Ellen komt de kamer binnen, gooit haar schooltas onder haar bureau en laat zich op het bed vallen.
Na een paar minuten begint ze te wenen. "Waarom vindt niemand mij leuk?" Ze vindt maar geen antwoord, ze stelt zich nog een vraag: "Waarom kan ik voor niemand iets goed doen?" Ze droogt haar tranen en gaat naar beneden.
Ze gaat naar de keuken en schenkt een glas fruitsap uit. Dan valt plots haar oog op de post die op de tafel ligt. Daar ziet ze een foldertje liggen. Er staat in grote letters op: MANEGE THE YOUNG RIDERS II. Ze leest een beetje verder.
"Opendeurdag in manege The young riders II. Kom jij ook eens rijden op onze lieve paarden?"
Ze stopt met lezen en zet de bus fruitsap in de koelkast. Ze neemt haar glas en het foldertje en gaat naar boven. Opeens hoort ze de deur opengaan. "O nee toch," zegt ze, "mama is daar!" "Ellen, kom eens naar beneden!" roept mama. Ellen roept terug: "Wat is er nu weer?" Ellen loopt de trap af. Mama heeft zich al in haar luie zetel neergeploft. Mama antwoordt boos: "Geef de afstandsbediening eens en nu dat je toch bezig bent, wil je me dan een glas cola geven?" Nadat Ellen de afstandsbediening gegeven heeft, loopt ze naar de koelkast. Ellen zegt tegen mama: "De cola is op!" Waarop mama geïrriteerd zegt: "a, ga dan naar de winkel, hé!"
Ellen zoekt wat geld bij elkaar, neemt haar fiets en fietst naar de winkel. Op het einde van de straat begint ze opeens te wenen. "Had ik nu maar ouders die me graag zagen en me apprecieerden."
Eindelijk komt ze aan. Aan de winkel zet ze haar fiets tegen de muur en wandelt naar binnen. Na een beetje rondwandelen in de winkel neemt ze een fles cola en betaalt. Met de fles cola in haar hand fietst ze naar huis. Eigenlijk wou ze liever naar oma fietsen, want oma was haar enige steun. Links van haar ligt oma's huis. Zonder na te denken, fietst ze naar links. Ze stopt voor oma's huis, zet haar fiets voor de deur en belt aan. "Ding dong", weerklinkt het. Na ene paar seconden doet oma de deur al open. "Dag schatje van me", zegt oma. Spontaan begint Ellen te wenen. "Ach meisje toch, kom binnen", zegt oma. "Oma", zegt Ellen, "ik heb iets voor je." Voorzichtig haalt Ellen het foldertje uit haar broekzak. Oma leest het foldertje helemaal door. Ze zegt: "Zal ik je morgen daarheen brengen?" Met een brede glimlach antwoordt Ellen: "Ja!"Ondertussen is het al donker geworden. "Wil je hier blijven slapen?" Waarop Ellen antwoordt: "Ja!"
De ochtend is aangebroken. De haan begint te kraaien. Ellen wordt stilaan wakker. Daar komt oma de kamer al binnen. "Goedemorgen", zegt ze. Ellen ruikt de verse broodgeur zachtjes in haar kamer. Dan schiet haar opeens iets te binnen: "Ik ben mama vergeten een berichtje te sturen." Ze kijkt op haar gsm: 1 berichtje en 10 gemiste oproepen. Ze leest het bericht voor aan oma: "WAAR BLIJF JE TOCH, ROTKIND!!!!"
Ellen begint weer te wenen. Oma antwoordt: "Ach kind, trek je er niets van aan. Kom maar ontbijten en dan breng ik je naar de manege." Ellen glimlacht een beetje. Ze kleedt zich om en gaat een lekkere boterham met choco eten. "Klaar om te gaan?" vraagt oma. Ellen glimlacht weer. Ze stappen in de auto en rijden naar de manege.
Wanneer ze op de manege aankomen, ziet Ellen een mooi zwart paard met mooie, zwarte, golvende manen in de wei staan. Aan het eerste meisje dat ze tegenkomt, vraagt ze hoe dit wondermooie paard heet. Het meisje antwoordt: "Dit paard heet Naarah. Heb je misschien zin om er eens op te rijden?" Zonder enige twijfel zegt Ellen: "Ja!" Samen halen ze Naarah uit de wei en zetten haar in haar box. Op haar box stond in sierlijke letters NAARAH. Samen zadelen ze het paard op. En dan is de tijd aangebroken, Ellen stijgt op en laat Naarah sierlijke voltes maken. Ze mocht zelfs al wat sneller. Ze klemt haar voeten een beetje tegen de buik en ze is aan het draven. Even later stijgt ze terug af. "Het is zo fijn", zegt ze tegen het meisje. Hier kom ik zeker paardrijden.
Toen ze alle paarden geïnspecteerd had, was het tijd om terug naar huis te gaan. Ze pakt nog snel een kaartje met alle info van de manege erop en loopt de straat over. Zonder te kijken! Terwijl ze over de straat loopt, rijdt een auto haar omver.
"Ellen is dood", zegt oma. Ze heeft nog een fijne laatste dag gehad. Nu moet ze zich geen zorgen meer maken over haar ouders en vrienden. De volgende dag stond in alle kranten dat Ellen omver gereden was. Ook op het nieuws hoorde je over haar. Maar Ellen is nu gelukkig: dat telt!
Marie Houben
