Ik ben er nog altijd niet goed van.. 

Dat zoveel dagen vol met geluk plots zo kon instorten door één aanval.. 

Ik ging gisteren erg gelukkig gaan slapen, nadat ik een bevestiging had ontvangen van de onze lieveling auteur dat wij hem mochten bezoeken in Amsterdam. Ik werd midden in de nacht wakker en mijn lichaam voelde zo zwak aan. Het was alsof iemand mijn longen zo hard aan het dichtduwen was. Ik riep mijn moeder. Ze kwam gepanikeerd aangelopen en riep mijn vader. 

Ik zag wazig hoe mijn vader mij optilde en hoe we zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis gingen. Ik werd wakker in een ziekenhuisbed met mijn moeder naast mij. Ze was zo blij om mij wakker te zien. Ze vertelde hoe bang zij en papa waren toen ze mij in zo'n toestand zagen. Aangezien Gus en ik non stop sturen vroeg ik aan mijn moeder nieuws over hem. Ze zij dat hij langs was gekomen maar dat alleen familie binnen mocht. 

Ik was blij dat hij aan mij heeft gedacht en bezorgt om mij was. Toen ik de dokter zag vroeg ik of mijn reis naar Amsterdam nog wel door kon gaan. Ze vertelde ons dat ik te zwak was om in een vliegtuig te stappen en dus beter hier zou blijven.

 Ik was hier natuurlijk helemaal niet mee eens en zei dat ik hoe dan ook naar Amsterdam zou gaan! Ik zag hoe mijn moeder de dokters heeft kunnen overtuigen en dus ging mijn reis met Gus naar Amsterdam nog altijd door. Toen ik ontslagen werd van de ziekenhuis stond Gus op mij te wachten met een bos bloemen. 

Je kon zijn lach al van kilometers ver zien! Hij keek mij aan en zei dat ik iets moois moest gaan aandoen zodat we samen iets leuks zouden gaan doen en zo hebben wij samen nog een leuke avond doorgebracht.