Voorbereiding en reisverslag van Karel Demeulemeester
27-07-2011
Woensdag 27 juli 2011 Naar Limoges
Vanmorgen warmde ik mijn rijst met kip op smullen maar. Nog een perzik en een peer voor de vitamientjes. Om 7u30 schoof ik de sleutel onder de deur van de boekenwinkel volgens afspraak.
Eigenlijk is St.-Leonard de Noblat een heel mooi stadje. Ik zag in de Michelingids (ter beschikking in de refuge) dat het tot de 100 mooiste stadjes van Frankrijk behoort. Het zicht bij het verlaten van de stad is heel mooi. In het begin van de route zaten nog enkele stevige klimmetjes. Ik zal wat aan mijn fysiek moeten doen wil ik volgend jaar de Dordogne doorkruisen wat meer sporten (joggen???)
Ik at mijn brood en kaas op (+ de slok water voor het drinken) in een kerkportaal. Ik ontmoette alweer het Britse koppel. Zij een beetje glimlachend - door het raampje van hun auto: You want a lift? Omsteeks 14 uur arriveerde ik in Limoges. In de toeristische dienst wist men te vertellen dat de gemeentelijke refugio gesloten was en dat er plaats was bij de nonnetjes, dichtbij de kathedraal. Ik reserveerde mijn trein naar Lille in het station van Limoges. Morgen om 7u38 rijdt de enige rechtstreekse trein: 87 euro.
Limoges is geen mooie stad. Alleen de kathedraal kan bekoren. Bij de zusters van de Heilige Franciscus vond ik een bed en een douche. Voor 17,5 euro in totaal had ik ook nog een ontbijt. Een heel oud nonnetje ontving mij (aanbellen aan het klooster, zeggen dat je un pélérin bent en men doet open). Ik deed nog wat inkopen voor morgen op de trein. Die avond zette ik me op een terrasje dichtbij de kathedraal Ik bestelde een goede aperitief, een schitterende maaltijd met streekprodukten, wat frietjes en een goede karaf rode wijn Mmm.
Ik had de wekker om 4u45 gezet. De rest van mijn maaltijdsoep in de microgolf en smullen maar. Nu ja smullen? Het was een beetje met lange tanden. Mijn was was droog. Alles opgekraamd, mooi gepoetst + een gelukwensberichtje in het gastenboek voor Sarah van de toeristische dienst (die ik dus niet heb gezien maar waarvan de bediende wist dat ze vorige zaterdag was getrouwd en zich normaal over de pelgrims ontfermde). De sleutel dropte ik in de brievenbus van de gîte zo simpel.
Het was nog donker toen ik vertrok. Het hoofdlampje aan, ik kon goed opschieten.
De weg naar St.-Léonard de Noblat heeft nogal wat hoogteverschillen. Er zitten stevige klimmetjes in. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen. In Les Billanges kon ik eten aan een picknicktafel dichtbij de kerk. Daarna stapte ik naar le Châtelet-en-Dognon.Ik kocht er een baguette en met La Vache qui ritwerd het een heerlijk maaltje mmm! De laatste 10 km waren hard. Soms heel sterk stijgend (en soms pokdalig precies een rivierbedding in de bossen keien, bronnetjes, modder).
Omstreeks 14u30 arriveerde ik in het mooie Saint-Leonard de Noblat na 29,8 km (300 m gemist). Ik bestelde meteen een 50cl pint op een terrasje. Ik ontmoette het Engelse koppel we hadden weerom een leuke babbel.
In St.-Léonard de Noblat is de gîte voor de pelgrims vlakbij de kapittelkerk. De sleutel moet je vragen in de boekenwinkel vlakbij. Je betaalt maximum 10 euro. Je hebt de beschikking over een keuken, wasmachine, droogkast en een goed uitgeruste keukenkast (met pasta, rijst, siropen ). Echt de Rolls Royce van de refuges! Ook zijn er verschillende slaapkamertjes zodat je ongestoord (tenminste als je met niet teveel bent) kan slapen. Ik kocht kippenfilet. Het smaakte met wat currysaus, rijst en rozijntjes. Het werd een feestmaaltijd! Om 21 uur lag ik te pitten.
Om 6u45 stond ik op. De beide dames lagen nog te ronken. Het beloofde vandaag geen leuke dag te worden. Laurence wist dat het de hele dag zou regenen. Sandra zou op eigen tempo naar het station van Marsac (+- 5 km) stappen. Haar kousen waren nog niet droog, dus stak ze nog even het radiatortje aan. Ik vertrok omstreeks 9u15 na een heel stevige knuffel. De baas ( mr. Godson) wenste ons het allerbeste en wist dat regen goed is voor de huid (good for the skin). Van in het begin was het al aan het regenen. Fijne druilregen die alsmaar harder werd. Bovendien was het terrein niet vlak. Dus ook nog een beetje eigen nat onder mijn regenkledij! Van Marsac (369 m boven zeespiegel) naar St.-Goussaud (668 m boven zeespiegel) is het dus wel degelijk klimmen. Bovendien liep het parcours in ondergeregende bossen. Alles was onder de modder en bovendien heel glibberig. In St.-Goussaud vond ik een restaurant open. Een pelgrimsmenu (zeetaartje met tomaat, kalkoenragout met champignons en een koffietje) voor 8,50 euro Daarvoor konden we niet sukkelen. Bovendien was ik nat tot op mijn blote vel. Ik zag nog het Engelse echtpaar dat ik eerder in La Soutteraine had ontmoet. De man (ik ken zijn naam niet) deed eerder de camino en was nu samen met zijn vrouw de hele route aan het overdoen met de auto. We wensten elkaar au revoir en weg was ik weer.
