Na een voortreffelijk ontbijt konden we omstreeks 8u00 vertrekken. Mooi wandelweer. We zagen nog steeds vele wijngaarden (Entre Deux Mers). Geen bossen. Dries werd gebeten door een poedeltje waartegen hij zich niet kon verdedigen. Het beest vloog hem direct aan. Bij aankomst in La Reole moest hij nog een uur wachten op mijn komst. Ik arriveerde om 12u30 en ontsmette meteen zijn wonde. We aten samen op een bankje en dronken een frisse pint. In La Réole vonden we onderdak bij mevrouw Odette Moreau (Rue Cousseau 9). In het huis liep ook een brave Pyreneese berghond rond. We kregen elk een aparte kamer, een goed bed in dit oude herenhuis. Odette toonde haar albums met verschillende pelgrims. Haar man was een jaar geleden gestorven maar ze wou zich verder inzetten. Die avond kon ze niet voor ons koken want ze zou met vrienden naar de pizzeria gaan.
Ik deed nog boodschappen naar de Intermarché (6 km heen en terug naar la Réole) terwijl Dries sliep. Bij het terugkomen was ook een Duitser Alexander uit Hessen aangekomen. Hij verplaatste zich per ligfiets. We aperitiefden samen (nootjes, kaas, worst en een biertje). Dries en ik maakten onze broodjes voor morgen klaar (een gewoonte die we van Wendy hadden geleerd... maak je broodjes 's avonds klaar, verpak ze in plastiek en leg ze in de koelkast. 's Middags kan je bij aankomst direct je maaltje nuttigen en het is nog goed vers.
's Avonds trokken we nog samen naar de plaatselijke pizzeria. We hadden een leuk gesprek met de Duitser (beetje een gek en bijzonder sloom).
We stonden vroeg op want het beloofde heel warm te worden. Dries en ik staken samen de Dordogne over, ik ging eerst nog wat geld afhalen. Dries trok meteen verder.
Via wat omwegen, de weg is hier anders aangegeven, was het wat sukkelen om de juiste weg te vinden. We zitten in een ander departement (Gironde) en hier wil de staat zelf alle bewegwijzering doen. Dries wachtte me op aan de abdij van Saint Ferme. Ik zag nog Nederlandse mensen van wie we een flesje water kregen. Josef, de hospitalero, zag ons aan de kerk en vertelde dat we meteen naar de refuge konden gaan. We werden er ontvangen door zijn vrouw Marie José. Josef en Marie-José zijn een bejaard koppel uit Luik en zijn af en toe hospitalero voor de Associatie "la voie de Vezelay". Ze baten dan 14 dagen een (gloednieuwe) refuge uit en kunnen er zelf gratis verblijven.
We werden hartelijk ontvangen... we kregen een glaasje muntlimonade en een stukje cake.
Omstreeks 17u30 kwam een Franse familie (uit de Franse Alpen - Haute Savoie) aan. De tante - de vader en de dochter. Ze zouden een weekje stappen. Tijd voor het aperitief... Jupiler + nootjes op het terras.
Marie-José had eten bereid: soep- gyros met rijst - kaas - koffie - chocoladepudding. Leuke gesprekken aan tafel. Samen deden we de afwas. Omstreeks 21u30 gingen we slapen. Het was zeer warm op de kamer.
Gisteravond had ik met Dries afgesproken om een rustdag in te lassen. Allebei waren we heel moe en het is te warm. In eenzelfde kamer slapen is moeilijk. Ik kan geen gesnurk aan. Om 5u30 stond ik op om Wendy onze beslissing mee te delen. José wou eigenlijk ook niet meer met Wendy lopen en zei dit vlakaf... Een beetje spannend moment... Wendy wenste Dries veel beterschap en zei dat hij een schitterende kerel was! Blijkbaar hadden ze ook veel met elkaar gesproken en was ze onder de indruk gekomen. Wendy vertrok. Ook José vertrok na een tijdje.
Om 9 uur haalde ik vers fruitsap, croissantjes en wat eten voor 's avonds. Ik zette koffie en verhuisde alles naar buiten. Dries kon opstaan. We genoten van ons ontbijt onder de grote linde in de tuin.
Dries ging direct terug slapen. Ik trok naar de overkant van de Dordogne om zeker te zijn dat de wegbeschrijving goed was. Geen probleem... Sainte Ferme op 24 km. Dat zal lukken morgen.
De hospitalière vond het geen probleem dat we nog een nachtje bleven. Als een pelgrim ziek is kan dit altijd!
De tuin is zalig hier. Veel schaduw, vogels in de bomen, een oase van rust. Gisteren zagen we een egeltje scharrelen rond de tuintafel. Mooi!
