In de eerste twee jaar middelbaar had ik mijn
eerste vrienden en bloeide ik een beetje open. Één van de twee vriendinnen is
later overleden. Het derde en vierde middelbaar gingen weer minder. In het
vierde ben ik maar een maand naar school gegaan omwille van opnames. Toen ik
uiteindelijk opgenomen werd had moeder er genoeg van dat ik anderen wel kon
vertrouwen en haar niet. Ze heeft verschillende keren gedreigd de brug tussen
ons op te blazen als ik niet vertelde wat er scheelde (en dat was moeilijk
want het was niets concreet, ik was gewoon vreselijk depressief . Hoe vertel je
dan de reden van je verdriet en moeilijkheden???). Ze las mijn dagboeken en mestte mijn kamer uit
op zoek naar brieven van vrienden tijdens het middelbaar. Van mijn vader in die tijd herinner ik me
niet veel, hij leek vooral erg afwezig. Ik herinner me nog wel de tranen toen
hij me van de badkamergrond opraapte na een zelfmoordpoging met medicatie en ik
naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik heb hem niet vaak zien wenen. Ik besliste
na de opnames van school te veranderen omdat ik vreesde dat ik moest blijven
zitten, aangezien ik geen examens had gemaakt, maar ik kreeg toch een A-attest.
En ik bleef één van de besten van de klas. Ik ben toch maar van school
veranderd om een nieuwe start te maken. De laatste twee jaar van het middelbaar
gingen met ups en downs maar ik heb er wel enkele mensen aan overgehouden die
ik nog steeds opzoek wanneer ik in de buurt ben en waarmee ik schrijf en altijd
kan bellen..
Sinds ik in Leuven zit gaat het sterk met ups en downs wat mijn relatie met
mijn moeder betreft. Ik denk dat ik dit vooral wilde opschrijven om te laten
zien dat ik besef dat er dingen beter hadden kunnen lopen in mijn kinder-en
jeugdjaren en dat dat besef er vooral ook is omdat ik niet de enige dochter ben
geweest met problemen. Ik vind het alleen heel moeilijk om hier een goede
positie in te vinden, het te accepteren of zo en los te laten? Of wat kan ik
doen? Ik schommel constant tussen kwaadheid naar mijn ouders toe en een
schuldgevoel bij mezelf. We hebben altijd te horen gekregen dat we het moeder
zo moeilijk maakten (ik die geen vriendjes had op school, zus die niet wilde
leren en slechte punten haalde en later ik met zelfmoodpogingen en
automutilatie en zus met anorexia, spijbelen, weglopen, ). Ik heb vaak
inderdaad het gevoel dat ik het mijn ouders enorm zwaar heb gemaakt en dat ik
het feit dat ik op dit moment heel weinig krediet van hen krijg om dingen
minder goed te doen, in iets te falen of iets op te geven heb verdiend. Ze
hebben al die problemen in mijn jeugdjaren waarin ik echt een vreselijke
dochter was, die toen ze opgenomen was zelfs bezoekverbod heeft gevraagd en
gekregen (wat, besef ik nu, zeer pijnlijk geweest moet zijn evenals mijn
zelfmoordpogingen en zelfdestructief gedrag) verdragen, ze betalen al 6 jaar
mijn kot en inschrijvingsgeld om verder te kunnen studeren. Als ik het nu,
tijdelijk of definitief, zou opgeven kan ik denk ik wel begrijpen dat hun emmer
vol is. Zelfs als ik me nu even niet goed voel, denk ik dat ik kan begrijpen
dat dat een teleurstelling is want ze hebben me de voorbije jaren enorm veel
gegeven zoals de mogelijkheid om verder te studeren, ze komen op bezoek wanneer
ik zelf een tijdje niet daar geraak. Wanneer ze de
laatste jaren horen dat het minder goed gaat krijg ik steeds hetzelfde te
horen: We doen alles om u gelukkig te houden want we kunnen het zelf niet meer
aan dat gij die crisissen hebt. Als gij gelukkig zijt zijn wij ook gelukkig. Zet
gewoon door zoals de andere studenten, die kunnen dat toch ook. Ge geeft veel
te snel op en hebt veel te weinig vertrouwen in wat gij kunt. En ik voel me zo
dubbel. Ik ben enorm dankbaar voor vele dingen, maar ik heb ook vaak het gevoel
dat ik hen daarvoor een voorbeeldige, gelukkige dochter moet teruggeven en dat
lukt niet altijd.
Je had
gisteren laten weten dat ik vandaag kon mailen als ik nog steeds sterk het
gevoel had vast te zitten. Dat is zo. Ik heb nu na het schrijven gemerkt dat
mijn mail ontzettend lang is geworden. Ik verwacht niet automatisch dat je hem
leest enkel indien jij daar tijd voor hebt en dat zinvol vindt. Als mijn
printer op tijd terug werkt zal ik hem afprinten en volgende week meebrengen.
Van woensdag op donderdag heb ik een dikke twee
uur geslapen tussen zes en half tien, deze nacht een viertal uur. Mijn hoofd
wil maar niet stil zijn. Ik heb het precies moeilijk met zoveel dingen. Ik kwam
opnieuw in therapie vorig jaar, vooral omwille van angst- en sociale problemen.