Het laatste stuk was dalen leuk. Ik kwam aan in Châtelus-le-Marcheix en liep meteen naar de toeristische dienst. Daar wist men te vertellen dat ik kon beschikken over de gemeentelijke gîte maar dat er verder geen enkele winkel meer open was.
In de gemeentelijke refuge vond ik een mooie keuken, een slaapzaal met 6 bedden en een propere douche. Het is mooi, netjes Ik kon mijn was doen want de verwarming zorgde ervoor dat mijn kleren droog zouden zijn. Wat de maaltijd betreft Het werd improviseren die avond. Ik had nog een blik tonijn in citroensaus, smeerkaas, salami, een pakje Chinese soep en in de kast stond nog een restje pasta. Het werd een maaltijdsoep met pasta en tonijn niet slecht. Ik plande om morgen ongeveer 30 km te stappen als het weer het toeliet.
Vanmorgen was ik, voor het opstaan, nog even aan het babbelen met Sandra. Blijkbaar moet ik nogal enthousiast over het pelgrimeren hebben verteld want ze besliste om mee te stappen. Ze was niet echt voorbereid maar allez. Om 8 uur konden we aanschuiven voor een rijkelijk ontbijt. We vertrokken.
De weg is redelijk vlak. In St-Priest-la-Fueuille dronken we wat en later deelde ik een stuk brood enkaas met Sandra. Zij is een kind van een Spaanse vader en een Duitse moeder. Ze spreekt vlot Engels, Spaans, Duits en ook Frans. Ze werkt als gidse in Andalousië maar wil officiële gids worden en moet daarvoor nog een examen doen. We praatten over van alles en eigenlijk is ze heel leuk gezelschap. Ze was vroeger misdienaar en haar geloof was ze niet helemaal kwijtgeraakt. Ze had net een boek gelezen over moeder Théresa waar ze van onder de indruk was gekomen. Haar vriend is in Spanje achtergebleven. Tien dagen voordien was ze vertrokken op een toevalsvakantie met alleen een rugzak, wat geld, een I-phone en wat kleren. Ze is een gebruiker van couchsurfing, een site waarbij je je eigen huis ter beschikking stelt voor anderen en waarbij je ook bij anderen kan slapen tegen een heel zachte prijs.Ze had de dag voordien een slechte ervaring opgedaan met een jongeman die haar niet had vertrouwd. Sandra is een verstandig kind met levenservaring. Ze is actieve aanhanger van de beweging "indignez vous" (Stéphane Hessel) in Spanje. Bij het aankomen in de B&B gîte van Bénévent-labbaye (ik had gereserveerd bij het echtpaar Godson, Britten) kregen we een koele pint
Heerlijk een terrasje in een mooie tuin, er was zon, leuk gezelschap, schoenen af en dat pintje! Zo simpel kan geluk zijn!
Nadien kwam nog een Franse kleuterjuf aan (Laurence). Zij was bezig aan een tocht langs de GR-wegen naar Vézelay dus in tegengestelde richting. Een taaie tante. Net als ik sleurde ze 15 kg mee. Ook zij was interessant gezelschap sprak vlot 3 talen (Frans, Spaans en Engels) en bovendien heel erg principieel. Ze vond het bv. een schande dat in sommige refuges alleen pelgrims met een crédencial binnen mochten (eigenlijk heeft ze gelijk!) We aten omstreeks 19 uur: bonen, worstjes, kool, aardappelen en brood/kaas en een flan als dessert. Nadien kletsten we nog wat. Vooral het Spaanse, Franse en Vlaamse onderwijs kwam aan bod Eens te meer een schitterende avond op mijn camino. Omstreeks 22 uur was het bedtijd. Ik kon redelijk goed slapen. Alleen Laurence snurkte af en toe. De I-phone van Sandra speelde nu en dan een muziekje als er een bericht toekwam. Tja dit is de camino!
Deze morgen kon ik niet blijven liggen in bed want de matrassen hadden van die plastieken overtrekken veel te warm. Mijn ontbijt (de overschot van gisteravond) smaakte. Het regende niet toen ik vertrok.
Eerst de vallei van de Sedelle. Watervalletjes, mooie bossen, waaw. Af en toe hellingen maar voor de rest zeker te doen. Het landschap doet denken aan onze hoge Ardennen.
In La Chapelle Baloue kocht ik brood. Het smaakte met wat smeerkaas. Onderweg kwam ik twee luid blaffende , grommende en loslopende honden tegen. Je hebt geen tijd meer om je stok te nemen. Het enige wat ik kon doen is doorstappen en de honden kalm aanspreken (zonder ze aan te kijken). Het had blijkbaar effect want de honden dropen af zonder me te bijten of aan te vallen.
Via St.-Germain Beaupré en Saint-Agnant de Versillat kwam ik omstreeks 14u30 in la Soutterraine aan. Ik pinde wat geld en bezocht de mooie kerk van La Soutteraine. Een medewerker van de parochie was fier om me een stempel te geven en de kerk te gidsen. De B&B Maison numéro neuf is zeer mooi schitterende design. Het is een Engelse familie die het uitbaat. Op mijn kamer ontmoette ik ook een jonge Spaanse vrouw Sandra. Ze reist Europa rond met de trein. Na de voortreffelijke maaltijd (aan tafel met een bont gezelschap van Engelse toeristen en een Franse wielerpelgrim) kuierde ik nog wat rond in het stadje. Er is een mooie stadstoren en er zijn knappe huizen in vakwerk. Ik dronk nog wat op een terrasje en had ter afsluiting een leuk gesprek met een jong Italiaans toeristenkoppel.
