De leerlingen van 2 methode hebben 'samen' een verhaal geschreven. Het onderwerp werd met een kleine enquête beslist en de winnaar werd het begrip nachtmerrie.
In stukjes en beetjes werden de inleiding (3 leerlingen), het midden (4 leerlingen) en het slot (3 leerlingen) geschreven. Elke les werden de verschillende versies onder de loep genomen, zodat een heleboel leerplandoelstellingen bereikt werden: verhaalstructuur, verhaalinhoud/-lijn, taalbeschouwing (directe rede, spelling (-t regel, meervoud, apostrof,...), ...
In een democratische setting werd een inleiding verkozen en die diende dan als basis voor het midden. Dan volgde een verkiezing voor het midden en daarna was uiteindelijk het slot aan de beurt. Hieronder kunnen jullie het eindresultaat van het verhaal lezen.
Geniet ervan!

NACHTMERRIE

Het is koud, zo koud dat ik niet in slaap kan vallen. Dat is nog niet alles, ik moet steeds terug denken aan de griezelige beelden die ik op tv heb gezien. Er was maar een woord voor: afschuwelijk. Ik hoor de trap kraken, hou mijn adem in. Er is maar een verklaring voor:  er komt iemand naar mijn kamer. Ik hoor nagels over mijn deur krassen. Dat geluid doet me rillen en doet me maar aan een ding denken en dat is: dit is misschien mijn laatste adem. Miiaaauw! Oef, het was de kat, ik doe mijn ogen dicht en val in slaap.

Ik stap uit mijn bed en ga naar beneden, mijn mama is aan te koken. ‘Mama? Wat ben je aan het koken?’ Ze draait zich om en kijkt me ellendig aan. Knoopogen! Dat kan toch niet. Ze vraagt of ik aan tafel kom zitten. Ik word gelokt door de overheerlijke geur van kip. Pa zet een stoel voor me klaar, en vraagt of ik ga zitten. Krak! Ik zak door mijn stoel en val in een diepe zwarte tunnel.

De tunnel was diep en het leek alsof er nooit een einde aan kwam. Ik zag al mijn nachtmerries en angsten in het rond vliegen….. en een stukje van de kip was ook rond mij aan het dwarrelen. De tunnel kwam uit op een woonkamer die verrassend veel op onze woonkamer leek. Maar deze was gewoon… blijer… Ik liep in het rond en hoorde de planken onder mij kraken. Bij elke stap die ik zette, had ik het gevoel dat er iets mis was.

Plots verscheen er een kast uit het niets. Ik liep naar de kast en ik kwam langzaamaan dichterbij met mijn hand. Ik zweette, en zweette me kapot. Mijn hart ging tekeer alsof er een tornado was losgeslagen in mijn borstkas. Ik opende de kast en….. kleren… overal kleren. Er waren niet alleen veel kleren, maar ze leken ook ontzettend veel op MIJN kleren. Ik was in een parallel universum gekomen, en ik vertrouwde het zaakje nog altijd niet. Ik liep door de deur en kwam in een lange gang terecht. Ik ging af op mijn intuïtie en ging naar rechts. Ik voelde aan elke deur, maar ze waren allemaal gesloten.

Helemaal op het einde van de gang zag ik een open deur die op een kier stond. Er flikkerde een lamp waardoor ik op de muur voor mij een schaduw zag die stil stond. Ik liep naar die muur en keek de schaduw aan. Uit het niets gingen er twee ogen open die op de muur verschenen. De schaduw was nu een monster geworden. Ik liep stilletjes achteruit terwijl de schaduw zich uit de muur rukte en mijn naam riep: ‘Jacob’. Met een geniepige stem liep de geest op mij af en ik rende voor mijn leven! Ik rende en rende en liep door de laatste deur aan de andere kant van de gang. Ik sloot de deur en hoorde krassen aan de andere kant van de muur terwijl de geest zei: ‘Ik vind je wel…’ Ik kwam aan in een nog donkere gang en liep heel rustig maar oplettend door de gang.

Ik hoorde minivoetstapjes heel snel op mij aflopen en zag een kleine schaduw op de muur verschijnen. Ineens voelde ik een serieuze klap op mijn voorhoofd en ik viel bewusteloos op de grond.

Toen ik weer bij bewustzijn kwam, zag ik een lange , slanke man die mij aankeek terwijl hij een hamer vasthield. Ik probeerde aan mijn hoofd te voelen maar mijn handen waren vastgebonden aan de stoel, waarop ik zat. Ik begon in paniek te geraken... ‘Wie is deze man? Wat doet hij hier? Waarom heeft hij mij vastgebonden?’ Dat waren een paar van de vragen die door mijn hoofd  schoten. Toen begon de man te spreken: ‘Mijn naam is Hephaistos, je kent mij waarschijnlijk niet, want ik ben een figuur uit de Griekse mythologie’. Ik vroeg: ‘ Waar zijn we’? ‘ We zijn waar je denkt dat we zijn  want dit gebeurt namelijk in jouw verbeelding’. ‘ Dus dit is allemaal niet echt?’, vroeg ik. ‘Is het omdat het in jouw hoofd gebeurt ook niet echt, denk je?’. Deze conversatie gaf me al genoeg denkmateriaal om mijn hoofd over te breken. ‘ Dit is dus een droom?’ vroeg ik. ‘Jacob, je bent momenteel in een coma, het wezen dat achter jou aan kwam, wil jou in deze wereld houden zodat je sterft’.

Ineens brak in een hoek van de kamer een stuk van het plafond af. Het ‘huis’ waarin wij ons bevonden, begon te daveren. De man begon mij los te maken en schreeuwde: ‘Jouw hersenen beginnen uit te vallen, Jacob, maak dat je weg komt!!’. ‘ En jij dan?!’ schreeuwde ik. Maar hij was helaas al verdwenen. Ik trok de deur open en begon instinctief naar de linkerkant van de gang te hollen, bang dat het wezen dat uit de muur kwam, mij zou volgen. Eenmaal in de kamer, waar ‘mijn’ kleerkast stond, hoorde ik een hels geschreeuw. ‘Nee’ riep ik. Wanhopig keek ik naar de muur, de muur waaruit ik gekomen was. De gang was nergens te bespeuren… Toen, ineens stond het beest dat uit de muur kwam achter mij, ik voelde zijn aanwezigheid, en draaide mij om. Hij leek verdomd veel op de ‘Smeagol’ van ‘In de Ban van de Ring’. Als mijn laatste wanhoopsdaad rende ik recht op de muur af waar de gang hoorde te zitten. ‘BAM’.

Ik word in een schok wakker. Mijn moeder, vader en broer staan om me heen. Mijn moeder omhelst me. ‘Mama’. ‘Jacob… jongen’. In een fractie van een seconde lijkt het alsof twee gele ogen mij vanuit de muur aanstaren…