. Zeker wanneer enkele mannen op het einde met luide stem 'Free Canada' schreeuwen. De wedstrijd kon beginnen. Of eerlijk gezegd, tussen het spel waar ik lange tijd niets van begreep door, was het uitkijken naar het eerste gevecht. En ja hoor, enkele minuten later kregen we waar voor ons geld. Een gevecht tussen twee spelers, vuist tegen gezicht, die uiteindelijk elk slechts 2 minuten straftijd hebben gekregen. Na 3x20 minuten spelen, tijdens de pauze een kusronde voor de koppels in de zaal (echt amerikaans), enkele mislukte mexican waves en eindstand 4-1 voor de canucks, ben ik met een marginale truckers klak, een halve zak popcorn en heel veel buikpijn tevreden terug gekeerd naar mijn vietnamezen.
Eén week ver. Eén week in mijn nieuwe woonst, in mijn nieuwe omgeving, in Canada. Ik kan niet geloven hoe snel ik me heb aangepast. Eén week geleden stond het onbijd met bord en glas klaar op tafel, was mijn was gedaan nog voor ik zonder kleren zat en was het eenvoudig overal heen te gaan waar ik maar wil. Nu moet ik ervoor zorgen dat er eten in de kast staat, dat mijn was goed verdeeld geraakt en dat ik op tijd uit bed ben om een kaartje te kunnen kopen voor de bus en de sky train. Maar eerlijk, mijn nieuwe leven staat me wel aan. Je hebt op zoveel verschillende manieren vrijheid. De vrijheid om 's avonds nog even in mijn trainingsbroek in de 'zeven eleven', een kleine shop op de hoek van de straat, ne pak chips en een fles cola van 591ml te gaan kopen. Omdat ik daar op dat moment zin in heb. Maar ook de vrijheid om mijn plan te moeten leren trekken. Eén week verder. Eén week leven tussen de canadezen. Ze zijn... wonderful. Alleen al daarom is het zo gemakkeelijk om je hier aan te passen. Zij en deze omgeving zorgen ervoor dat ik me hier op mijn gemak voel, dat ik hier gelukkig ben en... dat ik kleine dingen leer apprciëren. Zoals de buschaffeur die om zeven uur 's morgens met brede glimlach 'Good morning, how you doing?' zegt. Zoals de koffieverkoper van de starbucks in downtown, die me nu al begint te kennen, zegt hoe leuk ze de ene dag mijn sjaal en de andere dag mijn schoenen vindt. Zoals die oude man mijn zijn cowboyhoed die in de bus naast mij komt zitten en vraagt hoe ik het op school doe. Zoals de autobestuurders die graag voor een voetganger stoppen, ookal is er tien meter verder een zebrapad. Zoals de danszaal, op de zelfde verdieping als mijn klaslokaal. Tijdens mijn pauze ga ik er alleen heen om voor het raam met mijn drinkbus vol apple juice voor me uit te staren terwijl paren een sierlijke tango of salsa aan het dansen zijn. Iedere keer opnieuw zou ik kunnen huilen, gewoon door de pracht van dat moment. Zoals op een zonnige dag als deze de sky train richting home te nemen, naast de wolkenkrabbers te rijden en dan naar een prachtig stukje natuurgebied te kunnen staren. Ik kan zo nog uren doorgaan. Eén week verder. Eén week vol met activiteiten. Vorige zaterdag even tijd voor mezelf genomen. De was gedaan, naar de superstore gegaan (die echt gigantisch is), downtown verkend en gewoon.. even voor me uit zitten staren op een plekje dat uitkijkt op de Rockies. Prachtig, ze stralen iets mysterieus uit. Je kan hier 's morgens wakker worden alsof het lijkt dat de zon een hele dag gaat schijnen en dan een halfuur later naar buiten kijken en zien dat je beter een paraplu had meegenomen. De rockies maken alles hier zo onvoorspelbaar. Zondag naar Seattle gegaan met mijn roommates en nog twee duitsers. Dus hele dag in het duits luisteren en in het engels antwoorden. Interessant. Seattle, USA. AL een ervaring op zich om over de grens te geraken. Maar ookal is het amerika, de mensen zijn er oh zo vriendelijk. Seattle, typisch amerikaanse stad. Geboortestad van starbucks coffee en van Jimmy Hendrikxs. Ik was dus bijna verplicht erheen te gaan. Oudste starbucks coffee huis 'bezocht', rondgelopen en de typisch amerikaanse sfeer opgesnoven. Predikanten van de bijbel begluurd vanop verre afstand. Want als niet extreem gelovige, bezorgt het je een eng gevoel. Maandag met eerste echte schoolweek begonnen. Valt al bij al goed mee. Ik kon me niet voorstellen hoe snel ik de taal onder d knie zou hebben. Heel snel dus. Ik moet bij wijze van spreken al achter mijn woorden zoeken als ik nederlands praat. Zonet een pizzamoment gehad met de medestudenten van de University preparation, leuk en warm moment. Morgen halve dag les, 's middags terug op café, een koffie gaan drinken natuurlijk. Nog tickets proberen bestellen voor international filmfestival van Vancouver (wil absoluut antonio banderas te zien krijgen :). Zaterdag naar mijn eerste ice hockeygame. Als er terug rellen zouden uitbreken... 'k zal eens zwaaien naar de camera :). Zondag fiets huren en richting stanley park. En volgende week... off to the rockies for four days. Beren watchen :) Meer nieuws krijg je later, als de beren al goedgezind waren en gegeten hadden. :) Eén week verder. Hier is het nu bijna 12 uur 's nachts en ik zit te wachten tot mijn zwarte was gedaan is (want moeder heeft gezegd dat het niet goed is die er de hele nacht te laten in zitten ;).