Om 3u30 was ik opgestaan. Het beloofde heel warm te worden en vandaag moesten we 33 km. Ook Wendy zou meetrekken. We volgden de D20 tot La Cabane en namen de weg naar Monfoucon. Op deze weg is er tijdens de nacht geen verkeer. Lampje aan en vooruit. De sterrenhemel was prachtig.
Een vijftal km. voor Port-Saine-Foy hielden we halt en konden we rusten in de schaduw van een boom. We wachtten op Dries en op José. Het was heel warm toen Dries na meer dan een uur arriveerde.
De laatste vijf km waren loodzwaar... de hitte was bijna niet meer uit te houden. Port-Sainte-Foy ligt net als St.-Foy la Grande ertegenover, aan de Dordogne.
Dries en ik stuurden wat overtollige bagage terug. Eén tent, twee slaapzakken en mijn slaapmatje Ik hou het kamperen voor bekeken. Vanaf hier zijn refuges genoeg om te overnachten.
De donativo refuge in Port-Sainte-Foy was ruim, er van alles voorzien. We kregen er een koel glas thee bij het binnenkomen...het smaakte.
Ik kookte andermaal voor Dries, Wendy en ikzelf. Couscous met kip en currysaus. Ook nu vond vooral Wendy het "delicious- fine cooking".
Om 7 uur ben ik vertrokken met Wendy. Het was warm vandaag. Dries zou later vertrekken. De weg was mooi en volgde de bedding van de l'Isle, dus redelijk vlak. Omstreeks 13u30 kwam ik al aan in Mussidan. Dries had me al overstoken en zat samen met José al eentje te drinken op een terrasje.
We moesten wachten tot na 16 uur om de gemeentelijke gite binnen te mogen. Ook Beatrix, de Française kwam later toe. Béatrix is een heel gelovige vrouw (+- 30 jaar oud) - werkt in een bank maar is lekenhelpster in de parochie van Limoges. Ze is verantwoordelijk voor de vormelingen (daar zijn ze +- 15 jaar oud) en zetelt in de kerkraad. Ze ziet de bisschop van Limoges regelmatig. Ik vertelde haar van mijn blog waarin ik de bisschop vorig jaar had geciteerd. Ze was er van ontroerd.
Ik haalde de ingrediënten voor een menu peregrino en kookte voor iedereen. We deelden de kosten... iedereen vond het menu lekker!
We vertrokken bij Sue om 7u30 na een goed ontbijt en een laatste zoen tot afscheid. We kregen een paar stevige klimmen door het bos. Mooi. Ik was alleen en kwam aan bij het klooster van Chancelade. Een broeder gaf me een stempel en vroeg me om voor hem te bidden in Santiago. Ik zal het aan Dries vragen. Ik liep wat verkeerd. De pijlen zijn blijkbaar nu van twee concurrerende organisaties... een beetje verwarrend. De Franse Beatrix hielp me en hield me gezelschap... mooi. We kwamen pompaf in St.-Astier en bestelden meteen een biertje. Ik reserveerde voor Dries en mezelf meteen kamer in een gîte dichtbij de rivier (l'Isle)... prachtig!!! Ook Wendy logeerde er. José was doorgelopen tot een kasteel dat nu vlak langs de weg lag.
Op de binnenplaats had ik nog een mooi gesprek met een verantwoordelijke voor de wijnaankoop in supermarkt Declercq. Om 22 uur lag ik in mijn bed. Wendy zou morgen met mij mee gaan want haar tempo was lager dan dat van José.
Vertrokken kort voor de Nederlandse en de Australische omstreeks 8 uur na een goed ontbijt. Stevige klimmetjes 24 km... mooie weg veelal door bos. Gesprekken met Peggy onderweg (vriendin pas gestorven, had nog niet echt kunnen rouwen). Dries had gereserveerd en wij vonden onderdak bij Mme Palfreman, Rue D'Alma in Périgeux, een Engelse. In Périgeux volgden we in een cafeetje de laatste kilometers van de Tour de France. Bradley Wiggins in het geel, de eerste Brit ind e geschiedenis die de tour won. 's Avonds hadden we een diner met een familie uit Wales (buitenverblijf in de Périgeux). Heerlijke wijnen (o.a. Fronsac uit 2003) - truffel- foie-gras - salade- couscous met lamsbil - groenten - chocolaatjes van "Jef de Bruges" - fruitcake... voor 5 euro... fenomenaal. Leuke gesprekken met de Welsche familie (vader is een Pakistaan, bekleedt een heel hoge functie in het verzekeringswezen) Jamal - Anouschka- Patricia - Hamid. Een heel mooie avond. Voor het slapengaan hielpen we Sue nog met de afwas.
