Het was een schitterende tocht, jammer van de vele regen maar, dit heb ik nu ook eens meegemaakt
Uiteindelijk kon ik telkens mijn kleren drogen en ben ik nergens in nood geraakt. Alleen ging het niet veel om te kamperen. Ik ben weerom dankbaar dat ik dit heb mogen doen.
Ik had mooie ontmoetingen die ik heel lang zal blijven koesteren:
-Alfonso uit Varzy
hij deed me mijn melkgebruik verminderen op de tocht
ik heb me lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als dit jaar... wellicht toeval maar toch!
-De gepensioneerde postbode op een bankje in Bourges. Klare kijk op het leven!
-De Nederlanders Constance en Peter
allebei onderwijsmensen. Een beetje gekwetst in hun loopbaan
Mooie mensen!
-Georges, de pelgrim uit St.-Etienne. Onder de indruk van de weg naar Santiago! Schitterende kerel!
-Monique uit Neuvy-Pailloux. Haar joie de vivre. De ad rem dialogen vol plagerijen. Haar pleidooi voor haar streek, haar gastvrijheid!
-Sandra
de jonge Spaanse vrouw waarmee ik een dag optrok. Een kind van deze tijd. Leuke babbels, snedige discussies
Mooi! Deed me nadenken over ecologie en het pamflet van Stéphane Hessel "Indignez vous".
-Laurence, de kleuterjuf uit Toulouse. Heel principieel. Een doorzettertje!
-Jean-Claude Bénazet: de componist van het aanstekelijke staplied Ultreia. Lied dat over de hele wereld bekend is bij pelgrims naar Santiago de Compostela. Voor het samen zingen in het schooltje van Crozant en het mooie gesprek na onze menu péregrino.
-De erg-zieke vrouw uit Annécy in Gargilesse. Voor haar moed, haar trots over zichzelf en haar dochter
Ik hoop dat het met haar verder goed gaat.
-Het Collectivum Musonia uit Nederland in Gargillesse voor hun schitterende optreden. Je zit achteraf met een kater om zoveel schoonheid.
Ik vond in een foldertje "Sur le chemin de Compostelle en Limousin" de volgende tekst van de bisschop van Limoges (François Kalist).
"Beste pelgrims, Wij reizen vaak... voor het werk, voor de studies, voor het plezier. Maar nemen we de tijd om te reizen? In het "alledaagse" leven (deze woorden bevatten reeds een "haast" --> la vie courante --> het "lopende" leven) zijn we altijd gehaast. Eenmaal vertrokken willen we er al zijn. De verplaatsing houdt nauwelijks onze aandacht.
Santiago de Compostela is een bestemming. Maar het is in de eerste plaats een weg. Gedurende maanden, weken... iedere dag is een etappe. De bedevaart laat ons leven op een ander ritme, op maat van ons lichaam en op de grenzen van onze fysische maar ook spirituele krachten.
Krachten die iedere keer opnieuw moeten versterkt. In iedere etappe moeten we voedsel en rust kunnen vinden... moeten we kunnen terugkeren naar de bron van onze motivatie en naar onze absolute zoektocht..."
MOOI HE?
...
|
Om 6u30 opgestaan. Dries bleef nog liggen. Te laat want het zou heel warm worden. Collette had de weg veel te ingewikkeld uitgelegd. In het begin was er bijna geen schaduw. Ik zweette al vanaf 8u30.De weg is een vroegere spoorwegbedding en loopt kaarsrecht. De dennen zijn nog klein en geven niet veel schaduw. Het werd middag en ik geraakte nauwelijks vooruit. Wat een weer... Omstreeks 14 uur kwam ik aan in Roquefort. Dries had mij ingehaald en zat al een pintje te drinken in café "de vrede". Daar kregen we ook de sleutel. De gite is formidabel. Ook de hospitalera Françoise (74 jaar) was supervriendelijk en ze deed nog regelmatig haar "caminootje". Ze kookte voor ons - wildragoût... heerlijk. Dries en ik deden de afwas. Weer een mooie ervaring rijker.