Vandaag was het strontweer. Fijne regen maar hevig. Omstreeks 8 uur vertrok ik na afscheid te hebben genomen van de Franse mensen. In het begin had ik mijn poncho aan (écht een betere sauna kan je je niet voorstellen, je vermagert er zo van). Al mijn gerief was goed beschermd.
Na een uurtje kon ik de poncho afdoen want het regende bijna niet meer. Het pad was lastig maar zeer mooi. Ik kwam schitterende bossen tegen. De Creuze-rivier is machtig er zijn snelstromende gedeelten. Er zijn prachtige weiden met mooie heggetjes. In Eguzon dronk ik een cola en kocht wat koeken voor middagmaal (de noodzakelijke suikers). Ik raakte op een bankje in gesprek met een Canadese wielertoerist die nu in Clermont-Ferrand woont. Hij houdt helemaal alleen zijn Tour de France. We praatten wat over de politiek in België. Hij wist heel goed wat we meemaakten Ook in Canada is er een taalstrijd.
Ik trok verder en algauw kwam ik in Crozant aan. Ik kreeg helemaal alleen- de beschikking over een gîte met 10 bedden, 2 douches en 2 toiletten en een keuken. Men had er de refter van de plaatselijke school tijdelijk ingericht als refuge. Ik ontmoette een koppel fietsers uit Kuurne die met hun twee kleine kindjes op fietstocht waren. Ze verbleven op een camping in de omgeving. Ook ontmoette ik Jean-Claude Bénazet uit Toulouse die met een tocht bezig was naar de Mont St-Michel in Normandië. Jean-Claude Bénazet is de componist van het lied Ultreia dat bekend is bij de meeste Compostelapelgrims. Het lied schreef hij in de jaren 80.
Hij is leraar Spaans, spreekt ook voortreffelijk Engels schitterende kerel! We bereidden samen een pelgrimsmenu (de klassieker: lardons courgettes- tomaat pasta kaas). Hij trakteerde op een biertje op het terras van het hotel waar hij logeerde. We hadden nog een uitgebreid gesprek over pelgrimeren en geloven in deze tijd. Een mooie avond- eens te meer!
Yes nationale feestdag Ik wenste mezelf en alle Belgen een regering toe. Wat doet een Belg verder??? Een beetje in zijn nest blijven liggen ! Haha mijn was was droog. Ik keek nog wat televisie en maakte me klaar voor een korte etappe. De Nederlanders zouden verder gaan. Ik kocht nog wat brood en een koffiekoek met rozijntjes.
Het weer was prima bijna geen regen, lekker fris. Ik nam nog wat fotos van het mooie stadje Argenton-sur-Creuse. Het landschap is vanaf hier veel mooier. Er zijn haagjes, bomenrijen, bosjes, wat klimmen en dalen. In de kerk van Le Ménoux zag ik heel mooie frescos van de Franse kunstenaar Carasco. De weg liep verder door bosjes, velden en vooral langs de Creuse. Er volgde aan de barrage een heel lastig klimmetje. Het deed een beetje denken aan de Bierzostreek in Spanje heel steil. Ik zweette als een das!
Het pad slingerde zich verder tussen enkele wijngaarden. Er volgde een mooie afdaling naar Gargilesse. Op het terras HR Les Artistes bestelde ik een pintje. De eigenaars bleken Vlamingen te zijn. Ik leerde er ook de uitbaters van restaurant Médoc (Kortrijk) kennen die er op vakantie waren. Toffe mensen!
Omstreeks 14u30 was ik aan de duiventoren van Gargilesse waarin de toeristische dienst is gevestigd. Ik kreeg de sleutel van het prachtige pand ernaast. Ik had een magnifiek zicht vanuit de gîte op de romaanse kerk en de vallei. Ik at een maaltje couscous dat ik al had meegezeuld.
Die avond was er in de Romaanse kerk een voorstelling (Femmes fatales van het Collectivum Musonia uit Nederland). Ze brachten schitterende stukken uit operas van Mozart, Mendelssohn en Bizet. Jammer van de lage opkomst maar deze voorstelling gaf me weer 200 km moed. Wat een geluk dat ik dit op mijn weg mocht meemaken! In de refuge waren Franse mensen toegekomen. .. een vrouw, haar dochter en haar broer (geen pelgrims de vrouw zag er erg ziek en mager uit. Ze was volgens zeggen op vakantie (hopelijk niet haar laatste)). We babbelden wat. Ze was bijzonder fier op haar veertienjarige dochter ze studeert goed en ze speelt voortreffelijk dwarsfluit. Ook zij hadden van het concert genoten. Hopelijk biedt deze schitterende muziek hen ook wat troost.
Om 7u30 was er ontbijt. Geroosterd brood, confituur, yoghurt, koffie. Nog een foto van ons en ik vertrok omstreeks 8u10. Na 6 km kon ik op een pak stenen aan een huis zitten. Daar kwam ook Peter aan. Van Constance geen spoor. We wachtten nog even en ik vertrok weer. Het was prachtig wandelweer. Niet echt regen, fris, wat wind heerlijk! Er zijn meer kleine hellingen. Na een tijdje zagen we Constance terug. Haar scheenbeen bleek OK. Allez vooruit.