Vandaag bleven we lang slapen.Om 9 uur zette ik thee (er was geen koffie). Het smaakte. Omstreeks 10 uur konden we vertrekken. Een man hield ons tegen en vertelde fier dat hij de weg waarop we liepen zelf had aangelegd en beplant. Eens te meer was de weg mooi. Prachtige landschappen! Spedig kwamen we in het mooie Sorges aan in de gemeentelijke refugio (Square R.François) achter de kerk. We maakten kennis met de Nederlandse José. José is een 53-jarige vrouw die uit Tongeren was vertrokken. De 63-jarige Australische Wendy had een bezoek gebracht aan een vriendin in London en had toen beslist om de camino te doen. Had al een heel leven achter zich vol miserie, vooral met haar kinderen. Zij was vertrokken uit Vezelay. Er was een Duits koppel met nogal wat ervaring op de camino. De hospitalière was een Parisienne , een 4-talige managementsconsulente... rad van tong, heel creatief en geestig maar nogal bazig! Ze kookte voortreffelijk voor ons, de 6 pelgrims.
Het werd een schitterende avond met mooie gesprekken en een goede verstandhouding onder elkaar. Met zes op een kamer boven in de refuge... Er werd niet zoveel gesnukt... gelukkig!
Om 7 uur begon ik al op te kramen. Wassen en alles inpakken. Bernadette had voor koffie en geroosterd brood gezorgd. Het smaakte... nog een buen camino en we konden vertrekken. Weer langs mooie wegen, weiden, bossen. We kwamen enkele Duitse pelgrims tegen.
Spoedig kwamen we in Thiviers aan. De plaatselijke Carrefour sloot voor onze neus... merde. Geen nood... even verder konden we een broodje kopen. We vonden algauw de camping toen het net begon te regenen. Voor 20 euro kregen we de beschikking over een bungalow met 4 bedden, een koelkast, een microgolfoven en een servies. Dries was heel moe en hield zijn siësta. Ik deed de was in een machine die op de camping aanwezig was. Onze marseillezeep-douchegel deed dienst als wasmiddel. Ik trok nog naar het stadje voor wat boodschappen (met o.a. een beetje foie-gras) + een overschotel van de Perigord (aardappelen, bonen, spek, tomaat). Het smaakte. Om 9 uur onze tram in!
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
In de refuge was alles netjes. Bernadette, een zestigjarige hospitalero, had net dit jaar haar camino gestapt (van SJPDP tot Santiago) in 4 weken. Ze had wel heel weinig bagage meegedaan. We hielden nog een goed gesprek. Terwijl Dries zijn siësta hield, bereidde ik de spaghettisaus: ajuin, paprika, tomaat, gehakt, wijn + kruiden die ik in de kast vond. Anderhalf uur laten pruttelen en klaar was ze. De saus werd goed bevonden. Nog een thee op het terrasje en gaan slapen.
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
SMS-correspondentie onderweg:
Dries: Eventjes pauze. Let op, dode slang op de weg!
Ik: Ah, zelf gedaan?
Dries: Ja ik had honger
Ik: Heeft ze gesmaakt?
Dris: Ja een echte delicatesse. Ik liet nog een stukje over voor jou. Echt een aanrader!
Ik: Tja, ik zie ze ... nee dank je!
En toen ging het mis... Eén pijltje niet gezien en ik liep zo'n kilometer te veel. In Chalus zat er niets anders op dan in HR Le Centre - bij Britten- te logeren. Elk in een aparte kamer (50 euro per stuk) Dries deed zijn siësta tot 17u45. Ik kocht ondertussen wat droge worst.
De kamer was proper. We konden onze kleren wassen. In het restaurant van het hotel aten we een pizza. 's Avonds was er nog een circusoptreden (Circus Panini). Dries bleef nog ietsje langer maar omstreeks 22u30 zaten we beiden ons bed in.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
We wassen onze kleren à la façon de Ben (de ex-militair die ik vroeger ontmoette)... t.t.z. we douchen ons eerst met en daarna zonder kleren. De kleren worden onderaan de douche gelegd (het afvoergat afstoppen) en dan "trappelen" maar. Heel efficiënt. Onze was kon netjes drogen. Dries legde zich te slapen buiten in de schaduw. Hij heeft blijkbaar nog veel slaap nodig (uitrusten na KSA-kamp?). Na een tijdje trok ik alleen het dorpje in. Men was voorbereidingen aan het treffen voor een dorpsfeest (tentjes + podium opzetten). Dries vond mij aan een terrasje. We dronken een pintje en een ice-tea en deden onze boodschappen in de COOP (plaatselijke geitenkaas, brood, pathé, chips, wijn, limonade). Op de camping vonden we een tafel dichtbij het meertje waaraan we konden eten. Om 21 uur trokken we "tentwaarts".
Niet veel geslapen vannacht - Dries ook niet. Snurken-wakker worden - gesnurk horen. Om 6u40 ging het alarm maar ik was al lang wakker. De nonnetjes hadden een stokbrood voor ons voorzien + confituur, melk, thee. We sloten de deur van het klooster omstreeks 7u10... Een korte etappe. De weg in Limoges zelf is slecht aangegeven. Geen klevertjes op de verkeersborden, alleen hier en daar een bronzen schelp. We moesten via enkele voorsteden langs gewone wegen. Daarna werd het mooier. Zandweggetjes en heuvelachtige paden. Mooi... la France profonde... Spoedig kwamen we in Aixe-sur-Vienne aan.
