Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
19-07-2012
Donderdag 19/07/2012 Naar La Coquille
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
In de refuge was alles netjes. Bernadette, een zestigjarige hospitalero, had net dit jaar haar camino gestapt (van SJPDP tot Santiago) in 4 weken. Ze had wel heel weinig bagage meegedaan. We hielden nog een goed gesprek. Terwijl Dries zijn siësta hield, bereidde ik de spaghettisaus: ajuin, paprika, tomaat, gehakt, wijn + kruiden die ik in de kast vond. Anderhalf uur laten pruttelen en klaar was ze. De saus werd goed bevonden. Nog een thee op het terrasje en gaan slapen.
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
SMS-correspondentie onderweg:
Dries: Eventjes pauze. Let op, dode slang op de weg!
Ik: Ah, zelf gedaan?
Dries: Ja ik had honger
Ik: Heeft ze gesmaakt?
Dris: Ja een echte delicatesse. Ik liet nog een stukje over voor jou. Echt een aanrader!
Ik: Tja, ik zie ze ... nee dank je!
En toen ging het mis... Eén pijltje niet gezien en ik liep zo'n kilometer te veel. In Chalus zat er niets anders op dan in HR Le Centre - bij Britten- te logeren. Elk in een aparte kamer (50 euro per stuk) Dries deed zijn siësta tot 17u45. Ik kocht ondertussen wat droge worst.
De kamer was proper. We konden onze kleren wassen. In het restaurant van het hotel aten we een pizza. 's Avonds was er nog een circusoptreden (Circus Panini). Dries bleef nog ietsje langer maar omstreeks 22u30 zaten we beiden ons bed in.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
We wassen onze kleren à la façon de Ben (de ex-militair die ik vroeger ontmoette)... t.t.z. we douchen ons eerst met en daarna zonder kleren. De kleren worden onderaan de douche gelegd (het afvoergat afstoppen) en dan "trappelen" maar. Heel efficiënt. Onze was kon netjes drogen. Dries legde zich te slapen buiten in de schaduw. Hij heeft blijkbaar nog veel slaap nodig (uitrusten na KSA-kamp?). Na een tijdje trok ik alleen het dorpje in. Men was voorbereidingen aan het treffen voor een dorpsfeest (tentjes + podium opzetten). Dries vond mij aan een terrasje. We dronken een pintje en een ice-tea en deden onze boodschappen in de COOP (plaatselijke geitenkaas, brood, pathé, chips, wijn, limonade). Op de camping vonden we een tafel dichtbij het meertje waaraan we konden eten. Om 21 uur trokken we "tentwaarts".
Niet veel geslapen vannacht - Dries ook niet. Snurken-wakker worden - gesnurk horen. Om 6u40 ging het alarm maar ik was al lang wakker. De nonnetjes hadden een stokbrood voor ons voorzien + confituur, melk, thee. We sloten de deur van het klooster omstreeks 7u10... Een korte etappe. De weg in Limoges zelf is slecht aangegeven. Geen klevertjes op de verkeersborden, alleen hier en daar een bronzen schelp. We moesten via enkele voorsteden langs gewone wegen. Daarna werd het mooier. Zandweggetjes en heuvelachtige paden. Mooi... la France profonde... Spoedig kwamen we in Aixe-sur-Vienne aan.
We kochten een brood en twee pintjes. Helaas was het Heineken wat je niet echt bier kan noemen maar als je dorst hebt smaakt alles. We ontmoetten de Nederlandse Aafje. Zij was vertrokken uit Auxerre in gezelschap van Michel en Michèle, twee Fransen. Had naar eigen zeggen een "zweepslag" gehad en kon bijna niet meer verder. Zou die dag nog de bus nemen naar Châlus.
Omstreeks 12 uur waren we op de camping. Twee frisse jongedames toonden onze plaatsen in de schaduw. Dries deed een tukje van +-15 uur. Om 16 uur trokken we naar het stadje om mondvoorraad voor morgen. Het weer is hier goed. Klein beetje bewolkt, niet te warm. In het plaatselijke kerkje zag ik een Antoniusbeeld met de spreuk: "je moet alles verlaten om alles te vinden".
We zaten aan de Vienne voor onze "entrée": schapenkaas, worst en een glaasje wijn. Ik raakte in gesprek met een fietser die bezig was met zijn "Ronde van Frankrijk". Een vijftiger met veel levenservaring. Hij kwam van Straatsburg. Leuke kerel. We hadden het o.a. over de toekomst van Europa.