Ik kwam aan in St.-Marcel (mooie kerk) na een paar klimmetjes (genre Tiegemberg). Ik zette me aan een terrasje en samen met Constance dronk ik een pintje. Aan de afslag van de camping was het juist aan het regenen. Ik besliste om door te gaan en een hotelletje op te zoeken. In hotel Beauséjour betaal je voor een kamer 35 euro. Dit valt mee. Ook Peter was al aangekomen.
We aten samen in Argenton-sur-Creuse in een restaurantje en namen afscheid. Leuke mensen die Nederlanders. Hij is 61 en zeer sportief. Zij is 59, ook een sportieve tante en al een tijdje weduwe. Ze zijn beiden van onder de Moerdijk dat scheelt altijd een beetje om elkaar te begrijpen. Mooie herinnering die ik zal blijven koesteren.
Ik deed vooraf nog boodschappen (beetje wijn, een maaltje voor in de microgolf en pakjessoep )voor in Gargilesse want daar was er niets te verkrijgen.
De rest van het avondmaal stond vanmorgen bij mij op het menu. Lekker en voedzaam. Het zou me goed van pas komen , zou later blijken.
Ik vertrok rond 8 uur, richting Velles. Ik moest eerst door de stad Châteauroux. Rond 8u30 begon het heel hard te regenen. Ik schuilde in een bushokje in de hoop dat het zou overgaan. Niets van dit alles. Het begon alleen nog harder te regenen. Dan maar mijn poncho aangetrokken boven mijn regenvestje. Na 5 km sopten mijn kousen in mijn schoenen verschrikkelijk. Ik nam de kortste weg (langs de D40). De weg verliep bijna volledig door bossen. Wat een rotweer. Ik liep aan één stuk door, geen eten en bijna geen drinken. Tja dat kan ik dus ook 20 km stappen met een rugzak van 15 kg zonder zitten. In Velles was het bijna gedaan met regenen. Een oudere heer (B&B bij Jean-Claude en Arlette Aucante-hij is een look-a-like van monsieur Alphonse uit Allo Allo en heeft bijna hetzelfde stemtimbre) deed open en wees me de kamer 24 euro voor half pension, dat valt mee. Ik nam een douche en legde me te slapen. Later kwamen de Nederlanders aan. Vooral Peter had uren zitten wachten in een cafeetje + het station van Châteauroux om de regen te laten voorbijgaan. Constances spullen waren nat geworden. Blijkbaar laat haar rugzakbeschermer nogal wat water door. Ook had ze pijn in haar scheenbeen. Achteraf bleek dat de pijn te wijten was aan een of andere insectenbeet. Peter en ik namen nog een kijkje in de plaatselijke kerk waarvan we de sleutel hadden meegekregen. Het eten s avonds bij de Aucantes (courgettesoep/ gegrillde hesp met courgettes en kaas)smaakte. Mr. Alphonse : « Quand il pleut trop en France if faut le dire à Sarkosy Cest sa faute ! Mét ironie uiteraard! Schitterend !
Omstreeks 6u45 stond ik op. Monique was al bezig in de keuken. Mijn was had ze netjes gedroogd en om 7u15 kon ik aan tafel. Geroosterd brood, kaas, confituur, honing en koffie lekker.
Het was hard aan het regenen toen ik wou vertrekken. Ik wachtte tot het over was, nam afscheid van Monique (een dikke knuffel) en vertrok. De weg is vlak en een beetje saai. Stoppelvelden met reeds afgemaaide tarwe.
In de gemeentelijke refuge in Déols was alles in orde. Mooie douche, goede keuken. In Déols hebben ze vriendelijk personeel in de toeristische dienst. Ik haalde wat benodigdheden voor een avondmaal (pasta, kikkererwten, een grote ui, spek en kaas). De Nederlanders Peter en Contance kwamen rond 17u30 aan. Ik haalde nog wat ingrediënten bij en kookte voor ons allemaal (even stroomonderbreking). Het eten smaakte! Omstreeks 21 uur lagen we allemaal te slapen.
Vanmorgen werd ik wakker om 6u30. Een appel, een perzik en wat happen uit mijn biobrood samen met een slok water. Ik nam vanaf Charost de N151. Het is zondagmorgen en ook dan liggen de Fransen massaal in hun nest. Op het einde voor Issoudun nam ik terug de pelgrimsweg door de velden. Ik kocht in Issoudun een croissant, een chocoladebroodje en een piro. In een plaatselijk cafeetje kon ik alles opeten onder het genot van een koffie. Nadien trok ik nog even naar de plaatselijke kerk waar juist een zondagsdienst begon. Ik vervolgde mijn weg naar Neuvy-Pailloux. De weg was vlak, er stond veel wind. In Tizay had ik een gesprekje met twee petanque-spelende Fransen. Na een uurtje (en een omweg) bereikte ik de B&B van Monique. Ik werd er hartelijk ontvangen. Een pintje, een mooie kamer, een nette douche. Het was leuk. s Avonds brandnetelsoep, aardappelen met spekjes in een taartje, een dessertgebak (met courgettes in) en kaas + enkele glazen wijn. Om af te sluiten nog een kopje thee
Monique is een vrouw van 62 jaar. Ze is nog garde-champètre en weet haar gasten goed te ontvangen. Ik had een heel leuke babbel met haar over van alles maar vooral over la vie! Een optimistische vrouw. Ze toonde nog de plaatselijke kerk waar ze ongelooflijk veel over wist. Om 21 uur was ik al boven.