We kochten een brood en twee pintjes. Helaas was het Heineken wat je niet echt bier kan noemen maar als je dorst hebt smaakt alles. We ontmoetten de Nederlandse Aafje. Zij was vertrokken uit Auxerre in gezelschap van Michel en Michèle, twee Fransen. Had naar eigen zeggen een "zweepslag" gehad en kon bijna niet meer verder. Zou die dag nog de bus nemen naar Châlus.
Omstreeks 12 uur waren we op de camping. Twee frisse jongedames toonden onze plaatsen in de schaduw. Dries deed een tukje van +-15 uur. Om 16 uur trokken we naar het stadje om mondvoorraad voor morgen. Het weer is hier goed. Klein beetje bewolkt, niet te warm. In het plaatselijke kerkje zag ik een Antoniusbeeld met de spreuk: "je moet alles verlaten om alles te vinden".
We zaten aan de Vienne voor onze "entrée": schapenkaas, worst en een glaasje wijn. Ik raakte in gesprek met een fietser die bezig was met zijn "Ronde van Frankrijk". Een vijftiger met veel levenservaring. Hij kwam van Straatsburg. Leuke kerel. We hadden het o.a. over de toekomst van Europa.
Dries en ik bestelden nog een warme schotel op de camping. Penne Bolognaise en risotto met kip. Het smaakte. Omstreeks 20u30 lagen we te pitten.
Het was 7 uur als ik wakker werd. De avond voordien hadden Dries en ik onze rugzakken klaargemaakt. Gecheckt en nog eens... alles mee. Een nogal grote mondvoorraad: noten, gedroogde bananen, perziken...worst, kaas... Ook onze tentjes zaten in onze rugzak. Ik haalde nog wat lekkere broodjes. We ontbeten samen en smeerden een stokbrood om de middag door te komen. Carine bracht ons naar Lille Europe rond 10u30. Een kort afscheid in de gietende regen. De trein naar Parijs was stipt. Het duurt welgeteld één uur om van Rijsel tot in Parijs te sporen. De verplaatsing per metro van Paris-Nord naar Paris Austerlitz ging vlot. Onze meegebrachte broodjes smaakten (zittend op de grond van het station). Ondertussen werden de voorbijgaande mensen gekeerd en gekeurd. De trein naar Limoges vertrok na een kleine vertraging (men riep om dat de conducteur te laat was). We arriveerden omstreeks 17 uur. We vonden spoedig het klooster van de Franciscanen en kregen een kamer met 3 bedden. In de kathedraal was er een orgelconcert bezig. We hoorden improvisaties op poëzie. Niet écht ons ding maar allez.
We bezochten nog de bisschoppelijke tuinen met fonteinen en mooie aanplantingen. In café l'Irlandais nuttigden we ons aperitiefje en ons avondmaal. Twee grote lappen rundsvlees, een berg frieten en veel salade. De bijgevoegde bordelaisesaus smaakte. Nadien nog een korte stadswandeling en daarna ons bed in.
Enkele weken terug bestelde ik twee treintickets Lille-Limoges voor zondag 15 juli. Samen met Dries heb ik afgesproken om te proberen het stuk Limoges-Orthez te stappen... recht door de Dordogne. Veel getraind hebben we niet ... het kwam er maar niet van... Werk in een appartementje (dat als kot zal gebruikt worden door Dries) in Gent tijdens de weekends- schilderen-behangen. We zullen het in het begin rustig aan doen!
Dries is momenteel op kamp als leider met de jonghernieuwers van KSA. Bij het doorgaan moest hij +- 200 km meefietsen met de jongeren. Op die manier zal hij wel wat fysiek bij kweken. Ik kocht wat spullen voor hem (lichte slaapzak, slaapmatje...) en voor beiden een goedkope GSM met een Franse Pay&Go kaart. Op die manier kunnen we elkaar toch bereiken onderweg en ook wat plaatselijke telefoontjes plegen (reserveren van slaapgelegenheden...)
Het schooljaar is nog niet helemaal afgesloten... We zitten nog met het schoolgebouw te Ingooigem dat zijn laatste afwerking moet krijgen en waarvoor we af en toe moeten "zagen", bellen en afspreken. Ook staan er in het hoofdgebouw in Vichte nog wat werkjes te wachten die tegen eind augustus zouden moeten voltooid zijn. Als bij al heb ik geen klagen...
