Om eerlijk te zijn: ik had dit boek gekozen omdat het een dun boek is, amper 95 pagina's. Maar vanaf de eerste pagina was ik verkocht. Het boek leest enorm vlot, ik heb het in een uur uitgelezen. Het vertelperspectief is de ik- verteller, en dat draagt bij aan de vlotheid van het boek. Het hele verhaal wordt verteld vanuit de ogen van de beste vriend van Novecento. De verteller geeft zelf commentaar op de gebeurtenissen. Het personage van Novecento is goed uitgewerkt, ook al komt hij zelf bijna nooit aan het woord in het boek. Dat is wat het boek zo interessant maakt. Novecento's beste vriend, Tim Tooney, vertelt hoe hij naar Novecento kijkt. Novecento, die wordt geboren en sterft op het schip de Virginian, kan heel goed piano spelen. Vaak beschrijft de verteller hoe die pianostukken klinken. Die beschrijvingen geven een bepaalde sfeer aan het boek, die moeilijk te beschrijven is. Je kan de pianostukken zelf in je hoofd horen. Het einde van het boek is goed bedacht. Het is zowel droevig als mooi. Novecento kiest om op het schip te blijven, ook al weet hij dat het wordt opgeblazen. Zijn vriend, de verteller, accepteert zijn beslissing.