Vanmorgen was ik vroeg op. Omstreeks 7u00 was ik al weg van de camping. Eentonige weg vlak geen warm weer. Op het laatste begon het wat te regenen. Ik kwam in Charost aan omstreeks 13u30. Eerst probeerde ik om in de plaatselijke school (ingericht als refuge des pélerins) een bed te bemachtigen. Er hingen twee nummers om te bellen. Ik had in Charost (zowat alles geprobeerd... inclusief als een onnozelaar op een bankje op het dorpsplein gaan staan met mijn GSM in de lucht) echter geen ontvangst op de GSM en moest van armoede naar een plaatselijk hotel. Veertig euro voor een ouderwetse kamer met bad en WC Allez vooruit. Ik nam een douche en deed de klerenwas. Ik kon alles goed drogen. In de Ronde van Frankrijk won een Belg. Philippe Gilbert had het moeilijk. s Avonds maakte ik bij het eten nog kennis met Peter en Constance, twee Nederlandse pelgrims. Allebei mensen uit het onderwijs. Zij een psychologe uit Maastricht en hij een leerkracht inburgering. We hadden nog een gezellige babbel op het terras, genietend van een tasje koffie. Ze gaan morgen naar Issodun. Ik ga verder.
Vandaag wou ik niet stappen te moe en eigenlijk wou ik niet meer samen zijn met Georges.
Bericht aan Georges, pélerin de St.-Etienne (France)
Beste Georges Het is al een tijdje dat onze wegen elkaar kruisen. Je bent een heel toffe kerel maar het is me een beetje teveel geworden. Toen we samen in de gemeentelijke refuges waren, hield je me ongewild telkens uit mijn slaap. Je snurkt nogal luid en bovendienheb je veel last van je keel en longen. Je keelschrapen klinkt heel luid en bovendien fluim je, als je buiten bent, de hele omgeving onder Ik weet het je kan er niets aan doen maar ik heb besloten om hier te blijven. Ik doe wat inkopen en ga nog eens op mijn gemak naar het stadscentrum. Vergeef me Georges dat ik je bij het afscheid gisteren niet alles zei. We hadden het nog over het verschil tussen religieus en gelovig zijn. Een fijn gesprek waar we elkaars mening goed aanvoelden en respect voor elkaar toonden.
Het is beter voor ons beiden dat onze wegen scheiden. Nu kan je zonder gène je longen uit je lijf hoesten, je flesje wijn alleen opdrinken en snurken dat het een lieve lust is. Ik heb vooral slaap nodig!!!
Je medepelgrim Karel (de la Belgique)
Ik trok vandaag eerst naar een plaatselijke supermarkt voor wat proviand. Terug op de camping hield ik een brunch met vers brood (al dagen niet meer gegeten), tomaten en hesp Mmm.
Ik bezocht nog eens de kathedraal. Ook enkele musea (Musée du Berry Musée des Meilleurs Ouvriers de France) stonden op mijn programma. In Le Jardin de lArchevêché zette ik me op een bankje. Ik had een heel goed en langgesprek met een gepensioneerde postbode Het gesprek zou zo zijn kunnen uitgezonden worden in Man bijt hond. De man kende nog de tijd dat een postbode een beetje de psycholoog was om hulpbehoeftige mensen wat door het leven te helpen Cest passé Hij was boos over zijn karig pensioentje en maakte zich druk dat men blijkbaar meer geeft aan jongeren die niet willen werken dan aan iemand die een hele leven lang heeft gewerkt. Lap nog één die niet voor Sarkozy zal stemmen!
Bij het terugkeren pikte ik nog een tentoonstelling mee in een gebouwtje dat gevestigd was in een overblijfsel van een Gallo -Romeins gebouw. Op de camping kon ik mijn avondmaal nuttigen op een bankje. Tonijn Catalane uit een hermetisch gesloten schoteltje met wat brood en een flesje wijn. Het smaakte!
Nationale feestdag in Frankrijk. Vorig jaar maakte ik het mee in Brienne-le-Château. Lawaai, voetzoekers, mensen op de straat, fanfares In Baugy niets van dit alles! Doodse stilte. De avond ervoor geen bal des pompiers niets alleen het slaan van de kerkklok elk kwartier!
Ik had mijn GSM-wekker gezet om 5u30. Ik werd een uurtje later wakker. Georges vertrok. Ik maakte me klaar maar had weinig moed. Het zag er buiten zeer zonnig uit. Ik was moe want ik had bijna de hele nacht wakker gelegen. Georges had tijdens de nacht een heel oerwoud omgezaagd.
Ik at de rest van mijn pelgrimsmenu en of het smaakte. Met een koffietje waarom niet? Om 7u40 liet ik de sleutel vallen in de bus van het gemeentehuis. Alles was proper achtergelaten. Ik vertrok met een beetje een angstig gevoel in dergelijke omstandigheden ben ik al uren op stap. Mijn vrees bleek ongegrond. Het was zonnig maar ook dikwijls bewolkt en bovendien stak een fris windje op. Mooi. De weg liep voornamelijk langs D-wegen maar op 14 juli ligt iedere Fransman lang in zijn bed. Er was bijna geen verkeer. Ik miste in de namiddag één pijltje en kwam verkeerd uit. De GPS berekende een alternatief. Tja ik moet wat gemist hebben. In de documentatie van de Voie de Vézelay spreekt men dat men op een bepaald moment een prachtig zicht tussen de velden over de stad Bourges heeft. Niets van dit alles alleen een lelijke stoffige weg met voortdurend autos voor en achter je. Tja volgende keer beter opletten. Ik kwam in Bourges aan en zocht eerst de camping op. Een mooie en gezellige camping. Een onvermijdelijke schare Nederlanders was er weer present. Na een douche en een klerenwas trok ik om 18u30 de stad in. De kathedraal van Bourges is één van de mooiste gotische gebouwen die ik ooit zag. Wat ben ik blij dat ik deze weg heb gekozen. Alleen al de aanblik van dit gebouw is het waard. De brandglazen, de architectuur, gratievol Waaw.