Dries en ik bestelden nog een warme schotel op de camping. Penne Bolognaise en risotto met kip. Het smaakte. Omstreeks 20u30 lagen we te pitten.
Het was 7 uur als ik wakker werd. De avond voordien hadden Dries en ik onze rugzakken klaargemaakt. Gecheckt en nog eens... alles mee. Een nogal grote mondvoorraad: noten, gedroogde bananen, perziken...worst, kaas... Ook onze tentjes zaten in onze rugzak. Ik haalde nog wat lekkere broodjes. We ontbeten samen en smeerden een stokbrood om de middag door te komen. Carine bracht ons naar Lille Europe rond 10u30. Een kort afscheid in de gietende regen. De trein naar Parijs was stipt. Het duurt welgeteld één uur om van Rijsel tot in Parijs te sporen. De verplaatsing per metro van Paris-Nord naar Paris Austerlitz ging vlot. Onze meegebrachte broodjes smaakten (zittend op de grond van het station). Ondertussen werden de voorbijgaande mensen gekeerd en gekeurd. De trein naar Limoges vertrok na een kleine vertraging (men riep om dat de conducteur te laat was). We arriveerden omstreeks 17 uur. We vonden spoedig het klooster van de Franciscanen en kregen een kamer met 3 bedden. In de kathedraal was er een orgelconcert bezig. We hoorden improvisaties op poëzie. Niet écht ons ding maar allez.
We bezochten nog de bisschoppelijke tuinen met fonteinen en mooie aanplantingen. In café l'Irlandais nuttigden we ons aperitiefje en ons avondmaal. Twee grote lappen rundsvlees, een berg frieten en veel salade. De bijgevoegde bordelaisesaus smaakte. Nadien nog een korte stadswandeling en daarna ons bed in.
Enkele weken terug bestelde ik twee treintickets Lille-Limoges voor zondag 15 juli. Samen met Dries heb ik afgesproken om te proberen het stuk Limoges-Orthez te stappen... recht door de Dordogne. Veel getraind hebben we niet ... het kwam er maar niet van... Werk in een appartementje (dat als kot zal gebruikt worden door Dries) in Gent tijdens de weekends- schilderen-behangen. We zullen het in het begin rustig aan doen!
Dries is momenteel op kamp als leider met de jonghernieuwers van KSA. Bij het doorgaan moest hij +- 200 km meefietsen met de jongeren. Op die manier zal hij wel wat fysiek bij kweken. Ik kocht wat spullen voor hem (lichte slaapzak, slaapmatje...) en voor beiden een goedkope GSM met een Franse Pay&Go kaart. Op die manier kunnen we elkaar toch bereiken onderweg en ook wat plaatselijke telefoontjes plegen (reserveren van slaapgelegenheden...)
Het schooljaar is nog niet helemaal afgesloten... We zitten nog met het schoolgebouw te Ingooigem dat zijn laatste afwerking moet krijgen en waarvoor we af en toe moeten "zagen", bellen en afspreken. Ook staan er in het hoofdgebouw in Vichte nog wat werkjes te wachten die tegen eind augustus zouden moeten voltooid zijn. Als bij al heb ik geen klagen...
Op 6 jaar tijd zijn de twee gebouwen van de scholen waar ik directeur van ben, volledig vernieuwd. De resultaten zijn prachtig en behoren tot de mooiste schoolgebouwen van de regio. Iets waar ik toch trots over ben. Heel dankbaar tegenover iedereen die dit mee heeft helpen realiseren.
29-07-2011
Vrijdag 29 juli 2011 Beschouwing
Het was een schitterende tocht, jammer van de vele regen maar, dit heb ik nu ook eens meegemaakt Uiteindelijk kon ik telkens mijn kleren drogen en ben ik nergens in nood geraakt. Alleen ging het niet veel om te kamperen. Ik ben weerom dankbaar dat ik dit heb mogen doen.
Ik had mooie ontmoetingen die ik heel lang zal blijven koesteren:
-Alfonso uit Varzy hij deed me mijn melkgebruik verminderen op de tocht ik heb me lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als dit jaar... wellicht toeval maar toch!
-De gepensioneerde postbode op een bankje in Bourges. Klare kijk op het leven!
-De Nederlanders Constance en Peter allebei onderwijsmensen. Een beetje gekwetst in hun loopbaan Mooie mensen!
-Georges, de pelgrim uit St.-Etienne. Onder de indruk van de weg naar Santiago! Schitterende kerel!