Omstreeks 5u30 was ik weg. Eerst de nationale weg, daarna langs de "chemin" als het licht werd. Mooi, door de bossen, de streek is vlak. Veel dennenbossen... we naderen de Landes. Na 18 km stopte ik nog voor Captieux. Ik kwam Jean nog tegen. We dronken samen een koffietje. Het laatste stuk was heel zwaar door de warmte. Ik liep nog enkele km te ver en moest terugkeren (le Billon is slecht aangeduid). Zo kwam het dat Dries en ik met nauwelijks een half uurtje verschil aankwamen. In le Billon ontving Collette ons in een bijgebouwtje naast haar hoeve. Knus, gezellig, er was zelfs een TV. Ik had wat ravioli mee, zalmlasagne en kip en rijst (diepvriesmaaltijd). Het pintje erbij smaakte. Nogal vroeg in onze tram (elk een aparte kamer).
Om 5u30 opgestaan, samen met Odette. Odette had ontbijt klaargezet en liep bij het vertrekken mee tot aan de brug over de Garonne. Dries sliep nog.Ook de Duitser Alexander vertrok met zijn fiets. Hij zou vandaag ook tot in Bazas rijden !!!. Moet er ongeveer een uur over doen... Wellicht een rustdag voor hem!
Na een voortreffelijk ontbijt konden we omstreeks 8u00 vertrekken. Mooi wandelweer. We zagen nog steeds vele wijngaarden (Entre Deux Mers). Geen bossen. Dries werd gebeten door een poedeltje waartegen hij zich niet kon verdedigen. Het beest vloog hem direct aan. Bij aankomst in La Reole moest hij nog een uur wachten op mijn komst. Ik arriveerde om 12u30 en ontsmette meteen zijn wonde. We aten samen op een bankje en dronken een frisse pint. In La Réole vonden we onderdak bij mevrouw Odette Moreau (Rue Cousseau 9). In het huis liep ook een brave Pyreneese berghond rond. We kregen elk een aparte kamer, een goed bed in dit oude herenhuis. Odette toonde haar albums met verschillende pelgrims. Haar man was een jaar geleden gestorven maar ze wou zich verder inzetten. Die avond kon ze niet voor ons koken want ze zou met vrienden naar de pizzeria gaan.
We stonden vroeg op want het beloofde heel warm te worden. Dries en ik staken samen de Dordogne over, ik ging eerst nog wat geld afhalen. Dries trok meteen verder.
Gisteravond had ik met Dries afgesproken om een rustdag in te lassen. Allebei waren we heel moe en het is te warm. In eenzelfde kamer slapen is moeilijk. Ik kan geen gesnurk aan. Om 5u30 stond ik op om Wendy onze beslissing mee te delen. José wou eigenlijk ook niet meer met Wendy lopen en zei dit vlakaf... Een beetje spannend moment... Wendy wenste Dries veel beterschap en zei dat hij een schitterende kerel was! Blijkbaar hadden ze ook veel met elkaar gesproken en was ze onder de indruk gekomen. Wendy vertrok. Ook José vertrok na een tijdje.
Om 3u30 was ik opgestaan. Het beloofde heel warm te worden en vandaag moesten we 33 km. Ook Wendy zou meetrekken. We volgden de D20 tot La Cabane en namen de weg naar Monfoucon. Op deze weg is er tijdens de nacht geen verkeer. Lampje aan en vooruit. De sterrenhemel was prachtig.
Om 7 uur ben ik vertrokken met Wendy. Het was warm vandaag. Dries zou later vertrekken. De weg was mooi en volgde de bedding van de l'Isle, dus redelijk vlak. Omstreeks 13u30 kwam ik al aan in Mussidan. Dries had me al overstoken en zat samen met José al eentje te drinken op een terrasje.
We vertrokken bij Sue om 7u30 na een goed ontbijt en een laatste zoen tot afscheid. We kregen een paar stevige klimmen door het bos. Mooi. Ik was alleen en kwam aan bij het klooster van Chancelade. Een broeder gaf me een stempel en vroeg me om voor hem te bidden in Santiago. Ik zal het aan Dries vragen. Ik liep wat verkeerd. De pijlen zijn blijkbaar nu van twee concurrerende organisaties... een beetje verwarrend. De Franse Beatrix hielp me en hield me gezelschap... mooi. We kwamen pompaf in St.-Astier en bestelden meteen een biertje. Ik reserveerde voor Dries en mezelf meteen kamer in een gîte dichtbij de rivier (l'Isle)... prachtig!!! Ook Wendy logeerde er. José was doorgelopen tot een kasteel dat nu vlak langs de weg lag.