Ik ontmoette Georges in de kathedraal en dronk samen met hem nadien een glaasje wijn (Menetou Salon) als aperitief. Georges logeerde in een hotel en moest weg. Ik at op een terrasje dichtbij de kathedraal. Het smaakte! Ik had nog een leuk gesprek (over de politiek)met Deense mensen. Een dame van lichte zeden maakte avances maar ving bot.
Ik zal vanavond niet te lang opblijven. Ik ben moe. Het vuurwerk ter gelegenheid van de nationale feestdag (op 800 m van de camping ik zal het wel niet zien.) s Avonds kwam ik wakker. Heel luide muziek en harde knallen Tja!
De regen viel vannacht met bakken uit de hemel. De tent was helemaal nat. Ik stond op omstreeks 7 uur en trok eerst naar het stadje om nog een grote koffiekoek (ik deelde hem met een bedelaar) te kopen en een kaart van de streek. Ik zal vandaag niet de chemin lopen maar een kortere weg via D-wegen. Niet zo mooi maar ja wat doe je? Spullen nat, niets kunnen wassen. Ik moet zo snel mogelijk naar Baugy. In de morgen had ik al gereserveerd in de gemeentelijke refugio. Het was een lastige en niet zon mooie weg. De D-wegen hebben meestal verhoogde en gemaaide bermen (niet zoals in België waar men langs de bermen alles nauwelijks nog maait brandnetels en hoog onkruid alom). Je kan er ten allen tijde opwippen als er een auto afkomt. Omstreeks 15u30 arriveerde ik. In het gemeentehuis wist men al van mijn komst. Ook Georges was er de pelgrim uit St.-Etienne. Toen ik toekwam had hij al een fles rode wijn binnen en wou gaan slapen (ook de dagen ervoor merkte ik dat Georges nogal wat alcohol kon verzetten). Ik deed boodschappen in de plaatselijke ATAC om een heerlijk maaltje te bereiden (menu peregrino). Ook kocht ik wat snellijm, mijn rechterschoen was opengegaan bovenaan door het vochtige weer. We praatten nog wat en deden onze was. Op het binnenpleintje van de refugio kon alles min of meer drogen ook mijn tent. Morgen is een zware verplaatsing op komst. Een dame gaf nog de sleutel van de kerk om die te gaan bezichtigen wat we ook deden. Mooi Om 21 uur lagen we beiden te ronken.
Omstreeks 6 uur werd ik wakker. Georges bleef nog wat liggen. Ik maakte koffie en kon me wassen. Om 6u45 was ik weg. Deze keer niet verkeerd gelopen. Alweer is de weg praktisch helemaal door de bossen. De Franse organisatie Pélerins sur la voie Limovicencis heeft op vele plaatsen de kortste weg gekozen. Weliswaar niet altijd de gemakkelijkste. Ook vandaag enkele klimmetjes maar vooral ook dalen naar La Charité. Ik kwam geen mens tegen, helemaal alleen in de bossen. Soms wel angstig als je weet dat je niet bereikbaar bent Maar ja wat moet een middeleeuwer dan niet hebben meegemaakt alhoewel er waren er toen weinig die de tocht alleen deden. Ook vandaag weer kletterende regen maar ook mooie opklaringen. De camping municipal had alleen plaatsen in de zon. Na het onweer blaakte ze. In de plaatselijke Auchan (zon km van de camping) kon ik een GSM kopen. Juist dezelfde als die ik al had (echter geen Nederlandstalige instelling mogelijk). Ik had nog een leuk gesprek met een oudere mevrouw in een cafeetje. Ze hoopte vurig dat Sarkozy de verkiezingen zou verliezen. s Avonds at ik nog een salade paysanne in een restaurantje het smaakte. Op de camping kwam ik een jonge vader met zijn zoon en een vriend tegen. Hij reed de Loire af met de fiets. Voor de kinderen: geen computer, geen internet, niets Mooi! Ik dronk nog een glaasje rode wijn om goed te kunnen slapen. Ze beloofden hels onweer met rukwinden deze nacht. De tenthaken werden dieper geslagen. Morgen neem ik een kortere weg naar Baugy. Het zal wel lukken.
Alfonso klopte om 7u15 op mijn deur wakker worden! Een ontbijt met volkoren brood, een beetje confituur en een slok water. Om 8u30 vertrok ik. Vandaag was het licht bewolkt redelijk zonnig dus gelukkig moest ik vooral door bossen. Het werd een lange wandeling. Goed opletten op de pijltjes was vandaag zeker de boodschap. Soms zijn de pijltjes overgroeid of is het pad niet onderhouden (met soms bramen en netels die je moet neerleggen met je stok). Vandaag heb ik wellicht 2 km omweg gemaakt (dus in totaal 26,5 km). Ik passeerde een mooi kapelletje midden in het bos (St.-Lazare de Varzy). Het was vroeger een bidplaats voor lepralijders die in deze streek (rond Varzy) geïsoleerd werden en toch nog konden leven in houten huisjes. Gelukkig was er een zusterorde die zich ontfermde over deze stakkers.
