Richt mij liever op het genieten van mijn leven. Maar vandaag was het toch wel bijzonder. Ik heb een jongen leren kennen. Hij is net zoals mij, een levensgenieter ondanks zijn gezondheidsproblemen. Ik probeerde niet te tonen dat ik wel interesse had in hem... 

Hij vertelde ons hoe hij zijn been is verloren om van zijn kanker af te komen.

Toen hij ons zijn verhaal vertelde had hij daar helemaal geen problemen mee, 

het leek wel alsof hij helemaal had geaccepteerd dat kanker zijn been zomaar heeft afgenomen.

Wanneer de sessie was geëindigd ging ik naar buiten om te kijken of mijn moeder daar al was, maar natuurlijk was ze weeral te laat.

Plots kwam Gus naar mij staan en bleef naar mij staren. Ik keek vanuit mijn ooghoek en zag hem een sigaret uit zijn zak nemen.

Ik keek hem aan en vroeg of hij serieus was ? Ik werd even boos en zei tegen hem dat hij zijn been was verloren aan kanker en dan nog is zomaar een sigaret aanstak wat kankerverwekkend was? Hij keek mij lachen aan en zei dat hij het gebruikte als kalmeer middel. Hij rookte de sigaret nooit op, hij stak het gewoon in zijn mond. Jeetje hij heeft wel zijn rare kantje hoor.. Maar toch is er iets bijzonder aan hem. Toen mijn moeder aankwam, vroeg hij of ik iets leuk wou gaan doen met hem. Een date?! 

In mijn hoofd ging het van JA NATUURLIJK. Maar ik wou niet zo snel toegeven. Ik stapte in de auto zonder te antwoordden.

Hij bleef naar mij staren en wachtte op een antwoord. Ja. Ik zei ja tegen hem.

Hij gaat mij morgen komen ophalen om 13 uur. 

Ik ben nu al de uren aan het aftellen.. Wat zouden wij doen? Waar zouden mij naar toegaan?

Er kwamen wel 1000 vragen in mij op, maar om een er een antwoord op te plakken zal ik moeten wachten tot morgen... 

---