Ik wil nog
even iets schrijven over H en over de therapie zelf. Het wordt hier zo
vreselijk lang en ik wil nog zoveel neerschrijven maar k zal het verder dan
nog houden op die twee dingen.
Ik weet dat
ik misschien nog meer wantrouwend ben naar het feit dat H enkele uren in de praktijk zal werken dan wanneer iemand die ik enkele keren in
de les gezien heb dat zou doen. Een risico dat ik wil nemen is dat iemand die
mijn naam kent of mijn gezicht, maar niets anders, zou komen werken of de
altijd aanwezige, zeer kleine kans van een hacking van het systeem of inbraak
door totaal onbekenden ofzo. Waarom ik het zeer moeilijk vind bij H (ik
weet niet of je de kans van 1 op 100 ongeveer die ik schat dat het zou kunnen
mislopen overdreven vindt ) is dat die kans te groot is voor de mogelijke
gevolgen. H is niet enkel bezig geweest met dezelfde thesis, onder dezelfde
promotor. Maar ik huur ook haar kot, waardoor ze contactgegevens heeft van mijn
kotbaas en van mijn ouders, ze kent erg veel mensen in L (waar ik nu
dus onderzoek moet doen), enkele van mijn medestagairs volgend jaar en enkele
mensen waar ik nog af en toe contact mee heb momenteel. Ik ben daarom echt heel
blij dat je samen verder wil zoeken naar andere oplossingen dan alles
stopzetten en vernietigen. Ik ging er na
mijn mail over het feit dat ik haar ken eigenlijk van uit dat de dossiers niet
automatisch met iedereen werden gedeeld en ik verwachtte op mijn vraag of
iedereen in principe aan alle dossiers kan een nee. Toen dat toch zo bleek te
zijn is alles een beetje omgeslagen door paniek.
Wat de
therapie verder betreft heb ik echt nood aan meer structuur en betere
afspraken. Het is in de therapie bij jou al wel meer dan bij de vorige
cliëntgerichte therapeuten die ik had, maar het blijft soms moeilijk. Dinsdag
hadden we afgesproken dat ik zou zeggen over welke dingen ik het wilde hebben
en dat we het over allemaal een beperkte tijd zouden hebben. Uiteindelijk is
een deel uitgelopen waardoor de brief naar Sarah is blijven liggen die op dat
moment ook erg belangrijk was, daarom begon ik op het einde ook erg geprikkeld
te worden wat je misschien gemerkt hebt. Ik vond het wel fijn dat ik de
onderwerpen allemaal even kon benoemen zonder gewoon met één onderwerp te
beginnen en waar geen tijd voor was gewoon weer mee naar huis te nemen. Het
verschil was dat je wist dat er nog dingen rond Sarah spelen terwijl als we
gewoon met dr. I of H ofzo waren begonnen en hadden doorgedaan tot
het einde ik het gevoel heb dat ik zoveel niet gezegd had. Terwijl dat iets
minder was nu ik wist dat je wist dat er nog andere dingen spelen.
Ik blijf
het ook enorm moeilijk vinden om grenzen zelf aan te voelen en in te schatten
wanneer ik over je grens ga wanneer ik een afspraak niet helemaal nakom of
wanneer dat net een goede reactie is in een gegeven situatie om één of andere
reden. We hadden de afspraak dat ik niet kon mailen zonder verwijzing naar een
afspraak, wat ik de laatste week toch een aantal keer gedaan heb (over H,
over opname ) en dat ik je niet zou bellen. Ik heb na elke mail de spanning en
angst gevoeld dat ik te horen zou krijgen dat ik iets gedaan had wat niet kon
en de therapie zou stoppen. Tot mijn verrassing was je over alle mails en zelfs
mijn telefoon op woensdag positief. Woensdag liet je me weten dat ik je
donderdag telefonisch tussen 9 en 11 rechtstreeks kon bellen als dat nodig was.