Vertrokken kort voor de Nederlandse en de Australische omstreeks 8 uur na een goed ontbijt. Stevige klimmetjes 24 km... mooie weg veelal door bos. Gesprekken met Peggy onderweg (vriendin pas gestorven, had nog niet echt kunnen rouwen). Dries had gereserveerd en wij vonden onderdak bij Mme Palfreman, Rue D'Alma in Périgeux, een Engelse. In Périgeux volgden we in een cafeetje de laatste kilometers van de Tour de France. Bradley Wiggins in het geel, de eerste Brit ind e geschiedenis die de tour won. 's Avonds hadden we een diner met een familie uit Wales (buitenverblijf in de Périgeux). Heerlijke wijnen (o.a. Fronsac uit 2003) - truffel- foie-gras - salade- couscous met lamsbil - groenten - chocolaatjes van "Jef de Bruges" - fruitcake... voor 5 euro... fenomenaal. Leuke gesprekken met de Welsche familie (vader is een Pakistaan, bekleedt een heel hoge functie in het verzekeringswezen) Jamal - Anouschka- Patricia - Hamid. Een heel mooie avond. Voor het slapengaan hielpen we Sue nog met de afwas.
Vandaag bleven we lang slapen.Om 9 uur zette ik thee (er was geen koffie). Het smaakte. Omstreeks 10 uur konden we vertrekken. Een man hield ons tegen en vertelde fier dat hij de weg waarop we liepen zelf had aangelegd en beplant. Eens te meer was de weg mooi. Prachtige landschappen! Spedig kwamen we in het mooie Sorges aan in de gemeentelijke refugio (Square R.François) achter de kerk. We maakten kennis met de Nederlandse José. José is een 53-jarige vrouw die uit Tongeren was vertrokken. De 63-jarige Australische Wendy had een bezoek gebracht aan een vriendin in London en had toen beslist om de camino te doen. Had al een heel leven achter zich vol miserie, vooral met haar kinderen. Zij was vertrokken uit Vezelay. Er was een Duits koppel met nogal wat ervaring op de camino. De hospitalière was een Parisienne , een 4-talige managementsconsulente... rad van tong, heel creatief en geestig maar nogal bazig! Ze kookte voortreffelijk voor ons, de 6 pelgrims.
Om 7 uur begon ik al op te kramen. Wassen en alles inpakken. Bernadette had voor koffie en geroosterd brood gezorgd. Het smaakte... nog een buen camino en we konden vertrekken. Weer langs mooie wegen, weiden, bossen. We kwamen enkele Duitse pelgrims tegen.
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
Niet veel geslapen vannacht - Dries ook niet. Snurken-wakker worden - gesnurk horen. Om 6u40 ging het alarm maar ik was al lang wakker. De nonnetjes hadden een stokbrood voor ons voorzien + confituur, melk, thee. We sloten de deur van het klooster omstreeks 7u10... Een korte etappe. De weg in Limoges zelf is slecht aangegeven. Geen klevertjes op de verkeersborden, alleen hier en daar een bronzen schelp. We moesten via enkele voorsteden langs gewone wegen. Daarna werd het mooier. Zandweggetjes en heuvelachtige paden. Mooi... la France profonde... Spoedig kwamen we in Aixe-sur-Vienne aan.
Enkele weken terug bestelde ik twee treintickets Lille-Limoges voor zondag 15 juli. Samen met Dries heb ik afgesproken om te proberen het stuk Limoges-Orthez te stappen... recht door de Dordogne. Veel getraind hebben we niet ... het kwam er maar niet van... Werk in een appartementje (dat als kot zal gebruikt worden door Dries) in Gent tijdens de weekends- schilderen-behangen. We zullen het in het begin rustig aan doen!