-Monique uit Neuvy-Pailloux. Haar joie de vivre. De ad rem dialogen vol plagerijen. Haar pleidooi voor haar streek, haar gastvrijheid!
-Sandra de jonge Spaanse vrouw waarmee ik een dag optrok. Een kind van deze tijd. Leuke babbels, snedige discussies Mooi! Deed me nadenken over ecologie en het pamflet van Stéphane Hessel "Indignez vous".
-Laurence, de kleuterjuf uit Toulouse. Heel principieel. Een doorzettertje!
-Jean-Claude Bénazet: de componist van het aanstekelijke staplied Ultreia. Lied dat over de hele wereld bekend is bij pelgrims naar Santiago de Compostela. Voor het samen zingen in het schooltje van Crozant en het mooie gesprek na onze menu péregrino.
-De erg-zieke vrouw uit Annécy in Gargilesse. Voor haar moed, haar trots over zichzelf en haar dochter Ik hoop dat het met haar verder goed gaat.
-Het Collectivum Musonia uit Nederland in Gargillesse voor hun schitterende optreden. Je zit achteraf met een kater om zoveel schoonheid.
Ik vond in een foldertje "Sur le chemin de Compostelle en Limousin" de volgende tekst van de bisschop van Limoges (François Kalist).
"Beste pelgrims, Wij reizen vaak... voor het werk, voor de studies, voor het plezier. Maar nemen we de tijd om te reizen? In het "alledaagse" leven (deze woorden bevatten reeds een "haast" --> la vie courante --> het "lopende" leven) zijn we altijd gehaast. Eenmaal vertrokken willen we er al zijn. De verplaatsing houdt nauwelijks onze aandacht.
Santiago de Compostela is een bestemming. Maar het is in de eerste plaats een weg. Gedurende maanden, weken... iedere dag is een etappe. De bedevaart laat ons leven op een ander ritme, op maat van ons lichaam en op de grenzen van onze fysische maar ook spirituele krachten.
Krachten die iedere keer opnieuw moeten versterkt. In iedere etappe moeten we voedsel en rust kunnen vinden... moeten we kunnen terugkeren naar de bron van onze motivatie en naar onze absolute zoektocht..."
MOOI HE?
...
28-07-2011
Donderdag 28 juli 2011 Naar huis
Om 5u45 wakker wassen en alles klaarmaken. Ontbijt: de zustertjes hadden brood, toespijs en oploskoffie klaargezet. Om 6u45 deed ik de kloosterdeur achter me dicht. Op een kwartiertje stond ik aan het station. Ik kocht een krant en kreeg van de verkoopster nog een pakje kauwgom Au revoir monsieur!
Het werd een mooie terugtocht In de coupé zaten geen 10 mensen. Het stuk tussen Parijs en Lille gaat aan 300 km per uur
Omstreeks 14u15 was ik in het station van Vichte.Carine kwam me halen, het was een blij weerzien.
Vanmorgen warmde ik mijn rijst met kip op smullen maar. Nog een perzik en een peer voor de vitamientjes. Om 7u30 schoof ik de sleutel onder de deur van de boekenwinkel volgens afspraak.
Eigenlijk is St.-Leonard de Noblat een heel mooi stadje. Ik zag in de Michelingids (ter beschikking in de refuge) dat het tot de 100 mooiste stadjes van Frankrijk behoort. Het zicht bij het verlaten van de stad is heel mooi. In het begin van de route zaten nog enkele stevige klimmetjes. Ik zal wat aan mijn fysiek moeten doen wil ik volgend jaar de Dordogne doorkruisen wat meer sporten (joggen???)
Ik at mijn brood en kaas op (+ de slok water voor het drinken) in een kerkportaal. Ik ontmoette alweer het Britse koppel. Zij een beetje glimlachend - door het raampje van hun auto: You want a lift? Omsteeks 14 uur arriveerde ik in Limoges. In de toeristische dienst wist men te vertellen dat de gemeentelijke refugio gesloten was en dat er plaats was bij de nonnetjes, dichtbij de kathedraal. Ik reserveerde mijn trein naar Lille in het station van Limoges. Morgen om 7u38 rijdt de enige rechtstreekse trein: 87 euro.
Limoges is geen mooie stad. Alleen de kathedraal kan bekoren. Bij de zusters van de Heilige Franciscus vond ik een bed en een douche. Voor 17,5 euro in totaal had ik ook nog een ontbijt. Een heel oud nonnetje ontving mij (aanbellen aan het klooster, zeggen dat je un pélérin bent en men doet open). Ik deed nog wat inkopen voor morgen op de trein. Die avond zette ik me op een terrasje dichtbij de kathedraal Ik bestelde een goede aperitief, een schitterende maaltijd met streekprodukten, wat frietjes en een goede karaf rode wijn Mmm.