De weg was vandaag redelijk lastig. Klimmen, dalen Kleine colletjes zoals in de Vlaamse Ardennen.
Ik zweette en had veel water nodig. In het eerste huis van Arbourse vroeg ik één van mijn flesjes te vullen. Een vriendelijk bejaard koppel gaf het me graag. Omstreeks 16 uur was ik in de gemeentelijke refugio. Een Fransman uit St.-Etienne was er ook (Georges). De refugio zelf is heel netjes. Er is een keukentje met een voorraad aan etenswaren (te koop) + douche en 4 bedden. Heel vriendelijke mensen van de gemeente die ons begeleidden. Mooi!
Ik deelde met Georges een flesje roséwijn à lamitié De man is vrijgezel en gepensioneerd (62 jaar). Hij ziet er zeer sportief uit. Hij scheert zijn hoofd kaal. Hij deed vroeger al de camino Francès en vertrok toen van Le Puy-en-Valais. Is een tijd lang zeer gelovig geweest trad lang geleden in in een klooster maar stopte ermee. Hij sleet een baan als magazijnier. Blijkbaar ook verslaafd aan de camino. We deelden nog wat ervaringen en anekdotes. Hij snurkt en rochelt ik zal vroeg weg zijn!
Omstreeks 19 uur ging ik naar de plaatselijke telefooncel (in de zon het was een sauna). Ik belde Carine kort voor een stand van zaken. Morgen probeer ik in La Charité-sur-Loire een GSM te kopen.
Om 6u15:alles opkramen en en route. Het werd een lange tocht. Via Brèves over de Yonne, Asnois, Saligny, Saint-Georges des Bois, Thurigny +- 28 km. Juist voor Varzy brak er een hels onweer uit. Ik kon niet schuilen en deed vlug de rugzakbeschermer aan en mijn Gore-tex jasje. Helaas, mijn GSM zat nog in mijn broekzak. Ik haalde hem uit en stak hem vlug in de waterdichte zak van mijn jasje. Te laat want het ding werkt niet meer. Dan maar naar Varzy-centre doorgestapt. Ondertussen had ik het gezelschap van een man uit Colmar die ook ieder jaar een stukje van de camino loopt. Mijn schoenen en kousen waren doornat. Het sopte. In Varzy aangekomen liep ik door tot de camping (+-2km). Geen receptie, geen eten, drinken, toiletpapier
Ik zag een langharige man op de camping en vroeg of er in de buurt een accueil de pélerins was. Hij gaf me een lift terug naar het centrum van Varzy. Ik trakteerde de man op een pintje en vond een onderkomen bij Alfonso voor 12,5 euro.
Alfonso is een vrijgezel (enfin, hij heeft een vriendin in Kameroen die hij nog nooit zag). De man is naar eigen zeggen een psychiatrisch patiënt en krijgt pillen ter behandeling.
Alfonso introduceerde mij in de geheimen van instincthérapie van Guy-Claude Burger. Dit is een voedingsleer waarbij het erop aankomt geen melk te nuttigen en alleen levende dingen te eten. Vlees en vis mag maar zo rauw en vers mogelijk Linzen, tarwe, rijst, zaden als het maar nog kiemkracht heeft. Een totaalvisie op voeding.
Dankzij Alfonso kon ik een kaart kopen om in een telefooncel naar huis te bellen. s Avonds trok ik nog naar een kebab-zaak voor wat vlees, frieten en salade. Alfonso hield me nadien nog een uurtje bezig om zijn leven te vertellen. Heel leuk gesprek maar soms rare kronkels. Om mijn kleren te drogen had Alfonso de verwarming aangezet en een droogrek geplaatst. Toch mooi van hem. Ik sliep heel goed!
Dit jaar deed ik terug een stuk van de weg naar Santiago de Compostella. Deze keer kon ik de volledig beschreven weg volgen van de organisatie Pélerins sur la voie Limovicencis. De wegbeschrijving is (in het Nederlands)te verkrijgen bij het Vlaamse Compostellagenootschap en beschrijft het stuk vanaf Vézelay tot aan St.-Jean-Pied-de-Port. Je krijgt voor 30 euro een hele serie stafkaartjes, een wegbeschrijving en info over de steden/dorpen + diverse slaapmogelijkheden en nuttige telefoonnummers . Deze keer koos ik de weg van Vézelay naar Limoges via Bourges. Er is ook een variant op de route via Nevers die ik dus niet nam. Carine bracht me tot Vézelay en combineerde de tocht met een bezoekje (samen met vriendin Connie) bij het terugkeren aan de Champagnestreek.
Om 6 uur ging de wekker. Een vlugge was en weg waren we. Carine aan het stuur. Connie stond al klaar. De GPS op Vézelay via Reims. Het regende tot in Reims en dan klaarde het op. We reden een klein beetje verkeerd. Omstreeks 12u30 kwamen we aan. Eerst namen we een kijkje in de St.-Madeleine kathedraal. De zusters en broeders waren juist met de middagmis bezig. Het blijft indrukwekkend: het gezang, de kerk, de serene sfeer. We aten samen nog een eenvoudig middagmaal. Kort daarop kon ik vertrekken. Een laatste piep tot afscheid. Het werd een mooie wandeling van +-16 km (wat verkeerd lopen inbegrepen).