Vancouver, sinds twee dagen mijn nieuwe thuis tot begin juni. Afscheid nemen van mijn thuis, van mijn ouders en van mijn broers was één van de moeilijkse dingen die ik al heb meegemaakt. Het was alsof ik met alles wat ik heb vertrok, maar een stuk van mijn hart moest achterlaten. Mijnn tranen in mijn ogen ben ik samen met twee andere belgen op het vliegtuig gestapt richting London Heathrow. Mijn alleseerste keer dat ik alleen vlieg. Eerlijk, toen was ik al fier op mezelf. Aangekomen in Londen, zijn we met zo'n klein treintje naar een andere terminal gegaan. Het was tijd om in te chekken op het vliegtuig richting Vancouver. Toen ik plaats nam op het vliegtuig dacht ik: nu is het voor echt. We zouden aankomen in Vancouver binnen negen uur en vijfentwintig minuten. Lijkt een eeuwigheid, maar het was al een ervaring op zich. Wat doe je dan op zo'n vliegtuig? Drinken, eten, tv kijken, muziek luisteren, slapen, en terug eten, drinken.. en natuurlijk naar buiten kijken. Toen iedereen aan het slapen was ben ik naar het raam gegaan aan de uitgang, Groenland was in zicht. Prachtig gewoon. Het leek bijna bovennatuurlijk. Twintig minuten lang heb ik zitten staren naar water, ijs, rotsen en.. opnieuw heel veel ijs. Het leek wel alsof we slechts enkele meters boven de grond vlogen, terwijl het er eigenlijk meer dan tienduizend waren. Op de luchthaven werden we opgehaald door Oswaldo met een soort A-team busje. Ik was doodop, maar werd wakker gehouden door de salsa muziek van Oswaldo. Pas om half één 's nachts ben ik aangekomen bij mijn gastgezin en roommates. En dat was het moment waarop ik besefte: op enkele uren tijd ben ik van alles overgegaan naar niets. Enkele uren voordien werd alles me op een plateautje aangeboden. Maar op dat moment besefte ik dat het nodig was om op eigen benen te kunnen staan. Ik moet mijn eigen was doen, voor mezelf koken, mijn boodschappen doen, kuisen, de weg naar school zoeken... Op een paar uur tijd heb ik mijn levensstijl volledig moeten aanpassen. Maar ik moet zeggen, het lukt aardig. Het enige wat ik echt mis is een goeie babbel. De volgende ochtend ging mijn wekker af rond half zeven. Vreselijk als je maar twee uurtjes heb kunnen slapen. Ik vertrok samen met Petra, de oudste van de roommates, richting centrum, richtig mijn school. Op zich niet veel speciaals. Gewoon praktische zaken besproken, test afgelegd, ontmoetingen... Maar in de namiddag kreeg ik eindelijk de kans om Vancouver langs een andere kant te zien dan enkel grote lanen zoals je in iedere Amerikaanse film kan zien. We zijn met een groep medestudenten in zo'n oude gele schoolbus gestapt om een rit te maken door Vancouver en North-V (noorden van Vancouver). We hadden slechts enkele mintuten gereden toen we in een prachtig natuurgebied belandden. Aan de ene kant had je de wolkenkrabbers van Vancouver, aan de andere kant had je niets anders dan de natuur. Bossen, watervalletjes, wilde rivieren. Op zo'n moment ruik je niets anders dan de natuur. Fantastisch. Aan een meertje heb ik zelfs van echt Canadees bronwater gedronken, heerlijk. Toen we aan dat meertje stonden kreeg ik een beeld voor ogen zoals ze op National Giographic zouden tonen: een wilde rivier met aan de overkant een bos waar elk moment een beer kan uit verschijnen op zoek naar vis. Wie weet, kom ik in de loop van mijn avontuur wel zo'n beeld tegen. Het is een enorme aanpassing, maar het is nu al de moeite waard. Op naar mijn volgend 'avontuur'. Karen
Vandaag, donderdag 22 september, vertrek ik om 15u25 vanuit Zaventem naar Heathrow(Londen). Daar stap ik om 17u15 (hier 18u15) op het vliegtuig richting mijn nieuwe woonst, Vancouver. Ben benieuwd!!
Mijn adres: 3305 Anzio Drive BC, V5M 4C9 Vancouver Canada