Ik had op dat moment zelf wel een beetje het gevoel dat ik goed wist wat ik
wilde en eventueel zou kunnen veranderen. Ik wist dat mijn reacties soms dingen
bij anderen uitlokten die tot escalaties leidden en dat ik overal heel alert op
was, op mijn eigen lichamelijke toestand en op mijn sociale omgeving waardoor
ik snel in paniek raakte. De therapie was redelijk goed begonnen met de
schemas die me deden nadenken over de dynamieken in mijn relaties, wat mensen
bij mij oproepen wat ik oproep bij anderen door mijn reacties. Op dat moment
functioneerde ik over het algemeen nog redelijk goed buiten een paar
voorvalletjes.
Ik weet niet goed hoe ik terug op dit punt ben terechtgekomen
waarop ik niet weet wie ik ben, wat ik wil en hoe ik verder moet. Of ik verder
kan. Ik heb het gevoel dat wat ik mis niet het inzicht is in wat er gebeurt,
maar de mogelijkheid om dit inzicht terug in de praktijk te brengen. Misschien
ben ik hier fout in. Ik besef dat ik in sociale relaties erg vaak impulsief
reageer uit angst of uit kwaadheid of uit kwaadheid omdat een situatie angst
heeft uitgelokt. Soms ook uit frustratie omdat ik niet rechtstreeks kan zeggen
of vragen wat ik nodig heb en mensen daardoor aan mijn behoeften voorbij gaan
of omdat de behoeften van anderen niet overeenkomen met die van mij en het
moeilijk is om een compromis te vinden. Ik ben zelf student psychologie en heb
op één na mijn theorievakken afgerond. Ik herken inderdaad veel dingen van wat je zei.
Mijn moeder is een tijd depressief geweest toen ik heel erg jong was. We
brachten haar dan eten op bed of in de zetel en ik probeerde geen heftige
emoties te tonen omdat dat vaak niet leidde tot troost of begrip, maar een
moeder die zelf mee zat te huilen en kwaad of in paniek raakte omdat ze niets
kon doen aan waar ik mee zat. Toen we wat ouder waren kregen we er steeds de
schuld van als moeder weer eens een maagzweer had of zogezegd zou gaan krijgen
van alle miserie (vooral zusjesruzies, problemen op school met zus of ikzelf in een lastige bui). Mijn zusje heeft anorexia gehad, ze wilde niet
eten en niet naar school omdat ze bij moeder wilde blijven. Later is ze
verschillende keren van huis weggelopen, spijbelde ze vaak en was de politie
vriend aan huis. Ze heeft haar middelbaar diploma niet gehaald.
Ik zocht vaak
andere volwassenen op om mee op te trekken. Ik had een erg goede band met een
leidster van de chiro, mijn muzieklerares en in mijn tienerjaren een koppel
van een 10-tal jaar ouder. K bleef soms langer op de chiro om wat te praten of
mijn leidster kwam mij in de week wel eens halen om te wandelen. Mijn muzieklerares liet me een paar stukjes spelen waarna we wat babbelden en
toen ik al wat ouder was een sigaretje gingen roken in het cafetaria (k heb
bijna mijn hele opleiding dezelfde lerares gehad). K mocht ook bij haar komen
babysitten of bij haar thuis taart komen eten als ze verjaarde. Het koppel waar
ik mee optrok nam me mee naar de film of een danslessen,
logeerpartijtjes, (tot bleek dat de man een seksuele relatie had met een
andere vriendin van mijn leeftijd). Voor mijn leerkrachten was ik altijd de
schattige, lieve slimme C, een lieveling. Op oudercontacten vroegen mijn
leerkrachten wel eens (wanneer mijn ouders over mij in de thuissituatie
spraken): hebben we het over dezelfde C? Op school was ik redelijk
ontspannen, kalm en rustig. Thuis had ik het ene conflict na het andere. Ik had in de lagere school praktisch geen
vrienden, maar las graag een beetje tijdens de pauzes. De leerkrachten hebben
mij altijd een beetje mysterieus, maar lief en vriendelijk gevonden.
In de
eerste twee jaar middelbaar had ik mijn eerste vrienden en bloeide ik een
beetje open. Één van de twee vriendinnen is later overleden. Het derde en
vierde middelbaar gingen weer minder. In het vierde ben ik maar een maand naar
school gegaan omwille van opnames. Toen ik uiteindelijk opgenomen werd had
moeder er genoeg van dat ik anderen wel kon vertrouwen en haar niet. Ze heeft
verschillende keren gedreigd de brug tussen ons op te blazen als ik niet
vertelde wat er scheelde (en dat was moeilijk want het was niets concreet, ik
was gewoon vreselijk depressief . Hoe vertel je dan de reden van je verdriet en moeilijkheden???) Ze las mijn dagboeken en mestte mijn kamer
uit op zoek naar brieven van vrienden tijdens het middelbaar. Van mijn vader in die tijd herinner ik me niet veel, hij
leek vooral erg afwezig. Ik herinner me nog wel de tranen toen hij me van de badkamergrond
opraapte na een zelfmoordpoging met medicatie en ik naar het ziekenhuis werd
gebracht. Ik heb hem niet vaak zien wenen. Ik besliste na de opnames van school
te veranderen omdat ik vreesde dat ik moest blijven zitten, aangezien ik geen
examens had gemaakt, maar ik kreeg toch een A-attest. En ik bleef één van de
besten van de klas. Ik ben toch maar van school veranderd om een nieuwe start
te maken. De laatste twee jaar van het middelbaar gingen met ups en downs maar
ik heb er wel enkele mensen aan overgehouden die ik nog steeds opzoek wanneer
ik in de buurt ben en waarmee ik schrijf en altijd kan bellen..
gedachtenspinsels