De pelgrimsroute van Vézelay naar St.-Jean-Pied-de Port via Bourges is redelijk goed aangegeven. Er zijn gele pijltjes op een donkerblauwe achtergrond. In bossen moet je goed uitkijken. De juiste paden zijn soms begroeid en bij ieder kruispuntje moet je geconcentreerd rondkijken. Ik liep enkele keren te ver terugkeren is altijd pijnlijk. Omstreeks 18u45 bereikte ik de camping van Brèves. Ik kon mijn tentje opslaan in de schaduw. s Avonds trok ik nog naar bar-restaurant le petit bouchon Ze hadden het beter Een snak en een bete genoemd. De waardin was niet bijzonder vriendelijk. Ik at er een pizza.
Bij het terugkeren op de camping had ik nog een leuk gesprek met een op rust gestelde leerkracht uit Nederland. Ze schrijft af en toe voor een protestants tijdschrift. Tja een mens moet wat doen.
Om 21 uur lag ik al in mijn tentje maar ik kon de slaap moeilijk vinden.
Om 6 uur liep mijn wekkertje af. Ik had niet veel geslapen... te koud, te smal, dan te warm, Ben snurkte, ik werd wakker... alles...
Vertrekkensklaar omstreeks 7 uur. Ik had nog een gesprekje met een begeleidster van de kinderen. De kinderen zijn tussen de 5 en de 12 jaar. De gemeente (omgeving Parijs) organiseert vakanties voor kansarme kinderen. De ouders betalen tussen de 5 en de 20 euro voor een vakantie voor hun kinderen. Gedurende de vakantie blijven de tenten staan op de camping. Iedere week (van maandag tot vrijdag) komt een andere groep kinderen uit de gemeente. Mooi toch!
Ben en ik vertrokken. Er was een beetje regen. De GR654 heeft nogal wat niveauverschillen. Ook in de breedte was het soms duwen en passen in de bossen. Heel mooi allemaal! We kwamen tenslotte op een bredere weg. Het was niet zo druk. Ben hield zijn wandelstok af en toe horizontaal zodat naderende auto's wat uitweken... heel handig en het werkte altijd!
Omstreeks 10u00 zagen we in de verte al Vézelay op de heuvel. We nuttigden nog een koffietje op enkele km.voor de top. Voor het laatste stuk namen we de GR654. Niets is mooier dan te voet over deze weg Vezelay betreden. Er zijn bronzen Jacobsschelpen in de weg aangebracht en het zicht is schitterend. We kwamen binnen langs de noorderpoort en trokken meteen naar de basiliek St.-Marie Madeleine. We ontmoetten Daniël, een pelgrim uit Bilzen die dezelfde dag met de trein nog zou terugkeren naar België. We klampten een vriendelijk nonnetje (Fraternité Monastique Jérusalem) aan met de vraag of we nog ergens konden overnachten in één van hun huizen. Ze schreef onze namen in een boek en gaf ons de code van het Maison Bethanie (op de D951 juist bij het binnenkomen van Vézelay). Mooie kamers, douches, keuken... alles. Om 12u30 volgden we de dienst in de basiliek. Indrukwekkende gezangen (je kan netjes meevolgen want de teksten zijn in het Frans... de boekjes liggen in een rek ongeveer halverwege het schip van de kerk). Mooi! Nadien deden we inkopen voor een echte pasta carbonara.
Toen we terug op de kamer waren, zag ik hem... Tonie, de natuurgids uit Maastricht. Toen hij onze kamer binnenkwam, herkende hij me niet meer. Hij vroeg aan Ben om onderaan te kunnen slapen. We vonden onder Bens bed een lattenbodem. We sleepten die naar een hoek van de kamer. Met een matras van een ander bed was Tonie geïnstalleerd.
We volgden de vespers en de dienst in de basiliek. Heel mooi... hemelse gezangen in de prachtige romaanse kerk van Vézelay (heel speciale lichtinval) ... dit moet je meemaken! De broeders en zustertjes staan bij het zingen met hun rug naar het publiek en kijken naar het koor. Bij de vredeswens komen ze naar de mensen. Warempel... het nonnetje dat ons 's middags had ingeschreven, kwam naar me toe en zei in het Nederlands "de vrede van Christus". Ongelooflijk dat ze dat had onthouden.
Na de dienst maakte Ben de carbonara klaar. Ik trakteerde voor mijn laatste avond pelgrim met een Crémant de Bourgogne... en of het smaakte. Ik heb er dit jaar 410 km. op zitten (in 18 dagen). Ik heb mooie ontmoetingen en ervaringen gehad, prachtige landschappen gezien en op unieke plaatsen kunnen overnachten.
Weerzien
Ik was al vroeg op. Na een lekker ontbijt trok ik nog eens naar het centrum van Vezelay om wat foto's te nemen. Carine was omstreeks 3u40 vertrokken vanuit Vichte. Om 8u40 belde ik haar op. "Ik ben er... binnen twee minuten sta ik bij je". Alsof we het aanvoelden... het werd een heel gelukkig en ontroerend weerzien. Nog een koffietje op een terras en dan... richting DYO (bij Charolles) voor onze vakantie. Het werd een heel leuke vakantie!
Om 6 uur liep mijn wekkertje af. Ik had niet veel geslapen... te koud, te smal, dan te warm, Ben snurkte, ik werd wakker... alles...