Op 6 jaar tijd zijn de twee gebouwen van de scholen waar ik directeur van ben, volledig vernieuwd. De resultaten zijn prachtig en behoren tot de mooiste schoolgebouwen van de regio. Iets waar ik toch trots over ben. Heel dankbaar tegenover iedereen die dit mee heeft helpen realiseren.
29-07-2011
Vrijdag 29 juli 2011 Beschouwing
Het was een schitterende tocht, jammer van de vele regen maar, dit heb ik nu ook eens meegemaakt Uiteindelijk kon ik telkens mijn kleren drogen en ben ik nergens in nood geraakt. Alleen ging het niet veel om te kamperen. Ik ben weerom dankbaar dat ik dit heb mogen doen.
Ik had mooie ontmoetingen die ik heel lang zal blijven koesteren:
-Alfonso uit Varzy hij deed me mijn melkgebruik verminderen op de tocht ik heb me lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als dit jaar... wellicht toeval maar toch!
-De gepensioneerde postbode op een bankje in Bourges. Klare kijk op het leven!
-De Nederlanders Constance en Peter allebei onderwijsmensen. Een beetje gekwetst in hun loopbaan Mooie mensen!
-Georges, de pelgrim uit St.-Etienne. Onder de indruk van de weg naar Santiago! Schitterende kerel!
-Monique uit Neuvy-Pailloux. Haar joie de vivre. De ad rem dialogen vol plagerijen. Haar pleidooi voor haar streek, haar gastvrijheid!
-Sandra de jonge Spaanse vrouw waarmee ik een dag optrok. Een kind van deze tijd. Leuke babbels, snedige discussies Mooi! Deed me nadenken over ecologie en het pamflet van Stéphane Hessel "Indignez vous".
-Laurence, de kleuterjuf uit Toulouse. Heel principieel. Een doorzettertje!
-Jean-Claude Bénazet: de componist van het aanstekelijke staplied Ultreia. Lied dat over de hele wereld bekend is bij pelgrims naar Santiago de Compostela. Voor het samen zingen in het schooltje van Crozant en het mooie gesprek na onze menu péregrino.
-De erg-zieke vrouw uit Annécy in Gargilesse. Voor haar moed, haar trots over zichzelf en haar dochter Ik hoop dat het met haar verder goed gaat.
-Het Collectivum Musonia uit Nederland in Gargillesse voor hun schitterende optreden. Je zit achteraf met een kater om zoveel schoonheid.
Ik vond in een foldertje "Sur le chemin de Compostelle en Limousin" de volgende tekst van de bisschop van Limoges (François Kalist).
"Beste pelgrims, Wij reizen vaak... voor het werk, voor de studies, voor het plezier. Maar nemen we de tijd om te reizen? In het "alledaagse" leven (deze woorden bevatten reeds een "haast" --> la vie courante --> het "lopende" leven) zijn we altijd gehaast. Eenmaal vertrokken willen we er al zijn. De verplaatsing houdt nauwelijks onze aandacht.
Santiago de Compostela is een bestemming. Maar het is in de eerste plaats een weg. Gedurende maanden, weken... iedere dag is een etappe. De bedevaart laat ons leven op een ander ritme, op maat van ons lichaam en op de grenzen van onze fysische maar ook spirituele krachten.
Krachten die iedere keer opnieuw moeten versterkt. In iedere etappe moeten we voedsel en rust kunnen vinden... moeten we kunnen terugkeren naar de bron van onze motivatie en naar onze absolute zoektocht..."
MOOI HE?
...
28-07-2011
Donderdag 28 juli 2011 Naar huis
Om 5u45 wakker wassen en alles klaarmaken. Ontbijt: de zustertjes hadden brood, toespijs en oploskoffie klaargezet. Om 6u45 deed ik de kloosterdeur achter me dicht. Op een kwartiertje stond ik aan het station. Ik kocht een krant en kreeg van de verkoopster nog een pakje kauwgom Au revoir monsieur!
Het werd een mooie terugtocht In de coupé zaten geen 10 mensen. Het stuk tussen Parijs en Lille gaat aan 300 km per uur
Omstreeks 14u15 was ik in het station van Vichte.Carine kwam me halen, het was een blij weerzien.
Vanmorgen warmde ik mijn rijst met kip op smullen maar. Nog een perzik en een peer voor de vitamientjes. Om 7u30 schoof ik de sleutel onder de deur van de boekenwinkel volgens afspraak.
Eigenlijk is St.-Leonard de Noblat een heel mooi stadje. Ik zag in de Michelingids (ter beschikking in de refuge) dat het tot de 100 mooiste stadjes van Frankrijk behoort. Het zicht bij het verlaten van de stad is heel mooi. In het begin van de route zaten nog enkele stevige klimmetjes. Ik zal wat aan mijn fysiek moeten doen wil ik volgend jaar de Dordogne doorkruisen wat meer sporten (joggen???)