Ik had de wekker om 4u45 gezet. De rest van mijn maaltijdsoep in de microgolf en smullen maar. Nu ja smullen? Het was een beetje met lange tanden. Mijn was was droog. Alles opgekraamd, mooi gepoetst + een gelukwensberichtje in het gastenboek voor Sarah van de toeristische dienst (die ik dus niet heb gezien maar waarvan de bediende wist dat ze vorige zaterdag was getrouwd en zich normaal over de pelgrims ontfermde). De sleutel dropte ik in de brievenbus van de gîte zo simpel.
Het was nog donker toen ik vertrok. Het hoofdlampje aan, ik kon goed opschieten.
De weg naar St.-Léonard de Noblat heeft nogal wat hoogteverschillen. Er zitten stevige klimmetjes in. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen. In Les Billanges kon ik eten aan een picknicktafel dichtbij de kerk. Daarna stapte ik naar le Châtelet-en-Dognon.Ik kocht er een baguette en met La Vache qui ritwerd het een heerlijk maaltje mmm! De laatste 10 km waren hard. Soms heel sterk stijgend (en soms pokdalig precies een rivierbedding in de bossen keien, bronnetjes, modder).
Omstreeks 14u30 arriveerde ik in het mooie Saint-Leonard de Noblat na 29,8 km (300 m gemist). Ik bestelde meteen een 50cl pint op een terrasje. Ik ontmoette het Engelse koppel we hadden weerom een leuke babbel.
In St.-Léonard de Noblat is de gîte voor de pelgrims vlakbij de kapittelkerk. De sleutel moet je vragen in de boekenwinkel vlakbij. Je betaalt maximum 10 euro. Je hebt de beschikking over een keuken, wasmachine, droogkast en een goed uitgeruste keukenkast (met pasta, rijst, siropen ). Echt de Rolls Royce van de refuges! Ook zijn er verschillende slaapkamertjes zodat je ongestoord (tenminste als je met niet teveel bent) kan slapen. Ik kocht kippenfilet. Het smaakte met wat currysaus, rijst en rozijntjes. Het werd een feestmaaltijd! Om 21 uur lag ik te pitten.
Om 6u45 stond ik op. De beide dames lagen nog te ronken. Het beloofde vandaag geen leuke dag te worden. Laurence wist dat het de hele dag zou regenen. Sandra zou op eigen tempo naar het station van Marsac (+- 5 km) stappen. Haar kousen waren nog niet droog, dus stak ze nog even het radiatortje aan. Ik vertrok omstreeks 9u15 na een heel stevige knuffel. De baas ( mr. Godson) wenste ons het allerbeste en wist dat regen goed is voor de huid (good for the skin). Van in het begin was het al aan het regenen. Fijne druilregen die alsmaar harder werd. Bovendien was het terrein niet vlak. Dus ook nog een beetje eigen nat onder mijn regenkledij! Van Marsac (369 m boven zeespiegel) naar St.-Goussaud (668 m boven zeespiegel) is het dus wel degelijk klimmen. Bovendien liep het parcours in ondergeregende bossen. Alles was onder de modder en bovendien heel glibberig. In St.-Goussaud vond ik een restaurant open. Een pelgrimsmenu (zeetaartje met tomaat, kalkoenragout met champignons en een koffietje) voor 8,50 euro Daarvoor konden we niet sukkelen. Bovendien was ik nat tot op mijn blote vel. Ik zag nog het Engelse echtpaar dat ik eerder in La Soutteraine had ontmoet. De man (ik ken zijn naam niet) deed eerder de camino en was nu samen met zijn vrouw de hele route aan het overdoen met de auto. We wensten elkaar au revoir en weg was ik weer.
Het laatste stuk was dalen leuk. Ik kwam aan in Châtelus-le-Marcheix en liep meteen naar de toeristische dienst. Daar wist men te vertellen dat ik kon beschikken over de gemeentelijke gîte maar dat er verder geen enkele winkel meer open was.
In de gemeentelijke refuge vond ik een mooie keuken, een slaapzaal met 6 bedden en een propere douche. Het is mooi, netjes Ik kon mijn was doen want de verwarming zorgde ervoor dat mijn kleren droog zouden zijn. Wat de maaltijd betreft Het werd improviseren die avond. Ik had nog een blik tonijn in citroensaus, smeerkaas, salami, een pakje Chinese soep en in de kast stond nog een restje pasta. Het werd een maaltijdsoep met pasta en tonijn niet slecht. Ik plande om morgen ongeveer 30 km te stappen als het weer het toeliet.