Gisteren in de sessie liet je weten dat ik je vandaag kon mailen. Ik voel me
behoorlijk dubbel. Ik ben écht heel dankbaar voor de voorbije dagen en voor de
manier waarop je me probeert erdoor te helpen, ik heb het ook zo hard nodig (anders had ik die mails niet gestuurd,
had ik niet gebeld woensdag) maar het wekt ook angst op. Toen we de afspraken
maakten was ik bang dat je werken met mij bijzonder moeilijk vond en tot het
minimum wilde beperken. Wanneer je teveel toelaat (ook al heb ik dat nodig),
ben ik bang dat ik over je grens ga en dat ik opnieuw niets mag en dat dat zich
zal blijven herhalen (periodes dat we goed samenwerken en enkele dingen even
wel kunnen en periodes dat je alles terugschroeft en strikte regels stelt) en
als dat zich blijft herhalen dat de emmer op een keer overloopt en de therapie
niet meer kan. Ik vind deze dingen moeilijk omdat ik telkens gestraft of
beloond word en dat mensen steeds de voorwaarde stellen: je moet het goed,
braaf meisje zijn want anders en het probleem is dat ik vaak niet goed ben
maar slecht. Ik vind het moeilijk om een juiste betekenis te geven aan dingen
die veranderen, zeker wanneer daar niet over gepraat wordt. Ik vind het
moeilijk om in te schatten wat goed is en wat niet. Het gaat altijd om graag
zien of niet graag zien en om verwachtingen die ingelost worden die beloond
worden en dat je anders gestraft wordt. Ik vind het moeilijk om daar alleen
over na te denken. Ik blijf me ook steeds afvragen wat je allemaal opschrijft
en denkt. Ik denk dat het voor een psycholoog of psycholoog in opleiding
misschien soms echt wel moeilijker is om in therapie te zijn dan voor andere
mensen. Je vraagt je af waarmee de
therapeut die tegenover je zit bezig is, welk denkproces aan elke vraag
voorafgaat en welke geheime aantekeningen tussendoor of in het dossier worden
gemaakt. Je vraagt je af of je gezien wordt als een hopeloos geval dat niet
reageert op de aangeboden interventies, je vraagt je af of de therapeut soms op
teamvergaderingen raad vraagt aan collegas. Je vraagt je zoveel af en je wil
eigenlijk dingen vragen maar je doet dat niet omdat dat niet gedaan wordt door
de cliënt. Je weet dat de therapeut in de therapie een onvoorwaardelijke en
aanvaardende houding probeert aan te nemen, maar soms wel met frustraties,
gevoelens of gedachten zit die hij of zij dan zelf even moet doorwerken. Ik vraag
me soms af of het frustreert dat ik telkens opnieuw in crisis geraak. Ik vraag
me soms af of mijn therapeut de hoop op verbetering verliest. Of de therapeut
blij is dat het afgelopen zal zijn als ik 18 ben, als ik ontslagen wordt, als
ze met zwangerschapsverlof gaat, als ik zelf uit angst en wanhoop vertrek omdat
ze denkt daar was toch niets meer aan te doen
Ik heb vaak
het gevoel dat ik totaal geen idee heb van wat gepast is en wat niet. Ik
reageer vaak erg impulsief en kwaad omdat ik mijn behoeften wil opdringen en
daarbij geen rekening houd met andere mensen. Als ik er achteraf over nadenk
besef ik dat ikzelf niet op die manier benaderd zou willen worden, maar op het
moment zelf denk ik alleen aan mezelf. Ik ben de laatste keer heel erg kwaad
geworden op Sarah omdat ze me niet had gevraagd voor het
samenhuizingsproject, maar gezien de ups en downs van de laatste maanden zou
ik haar op dat moment zelf ook niet gevraagd hebben en ik zou, als zij het wel
gevraagd zou hebben, waarschijnlijk zelfs afgewezen hebben. Als ik Sarah een
tijdje zou laten wachten voor iets zou ik van haar verwachten dat ze dat aanvaardt
begrijpt omdat ik die tijd nodig heb en dat ze er terug zou zijn wanneer ik
mijn hoofd heb uitgeklaard, maar ik voel nu zelf dat ik misschien niet ga kunnen
wat ik van anderen zou verwachten. Ik denk dat ik soms enorm hoge eisen aan
anderen stel en weinig tolerant ben. En dat ik soms ook niet weet wat ik wil of
verwacht en eender welke reactie van de ander niet juist is voor mij. Zoals
mijn impulsieve mail van dinsdag. Je hebt daar met veel respect voor mijn keuze
op geantwoord en ik werd ambetant omdat je me zomaar liet vertrekken. Ik denk
dat als je gereageerd zou hebben met het voorstel van het daar toch nog over te
hebben volgende week dat ik vanbinnen evenzeer kwaadheid zou voelen omdat je
mijn keuze niet respecteerde en dat ik ook iets kwaad zou teruggestuurd hebben.