Ik at mijn brood en kaas op (+ de slok water voor het drinken) in een kerkportaal. Ik ontmoette alweer het Britse koppel. Zij een beetje glimlachend - door het raampje van hun auto: You want a lift? Omsteeks 14 uur arriveerde ik in Limoges. In de toeristische dienst wist men te vertellen dat de gemeentelijke refugio gesloten was en dat er plaats was bij de nonnetjes, dichtbij de kathedraal. Ik reserveerde mijn trein naar Lille in het station van Limoges. Morgen om 7u38 rijdt de enige rechtstreekse trein: 87 euro.
Limoges is geen mooie stad. Alleen de kathedraal kan bekoren. Bij de zusters van de Heilige Franciscus vond ik een bed en een douche. Voor 17,5 euro in totaal had ik ook nog een ontbijt. Een heel oud nonnetje ontving mij (aanbellen aan het klooster, zeggen dat je un pélérin bent en men doet open). Ik deed nog wat inkopen voor morgen op de trein. Die avond zette ik me op een terrasje dichtbij de kathedraal Ik bestelde een goede aperitief, een schitterende maaltijd met streekprodukten, wat frietjes en een goede karaf rode wijn Mmm.
Ik had de wekker om 4u45 gezet. De rest van mijn maaltijdsoep in de microgolf en smullen maar. Nu ja smullen? Het was een beetje met lange tanden. Mijn was was droog. Alles opgekraamd, mooi gepoetst + een gelukwensberichtje in het gastenboek voor Sarah van de toeristische dienst (die ik dus niet heb gezien maar waarvan de bediende wist dat ze vorige zaterdag was getrouwd en zich normaal over de pelgrims ontfermde). De sleutel dropte ik in de brievenbus van de gîte zo simpel.
Het was nog donker toen ik vertrok. Het hoofdlampje aan, ik kon goed opschieten.
De weg naar St.-Léonard de Noblat heeft nogal wat hoogteverschillen. Er zitten stevige klimmetjes in. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen. In Les Billanges kon ik eten aan een picknicktafel dichtbij de kerk. Daarna stapte ik naar le Châtelet-en-Dognon.Ik kocht er een baguette en met La Vache qui ritwerd het een heerlijk maaltje mmm! De laatste 10 km waren hard. Soms heel sterk stijgend (en soms pokdalig precies een rivierbedding in de bossen keien, bronnetjes, modder).
Omstreeks 14u30 arriveerde ik in het mooie Saint-Leonard de Noblat na 29,8 km (300 m gemist). Ik bestelde meteen een 50cl pint op een terrasje. Ik ontmoette het Engelse koppel we hadden weerom een leuke babbel.
In St.-Léonard de Noblat is de gîte voor de pelgrims vlakbij de kapittelkerk. De sleutel moet je vragen in de boekenwinkel vlakbij. Je betaalt maximum 10 euro. Je hebt de beschikking over een keuken, wasmachine, droogkast en een goed uitgeruste keukenkast (met pasta, rijst, siropen ). Echt de Rolls Royce van de refuges! Ook zijn er verschillende slaapkamertjes zodat je ongestoord (tenminste als je met niet teveel bent) kan slapen. Ik kocht kippenfilet. Het smaakte met wat currysaus, rijst en rozijntjes. Het werd een feestmaaltijd! Om 21 uur lag ik te pitten.
Om 6u45 stond ik op. De beide dames lagen nog te ronken. Het beloofde vandaag geen leuke dag te worden. Laurence wist dat het de hele dag zou regenen. Sandra zou op eigen tempo naar het station van Marsac (+- 5 km) stappen. Haar kousen waren nog niet droog, dus stak ze nog even het radiatortje aan. Ik vertrok omstreeks 9u15 na een heel stevige knuffel. De baas ( mr. Godson) wenste ons het allerbeste en wist dat regen goed is voor de huid (good for the skin). Van in het begin was het al aan het regenen. Fijne druilregen die alsmaar harder werd. Bovendien was het terrein niet vlak. Dus ook nog een beetje eigen nat onder mijn regenkledij! Van Marsac (369 m boven zeespiegel) naar St.-Goussaud (668 m boven zeespiegel) is het dus wel degelijk klimmen. Bovendien liep het parcours in ondergeregende bossen. Alles was onder de modder en bovendien heel glibberig. In St.-Goussaud vond ik een restaurant open. Een pelgrimsmenu (zeetaartje met tomaat, kalkoenragout met champignons en een koffietje) voor 8,50 euro Daarvoor konden we niet sukkelen. Bovendien was ik nat tot op mijn blote vel. Ik zag nog het Engelse echtpaar dat ik eerder in La Soutteraine had ontmoet. De man (ik ken zijn naam niet) deed eerder de camino en was nu samen met zijn vrouw de hele route aan het overdoen met de auto. We wensten elkaar au revoir en weg was ik weer.