Vanmorgen was ik, voor het opstaan, nog even aan het babbelen met Sandra. Blijkbaar moet ik nogal enthousiast over het pelgrimeren hebben verteld want ze besliste om mee te stappen. Ze was niet echt voorbereid maar allez. Om 8 uur konden we aanschuiven voor een rijkelijk ontbijt. We vertrokken.
De weg is redelijk vlak. In St-Priest-la-Fueuille dronken we wat en later deelde ik een stuk brood enkaas met Sandra. Zij is een kind van een Spaanse vader en een Duitse moeder. Ze spreekt vlot Engels, Spaans, Duits en ook Frans. Ze werkt als gidse in Andalousië maar wil officiële gids worden en moet daarvoor nog een examen doen. We praatten over van alles en eigenlijk is ze heel leuk gezelschap. Ze was vroeger misdienaar en haar geloof was ze niet helemaal kwijtgeraakt. Ze had net een boek gelezen over moeder Théresa waar ze van onder de indruk was gekomen. Haar vriend is in Spanje achtergebleven. Tien dagen voordien was ze vertrokken op een toevalsvakantie met alleen een rugzak, wat geld, een I-phone en wat kleren. Ze is een gebruiker van couchsurfing, een site waarbij je je eigen huis ter beschikking stelt voor anderen en waarbij je ook bij anderen kan slapen tegen een heel zachte prijs.Ze had de dag voordien een slechte ervaring opgedaan met een jongeman die haar niet had vertrouwd. Sandra is een verstandig kind met levenservaring. Ze is actieve aanhanger van de beweging "indignez vous" (Stéphane Hessel) in Spanje. Bij het aankomen in de B&B gîte van Bénévent-labbaye (ik had gereserveerd bij het echtpaar Godson, Britten) kregen we een koele pint
Heerlijk een terrasje in een mooie tuin, er was zon, leuk gezelschap, schoenen af en dat pintje! Zo simpel kan geluk zijn!
Nadien kwam nog een Franse kleuterjuf aan (Laurence). Zij was bezig aan een tocht langs de GR-wegen naar Vézelay dus in tegengestelde richting. Een taaie tante. Net als ik sleurde ze 15 kg mee. Ook zij was interessant gezelschap sprak vlot 3 talen (Frans, Spaans en Engels) en bovendien heel erg principieel. Ze vond het bv. een schande dat in sommige refuges alleen pelgrims met een crédencial binnen mochten (eigenlijk heeft ze gelijk!) We aten omstreeks 19 uur: bonen, worstjes, kool, aardappelen en brood/kaas en een flan als dessert. Nadien kletsten we nog wat. Vooral het Spaanse, Franse en Vlaamse onderwijs kwam aan bod Eens te meer een schitterende avond op mijn camino. Omstreeks 22 uur was het bedtijd. Ik kon redelijk goed slapen. Alleen Laurence snurkte af en toe. De I-phone van Sandra speelde nu en dan een muziekje als er een bericht toekwam. Tja dit is de camino!
Deze morgen kon ik niet blijven liggen in bed want de matrassen hadden van die plastieken overtrekken veel te warm. Mijn ontbijt (de overschot van gisteravond) smaakte. Het regende niet toen ik vertrok.
Eerst de vallei van de Sedelle. Watervalletjes, mooie bossen, waaw. Af en toe hellingen maar voor de rest zeker te doen. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen.
In La Chapelle Baloue kocht ik brood. Het smaakte met wat smeerkaas. Onderweg kwam ik twee luid blaffende , grommende en loslopende honden tegen. Je hebt geen tijd meer om je stok te nemen. Het enige wat ik kon doen is doorstappen en de honden kalm aanspreken (zonder ze aan te kijken). Het had blijkbaar effect want de honden dropen af zonder me te bijten of aan te vallen.
Via St.-Germain Beaupré en Saint-Agnant de Versillat kwam ik omstreeks 14u30 in la Soutterraine aan. Ik pinde wat geld en bezocht de mooie kerk van La Soutteraine. Een medewerker van de parochie was fier om me een stempel te geven en de kerk te gidsen. De B&B Maison numéro neuf is zeer mooi schitterende design. Het is een Engelse familie die het uitbaat. Op mijn kamer ontmoette ik ook een jonge Spaanse vrouw Sandra. Ze reist Europa rond met de trein. Na de voortreffelijke maaltijd (aan tafel met een bont gezelschap van Engelse toeristen en een Franse wielerpelgrim) kuierde ik nog wat rond in het stadje. Er is een mooie stadstoren en er zijn knappe huizen in vakwerk. Ik dronk nog wat op een terrasje en had ter afsluiting een leuk gesprek met een jong Italiaans toeristenkoppel.
