Dat zoveel dagen vol met geluk plots zo kon
instorten door één aanval..
Ik ging gisteren erg gelukkig gaan slapen, nadat ik
een bevestiging had ontvangen van de onze lieveling auteur dat wij hem mochten
bezoeken in Amsterdam. Ik werd midden in de nacht wakker en mijn lichaam voelde
zo zwak aan. Het was alsof iemand mijn longen zo hard aan het dichtduwen was.
Ik riep mijn moeder. Ze kwam gepanikeerd aangelopen en riep mijn vader.
Ik zag wazig hoe mijn vader mij optilde en hoe we
zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis gingen. Ik werd wakker in een ziekenhuisbed met mijn moeder
naast mij. Ze was zo blij om mij wakker te zien. Ze vertelde hoe bang zij en papa waren toen ze mij
in zo'n toestand zagen. Aangezien Gus en ik non stop sturen vroeg ik aan mijn
moeder nieuws over hem. Ze zij dat hij langs was gekomen maar dat alleen familie
binnen mocht.
Ik was blij dat hij aan mij heeft gedacht en
bezorgt om mij was. Toen ik de dokter zag vroeg ik of mijn reis naar
Amsterdam nog wel door kon gaan. Ze vertelde ons dat ik te zwak was om in een
vliegtuig te stappen en dus beter hier zou blijven.
Ik was hier natuurlijk helemaal niet mee eens
en zei dat ik hoe dan ook naar Amsterdam zou gaan! Ik zag hoe mijn moeder de dokters heeft kunnen
overtuigen en dus ging mijn reis met Gus naar Amsterdam nog altijd door. Toen ik ontslagen werd van de ziekenhuis stond Gus
op mij te wachten met een bos bloemen.
Je kon zijn lach al van kilometers ver zien! Hij
keek mij aan en zei dat ik iets moois moest gaan aandoen zodat we samen iets
leuks zouden gaan doen en zo hebben wij samen nog een leuke avond doorgebracht.
Mijn moeder heeft mij vandaag nog is gedwongen om naar zo'n praatclub te gaan
waar jongeren zoals mij over hun gezondheidsproblemen vertellen.
Ik had hier helemaal geen zin in, wordt er maar depressiever van om iedereen zijn verhaal te horen hoe ziek ze zijn,...
Richt mij liever op het genieten van mijn leven. Maar vandaag was het toch wel bijzonder. Ik heb een jongen leren kennen. Hij is net zoals mij, een levensgenieter ondanks zijn gezondheidsproblemen. Ik probeerde niet te tonen dat ik wel interesse had in hem...
Hij vertelde ons hoe hij zijn been is verloren om van zijn kanker af te komen.
Toen hij ons zijn verhaal vertelde had hij daar helemaal geen problemen mee,
het leek wel alsof hij helemaal had geaccepteerd dat kanker zijn been zomaar heeft afgenomen.
Wanneer de sessie was geëindigd ging ik naar buiten om te kijken of mijn moeder daar al was, maar natuurlijk was ze weeral te laat.
Plots kwam Gus naar mij staan en bleef naar mij staren. Ik keek vanuit mijn ooghoek en zag hem een sigaret uit zijn zak nemen.
Ik keek hem aan en vroeg of hij serieus was ? Ik werd even boos en zei tegen hem dat hij zijn been was verloren aan kanker en dan nog is zomaar een sigaret aanstak wat kankerverwekkend was? Hij keek mij lachen aan en zei dat hij het gebruikte als kalmeer middel. Hij rookte de sigaret nooit op, hij stak het gewoon in zijn mond. Jeetje hij heeft wel zijn rare kantje hoor.. Maar toch is er iets bijzonder aan hem. Toen mijn moeder aankwam, vroeg hij of ik iets leuk wou gaan doen met hem. Een date?!
In mijn hoofd ging het van JA NATUURLIJK. Maar ik wou niet zo snel toegeven. Ik stapte in de auto zonder te antwoordden.
Hij bleef naar mij staren en wachtte op een antwoord. Ja. Ik zei ja tegen hem.
Hij gaat mij morgen komen ophalen om 13 uur.
Ik ben nu al de uren aan het aftellen.. Wat zouden wij doen? Waar zouden mij naar toegaan?
Er kwamen wel 1000 vragen in mij op, maar om een er een antwoord op te plakken zal ik moeten wachten tot morgen...