Het laatste stuk was dalen leuk. Ik kwam aan in Châtelus-le-Marcheix en liep meteen naar de toeristische dienst. Daar wist men te vertellen dat ik kon beschikken over de gemeentelijke gîte maar dat er verder geen enkele winkel meer open was.
In de gemeentelijke refuge vond ik een mooie keuken, een slaapzaal met 6 bedden en een propere douche. Het is mooi, netjes Ik kon mijn was doen want de verwarming zorgde ervoor dat mijn kleren droog zouden zijn. Wat de maaltijd betreft Het werd improviseren die avond. Ik had nog een blik tonijn in citroensaus, smeerkaas, salami, een pakje Chinese soep en in de kast stond nog een restje pasta. Het werd een maaltijdsoep met pasta en tonijn niet slecht. Ik plande om morgen ongeveer 30 km te stappen als het weer het toeliet.
Na een voortreffelijk ontbijt konden we omstreeks 8u00 vertrekken. Mooi wandelweer. We zagen nog steeds vele wijngaarden (Entre Deux Mers). Geen bossen. Dries werd gebeten door een poedeltje waartegen hij zich niet kon verdedigen. Het beest vloog hem direct aan. Bij aankomst in La Reole moest hij nog een uur wachten op mijn komst. Ik arriveerde om 12u30 en ontsmette meteen zijn wonde. We aten samen op een bankje en dronken een frisse pint. In La Réole vonden we onderdak bij mevrouw Odette Moreau (Rue Cousseau 9). In het huis liep ook een brave Pyreneese berghond rond. We kregen elk een aparte kamer, een goed bed in dit oude herenhuis. Odette toonde haar albums met verschillende pelgrims. Haar man was een jaar geleden gestorven maar ze wou zich verder inzetten. Die avond kon ze niet voor ons koken want ze zou met vrienden naar de pizzeria gaan.
We stonden vroeg op want het beloofde heel warm te worden. Dries en ik staken samen de Dordogne over, ik ging eerst nog wat geld afhalen. Dries trok meteen verder.
Gisteravond had ik met Dries afgesproken om een rustdag in te lassen. Allebei waren we heel moe en het is te warm. In eenzelfde kamer slapen is moeilijk. Ik kan geen gesnurk aan. Om 5u30 stond ik op om Wendy onze beslissing mee te delen. José wou eigenlijk ook niet meer met Wendy lopen en zei dit vlakaf... Een beetje spannend moment... Wendy wenste Dries veel beterschap en zei dat hij een schitterende kerel was! Blijkbaar hadden ze ook veel met elkaar gesproken en was ze onder de indruk gekomen. Wendy vertrok. Ook José vertrok na een tijdje.
Om 3u30 was ik opgestaan. Het beloofde heel warm te worden en vandaag moesten we 33 km. Ook Wendy zou meetrekken. We volgden de D20 tot La Cabane en namen de weg naar Monfoucon. Op deze weg is er tijdens de nacht geen verkeer. Lampje aan en vooruit. De sterrenhemel was prachtig.
Om 7 uur ben ik vertrokken met Wendy. Het was warm vandaag. Dries zou later vertrekken. De weg was mooi en volgde de bedding van de l'Isle, dus redelijk vlak. Omstreeks 13u30 kwam ik al aan in Mussidan. Dries had me al overstoken en zat samen met José al eentje te drinken op een terrasje.
We vertrokken bij Sue om 7u30 na een goed ontbijt en een laatste zoen tot afscheid. We kregen een paar stevige klimmen door het bos. Mooi. Ik was alleen en kwam aan bij het klooster van Chancelade. Een broeder gaf me een stempel en vroeg me om voor hem te bidden in Santiago. Ik zal het aan Dries vragen. Ik liep wat verkeerd. De pijlen zijn blijkbaar nu van twee concurrerende organisaties... een beetje verwarrend. De Franse Beatrix hielp me en hield me gezelschap... mooi. We kwamen pompaf in St.-Astier en bestelden meteen een biertje. Ik reserveerde voor Dries en mezelf meteen kamer in een gîte dichtbij de rivier (l'Isle)... prachtig!!! Ook Wendy logeerde er. José was doorgelopen tot een kasteel dat nu vlak langs de weg lag.
Vertrokken kort voor de Nederlandse en de Australische omstreeks 8 uur na een goed ontbijt. Stevige klimmetjes 24 km... mooie weg veelal door bos. Gesprekken met Peggy onderweg (vriendin pas gestorven, had nog niet echt kunnen rouwen). Dries had gereserveerd en wij vonden onderdak bij Mme Palfreman, Rue D'Alma in Périgeux, een Engelse. In Périgeux volgden we in een cafeetje de laatste kilometers van de Tour de France. Bradley Wiggins in het geel, de eerste Brit ind e geschiedenis die de tour won. 's Avonds hadden we een diner met een familie uit Wales (buitenverblijf in de Périgeux). Heerlijke wijnen (o.a. Fronsac uit 2003) - truffel- foie-gras - salade- couscous met lamsbil - groenten - chocolaatjes van "Jef de Bruges" - fruitcake... voor 5 euro... fenomenaal. Leuke gesprekken met de Welsche familie (vader is een Pakistaan, bekleedt een heel hoge functie in het verzekeringswezen) Jamal - Anouschka- Patricia - Hamid. Een heel mooie avond. Voor het slapengaan hielpen we Sue nog met de afwas.