Vandaag was het strontweer. Fijne regen maar hevig. Omstreeks 8 uur vertrok ik na afscheid te hebben genomen van de Franse mensen. In het begin had ik mijn poncho aan (écht een betere sauna kan je je niet voorstellen, je vermagert er zo van). Al mijn gerief was goed beschermd.
Na een uurtje kon ik de poncho afdoen want het regende bijna niet meer. Het pad was lastig maar zeer mooi. Ik kwam schitterende bossen tegen. De Creuze-rivier is machtig er zijn snelstromende gedeelten. Er zijn prachtige weiden met mooie heggetjes. In Eguzon dronk ik een cola en kocht wat koeken voor middagmaal (de noodzakelijke suikers). Ik raakte op een bankje in gesprek met een Canadese wielertoerist die nu in Clermont-Ferrand woont. Hij houdt helemaal alleen zijn Tour de France. We praatten wat over de politiek in België. Hij wist heel goed wat we meemaakten Ook in Canada is er een taalstrijd.
Ik trok verder en algauw kwam ik in Crozant aan. Ik kreeg helemaal alleen- de beschikking over een gîte met 10 bedden, 2 douches en 2 toiletten en een keuken. Men had er de refter van de plaatselijke school tijdelijk ingericht als refuge. Ik ontmoette een koppel fietsers uit Kuurne die met hun twee kleine kindjes op fietstocht waren. Ze verbleven op een camping in de omgeving. Ook ontmoette ik Jean-Claude Bénazet uit Toulouse die met een tocht bezig was naar de Mont St-Michel in Normandië. Jean-Claude Bénazet is de componist van het lied Ultreia dat bekend is bij de meeste Compostelapelgrims. Het lied schreef hij in de jaren 80.
Hij is leraar Spaans, spreekt ook voortreffelijk Engels schitterende kerel! We bereidden samen een pelgrimsmenu (de klassieker: lardons courgettes- tomaat pasta kaas). Hij trakteerde op een biertje op het terras van het hotel waar hij logeerde. We hadden nog een uitgebreid gesprek over pelgrimeren en geloven in deze tijd. Een mooie avond- eens te meer!
Yes nationale feestdag Ik wenste mezelf en alle Belgen een regering toe. Wat doet een Belg verder??? Een beetje in zijn nest blijven liggen ! Haha mijn was was droog. Ik keek nog wat televisie en maakte me klaar voor een korte etappe. De Nederlanders zouden verder gaan. Ik kocht nog wat brood en een koffiekoek met rozijntjes.
Het weer was prima bijna geen regen, lekker fris. Ik nam nog wat fotos van het mooie stadje Argenton-sur-Creuse. Het landschap is vanaf hier veel mooier. Er zijn haagjes, bomenrijen, bosjes, wat klimmen en dalen. In de kerk van Le Ménoux zag ik heel mooie frescos van de Franse kunstenaar Carasco. De weg liep verder door bosjes, velden en vooral langs de Creuse. Er volgde aan de barrage een heel lastig klimmetje. Het deed een beetje denken aan de Bierzostreek in Spanje heel steil. Ik zweette als een das!
Het pad slingerde zich verder tussen enkele wijngaarden. Er volgde een mooie afdaling naar Gargilesse. Op het terras HR Les Artistes bestelde ik een pintje. De eigenaars bleken Vlamingen te zijn. Ik leerde er ook de uitbaters van restaurant Médoc (Kortrijk) kennen die er op vakantie waren. Toffe mensen!
Omstreeks 14u30 was ik aan de duiventoren van Gargilesse waarin de toeristische dienst is gevestigd. Ik kreeg de sleutel van het prachtige pand ernaast. Ik had een magnifiek zicht vanuit de gîte op de romaanse kerk en de vallei. Ik at een maaltje couscous dat ik al had meegezeuld.