Gelukkig was kwaadheid niet wat overheerste bij jouw antwoord. Eerder een
teleurstelling en angst. Maar zoals ik al zei was er op dat moment in mijn ogen
geen juiste reactie. Dat is iets waar ik het zelf heel moeilijk mee heb. Ik
weet niet hoe het bij andere mensen is, maar ik heb het gevoel dat ik op geen
enkele manier kan voorspellen wat mijn reactie bij een ander aan tegenreactie
oproept. Soms als het niet goed gaat en ik reageer ambetant op iemand is die
vriendelijk en vraagt die of ik ergens over wil praten, of alles wel goed is.
Een andere keer reageren mensen kwaad terug. Ik denk dat ik niet goed weet hoe
ik moet zeggen of vragen wat ik nodig heb en met mijn acties en reacties iets
probeer uit te lokken ook al weet niet zelf niet altijd goed wat ik nu precies
wil. Ik lig vaak zo in de knoop omdat ik denk dat ik het ene wil (bv dat iemand
gewoon weg gaat en me met rust laat) en dat ook uitlok, maar als het zo ver is
merk dat ik eigenlijk heel dicht bij die persoon wil blijven. En ja, vaak is er
dan geen weg meer terug. Of met andere dingen. Dat ik iets opgeef waarvan ik
denk dat ik het niet wil, maar als ik dat gedaan heb besef wat ik kwijt ben. Of
omgekeerd dat ik ergens met veel enthousiasme aan begin, maar dan weer snel
spijt heb of opgeef.
Er is dit
gezegde: Have the courage to change the things you can, the serenity to accept
the things you cannot and the wisdom to know the difference. Vaak heb ik het gevoel dat ik vooral de wijsheid mis om het
verschil te zien. Wat zijn de dingen die bij het leven horen en die ik moet
accepteren? Wat zijn dingen die aan mij liggen en die ik kan veranderen. Een
snel wisselende vriendengroep waarin je je plaats niet altijd goed weet maar
waarmee je plezier hebt en enkele mensen die je echt wel graag hebt is dat
iets wat je moet accepteren en waar je eigenlijk blij voor moet zijn omdat je
die mensen hebt, of is dat iets wat veranderd moet worden omdat het niet
helemaal goed voelt. De problemen die ik ervaar met andere mensen: in hoeverre
moet ik buigen en accepteren dat ik soms gekwetst wordt (want ik kwets anderen
ook!) of moet ik denken dat het niet de juiste mensen in mijn leven zijn en dat
accepteren? Welke van mijn mankementen moet ik accepteren en aan welke kan ik
werken? Wat zijn mijn fouten en wat die van anderen? Al deze vragen maken dat
ik twijfel over wie ik ben en wie ik wil of kan zijn. Ik weet dat ik niet wil
zijn wie ik nu ben; dat ik dat niet kan
accepteren, maar kan ik voldoende veranderen en misschien toch een aantal
dingen accepteren om gelukkig genoeg te zijn om het leven verder te zetten?
Indien het op deze manier moet blijven doorgaan zie ik het niet zitten om nog
tientalle jaren te leven, daarom zijn deze vragen zo ontzettend belangrijk.
Elke keer verlies ik meer energie.
Ik merk op
verschillende vlakken dat ik echt aan het vastlopen ben met mezelf. Twijfels
over mijn studies blijven komen en gaan. Elke keer dat het even beter is gegaan
en dan weer slecht lijkt mijn energie nog minder (alsof ik tussendoor niet
genoeg tijd meer heb om op te laden). k merk het ook in mijn eigen interesse
en nood aan sociaal contact. Wanneer het goed gaat ligt het vooral aan tijds-en
planningsaspecten of ik mensen opzoek/inga op uitnodigingen. Wanneer ik merk
dat het iets minder begint te gaan heb ik erg veel nood aan sociaal contact om
mijn zinnen te verzetten en kan ik zelfs moeilijk een avond alleen zijn. Op dit
moment ben ik op het punt gekomen dat mijn interesse en nood aan sociaal
contact serieus beginnen te minderen. Op de weinige uitnodigingen die ik nog
krijg ga ik niet meer in of zeg ik op het laatste moment af en zelf zoek ik
geen contact. Dat is pas de laatste week zo eigenlijk, maar het verontrust mij
een beetje. Soms mis ik wel even een knuffel of iemand die gewoon even mijn
hand vasthoudt en laat weten dat ie er is, maar dat weegt momenteel niet op
tegen de energie dat t allemaal kost.
gedachtenspinsels