Vandaag bleven we lang slapen.Om 9 uur zette ik thee (er was geen koffie). Het smaakte. Omstreeks 10 uur konden we vertrekken. Een man hield ons tegen en vertelde fier dat hij de weg waarop we liepen zelf had aangelegd en beplant. Eens te meer was de weg mooi. Prachtige landschappen! Spedig kwamen we in het mooie Sorges aan in de gemeentelijke refugio (Square R.François) achter de kerk. We maakten kennis met de Nederlandse José. José is een 53-jarige vrouw die uit Tongeren was vertrokken. De 63-jarige Australische Wendy had een bezoek gebracht aan een vriendin in London en had toen beslist om de camino te doen. Had al een heel leven achter zich vol miserie, vooral met haar kinderen. Zij was vertrokken uit Vezelay. Er was een Duits koppel met nogal wat ervaring op de camino. De hospitalière was een Parisienne , een 4-talige managementsconsulente... rad van tong, heel creatief en geestig maar nogal bazig! Ze kookte voortreffelijk voor ons, de 6 pelgrims.
Om 7 uur begon ik al op te kramen. Wassen en alles inpakken. Bernadette had voor koffie en geroosterd brood gezorgd. Het smaakte... nog een buen camino en we konden vertrekken. Weer langs mooie wegen, weiden, bossen. We kwamen enkele Duitse pelgrims tegen.
Om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Heerlijk... chocoladebroodjes, croissants, fruitsap, verse koffie. We konden vertrekken.We zagen he al vanuit onze kamer: miezerig weer, fijne regen. De weg was voornamelijk door bossen, langs meertjes, heel mooi. Dries hand een beetje misgelopen. Hij vond de weg terug via de GPS door het bos. Hij had behoorlijk was schrammen op de benen. Dries zat al aan de kerk van Coquille toen ik toekwam. Hij had brood gekocht. Wij aten ons middagmaal aan het kerkportaal. Daarna moesten we wachten tot 16 uur om in de refugio binnen te mogen. We deden boodschappen (gehakt, tomaten voor spaghetti).
Rond 7 uur konden we vertrekken na een nachtje met af en toe gekwaak van een bende brulkikkers. Onze was was helemaal droog. Na 5 km stopten we en liet ik Dries voorgaan. Afspraak aan de kerk van Châlus.
Om 6u30 stonden we op en begonnen we op te kramen. Het was redelijk fris. Onze fleecetrui deed dienst. Een ontbijt van zachte sandwichen met chocolade. Een ice-tea erbij en "en route". De zon brandde al redelijk. De weg naar Flavignac is mooi, een beetje heuvelachtig maar te doen. We stopten om wat boorzuurschilfers in onze kousen te doen. Ik liet Dries voorgaan want hij gaat vlugger dan ik. Geen nood... we spraken af aan de kerk van Flavignac. Toen ik aankwam was ik meer dan een kilometer achterop geraakt. Dries had al een alcoholvrij biertje op. We aten nog de rest van het ontbijt (noten + gedroogd fruit) en trokken naar de camping. Deze is schitterend gelegen aan een meertje. De douches (ook van een plaatselijke voetbalclub) waren proper. Er was warm water.
Niet veel geslapen vannacht - Dries ook niet. Snurken-wakker worden - gesnurk horen. Om 6u40 ging het alarm maar ik was al lang wakker. De nonnetjes hadden een stokbrood voor ons voorzien + confituur, melk, thee. We sloten de deur van het klooster omstreeks 7u10... Een korte etappe. De weg in Limoges zelf is slecht aangegeven. Geen klevertjes op de verkeersborden, alleen hier en daar een bronzen schelp. We moesten via enkele voorsteden langs gewone wegen. Daarna werd het mooier. Zandweggetjes en heuvelachtige paden. Mooi... la France profonde... Spoedig kwamen we in Aixe-sur-Vienne aan.
Enkele weken terug bestelde ik twee treintickets Lille-Limoges voor zondag 15 juli. Samen met Dries heb ik afgesproken om te proberen het stuk Limoges-Orthez te stappen... recht door de Dordogne. Veel getraind hebben we niet ... het kwam er maar niet van... Werk in een appartementje (dat als kot zal gebruikt worden door Dries) in Gent tijdens de weekends- schilderen-behangen. We zullen het in het begin rustig aan doen!