Die avond was er in de Romaanse kerk een voorstelling (Femmes fatales van het Collectivum Musonia uit Nederland). Ze brachten schitterende stukken uit operas van Mozart, Mendelssohn en Bizet. Jammer van de lage opkomst maar deze voorstelling gaf me weer 200 km moed. Wat een geluk dat ik dit op mijn weg mocht meemaken! In de refuge waren Franse mensen toegekomen. .. een vrouw, haar dochter en haar broer (geen pelgrims de vrouw zag er erg ziek en mager uit. Ze was volgens zeggen op vakantie (hopelijk niet haar laatste)). We babbelden wat. Ze was bijzonder fier op haar veertienjarige dochter ze studeert goed en ze speelt voortreffelijk dwarsfluit. Ook zij hadden van het concert genoten. Hopelijk biedt deze schitterende muziek hen ook wat troost.
Om 7u30 was er ontbijt. Geroosterd brood, confituur, yoghurt, koffie. Nog een foto van ons en ik vertrok omstreeks 8u10. Na 6 km kon ik op een pak stenen aan een huis zitten. Daar kwam ook Peter aan. Van Constance geen spoor. We wachtten nog even en ik vertrok weer. Het was prachtig wandelweer. Niet echt regen, fris, wat wind heerlijk! Er zijn meer kleine hellingen. Na een tijdje zagen we Constance terug. Haar scheenbeen bleek OK. Allez vooruit.
Ik kwam aan in St.-Marcel (mooie kerk) na een paar klimmetjes (genre Tiegemberg). Ik zette me aan een terrasje en samen met Constance dronk ik een pintje. Aan de afslag van de camping was het juist aan het regenen. Ik besliste om door te gaan en een hotelletje op te zoeken. In hotel Beauséjour betaal je voor een kamer 35 euro. Dit valt mee. Ook Peter was al aangekomen.
We aten samen in Argenton-sur-Creuse in een restaurantje en namen afscheid. Leuke mensen die Nederlanders. Hij is 61 en zeer sportief. Zij is 59, ook een sportieve tante en al een tijdje weduwe. Ze zijn beiden van onder de Moerdijk dat scheelt altijd een beetje om elkaar te begrijpen. Mooie herinnering die ik zal blijven koesteren.
Ik deed vooraf nog boodschappen (beetje wijn, een maaltje voor in de microgolf en pakjessoep )voor in Gargilesse want daar was er niets te verkrijgen.
De rest van het avondmaal stond vanmorgen bij mij op het menu. Lekker en voedzaam. Het zou me goed van pas komen , zou later blijken.
Ik vertrok rond 8 uur, richting Velles. Ik moest eerst door de stad Châteauroux. Rond 8u30 begon het heel hard te regenen. Ik schuilde in een bushokje in de hoop dat het zou overgaan. Niets van dit alles. Het begon alleen nog harder te regenen. Dan maar mijn poncho aangetrokken boven mijn regenvestje. Na 5 km sopten mijn kousen in mijn schoenen verschrikkelijk. Ik nam de kortste weg (langs de D40). De weg verliep bijna volledig door bossen. Wat een rotweer. Ik liep aan één stuk door, geen eten en bijna geen drinken. Tja dat kan ik dus ook 20 km stappen met een rugzak van 15 kg zonder zitten. In Velles was het bijna gedaan met regenen. Een oudere heer (B&B bij Jean-Claude en Arlette Aucante-hij is een look-a-like van monsieur Alphonse uit Allo Allo en heeft bijna hetzelfde stemtimbre) deed open en wees me de kamer 24 euro voor half pension, dat valt mee. Ik nam een douche en legde me te slapen. Later kwamen de Nederlanders aan. Vooral Peter had uren zitten wachten in een cafeetje + het station van Châteauroux om de regen te laten voorbijgaan. Constances spullen waren nat geworden. Blijkbaar laat haar rugzakbeschermer nogal wat water door. Ook had ze pijn in haar scheenbeen. Achteraf bleek dat de pijn te wijten was aan een of andere insectenbeet. Peter en ik namen nog een kijkje in de plaatselijke kerk waarvan we de sleutel hadden meegekregen. Het eten s avonds bij de Aucantes (courgettesoep/ gegrillde hesp met courgettes en kaas)smaakte. Mr. Alphonse : « Quand il pleut trop en France if faut le dire à Sarkosy Cest sa faute ! Mét ironie uiteraard! Schitterend !
Omstreeks 6u45 stond ik op. Monique was al bezig in de keuken. Mijn was had ze netjes gedroogd en om 7u15 kon ik aan tafel. Geroosterd brood, kaas, confituur, honing en koffie lekker.
Het was hard aan het regenen toen ik wou vertrekken. Ik wachtte tot het over was, nam afscheid van Monique (een dikke knuffel) en vertrok. De weg is vlak en een beetje saai. Stoppelvelden met reeds afgemaaide tarwe.
In de gemeentelijke refuge in Déols was alles in orde. Mooie douche, goede keuken. In Déols hebben ze vriendelijk personeel in de toeristische dienst. Ik haalde wat benodigdheden voor een avondmaal (pasta, kikkererwten, een grote ui, spek en kaas). De Nederlanders Peter en Contance kwamen rond 17u30 aan. Ik haalde nog wat ingrediënten bij en kookte voor ons allemaal (even stroomonderbreking). Het eten smaakte! Omstreeks 21 uur lagen we allemaal te slapen.
Vanmorgen werd ik wakker om 6u30. Een appel, een perzik en wat happen uit mijn biobrood samen met een slok water. Ik nam vanaf Charost de N151. Het is zondagmorgen en ook dan liggen de Fransen massaal in hun nest. Op het einde voor Issoudun nam ik terug de pelgrimsweg door de velden. Ik kocht in Issoudun een croissant, een chocoladebroodje en een piro. In een plaatselijk cafeetje kon ik alles opeten onder het genot van een koffie. Nadien trok ik nog even naar de plaatselijke kerk waar juist een zondagsdienst begon. Ik vervolgde mijn weg naar Neuvy-Pailloux. De weg was vlak, er stond veel wind. In Tizay had ik een gesprekje met twee petanque-spelende Fransen. Na een uurtje (en een omweg) bereikte ik de B&B van Monique. Ik werd er hartelijk ontvangen. Een pintje, een mooie kamer, een nette douche. Het was leuk. s Avonds brandnetelsoep, aardappelen met spekjes in een taartje, een dessertgebak (met courgettes in) en kaas + enkele glazen wijn. Om af te sluiten nog een kopje thee
Monique is een vrouw van 62 jaar. Ze is nog garde-champètre en weet haar gasten goed te ontvangen. Ik had een heel leuke babbel met haar over van alles maar vooral over la vie! Een optimistische vrouw. Ze toonde nog de plaatselijke kerk waar ze ongelooflijk veel over wist. Om 21 uur was ik al boven.
Vanmorgen was ik vroeg op. Omstreeks 7u00 was ik al weg van de camping. Eentonige weg vlak geen warm weer. Op het laatste begon het wat te regenen. Ik kwam in Charost aan omstreeks 13u30. Eerst probeerde ik om in de plaatselijke school (ingericht als refuge des pélerins) een bed te bemachtigen. Er hingen twee nummers om te bellen. Ik had in Charost (zowat alles geprobeerd... inclusief als een onnozelaar op een bankje op het dorpsplein gaan staan met mijn GSM in de lucht) echter geen ontvangst op de GSM en moest van armoede naar een plaatselijk hotel. Veertig euro voor een ouderwetse kamer met bad en WC Allez vooruit. Ik nam een douche en deed de klerenwas. Ik kon alles goed drogen. In de Ronde van Frankrijk won een Belg. Philippe Gilbert had het moeilijk. s Avonds maakte ik bij het eten nog kennis met Peter en Constance, twee Nederlandse pelgrims. Allebei mensen uit het onderwijs. Zij een psychologe uit Maastricht en hij een leerkracht inburgering. We hadden nog een gezellige babbel op het terras, genietend van een tasje koffie. Ze gaan morgen naar Issodun. Ik ga verder.
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
Niet veel geslapen vannacht - Dries ook niet. Snurken-wakker worden - gesnurk horen. Om 6u40 ging het alarm maar ik was al lang wakker. De nonnetjes hadden een stokbrood voor ons voorzien + confituur, melk, thee. We sloten de deur van het klooster omstreeks 7u10... Een korte etappe. De weg in Limoges zelf is slecht aangegeven. Geen klevertjes op de verkeersborden, alleen hier en daar een bronzen schelp. We moesten via enkele voorsteden langs gewone wegen. Daarna werd het mooier. Zandweggetjes en heuvelachtige paden. Mooi... la France profonde... Spoedig kwamen we in Aixe-sur-Vienne aan.
Enkele weken terug bestelde ik twee treintickets Lille-Limoges voor zondag 15 juli. Samen met Dries heb ik afgesproken om te proberen het stuk Limoges-Orthez te stappen... recht door de Dordogne. Veel getraind hebben we niet ... het kwam er maar niet van... Werk in een appartementje (dat als kot zal gebruikt worden door Dries) in Gent tijdens de weekends- schilderen-behangen. We zullen het in het begin rustig aan doen!
